ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : === Chapter 5 : ศัตรูที่กลับมาอีกครั้ง===
บทที่ 5 : ศัตรูที่กลับมาอีกครั้ง
และแล้วก็ผ่านไปหนึ่งเดือนพอดี! ที่ผมได้รู้จักกับมินโฮ
มันทำให้ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เพราะผมไม่เคยเลย…ไม่เคยที่จะได้รับมัน
.
.
“เออนี่! พี่ชางมิน!! นี่ก็เดือนหนึ่งมาแล้ว…พ่อแม่พี่ไปไหนหรอฮะ~”
“…………”
“เค้าไปอยู่ที่ไหนหรอ?”
“………….”
คำถามที่ยังคงไร้คำตอบเมื่อตอนนี้คนฟังมันแสร้งหลับไปแล้ว
มินโฮขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
.
.
เปลือกตาของคนฟังค่อยๆปิดลงพร้อมๆกับภาพเก่าๆมากมายที่หวนคืนกลับมา
ผู้คนที่ต่างก็ล้วนตายจากไป
เพราะได้มารู้จักกับ ‘ตัวหายนะ’ อย่างเค้า
ทั้งแม่ที่จากไปแล้ว…เพราะรักเค้ามากเกินไป
ทั้งคนๆนั้น…รักแรกของเค้า
และจองจิน แฟนคนล่าสุดที่พึ่งจากไป
มันเป็นผลให้ทั้งเพื่อน และคนใกล้ชิดตีตัวออกห่าง
จึงไม่แปลกที่ผมจะใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว
ผมไม่มีเพื่อน
ไม่มีญาติ
และไม่มีคนที่รัก
มีเพียงแค่ทรัพย์สมบัติเงินทองที่พ่อหามาให้
กับเหตุผลที่ว่า ‘ฉันหาที่ให้แกอยู่ หาเงินให้แกใช้ และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนอย่าได้ออกตามหาฉัน!’
เค้ามีทุกอย่างพร้อม
ขาดเพียงอย่างเดียวคือความรัก
เค้าอยู่อย่างไร้ความรู้สึกมานาน
จนคิดว่ามันคงใช้การไม่ได้
“ชางมิน!!” เสียงตะคอกดังขึ้นมา ผมรีบลืมตาตื่นจากอดีตที่ไม่น่าจดจำ
ก่อนจะมองคนเรียกอย่างมึนๆ ขยี้ตาตัวเองไปมาก็ต้องตระหนัก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย~!!!”
เมื่อมินโฮดันยื่นหน้าเข้ามา…และไม่รอช้า! อยู่ๆก็จูบลงมาที่ริมฝีปากหนาทันที
ชางมินพยายามไม่ตอบรับอยู่ชั่วครู่ แต่ก็แพ้หัวใจตัวเอง
ทั้งคู่ดุนดันกันไปมาอย่างออกรสได้ไม่นาน
เหมือนคนเริ่มจะพึ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
“เอ..เอ่อ….”
ชางมินเองก็นิ่งไปเช่นกันด้วยความไม่เคย
ไอ้ที่มินโฮเคย ‘ช่วย’ เค้าเมื่อครานั้นกลับเข้ามาในความทรงจำ
ใบหน้าคมแดงซ่านอีกครั้ง
มินโฮเองก็เช่นกัน
รีบผละออกห่างกันโดยทันที
.
.
บ่ายวันนั้นเอง
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ผมจึงออกมาเดินเล่น
และจะพลาดไม่ได้!! ผีตัวนั้นยังคงตามมาหลอกหลอน
แต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มมีความสุข
“นี่มินโฮ…ใกล้จะถึงวันเกิดนายแล้วนี่”
“อื้มมจริงด้วย!”
“นายอยากได้อะไรละ…?”
“ผ..ผมอยากได้พีไง…พี่ชางมิน^^” มินโฮว่าพลางยิ้มกริ่ม
ชางมินมองอย่างเคืองๆ ก่อนจะตบหัวกลับไป
“ไอ้เด็กบ้า!”
555+
เสียงหัวเราะยังคงดังต่อไป
พร้อมๆกับความสัมพันธ์ที่ชักจะมากขึ้นทุกที
‘ฉันไม่อาจบอกนายได้ว่าฉันรักนาย….’
‘เพราะคำบอกรักของฉันมันอาจกลายเป็นชนวนให้ฉันต้องเสียนายไป’
มินโฮยิ้มรับ
ชางมินคงจะลืมไปว่าเค้าอ่านใจได้
แต่อะไรก็ไม่สำคัญ เพราะพวกเค้าต่างรู้กันดีว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้บอกมันออกมาเป็นคำพูดก็ตาม
‘ผมก็รักพี่….พี่ชางมิน’
วันเกิดของผมที่น้อยคนนักมักจะรู้
มันคงมีแต่พี่เท่านั้น…ที่ยังคงจำมันได้
‘ผมดีใจนะ…ถึงแม้พี่จะไม่ได้พูดมันออกมา’
ทั้งคู่เดินกันไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติบางอย่าง
.
.
‘ชิมชางมิน! ไม่ผิดแน่… มันนี่ละ!’
ชายคนนั้นก้มมองดูรูปในมือตนก่อนจะฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียม
ขาทั้งสองค่อยๆก้าวเข้าไปประชิด
พร้อมกับปลายกระบอกปืนที่จ่ออยู่ที่เอว
มินโฮมีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด
มองชายหนุ่มที่ถูกจ่อปืนอยู่ด้วยความเป็นห่วง
ส่วนชางมินนั้นหันกลับมามองชายปริศนาอย่างงงๆ เมื่อกลายเป็นคนที่ไม่รู้จัก
“นายเป็นใคร!? ต้องการอะไร?”
คนๆนั้นไม่ตอบเพียงแค่ยิ้มกว้างก่อนจะกระซิบให้เดินตามกันมา
ชางมินเดินตามอย่างเอื่อยเฉื่อย ไม่ใช่ว่าไม่กลัว
แต่ไม่รู้จะกลัวไปทำไม?
ดีซะอีก…คนที่เป็นตัวหายนะอย่างเค้าหายไปได้ ‘มันดีจะตายไป’
ชายหนุ่มเผลอคิดจนลืมไปแล้วถึงใครอีกคน
เพราะตอนนี้มินโฮหันมามองอย่างโกรธเคือง
ก่อนจะตะโกนก้องออกมาให้เค้าได้ยิน “ถ้านายตายแล้วฉันละ!! จะอยู่กับใคร ห๊า!!”
ชางมินสะดุ้ง มองคนตรงหน้าอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มไปให้แล้วตอบกลับไปในใจ
.
.
‘ไม่ดีหรอไง…ฉันจะได้กลับไปหานาย’
.
.
.
TBC. อาาา อยากเเต่่งฟิคยาวๆได้บ้างจัง T^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น