คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ===== Chaoter 4 : ไม่แน่ใจ =====
ตอนที่ 4 ไม่แน่ใจ?
ใครว่าตัวเราจะรู้ใจตัวเองได้ดีที่สุด
ขนาดคนอื่นยังไม่รู้
แล้วนับภาษาอะไร...
“ชางมิน....?”
“เออ..ฉันขอโทษมินๆ ลืมซะ ทำเป็นว่าเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้น”
ว่าแล้วก็ลุกเดินกลับเข้าห้องไป
ปล่อยให้ใครอีกคนนั่งคิดทบทวนกับความรู้สึกของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
มันเกิดขึ้นได้ยังไง
เกิดขึ้นเมื่อไหร่
สองข้อนี้ผมเองก็คงตอบไม่ได้
แต่ที่ผมรู้อยู่อย่างหนึ่งคือ .... มันได้เกิดขึ้นแล้ว
‘ผมคงจะวิปริต หลงรักพี่ชายหน้าเหมือนผมเข้าแล้วจริงๆ’
.
.
ชางมินวิ่งหน้าตื่นลงมาจากดาดฟ้า ทั้งตัวมันร้อนผ่าว ใบหน้าแดงก่ำ
มือทั้งสองพัดไปมาหวังช่วยระบาย
แต่กลับไม่ได้ผล
เลยตัดสินใจไปเดินเล่นนอกบ้าน
ก็เจอเข้ากับใครคนหนึ่งที่ริมแม่น้ำ
“พี่แจจุง....”
“ชางมิน? เออ! คือ....”
“ผมรู้เรื่องหมดแล้ว....”
“ฉัน..ขอโทษนะ”
ชางมินส่ายหัวไปมา
“อย่าโทษตัวเองเลยพี่ เพราะไอ้นั้นแท้ๆ”
“ไม่ใช่นะชางมิน!”
“ฮืม?”
แจจุงทำสีหน้าหนักใจก่อนจะเริ่มเล่าทุกอย่างให้ฟัง
“ที่จริงยุนโฮรู้มาก่อนหน้านั้นแล้ว เพียงแค่ไม่แน่ใจ เลยมาถามพี่อีกที แต่พี่ไม่ยอมบอก...”
“มันก็เลยบังคับพี่งั้นสิ!!”
สายตาดุๆของแจจุงทำให้ชางมินเงียบและเลือกที่จะฟังต่อไป
“ป่าว..ยุนโฮมันรู้ความจริงจากปากนายต่างหาก มันได้ยินเราคุยกัน พอนายแยกกลับบ้านไป ยุนมันก็เดินเข้ามาหาและขอให้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวนายให้มันฟัง”
“ทุกอย่างหรอ? เพื่ออะไร?”
ชางมินขัดจนแจจุงได้แต่ส่ายหัวไปมา
“เพราะมันรักนายจริงๆนะสิ”
“เฮ้ย!! แบบผมเป็นผู้ชายนะ!!!?”
แจจุงกุมขมับ กลุ้มใจกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“เอาเป็นว่า...มันไม่ได้เป็นคนเลวอย่างที่นายคิด และนายสองคนเคยเจอกันมาแล้ว แต่นายนั้นละที่ลืมมันไป”
คำพูดทิ้งท้ายของแจจุงทำให้ชางมินต้องคิดหนัก
เดินไปตามทางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนเกือบชนเข้ากับใครอีกคน
“ชางมิน?”
“ใครว่ะ!!!!”
ทั้งคู่ตกใจอุทานออกมากันคนละประโยค
ยุนโฮถึงกับหลุดขำเมื่อชื่อของตนถูกสับเปลี่ยน
“มาทำอะไรตรงนี้?” ยุนโฮถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เห็นเค้า
จะให้ชอบใจก็คงไม่ใช่ชิมชางมินแล้วละ เค้านี่ละรู้ดีที่สุด
เพราะเค้าสังเกตชางมินมานานพอควร
ทั้งเรื่องเรียนที่เก่งกว่าใครๆ
ความฉลาดที่ขนาดนักวิทยาศาสตร์ยังต้องก้มหัวให้
และความรักที่อยู่ในระดับอนุบาล
เค้ารู้ดีว่าชางมินมีความเป็นผู้ชายอยู่เต็มอก
คงไม่ยอมโดนรุกจากใครง่ายๆ
แต่ทำไงได้ นายอยากมาน่ารักตรงหน้าฉันทำไม
จะเกลียดทั้งชาติก็ยอม ถ้าได้รุกล้ำเข้าไป ในโลกของนาย
แต่เอาเถอะ หากนายยังไม่ยินดีรับฉัน ฉันก็ขอรออยู่ตรงนี้
“ประสาท!” คำสบทที่ดูกวนๆ แต่กลับทำให้ยุนโฮขำ
ผู้คนคงหาว่าเค้าบ้า
ก็คงจริง
เพราะชองยุนโฮ มันสละได้แม้แต่ความเป็นเมะเพื่อชิมชางมิน 55
“ฉันถามนายดีๆ แต่นายกลับหาว่าฉันประสาท?”
