คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ===== Action 5 : บทลงโทษ =====
Action 5 : บทลงโทษ
((ปั๊กกกกกกกกกกก!!// ปั๊กกกกกกกกกกกก!!))
ชายหนุ่มลงสันปืนกับต้นคอของคนทั้งสองอย่างแรงจนทั้งคู่หมดสติไป
ก่อนจะบอกให้คิบอมพาคยูไปพักผ่อนที่ห้องรับรอง
ส่วนตัวเค้าก็นั่งเฝ้าใครอีกคน
จุนซูกับแทมินมองหน้ากันก่อนจะออกจากห้องมา
“ฉันจะทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองดี ….”
ความรู้สึกเป็นเรื่องภายในจิตใจที่ต้องแก้ปัญหามันด้วยตัวเอง
แต่เค้าไม่เคยเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้แล้วจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันคืออะไร?
“ฟื้นแล้วหรอ”
“น..นี่ผม?”
“ใช่ .. นายยังไม่ตาย”
ชางมินกระซิบอยู่ข้างเตียง เฝ้ามองคนตรงหน้ากับความรู้สึกอึดอัดแปลกประหลาดที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน
รู้แต่เพียงว่า …
ขณะที่ปืนจ่ออยู่ที่ใครคนนั้น ภาพหลอนที่มินโฮล้มลงเจิ่งนองไปด้วยเลือดสีสด และนิ่งสนิท
มันดูน่ากลัวจนเค้าไม่กล้าที่จะจินตนาการต่อ
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่สิ้นคิดและจบลงอย่างนี้
“ทำไมไม่ยิงละ พี่จะฆ่าผมมันง่ายยิ่งกว่าง่าย”
“ใช่ง่าย …”
แต่หัวใจฉันนี่สิที่มันยากหากจะรักษาถ้าเห็นนายนอนนิ่งไร้ลมหายใจ
“แล้วทำไมไม่ทำ?”
มินโฮถามออกมาอย่างสงสัย ก็จริงอย่างที่ว่าเค้าตกเป็นรองชางมินมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน
ภารกิจที่ทำไม่สำเร็จ แต่คนๆนั้นกลับดูแลเค้าดีเสียยิ่งกว่านักโทษ
คอยช่วยเหลือเค้าต่างๆนานา
“ชางมิน .. พี่ต้องการอะไร?”
“ฉ..ฉัน..?”
ฉันไม่รู้ นี่ละคือคำตอบที่มีให้ในตอนนี้
นายเป็นอะไรของนาย ชิมชางมิน
อ่อนแอลงทุกวัน ทุกนาที ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับ ‘เชวมินโฮ’
‘อ..อย่าบอกนะว่านายรักมัน’
คำพูดหนึ่งของคยูหวนกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง
รักหรอ?
แล้วความรักมันคืออะไรกัน?
ใช่ความรู้สึกอย่างที่ฉันรู้สึกกับพ่ออย่างนั้นหรอ แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน ความรู้สึกนั้นมีแต่ภารกิจและหน้าที่
แล้วรักของแม่?
แม่หรอ…? มันจะเหมือนกันหรือเปล่านะ ความรักคืออะไรกัน
ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!!
ชายหนุ่มสะบัดหัวให้กับความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะหันมามองคนบนเตียงที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ท..ทำอะไร!!”
“ผ..ผม ไม่รู้สิ เห็นพี่มีท่าทางแปลกๆ เลยอยากจะรู้ว่าเป็นอะไร?”
“มินโฮ …”
“ฮืม?”
“อย่าทำแบบนั้นอีกนะ…”
คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นไปสบตา ดวงตาสีดำสนิทที่สะท้อนอยู่ในนั้นกับความจริงความสับสน ที่ฉายชัดให้อีกฝ่ายได้เห็น
ชางมิน .. พี่กำลังจะบอกอะไรผมกันแน่?
ผมอ่านมันไม่ออกจริงๆ
‘ดวงตาคู่นั้น’
“อืม”
รู้แต่ว่า เค้าจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงเปลี่ยนแปลงความคิดของเค้าได้
อาจเพราะคำพูดแกมขอร้อง ดวงตาที่ฉายแววสั่นระริก หรือท่าทางต่างๆก็ได้ละมั้ง
“ชางมิน ขอคุยด้วยเดี๋ยวสิ”
คยูนั้นเองที่เข้ามาในห้องทำงานของเช้าวันรุ่งขึ้น
ชางมินพยักหน้ารับ รู้อยู่แล้วว่ามันยังไม่จบ
“พรุ่งนี้คุณอาจะกลับมาแล้ว …”
“ไหนบอกว่าอีกหนึ่งอาทิตย์?”
