ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : === Chapter 6 : ความทรงจำย้อนหลัง ===
บทที่ 6 : ความทรงจำย้อนหลัง
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~!
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!
และแล้วร่างเล็กนั้นก็โชกไปด้วยเลือด
ร่างเล็กของคนๆนั้น…ที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อน
เค้าคือคนสำคัญ และเป็นคนที่ผมรัก
ผมยังคงจำหน้าของเค้าได้ จำเรื่องราวของเค้าได้ จำได้..ทุกๆอย่างที่ยังคงเป็นเรื่องของเค้า
ตอนนั้นผมอายุ 15 และเค้าอายุ 12
เค้าเป็นผู้ชาย และผมก็เป็นผู้ชาย
เราทั้งคู่เป็นเพื่อนบ้านกัน
เราสนิทกัน
และที่สำคัญ ความรู้สึกแปลกๆ ก็ได้เกิดขึ้นกับพวกเรา
จนผมได้รู้ว่า…ผมรักเค้าเข้าแล้วจริงๆ
‘เชวมินโฮ…ฉันรักนาย’
แต่เพราะคำพูดนั้นของผม
เค้าถึงได้จากไป…จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา
ร่างกายนั้นที่โชกไปด้วยเลือด จนบัดนี้ผมยังคงจำได้ไม่มีวันลืม
มันยังคงเป็นภาพหลอนให้ผมต้องเก็บไปฝันร้ายทุกค่ำคืน
เค้าจากไปแล้ว…!
.
.
“เพราะแก!!” เค้าสะดุ้งตื่นขึ้นสู่โลกแห่งความจริง!
ภาพในอดีตส่วนหนึ่งของความทรงจำเหล่านั้นได้หายไป
พร้อมๆกับใครคนนั้นที่ยังคงหันมายืนประจันหน้ากับเค้าพร้อมกับปืนกระบอกหนึ่ง
“ชิมชางมิน!! แกทำให้คนๆนั้นต้องเสียใจ เพราะแก!ทำให้น้องชายสุดที่รักของคนๆนั้นต้องจากไป”
ผมหันมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
ก่อนที่เค้าจะเอ่ยชื่อคนๆนั้นออกมา
“แกทำให้แจจุงของฉันต้องร้องไห้! เพราะฉะนั้น…อย่าอยู่เลย!”
ชายคนนั้นว่าก่อนจะจัดการยกปืนขึ้นในระดับแล้วลั่นไกทันที
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~!!
โดยไม่ทันตั้งตัวร่างของเค้าก็ล้มลงไปกับพื้น
พร้อมกับเลือดที่ไหลเจิ่งนอง
ชางมินสัมผัสไปตรงที่โดนยิง เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมา
แต่เค้ากลับยิ้มให้กับมัน
เสมือนเป็นของเล่นชิ้นโปรด
‘ดูสิมินโฮ…ฉันจะได้ไปหานายแล้ว 55+’ ชายหนุ่มว่าก่อนจะหัวเราะออกมา
เป็นผลให้คนกระทำชักใจเสียที่ออกแรงยิงคนตรงหน้านี้ไปเสียแล้ว
สติชักจะคุมไม่อยู่ ส่องกระบอกปืนไปที่ร่างนั้นอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~!!
แล้ววิ่งหนีไป…
เหลือเพียงแค่ชายหนุ่มที่เสื้อสีขาวอาบไปด้วยเลือดเท่านั้น
ที่ยังคงนอนอยู่กลางถนน
ท่ามกลางสายตามุงดูของคนที่เดินผ่านไปมา
แต่ไม่มีเลยสักคนที่จะยื่นมือมาช่วย
‘พี่ชางมิน…..!!’ มีเพียงมินโฮเท่านั้นที่คร่ำครวญทั้งน้ำตา
นั่งลงข้างๆชายหนุ่มอย่างไร้เรี่ยวแรง
‘พี่ชางมิน! ใครก็ได้..ใครก็ได้ ช่วยที..ช่วย…’
มินโฮยังคงคร่ำครวญอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางสายตามากมายที่มองมา
แต่ไม่มีเลยสักคน…ที่จะมองเห็น หรือได้ยินเสียงของเค้าเลย
‘พ…พี่ชางมิน…ผ..ผม…’
ชางมินเอื้อมไปปาดน้ำตาให้ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา
“ฉันอยากไปหานาย…”
“แต่ดูท่าโลกฝั่งนั้นคงไม่อยากให้ฉันทิ้งนายไว้ที่นี้เพียงคนเดียว”
คนพูดค่อยๆลุกขึ้นมือข้างหนึ่งเอื้อมไปปิดปากแผลไม่ให้เลือดมันไหลมากกว่าที่ควรจะเป็น
มินโฮค่อยๆพยุง น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
‘พี่ชางมิน…ผมกลัว’
“ไม่ต้องกลัว…ฉันจะไม่หลับ หากค่ำคืนนั้นไม่มีนายอยู่” ถ้อยคำที่สื่อถึงอะไรบางอย่าง
ทำให้คนฟังได้แต่ยิ้มรับมันเอาไว้
ก่อนจะช่วยกันพยุง ‘ไปโรงพยาบาลกันเถอะ…พี่ช…างมิน พี่ชางมิน!!’