“.....”
“นี่ก็ดึกแล้ว ทำไมไม่กลับบ้าน มายืนยั่วคนอื่นอยู่ได้!”
“ใครยั่วเอ็งไม่ทราบ!”
สายตา แรงอาฆาตแทบกดให้จมดิน
แต่ยุนโฮกลับเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุก
เพราะเค้ารู้ดี ว่าชางมินเป็นคนที่ชอบเห็นใจคนอื่น ถึงแม้จะไม่แสดงออกมา
แต่เค้ารู้ดี
เพราะขนาดเค้า ยังได้รับมันเมื่อนานมาแล้ว
หลายปีก่อน
“ยุนโฮ! อย่าลงไป น้ำในทะเลวันนี้เค้าว่าจะมีน้ำวนมานะ ถึงนายไปก็ช่วยอะไรมันไม่ได้หรอก”
เด็กวัย 8 ขวบ เกาะรั้วมองไปยังลูกหมาตัวหนึ่งที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาที่เค้าอย่างขอความช่วยเหลือ
ในบริเวณนั้นคนออกเยอะแยะแต่กลับไม่มีใครเลยสักคนที่คิดจะลงไป
“เห็นว่ามันเป็นหมาหรอ! หมามันก็มีหัวใจ มีชีวิตเหมือนกับเรานั้นแหละ!”
เด็กชายร้องบอกก่อนจะกระโจนลงไปในน้ำ
แรงดันที่มีมากกว่าปกติ บวกกับความไม่คุ้นเคยกับน้ำทะเล
ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มหายไจไม่สะดวก
‘ฉันกำลังจะตาย?’
‘ไม่นะ!’
‘ถ้าย้อนกลับไปได้…’
‘ไม่! ฉันจะทิ้งหมาตัวนั้นได้ยังไง!’
‘ขอร้องละ ใครก็ได้ ช่วยมันที’
ก่อนที่ลมหายใจจะดับวูบไป
อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนใครสักคนมาดึงเค้าออกจากยมทูตตัวมหึมา
“ทำบ้าอะไร!! ถ้ารู้ว่าช่วยไม่ได้ ก็หัดใช้หัวหน่อยสิ!”
ร่างของเด็กอีกคนที่ดูท่าจะอายุน้อยกว่าเลือนรางเต็มทน
ก่อนที่เค้าจะสลบไป
.
.
ตื่นขึ้นมาอีกที
ก็พบว่าตนมาอยู่ในห้องพยาบาลกลางของหมู่บ้านเสียแล้ว
ร้องถามหาเด็กชายผู้ช่วยชีวิต
ก็เห็นนางพยาบาลชี้ไปที่เด็กสองคนที่ยืนเล่นกันอยู่ในสนามเด็กเล่น
หน้าตาเหมือนกันอย่างกับฝาแฝด ทำให้ตาเผลอจ้องไปที่เด็กสองคนอย่างเผลอไผล
“พวกนายช่วยฉันไว้ ขอบใจนะ”
เด็กทางซ้ายยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
แต่อีกคนกลับทำหน้าบึ้งเป็นตูดลิง-*-
เด็กสองคนนั้น ‘ชิมชางมิน+ชิมชองมิน’
.
.
.”เฮ้ย!! จะยืนขวางทางอีกนานไหม!!”
ชางมินตะโกนถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งไป
ยุนโฮสะดุ้งเล็กน้อย หลังจากย้อนความทรงจำที่แสนคิดถึง
“ขอบใจนะ”
เค้ากระซิบเบาๆ แต่เผอิญว่าที่นี้ไม่มีใครแถมยังเงียบสงัด
ทำให้อีกฝ่ายได้ยินชัดเจน
“เรื่อง?”
“sex มั้ง 555”
ยุนโฮว่าติดตลก ก่อนจะเดินจากไป
ชางมินมองตามอย่างสงสัย
‘อะไรของมันว่ะ!?’