ร่างสูงร้องถามอย่างตกใจไม่คิดว่าจะกลับมาเร็วอย่างนี้
คยูพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะบอกความจริงบางอย่างให้คนตรงหน้าได้รับรู้
“ฉันบอกเค้าเองเรื่องของนายกับมินโฮ …”
“........”
“อันที่จริงการที่ฉันจะมาอยู่ที่นี้ และคุณอากับพ่อจะไปต่างประเทศก็แค่ข้ออ้าง จริงๆแล้ว …”
“…….”
“เค้าให้ฉันมาจับตาดูนาย ….”
แต่เพราะเชื่อใจเลยอยากพิสูจน์ให้เห็นกันไปเลย ว่าชางมินของเค้าไม่มีวันทำงานพลาดและทรยศต่อครอบครัวไปช่วยศัตรูอย่างที่ใครๆว่าแน่นอน และผลลัพธ์ที่ได้มีแต่ต้องเจ็บมากกว่าเดิม เมื่อได้รู้ความจริงว่าดันไปมีใจให้กับ ‘มัน’
“นายมาบอกฉันทำไม?”
“……..”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วจะกลัวไปทำไม?”
“ชางมิน!!!!”
คยูร้องเรียกเพื่อเตือนสติ แต่ดูท่าคนๆนี้จะไม่ได้รู้เรื่องเอาซะเลย
“นายช่วยจุนซูมาแล้วหนหนึ่ง คราวนี้นายยังช่วยมินโฮทั้งๆที่มันสอดแนมเข้ามา หน้าที่ของนายคือกำจัดคนของชองกรุ๊ปแต่นายดันไปช่วยมัน แล้วยังจะเรื่องของยุนโฮ ตอนนี้เค้านินทากันให้แซ่ดว่านายทรยศพวกเรา!!”
“……….”
“นายก็รู้นี่บทลงโทษของคนทรยศคืออะไร!!”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!! ฉันไม่ได้ทรยศใคร!!”
ชายหนุ่มตะคอกกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมแพ้ ยังคงยืนกรานคำเดิมจนคนฟังอ่อนใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะรักมากเค้าคงไม่มานั่งบ่นให้เสียเวลาขนาดนี้
“ผิดสิ .. นายรักศัตรู นายรักมินโฮ นายจะกล้าทำตามคำสั่งพ่อนายและฆ่าเค้าได้ไหม!!”
“ฉ..ฉัน ..”
“คนอื่นเค้าไม่แยกแยะความรู้สึกของนายหรอกนะชางมิน มีแต่แยกแยะกันด้วยความสำเร็จในงานที่ได้รับมอบหมาย นายทำมันไม่ได้ก็หมายความว่านายทรยศ เข้าใจรึยัง!!”
ชางมินยืนตัวแข็งเค้าเข้าใจในสิ่งที่คยูพยายามจะบอกเค้าแล้ว
แต่จะให้เค้าทำยังไง …?
“หนทางของนาย … ฆ่ามินโฮซะ”
“……..”
“หรือไม่ก็หนีไปด้วยกันทั้งคู่!!”
((ฟรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบ!!!))
ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับเสียงปรบมือ การกลับมาเร็วเกินกว่าที่พวกเค้าได้คาดการณ์ไว้
ทำให้ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
“หลานทำดีมากคยู แต่เสียหลักตอนท้ายไปหน่อย อย่าใจดีกับลูกชายอาให้มากนักจะดีกว่านะ”
“………..”
“แล้วก็ชางมินเรามีเรื่องต้องคุยกัน ….”
คนเป็นพ่อว่าพลางส่งสัญญาณให้พวกลูกน้อง รวมถึงคยู และคิบอมให้ออกจากห้องไป
แต่ในขณะเดียวกันก็สั่งให้พาตัวมินโฮเข้ามา
“จุนซู พ่อพอจะยอมรับได้ เพราะหมอนั้นมันเป็นคนตรงไปตรงมาและยังไม่เคยทรยศเราแถมยังตั้งใจทำงานให้พวกเราเสียดิบดีฆ่าทิ้งก็เสียดายเปล่าๆ”
“……….”
“ส่วนเจ้าเด็กมินโฮ .. แกรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำบ้าอะไร!!”
