คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ==*==*== Chapter 5 : หิมะหรอ? ==*==*==
ตอนที่ 5
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมยังคงจำสัญญาของเราได้
เค้าบอกว่าเค้าจะพาผมเที่ยว LA
“มินโฮ พอวันนี้เที่ยว ตื่นซะ ตีห้าเชียวน๊า~”
“บ้านพี่ดิ!! เพราะใครละ ให้ผมสนองตัณหาให้ทั้งคืนนะ!!”
ร่างสูงมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ก็ใครละ เล่นตัว ~”
คนฟังถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว
ทิ้งให้ชางมินมองตามไปอย่างขำขัน
ถูกใจที่ได้แกล้ง รู้สึกดีที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง
‘ผมบ้าไปแล้ว…’
.
.
เวลา 9 นาฬิกา
ทั้งคู่ออกจากโรงแรมด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สบายๆ
ชางมินใส่สีดำ ส่วนมินโฮใส่สีขาว
ร่างสูงใส่ขายาว ส่วนข้างกายใส่ขาสั้น
ทั้งคู่จับมือกันแล้วเดินไปตามทาง
“นายอยากไปไหนละ?”
ชายหนุ่มถามขึ้นทันทีที่พาเดินออกมาแล้วไม่รู้จะไปไหน
คนข้างกายหันมามองหน้า
“นี่พี่ไม่ได้คิดไว้หรอกหรอ?”
ชางมินหน้าเหวอ
“ก็นายอยากไปไหนละ ก็บอกมาสิ จะได้พาไป~”
“แล้วผมจะรู้ไหม!! ก็ผมไม่เคยมานี่หว่า~!!”
เออ! ถ้าเถียงกันอย่างนี้ วันนี้คงไม่ได้เที่ยว
ชางมินเลยกระชับมือที่กอบกุมไว้แน่น
“งั้นช่างหัวมัน เดินเล่นกับฉันละกัน~”
ว่าแล้วก็เดินไปเรื่อยเปื่อย
หากไม่ใช่ว่าคนข้างกายคือคนพิเศษ
ให้เดินยังไงก็รู้สึกอึดอัด
และหากคนๆนี้ไม่ใช่ชางมิน
เค้าก็คงจะเบื่อ หาววอดๆ และร้องจะกลับ
แต่พอดีว่าคนๆนี้คือคนที่ใช่
มันเลยทำให้ยิ้มไม่หยุดสักที
“เค้าว่ากันว่า… หากโยนเหรียญลงไปในน้ำพุ จะทำให้ความปราถนาเป็นจริงละ”
ชางมินกล่าวขึ้นทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ตรงลานน้ำพุกว้าง
ที่โลดแล่นอย่างกับเสียงดนตรี
น้ำใสๆที่มองยังไงก็ทำให้รู้สึกสบายตา
แต่คำพูดของคนข้างกายที่แสนจะโรแมนติกนี่สิ -*- มันดูยังไงชอบกล
“พี่ชางมิน…อันนั้นมันอิตตาลี่ไม่ใช่หรอ?”
ร่างสูงหน้าเหวอ “ท..ที่ไหนกัน! มันก็มีทุกประเทศหละนะ~!”
มินโฮยิ้มขำ
เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าประเทศอะไร รู้แค่ว่าเคยดูหนัง
ก็แค่อยากอำเล่น ไม่คิดว่า คนตรงหน้าก็มั่วโรแมนติกเหมือนกัน
อเมริกาอาจจะมีน้ำพุที่ว่าอยู่จริงๆ แต่อาจจะไม่ใช่ลานกว้างนี้ก็เป็นได้
คิดแล้วก็ขำอยู่คนเดียว
มองคนตัวสูงกว่าเล็กน้อยข้างกายที่เอาแต่ชะโงกหน้าหาเหรียญในน้ำอย่างใจจดใจจ่อ
“หาเจอม๊ะ?”
“ไม่เจอเลย…เฮ้ย! ต้องเจอดิ แหมๆ ฉันเซียน~”
ยังมีหน้ามากลบเกลื่อน
มินโฮขำก่อนจะขวักเอาเหรียญของตนออกมา หันหลังและโยนลงไป
ชางมินมองตามก็อมยิ้ม “นายขออะไรนะ? แต่รู้ไหม ยอดเงิน US กับวอนมันต่างกันนะ ระวังเค้าไม่รับ คำขอ 55”
“เรื่องอะไรจะบอก!! ถ้าบอกก็ไม่ขลังกันพอดี -*- ส่วนยอดเงิน ผมบอกในใจว่าให้ไปคิดกับผู้ชายที่มาด้วยแล้วเรียบร้อย!”
ว่าแล้วก็เดินไป หาได้สนใจชายหนุ่มด้านหลังเลยแม้แต่น้อย
“อะไรฟ่ะ~! บอกหน่อยไม่ได้หรอไหนๆก็เอาฉันไปเป็นดอกเบี้ยเนี่ย?”
“ไม่ได้!!”
“น๊ะ น๊า~ ฉันอยากรู้นี่นา~”
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ !!”
