คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ===== Chapter 4 : ผมโตแล้ว!=====
ตอนที่ 4 : ผมโตแล้ว!
เมื่อกี้ ...
ท..ที่ทำเมื่อกี้...?
'ใจมันสั่น...'
"ผมเป็นอะไรไป ...?"
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอชางมินเสียแล้ว
วันนี้ผมจึงต้องไปโรงเรียนด้วยตัวเอง
"ท..แทมิน.. ฉันมาขอคำปรึกษา!!"
"????"
"ค...คือว่า .. ถ้าเรารู้สึกดีกับใครคนหนึ่ง ใจเต้น แรงมาก ...
มีความสุขทุกทีที่เค้ายิ้มและเอาใจ แต่เสียใจทุกครั้งที่เค้าดุหรือขึ้นเสียงใส่
แล้ว ..."
"หืม!? อาการเเบบนี้ นายกำลังมีความรักใช่ไหม มินๆ ^^"
แทมินร้องบอกแสดงความยินดีก่อนจะเขย่ามืออีกฝ่ายไปมาไม่หยุด
"รักหรอ?"
"อื้ม ^^"
"แ..แล้วแบบนี้ แบบนี้ และเเบบนี้ละ เค้าเรียกว่าอะไร?"
มินๆถามอีกครั้งในตาใสซื่อบ่งบอกว่าไม่เข้าใจ แค่รู้สึกดี
พร้อมๆกับแสดงตัวอย่างให้กับคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังตาค้าง
"k...kiss and sex"
"ฮืม? คิสซึ? เซ็ก?"
"ก็แบบว่า ...."
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจ
แทมินจึงเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้และกระซิบบอกความหมายให้ได้ฟัง
อีกฝ่ายหน้าเเดง
=///=
.
.
.
'รัก?'
'เรารักพ่อตัวเอง ... ก็ถูกแล้วนี่นา?'
' .. ก็แค่รักของเรามันเเปลกกว่าคนอื่น'
.
.
.
"ช..ชางมิน!!"
"........."
"รอด้วย!!"
"บอกแล้วไงให้เรียกว่าพ่อ!!"
ร่างสูงว่าเสียงเข้มกว่าทุกครั้งจนอีกฝ่ายสะดุ้ง
"พ..พ่..ก็มันไม่อยากเรียกนี่!!"
"มินๆ ขอร้องละ ..."
ใช่ .. ขอร้องละ อย่าทำให้ฉันต้องเขวมากไปกว่านี้
ความรู้สึกเเปลกที่เรามีให้กัน
มันเป็นไปไม่ได้
"ช..าง ป๊า!!! พอใจยัง !!"
เค้าว่าอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินเชิดหน้าขึ้นห้องไป
.
.
.
กรี๊งงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงง
"สวัสดีครับชิมชางมินพูดครับ"
"ผมเชวมินโฮนะครับ ขอสายน้องมินๆ เอ้ย ชองมินหน่อยครับ"
ปลายสายขมวดคิ้วด้วยความฉงน
ก่อนจะเดินไปตามให้ใครคนนั้นมารับสาย
การสนทนาทุกอย่างจึงรับฟังมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ[?]
'พี่มินโฮ โทรมาทำไมดึกดื่นฮะ'
'อ้อ !! คิดถึงผมใช่ไหมละ ~'
'5555 ครับๆ พรุ่งนี้ผมไม่ผิดนัดแน่รับรอง'
'นั้นเดทเเรกของผมเลยนะ!!'
'ครับๆ good night'
"ใครนะ?" ร่างสูงถามเสียงเรียบพยายามไม่ออกอาการ แต่ก็ห้ามใจที่มันอยากจะรู้เอาไว้ไม่ได้
"เพื่อน!"
"โทรมาทำไมดึกๆ แล้วพรุ่งนี้จะออกไปไหนอีก ?"
"เรื่องของผม!!"