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
ชางมินที่รู้ใจตัวเองนานแล้วแต่เผลอแสดงความรู้สึกออกไป
เริ่มตีตัวออกห่างมินๆ เพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะลำบากใจ
ส่วนมินๆที่รู้แล้วว่าหัวใจก็คงรักชางมินแบบนั้นเหมือนกัน
แต่ก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเรื่องของยุนโฮ
จึงหลีกเลี่ยงที่จะพบชางมิน
เป็นผลให้
ฝาแฝดคู่นี้ หลบหน้ากันไปมาจนพ่อแม่ปวดกะบาล
ยุนโฮที่คอยแอบดูอยู่ตลอดเวลา ขมวดคิ้วชนกันเป็นปม
ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังกังวลอะไรสักอย่างที่เจ้าตัวยังหาเหตุผลไม่เจอ
“สองคนนั้น?”
“อื้มม..เค้าบอกออกไปแล้ว”
เสียงใครสักคนด้านหลังทำให้ร่างสูงสะดุ้งตัวติดกำแพง
“โถ่! แจจุง!”
“55 ไม่ยักรู้ว่านายขวัญอ่อน”
ยุนโฮทำหน้าเป็นตูด
ที่จริงแล้วเค้าไม่ได้ทำกับแจจุงอย่างที่เคยพูดกับชางมิน
เพียงแค่มันหมั่นไส้เด็ก-*-
“ยุนโฮ....ฉันว่านายตัดใจเถอะ”
“......”
“นายก็รู้ว่าชางมินมันไม่ยอมเสียท่าให้ใครง่ายๆ มันรักศักดิ์ศรีของมันจะตาย แต่นายก็ดันไปแกล้งมันจนถูกเกลียดขนาดนั้น ไม่รู้สึกเจ็บเลยหรอ เวลาที่ชางมินเกลียดนายนะ?”
“เจ็บสิ...แต่ยังดีกว่าถูกลืมนี่นา” ยุนโฮบอกเสียงอ่อย
เค้าไม่ได้คิดจะทำร้ายชางมินกับแฝดคนน้องอย่างที่ปากได้พร่ำบอก
เพราะเค้ารักชางมินจริงๆ
ตอนมินๆมาขอคบ เค้านึกว่าจะสามารถแทนกันได้ ก็ทั้งสองเหมือนกันซะขนาดนั้น
เวลาจับมือ เวลาจูบ เวลาอยู่ด้วยกัน เค้านึกว่าพวกนั้นคือคนๆเดียวกัน
แต่มันไม่ใช่เลย
มินๆก็มินๆ // ชางมินก็ชางมิน
ถึงหน้าตาจะเหมือนกัน แต่ก็ยังเป็นคนละคนกันอยู่ดี
“ทำไมไม่ถามชางมินดูดีๆละ จะทำให้ตัวเองและคนที่ตัวเองรักต้องเจ็บทำไม”
“ชางมินจำฉันไม่ได้....อันนี้ฉันมั่นใจ / ฉันถึงอยากให้เค้าเกลียดจนไม่สามารถลืมฉันได้ไงละ”
จบคำพูดของร่างสูง แจจุงก็ได้แต่ถอนหายใจและเดินกลับไปในที่ของตน
คนเราเมื่อความรักมันบังตา
ใครจะพูดยังไงมันก็ฟังไม่ขึ้นหรอก
ต้องได้เจอกับตัวเอง...ถึงจะรู้สึกและยอมก้าวออกมา
.
.
“ชางมิน!!” เสียงเรียกใสๆจากใครสักคนทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง
“อ้าวดาจี?” เด็กสาวเพื่อนข้างบ้านเข้ามาทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
การกระทำที่เห็นได้ชัด ว่าสาวนางนี้มันคิดจะมาจีบชางมินของกู!!
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆ หัวเราะคิกคักกัน จนออกนอกหน้า [กับคนของกู!]
และการกระทำเหล่านี้มันอยู่ในสายตาของคนสองคน!
ยุนโฮกำหมัดแน่น!! ‘ฉันยกชางมินให้มินๆยังดีกว่ายกให้ไอ้ชะนีนี้อีกเป็นไหนๆ!’
ชายหนุ่มกำลังเดินไปขวางทางรัก แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
เมื่อเห็นมินๆ เดินเข้าไปแทน
“ชางมินแม่เรียก!”
TBC.
ความคิดเห็น