คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ===== Chapter 2 : เรียงความของชิมชองมิน =====
ตอนที่ 2 : เรียงความของชิมชองมิน
"มินๆ!!? อยู่ไหน!?"
ชายหนุ่มเดินหาเสียทั่วโรงแรมแต่ก็ไม่พบคิดได้อย่างเดียวตอนนี้คือด้านนอก
ชางมินไม่รอช้าตามไปจนถึงถนนใหญ่เห็นร่างเล็กๆพยายามจะข้ามถนนด้วยตัวคนเดียว
ก็ตกใจจนแทบสิ้นสติเมื่อขาสั้นๆทำท่าจะก้าวต่อไปในขณะที่สัญญาณไฟยังคงเป็นสีแดง
"มินๆ!!" ร่างสูงตะโกนลั่นรีบตรงเข้าไปฉุดให้เด็กนั้นเข้ามาในอ้อมแขนของตนทันที
ก่อนจะลากเจ้าตัวแสบกลับโรงแรมมาพร้อมๆกัน
.
.
.
"มินๆ!! แกจะบ้าหรอไง ถึงได้ออกไปจากโรงแรมคนเดียวเเบบนี้ ฮ๊าา!!"
เพี้ยยย!!!
ร่างสูงว่าด้วยแรงอารมณ์ก่อนจะลงไม้บนสะโพกของร่างเล็กไม่ยั้ง
"ฮึ่ก! .."
"ทำไมถึงดื้อแบบนี้!! สอนอะไรไม่เคยฟัง นี่ถ้าโดนรถชนจริงขึ้นมาจะว่ายังไง!!
ต้องให้โดนแบบนี้ก่อนใช่ไหม ถึงจะฟังนะ!!!"
ร่างสูงตะคอกเสียงดังจนร่างเล็กสั่นเทา พร้อมๆกับไม้เรียวยาวที่ปะทะผ่านกางเกงมาอีกครั้ง
เพี้ยยย!!
"ฮึ่ก! เ..เค้าเกลียดชางมิน!! เค้าเกลียดป๊ะป๊าที่สุดเลย!!"
ร่างเล็กตะโกนทั้งน้ำตา แม้ว่าพยายามจะควบคุมเสียงและน้ำตาไม่ให้ไหลออกมามากแค่ไหน
ก็ดูท่าจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย มินๆ โยนอะไรบางอย่างใส่หน้าชางมินอย่างจังก่อนจะวิ่งเข้าห้องไป
ร่างสูงก้มมองของในมือ ในใจกระตุกวูบทันทีที่เห็น
'happy birth day papa'
กับเค๊กก้อนกลมๆ ที่ดูท่าจะเละ จากการกระทำเมื่อครู่
และถ้ามองดีๆ จะเห็นว่า เค๊กก้อนนี้ 'ทำเองกับมือ'
.
.
.
"มินๆ เปิดประตูหน่อย..."
"......."
"ป๊..ป๊ะป๊าขอโทษ..."
"......"
"เอาละคราวนี้อยากทานอะไรจะพาไปทุกที่เลย"
"....."
ทั้งเรียกทั้งเคาะ จนแล้วจนรอดคนด้านในก็ไม่มีทีท่าจะตอบหรือเปิดประตูออกมา
ชายหนุ่มนั่งลงพิงประตูด้านนอก ก่อนจะฮัมเพลงเบาๆ
"merry christmas~ merry chrismas~ marry marry marry birth day~"
ไม่ทันจะจบเพลงประตูตรงหน้าค่อยๆเปิดออกช้าๆ พร้อมกับร่างเล็กๆที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
"ใช่ที่ไหนเล่า! happy birth day to you happy birth day happy birth day~!! ต่างหาก!!"
"^^"
ร่างสูงยิ้มรับก่อนจะดึงคนเป็นลูกเข้ามากอดไว้แน่นๆ
"ขอบคุณนะเจ้าเด็กบ้า! ..."