((เพี้ยยย!!))
ใบหน้าคมหันไปตามแรงเมื่อมือใหญ่ของผู้เป็นพ่อประทะลงมาอย่างแรง
ชางมินเงยหน้าขึ้นมาไม่พูดอะไรสักคำ เหมือนกับว่ารู้ความผิดชองตัวเองดี
“ฉันนึกว่าแกจะมีแผนถึงได้พามันมาพบฉันที่บ้านในวันนั้น!! ฉันนึกว่าแผนแกแยบยลถึงได้เชิญตัวมันเข้าร่วมงานปาร์ตี้ในฐานะผู้หญิงแถมยังเป็นคนรักของแกอีก แต่ที่ไหนได้แกทำตามหัวใจตัวเองล้วนๆ!!”
((เพี้ยยยยยย!!))
เค้าปาดเลือดที่มุมปากออกเมื่อผู้เป็นพ่อตบลงมาอีกครั้ง จังหวะเดียวกันลูกน้องของคนๆนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมๆกับมินโฮ
“หน้าตาใช่ได้ ไม่น่าแกถึงหลงใหลมันนัก”
ชายคนนั้นว่าระหว่างที่เดินสำรวจมินโฮตั้งแต่หัวจรดเท้า
คนถูกมองตัวแข็งทื่อ แสดงออกถึงความไม่ไว้ใจและเกรงกลัว
“เอาเป็นว่าหลังจากนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง ส่วนแกก็เตรียมตัวรับการลงโทษจากฉันได้เลย!”
“……..”
คนเป็นพ่อว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับลากมินโฮไปด้วย
ชางมินมองตามอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งตามออกไป
แต่คยูกับคิบอมก็รั้งเอาไว้ได้ทัน
“อย่าทำอะไรโง่ๆ!”
“นายไปตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้มีแต่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง ..”
คำเตือนเรียกสติทำให้ชางมินหยุดลง และทิ้งตัวลงเสียตรงนั้น
และเค้าก็ได้เรียนรู้เพิ่มขึ้นมาอีกนิด
ว่าคนๆนั้นสำคัญกับเค้ามากจริงๆ
((อั๊กกกกกกกกกกกกกกกก!!!))
((อั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!))
ชางมินถูกกักขังอยู่ในห้องทรมานของคฤหาสน์โดยผู้เป็นพ่อ
‘โทษที่แกมัวแต่เล่นอะไรบ้าๆ อยู่ในนี้ไป จนกว่าจะครบ 1 อาทิตย์’
ผ่านไป 6 วัน อีกแค่วันเดียวเท่านั้นเค้าก็จะได้ออกไปแล้ว
แค่นี้ยังเล็กน้อย ตอนเด็กๆครั้งแรกที่พ่อให้ไปฆ่าผู้ชายคนหนึ่งแล้วเค้าทำไม่ได้ยังโดนลงโทษมาหนักกว่านี้
นับประสาอะไรกับไอ้แค่ห้องทรมานจิ๊บๆนี่กันเล่า!
“ชางมินจะไหวไหมคิบอม?”
“มันอึด นายอย่าห่วงเลยจุนซู”
และแล้ววันนั้นก็มาถึง
ประตูห้องขังถูกเปิดออกช้าๆ
ดวงตาสีดำสนิทกลับมามืดมิดอย่างเก่า
ร่องรอยตามร่างกายมีแต่บาดแผลเต็มไปหมด แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจเดินตรงไปรับเสื้อคลุมจากใครอีกคน
“ขอบใจคิบอม”
เค้าว่าก่อนจะตรงไปยังห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ
ชายคนนั้นนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะทำงาน ชางมินเดินเข้าไปและรอรับคำสั่งอย่างรู้หน้าที่
“กลับมาแล้วหรอ .. อ่ะนี่งานใหม่ของแก”
“เด็กหรอ?”
“ทำไม .. ทำไม่ได้หรอไง?”
ชางมินไม่พูดอะไรรับมันไว้และเดินออกจากห้องไป
‘สังหารทุกคนในโรงเลี้ยงเด็กกำพร้า … ’
“พ่อแค่เลือกวิธีให้แกเข้มแข็งขึ้นเท่านั้นเอง …”
((คืนนั้นเอง))
“เสร็จเรียบร้อยใช่ไหม?”