มินโฮร้องออกมาอย่างตกใจทันทีที่อยู่ๆชางมินก็ล้มลงไป
‘พี่ชางมินๆ!!’
‘ไหนพี่บอกจะไม่หลับไง!’
‘ตื่นขึ้นมาสิ! พี่บอกว่าถ้าพี่หลับไปแล้วไม่เจอผม พี่จะไม่จากไปไง! พี่จะอยู่กับผมไม่ใช่หรอ!’
‘พี่ชางมิน……’
.
.
เค้าพบว่าเค้าตื่นขึ้นมาในที่ๆไม่คุ้นเคย
มองไปรอบๆก็ไม่พบใครสักคน
มองออกไปทางหน้าต่างบ่งบอกอย่างดีว่าตอนนี้คงดึกมากแล้ว
‘มินโฮ….’
‘ฉันอยากเจอนาย….’
แต่แล้วประตูตรงหน้าก็เปิดผลางออก
ชางมินมองไปยังหน้าห้องด้วยสายตางุนงง
“พี่แจจุง?”
“ใช่ฉันเอง…” เค้าตอบกลับมา
ผมมองเค้าอย่างไม่เข้าใจ เค้าเลยเล่าทุกอย่างให้ฟัง
“ฉันจะไม่ขอโทษแทนยุนโฮหรอกนะ….”
“และที่สำคัญ! จำไว้ให้ดี…!! ฉันไม่ได้ช่วยนาย ฉันแค่ไม่อยากเห็นยุนโฮต้องติดคุกเท่านั้น!”
ชายหนุ่มยิ้มรับได้ไม่นาน คนๆนั้นก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่คิดจะหวนกลับมา
‘วันนี้ฉันตื่นขึ้นมา…พบว่าตัวฉันนั้นยังไม่หายไป’
‘แต่แล้วนายละมินโฮ…’
‘นายไปอยู่ที่ไหนของนาย’
ชางมินคร่ำครวญอยู่ไม่นานก็รู้สึกเหมือนสายลมมันพัดผ่านเข้ามาสัมผัสไปทั่วร่างกาย
เหมือนอ้อมกอดที่คุ้นเคย….
‘ฉันคิดถึงนายจัง…มินโฮ’
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมรีบลุกจากเตียงทันทีที่ร่างกายผมเริ่มจะขยับได้บ้างแล้ว
มองหาคนๆนั้น แต่ก็ยังไม่พบ
‘นายไปอยู่ที่ไหนกัน…..’
‘มินโฮ…..’
เค้ากระชากสายน้ำเกลือก่อนจะโยนมันทิ้งไปและออกตามหานอกโรงพยาบาล
ไม่ว่าจะสนามเด็กเล่น
สวนสาธารณะ
หรือแม้แต่ในห้าง
จบจนมหาวิทยาลัย
ก็ไม่มีแม้แต่วี่แวว
ขาทั้งสองเริ่มไร้เรี่ยวแรง
เดินไปเรื่อยเปื่อยเพื่อกลับไปยังสถานที่ๆเป็นที่ของผมเอง
บ้านหลังโตที่พ่อคนนั้นซื้อไว้ให้
ผมเดินเข้าไปอย่างไร้เรี่ยวแรง
หวังว่าจะได้เจอคนๆนั้น
เพราะที่นี้คือความหวังเดียวของผม
‘มินโฮ…ได้โปรด!อย่าจากฉํนไป’
.
.
.
TBC. เรื่องนี้บอกตามตรงมะค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เเต่เพราะมันมีฉากที่ชอบเลยลบมะลงT^T
55555+ ลองอ่านดูน่าาา ถ้ามะถูกใจก็ปิดไป มะว่ากัน^^ 'อยากอ่านชางมินโฮ please'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น