"ชางมินต้องพาไปเลี้ยงข้าว เค๊ก นม เนย ไอติม ให้หมดเลยนะ!!"
"คร๊าบๆ ได้คร๊าบบ ทานให้พุงกางกันไปเลยดีไหม -*-"
เค้าว่าพลางจูงมือเล็กๆและออกจากโรงแรมมาพร้อมกัน
"ก่อนจะเข้าร้านเบเกอร์รี่ เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อน โอเค๊ ^^"
"เรื่องมากจิง -*-"
"ห้ามทานจนอ๊วก และห้ามหนีออกมาแบบวันนี้อีกนะครับ!"
ร่างสูงว่าจริงจัง ผิดกลับอีกคนที่นิ่งไป ก้มหน้าก้มตา เหมือนพยายามคิดทบทวนกับสิ่งที่ทำ
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพราะสัมผัสอุ่นๆจากมือขวาที่ถูกนิ้วเรียวของอีกคนเกี่ยวก้อยเอาไว้
"สัญญาแล้วนะ..."
"โมเม -*-"
ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ก็อมยิ้ม เห็นได้ชัดว่าพันธะสัญญาเสร็จสมบูรณ์แล้ว
"อร่อยไหม ^^"
"ก็งั้นๆละ -*-"
"ไม่น่ารักเอาซะเลย -*-"
ความคุ้นเคย...ความเคยชิน
ความใกล้ชิด...และสายสัมพันธ์
'นี่ละที่ขาดไปไม่ได้'
.
.
.
"สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคน วันนี้ครูมีงานใหม่จะมาให้เด็กๆได้ฝึกลองกันนะจ๊ะ"
'เรียงความวันพ่อ?'
"เอาละจ๊ะ ลองแต่งดูนะจ๊ะ"
ร่างเล็กมองกระดาษเปล่าสีขาวในมือ คิ้วขมวดพันกันยุ่งเหยิง
นิ้วเรียวจับดินสอไว้มั่น เคาะมันกับโต๊ะสองสามทีอย่างใช้ความคิด
'พ่อ...ป๊ะป๊า?'
ก่อนจะค่อยๆบรรจงเขียนมันลงไปทีละตัวอักษร
.
.
.
'เรียงความวันพ่อ'
ผมน่ะเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยง .. ป๊ะป๊าบอกผมมาอย่างนั้น
แต่จะถือว่าเป็นบุญของผมก็ได้ละมั้งที่เด็กเก็บมาเลี้ยงอย่างผม ก็มีพ่อเหมือนคนอื่นเค้า
ผมมักถามพ่ออยู่เสมอว่าแม่ไปไหน คุณคือพ่อของผมจริงๆหรือป่าว
แต่คำตอบที่ได้รับมีเพียงแค่รอยยิ้ม ก่อนที่ชางมิน เอ้ย! ป๊ะป๊าจะยื่นกล่องใบเล็กๆมาให้
ผมลองเปิดดู แต่ในนั้นกลับว่างเปล่า ผมถามเค้าว่า "มันคืออะไร"
คุณรู้ไหม เค้าตอบผมว่ายังไง?
"ชองมินนายคือของขวัญที่คนๆนั้นส่งมาให้..."
บอกตามตรงผมไม่เข้าใจความหมายนั้นเลย
สรุปแล้วผมเป็นลูกเค้าจริงๆใช่ไหม?
.
.
.
"เอาละเด็กๆ ไว้ไปเขียนต่อที่บ้านนะจ๊ะ วันนี้เลิกเรียนได้จ๊ะ ^^"
ผมสะดุ้ง วางปากกาลงก่อนจะเก็บข้าวของต่างๆลงกระเป๋าแล้วเดินออกมาหน้าโรงเรียน
ก็เห็นชางมินมายืนรออยู่ก่อนแล้ว ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเค้าทันทีอย่างไม่ต้องคิด
"ชางมินๆ วันนี้กลับบ้านเลยนะ การบ้านเยอะ!"