จะมีใครรู้ไหมว่าคนหนึ่งถามเพราะความ"หวง" ส่วนอีกคนตอบด้วยความประชด -*-
"แกเป็นลูกฉันนะ!!"
"ป๊าก็ควรจะเป็นป๊าผมเหมือนกัน!!"
"หมายความว่ายังไง!?"
"คนเป็นพ่อเค้าทำเรื่องแบบนั้นกับลูกตัวเองในห้องน้ำด้วยหรอไงฮะ!!"
ไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่อยากจะประชด
ไม่ได้รังเกียจ ก็แค่...
"......................"
ร่างสูงนิ่ง
ตอบไม่ได้
ก็ผิดจริงๆ
ทั้งๆที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้น
"ลืมมันไปซะ!"
"ลืม?!!"
"มินๆ แกยังเด็กไปสำหรับเรื่องพวกนี้ ลืมๆมันไปซะ มันไม่มีอะไรสักหน่อย"
"................"
.
.
.
ปังงงงงงงง!!!
ประตูถูกปิดลงอย่างแรง พร้อมๆกับร่างกายที่ค่อยๆทรุดลงกับโซฟา
'ขอละ ... '
'อย่ามากไปกว่านี้?'
หัวใจเป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้
แต่ในบางครั้งกฏเกณฑ์ต่างๆก็ทำให้เราต้องหยุดอยู่เพียงแค่นั้น
.
.
.
'ทำไมอยู่ๆถึงได้รู้สึกน้อยใจ...'
'ไม่มีอะไร?'
"ก็ดีแล้วนี่นา! แล้วเราจะร้องไห้ทำไม ...."
เด็กหนุ่มเช็ดน้ำตาก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
ค่ำคืนนี้มันยากนะที่จะหลับตาลงอีกครั้ง
เช้าวันต่อมา
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปตามนัดให้ตรงเวลา
ออกจากห้องก็เจอเข้ากับคนๆนั้น
ผมทำเป็นมองไม่เห็น เดินออกจากห้องโดยที่ไม่พูดไม่จา
'แค่หวังให้ตามมาง้อ'
'หวังให้คอยห่วงใยเหมือนอย่างทุกที'
หรือว่าป๊ะป๊าจะไม่รักเราแล้ว?
"มินๆ รอนานไหม ^^"
"พ..พี่มินโฮ ? สวัสดีฮะ แล้วนี่แทมินละฮะ?"
"นายนี่ยังไง เดทของเราทำไมต้องพามันมาด้วยละจริงไหม ^^"
คนฟังรู้สึกอึดอัดก็ได้แต่เเสร้งยิ้มกลับไป
เชวมินโฮ คือรุ่นพี่ของผมถึงสองปี
พี่เค้าเป็นคนใจดีตามใจผมทุกอย่าง
เสียงหัวเราะของเค้าทำให้ผมลืมเรื่องในใจไปได้ชั่วขณะ
'ต้องขอบคุณพี่เค้าจริงๆ...'
"อ๊า! โทษทีนะครับน้องมินโฮ พามาดูหนังซะดึกขนาดนี้ พ่อแม่น้องจะว่าอะไรไหม?"
"ช่างเถอะฮะ ^^"
ทั้งคู่เดินออกจากโรงภาพยนตร์มาพร้อมกันก่อนที่โทรศัพท์มือถือของมินโฮจะดังขึ้นมา
"ห๊า!!?... ว่าไงนะ ได้ๆ เด๋วฉันจะรีบไป!!!"
"...มีเรื่องอะไรหรอฮะ?"
ผมถามเค้ากลับไปทันทีที่เห็นอาการร้อนรน
มินโฮวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหันมาขอโทษขอโพยคนข้างกาย
"ค..คือพี่ต้องไปทำธุระสำคัญน่ะ คงจะไปส่งน้องไม่ได้ ดึกขนาดนี้แล้วด้วยสิ แย่จัง"
"ม..ไม่เป็นไรฮะ ผมกลับเองได้ ^^"
"พี่ขอโทษจริงๆนะครับไว้พรุ่งนี้จะมาไถ่โทษ..."