เมื่ออีกฝ่ายยื่นคำขาด
คนถามก็จำต้องหุบปากเงียบสนิท
ผมจะบอกไม่ได้เด็ดขาด … ‘ว่าขอให้รักของเรามั่นคงยั่งยืนตลอดไป’
เราทั้งคู่เดินแนบข้างกันไปจนกระทั่งเจอร้านไอศกรีมเล็กๆ
“ผมอยากกิน~”
“คนมันเยอะอ่ะมินโฮไปต่อคิวเองละกัน~”
คนฟังได้ยินก็ทำหน้าเป็นตูด
“ไม่กินก็ได้!” ว่าแล้วก็เดินไปเลย
ชางมินเห็นก็ขำ ก่อนจะตรงดิ่งไปยังร้านไอศกรีมที่ว่า
ผ่านไป 10 นาที ก็ได้ไอศกรีมมาไว้ในมือ
เค้ามองช๊อกโกแลตสองลูกอย่างมีความสุข
ก่อนจะสอดส่องสายตาหาใครอีกคน
“มินโฮ!!?”
“มินโฮ อยู่ไหนนะ?”
เค้าถือไอศกรีมตามหาเสียทั่วแต่ก็ไม่เจอ
ในใจเริ่มคิดวิตกติดลบอินฟินตี้มากขึ้นทุกที
ภาพในตอนนั้นสภาพเปลีอยเปล่าไร้เรี่ยวแรงของคนๆนั้นที่ปรากฏในความทรงจำ
และก่อนที่อะไรๆจะแย่ลงกว่าเดิม
มือเย็นๆของใครคนหนึ่งก็เข้ามาปิดตาทั้งสองของเค้าเอาไว้เบาๆ
“ทายซิใคร?”
ร่างสูงเมื่อได้ยินเสียงนั้นก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
ไอศกรีมในมือที่พึ่งซื้อก็ตกหล่นบนพื้นเจิ่งนองไปด้วยคราบของช๊อกโกแล๊ต
“อย่าทำให้เป็นห่วงสิ” ชายหนุ่มว่าก่อนจะคว้าเอาร่างตรงหน้าเข้ามากอดไว้เสียแนบแน่น
มินโฮทำตาปริบๆ
มองคนตรงหน้าอย่างงงๆ
แต่ก็ยอมกอดตอบ
จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็น
“นี่พี่ชางมิน!! กล้าทิ้งไอศกรีมผมหรอ!!”
ชางมินหน้าเหวอ หันมองไอติมที่พึ่งซื้อสองลูกที่หล่นแหมะลงพื้นไปแล้ว
ก็จะทำหน้าแหยๆ
“ขอโทษ…เด๋วไปซื้อให้ใหม่ ~”
“ไม่เอาแล้ว! ไม่กินแล้ว!” ว่าแล้วมินโฮก็เดินออกไปเลย
ชางมินรีบวิ่งตามไปทันที
“มินโฮอา~”
“……”
“มินโฮ~”
“พี่ต้องไถ่โทษเลย!!”
ชางมินนิ่งเงียบ กระโดดหอมแก้ม
“จะให้ทำไรอะ?”
“คลานเป็นม้าให้ผมขี่รอบเมือง ^^”
“มินโฮอา~!”
“งั้นก็ไม่เป็นไรฮะ ผมไปละ~’
“ก็ได้ๆๆ” ว่าแล้วร่างสูงก็ต้องยอมก้มตัวลงให้อีกฝ่ายได้ขึ้นมาบนหลัง
“แบกไว้บนหลังแทนได้ไหม? ฉันอาย” มินโฮได้ยินก็ก้มลงมอง
เห็นชัดๆเลยว่าชางมินกำลังอาย
ก็ดึงหูคนตรงหน้าเล่นด้วยความหมั่นไส้
“เจ็บน๊า!”
“555”
ทั้งคู่หยอกเล่นกันจนค่ำ
ไม่นานเหมือนฤดูเป็นใจ
เพราะอยู่ๆหิมะก็ตกลงมา
“สวยเนอะ^^”
“อื้ม”
ชางมินตอบรับเงียบๆ
จนมินโฮเองก็สงสัย
“ทำไม..ไม่สวยหรอ?”
“ฉันไม่ชอบนะ…”
คำตอบของร่างสูงทำให้คนฟังถึงกลับขมวดคิ้วเป็นปม
เข้าไปใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่า ชางมินกำลัง ‘สั่น’
“เรากลับโรงแรมกันเถอะ”
ชางมินร้องบอก อีกฝ่ายพยักหน้า
ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมมือหนาไว้
ไออุ่นจากคนข้างกายทำให้ชางมินเริ่มได้สติ
มือที่สั่นมานานค่อยๆ คลายลง
และทั้งคู่ก็กลับมาถึงโรงแรม
“ชางมิน…”
เสียงหนึ่งตะโกนเรียกทันทีที่ทั้งคู่กลับมาถึง
“ว่าไงคิบอม เรื่องที่ให้ไปทำเรียบร้อยดีใช่ไหม?”
“อื้ม” คิบอมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองใครอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน
“สวัสดีฮะ คุณมินโฮสินะ^^”
“อ..ฮะ” มินโฮตอบกลับไปอย่างมึนงง เพราะเท่าที่จำได้เค้าไม่เคยรู้จักกับคนๆนี้นี่นา
“เพื่อนฉันเอง…คิบอม” ชางมินบอกพลางแนะนำให้รู้จัก
ส่วนมินโฮก็โค้งให้ตามมารยาทก่อนจะทำท่าเดินตามชางมินไป
แต่เพื่อนตัวดีก็ดันตะโกนไล่หลังถามมา
“แล้วแกออกไปข้างนอกแบบนี้ตอนหิมะตกได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ! 55”
มันถามทีเล่นทีจริงจนชางมินเองก็ยังต้องหันมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง
มินโฮเองก็มองอย่างสงสัย
เค้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชางมินไม่ชอบหิมะ
แต่มัน…เพราอะไรกันนะ?
.
.
.
TBC.
ความคิดเห็น