“ครับ”
“ดีมาก .. ไปพักผ่อนเถอะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะตรงดิ่งกลับโรงแรม
เจ้าตัวมาชำระล้างร่างกายในห้องน้ำ เฝ้ามองมือทั้งคู่ของตนรู้สึกเจ็บหน่วงๆอย่างที่ไม่เคยเป็น
ทำลงไปอีกแล้ว
ก็เหมือนอย่างทุกที .. จะรู้สึกอะไรให้มากความ
“คิบอม ..แล้วหมอนั้นละ?”
ชางมินตัดสินใจถามออกไปทันทีที่ถึงห้องแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนๆนั้น
ตลอดระยะเวลา 1 อาทิตย์มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
“มินโฮ .. อยู่ชั้น 4”
ก็แค่ถ้อยคำธรรมดา แต่กลับทำให้คนฟังเดือดดาลได้ไม่ยาก
ชั้น 4 … ก็เหมือนกับชั้นให้บริการที่ทางโรงแรมจัดขึ้นเพื่อสนองตัณหาของแขก
ชางมินรีบลงมาจนถึงชั้นที่สี่ ห้อง 408 ที่คิบอมบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มกระชากมันออกอย่างแรงและตรงเข้าไปค้นหาเสียทุกมุมห้องจนมาถึงหน้าห้องนอน เสียงประหลาดแสนคุ้นเคยก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
‘อ..อย่าทำผมเลย’
‘อื้อออ!! ม..ไม่ไหวแล้ว’
เค้าไม่รออะไรอีกแล้วกระแทกประตูลงไปจนพังไม่เป็นท่า กระชากร่างสูงใหญ่บนเตียงให้ลุกขึ้นมาก่อนที่มือของตนจะล้วงเข้าไปหยิบอะไรบางอย่าง ปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ในปากแทนสิ่งนั้น กริ๊กเดียว … ((ปังงง!)
และร่างทั้งร่างก็เจิ่งนอง … สมควรแล้ว
ชายหนุ่มพึมพำ ยิ้มร้ายฉายชัดอยู่บนใบหน้าคม
ก่อนที่เค้าจะหันไปหาคนบนเตียงที่ร้องไห้ตัวสั่นเทา เหมือนจะช็อกกับภาพที่เห็น
ชางมินโน้มตัวลงไปกอดคนตรงหน้าเอาไว้
ก่อนจะนำผ้านวมบนเตียงมาห่อตัวให้กับร่างกายที่เปลือยเปล่าและอุ้มขึ้นมายังห้องของตน
“1 อาทิตย์ก่อน … มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คิบอม?”
“พ่อนายลากตัวมินโฮลงไป .. และสั่งห้ามไม่ให้พวกฉันเข้าไปยุ่ง การจัดการแขกของมินโฮขึ้นอยู่กับ แม่ข่ายนายก็รู้เค้าเป็นพวกซาดิสแขกที่คนๆนั้นหามาล้วนแล้วแต่เป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงไม่ปกติกันทั้งนั้น”
“จางวูไอ้หมอนั้นสินะ …”
คิบอมพยักหน้ารับช้าๆ แต่ชางมินก็หุนหันออกจากห้องไปแล้วเรียบร้อย
และคงไม่ต้องพูดถึงว่าออกไปไหนไปทำอะไร
เพราะทันทีที่เช้าวันใหม่มาเยือนข่าวหน้าหนึ่งก็ขึ้นพาดหัวทันที ‘จางวู หัวหน้าโรงแรมดังถูกฆาตกรรมอย่างเหี้ยมโหด …’
คิบอมอ่านหนังสือพิมพ์ไปก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่อย่างนั้น
จนรู้สึกได้ว่าคนบนเตียงที่เฝ้าอยู่เริ่มรู้สึกตัว
“ชางมิน … เด็กนายฟื้นแล้วนะ”
เค้าตะโกนกลับไปในห้องน้ำให้คนที่อาบน้ำอยู่จำต้องนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาทั้งอย่างนั้น
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัว^^”
คิบอมเอ่ยแซวก่อนจะออกจากห้องไป ให้ทั้งคู่ได้คุยกันตามลำพัง
“มินโฮ …”
“พ..พี่ชางมิน?”
“ปวดหัวหรือเปล่า?”
ชายหนุ่มถามออกไปอย่างเป็นห่วง แต่คนบนเตียงกลับเอาแต่เหม่อลอย เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดมันออกมา
จนชางมินต้องตัดใจดันอีกฝ่ายให้ล้มตัวลงนอน
ความคิดเห็น