ชายหนุ่มกล่าวไว้ก่อนจะขอตัวกลับ
มินๆก้มมองนาฬิกาของตน 21.59 น.
'โดนบ่นอีกแน่'
คิดดังนั้นก็ตัดสินใจเดินออกมาที่ถนน
รถประจำทางก็ปิดบริการ เงินสักแดงก็ไม่ได้ติดตัวมา
'ทำไมแกมันซวยอย่างนี้ว่ะ!! ชิมชองมิน!!'
โรงแรมที่อาศัยจะว่าอยุ่ไกลเกินไปก็ไม่เชิง ถ้าเดินครึ่งชั่วโมงก็คงถึง
แต่เพราะทางมันเปลี่ยว ...
'เอาว่ะ!! เป็นไงเป็นกัน!!'
เด็กหนุ่มว่าก่อนจะตัดสินใจเดินกลับบ้านด้วยความว่องไว
ท้องถนนที่มีไฟเพียงไม่กี่ดวง
รถที่สัญจรไปมาก็น้อยลงไปตามเวลา
'นี่ถ้าชางมินยอมตามใจเหมือนพี่มินโฮ และซื้อโทรศัพท์เราก็ไม่ต้องเดินกลับบ้านอย่างนี้หรอก!!'
คิดแล้วก็หัวเสียอยู่คนเดียวก่อนที่จะมีรถคันหนึ่งโฉบเข้ามาด้านหน้าด้วยความว่องไว
"มาทำอะไรตรงนี้หรอจ๊ะ หนูน้อย"
"........"
ผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หัวออกมาถามขณะที่อยู่บนรถ
ผมมองเธอได้ครู่เดียวก็เร่งฝีเท้าตัวเองขึ้นเรื่อยๆ
'พอดีพ่อสอนไว้ห้ามคุยกับคนเเปลกหน้า !! -*-'
"หน้าตาดีนะเรา สนใจไปกับพี่ไหมจ๊ะ ^^"
หญิงสาวยิ้มหวานมาให้ก่อนจะลงจากรถและตรงดิ่งมารั้งข้อมือของผมเอาไว้
"อ..เออไม่เป็นไรครับผมจะกลับบ้าน"
"เด๋วพี่ไปส่งไหมจ๊ะ?"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมกลับเองได้"
แต่ผู้หญิงคนนั้นยังคงตื้อไม่เลิก
เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ วางมือไว้บนไหล่ เคลื่อนต่ำลงไปจนถึงเเผลงอก
ก่อนที่เธอจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของผมลงมาทีละเม็ด
"เ..เฮ้ย!"
ประสบการณ์ทำให้รู้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ
ผมผลักเค้าออกและพยายามจะเดินหนีอีกครั้ง
แต่เธอก็ตามขึ้นมาเรื่อยๆ
และก่อนที่อะไรจะเลวร้ายไปมากกว่านี้
"ขอโทษนะครับ! คุณมีธุระอะไรกับลูกชายผมหรอครับ!?"
เสียงเรียบดุจน้ำแข็งดังขึ้นข้างหลัง มือใหญ่เอื้อมมาจับมือของผู้หญิงคนนั้นให้หยุดการกระทำ
ก่อนจะลากให้ผมขึ้นรถตามเค้าไป
"ป..ป๊า!? คุณไม่ใช่อผมนี่!!?"
"^^"
"คุณเป็นใครหรอฮะ?"
"ฉันปาร์คยูชอน เป็นเพื่อนของพ่อเธอน่ะ เรานี่ก็เสน่ห์แรงไม่เบา มาเดินเล่นที่มืดๆแบบนี้พ่อไม่ว่าเอาหรอ?"
คนฟังนิ่งไป ถ้ารู้ไม่ใช่แค่ว่าแน่นอน ...
"อย่าบอกพ่อผมนะ.."
"...??"
"เรื่องเมื่อครู่อย่าบอกพ่อนะฮะ ... แล้วนี่คุณยูชอนรู้ได้ไงหรอฮะว่าผมเป็นลูกชางมิน?"
ยูชอนหัวเราะ ก็เด็กมันไม่ยอมกลับบ้าน เพื่อนมันมีหน้าที่อะไรละว่ะ -*-
.
.
.
โรงแรม
"มินๆ!! แกไปทำอะไรที่ไหนมา ห๊า!! แล้วนี่ไอ้เด็กบ้าเชวมินโฮมันทิ้งแกไว้ใช่ไหม ถึงต้องกลับบ้านมาเองอย่างนี้!!"
"........."
"เฮ้ย ชางมินใจเย็น ลูกแกพึ่งจะ ..."
ยูชอนช่วยไกล่เกลี่ย จนเผลอเล่าเรื่องก่อนหน้า
"ผมไปทำอะไรมันก็เรื่องของผม!!!"
เพี้ยยย!!
ฝ่ามือหนาปะทะลงบนเเก้มใสอย่างแรง
มินๆยกมือขึ้นลูบไล้รอยเเดงช้ำเบาๆก่อนจะวิ่งเข้าห้องไปทั้งน้ำตา
"ลงไม้ลงมือ! ทำไมเด๋วนี้แกหัวเสียบ่อยจังว่ะชางมิน!?"
"พี่กลับไปเถอะ เรื่องวันนี้ขอบคุณมาก"
"เออๆ เสร็จงานก็ไล่ ทีเมื่อกี้ใครว่ะ ร้องไห้คร่ำครวญขอร้องฉันน่ะ!!"
ชางมินส่ายหัวไปมาพลางมาส่งเพื่อนตรงหน้าห้อง
อีกฝ่ายก็หยุดยืนทำท่าจะพูดอะไร แต่ก็เก็บเอาไว้อยู่อย่างนั้นและตัดสินใจเดินออกมา
.
.
.
"มินๆ ออกมาทานข้าว"
ชายหนุ่มร้องบอกทันทีที่ทำอาหารเสร็จ
แต่คนในห้องก็ยังไม่มีทีท่าจะออกมา
"พ่อบอกให้ออกมา!!!"
ร่างสูงขึ้นเสียงก่อนจะไปหากุญแจและกระชากประตูออกมาอย่างแรง
คนบนเตียงสะดุ้งเล็กน้อย มุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"อย่าดื้อสิมินๆ มาทานข้าว ยังไม่ได้ทานมื้อเย็นไม่ใช่หรอ?"
"........."
"อย่าให้พ่อหมดความอดทนนะ!! มาทานข้าว!! เด๋วนี้!!"
ชางมินกระชากเเขนร่างเล็กจนหลุดออกมาจากผ้าห่ม
ใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้
และฝีมือของเค้า
น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด
ปากบางเม้มแน่นด้วยความโกรธจัด
"มาทานข้าว!"
ชายหนุ่มว่าพลางลากมือเรียวให้เดินตามกันมา
แต่จนแล้วจนรอดเด็กมันก็ยังไม่มีทีท่าจะแตะอาหารในจานแม้แต่นิดเดียว
ร่างสูงถอนหายใจหยิบช้อนเล็กๆขึ้นมาและจัดการป้อนให้เสร็จสรรพด้วยสายตาดุๆ
ทำให้มินๆยอมทานลงไปแต่โดยดี
ชางมินเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มใสเเดงช้ำอย่างสำนึกผิด
'เจ็บมากไหม?'
สายตามันถามออกมาอย่างนั้น
มินๆเงยหน้าขึ้นไปสบตาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้เค้าลืมทิฐิและความโกรธไปจนหมด
มารู้สึกตัวอีกที กลีบปากเล็กๆของตนก็เคลื่อนเข้าไปใกล้ๆและ ... 'จุ๊ฟ'
'ผมรักพ่อนะฮะ'
==========================================================
สมัยนี้ เด็กมันรุกขนาดนี้แล้วหรอว่ะ -*-
ความคิดเห็น