"บอกกี่ครั้งแล้ว ฉันพ่อเเกน๊า~!!"
เค้าว่าทีเล่นทีจริง
นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่กล้าออกปากเรียกเค้าเต็มปากเต็มคำว่า 'พ่อ'
และเมื่อพวกเรากลับมาถึงบ้าน
ผมก็รีบวิ่งเข้าห้องไปแทบจะทันที
เตรียมพร้อมที่จะเขียนเรียงความนั้นให้จบ
.
.
.
'My daddy ... I love U Papa''
'ป๊ะป๊ารักผมไหม?'
ครั้งหนึ่งผมเคยถามเค้าไปตอนผมอายุได้ 5 ขวบ [ละมั้ง]
แต่จนถึงตอนนี้เค้าก็ยังไม่ให้คำตอบนั้นกับผมเลย
ผมอยากจะลองถามเค้าอีกครั้งจัง
... แต่ก็ไม่กล้าพอ
สามครั้งตั้งแต่ผมจำความได้ ที่ทำให้ผมต้องร้องไห้และโกรธพ่อเอามากๆ
ครั้งแรก ตอนผมอายุ 3 ขวบ
ผมจำไม่ค่อยจะได้ แต่คุณย่าก็เล่าให้ฟัง
ว่าตอนนั้นเราสองคนไปเยี่ยมปู่กับย่าที่ชองนัม
แต่เพราะผมซนจนวิ่งไปห้องปู่ ก็ถูกชางมินดุเอาและลากมาตีๆๆ แล้วก็ตี!!
ครั้งที่สอง คือตอนที่ผมอายุได้ 6 ขวบ
ผมแค่จะหยิบลูกเเอปเปิ้ลจากต้นไม้ ชางมินก็ตระคอกออกมาซะดังลั่น!!
และครั้งสุดท้าย สดๆร้อนๆ เมื่อวานนี่เอง!!
ทั้งๆที่ผมออกมาซื้อของขวัญเตรียมเซอร์ไพซ์วันเกิด แต่ก็ดันถูกตีมาเป็นรางวัล!!
คิดแล้วก็น่าโมโหจริงๆ
แต่ผม...ก็ยังรักชางมิน รักป๊ะป๊าของผมที่สุดเลย
รักมาก ... มากขึ้นทุกวัน!!
.
.
.
"ชิมชองมิน!! มาทานข้าววววว~!!"
ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินก่อนจะตอบเค้าออกไปพร้อมๆกับวางปากกาลง
"โถ่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย~"
"งั้นก็ไปอาบก่อน" ร่างสูงว่าพลางมองร่างเล็กๆ เดินเข้าห้องน้ำไปแล้วก็เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะ
เห็นกระดาษมากมายก็นึกสนใจ 'คิดยังไงถึงขยันเรียนขึ้นมา? -*-'
ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูผ่านสายตา
ข้อความแต่ละข้อความในนั้นมันทำให้เค้าจุก หลายครั้งที่พูดออกไปด้วยแรงอารมณ์
หลายครั้งที่ไม่สนใจ และอีกหลายๆครั้งที่ทำร้ายจิตใจไปแบบไม่ได้ตั้งใจ
'พ่อรักผมไหม?'
'สรุปแล้วผมเป็นลูกเค้าจริงๆใช่หรือป่าว?'
คิดมากเกินไปแล้วนะมินๆ ถ้าไม่ใช่ลูกฉัน ฉันคงไม่รับมาเลี้ยงหรอกนะ
"ชางมิน! ทำอะไรนะ!!!"
เสียงเล็กๆตะโกนออกมาพร้อมๆกับร่างที่พุ่งตรงเข้าใส่แล้วแย่งกระดาษในมือของอีกฝ่ายไปด้วยความเร็วสูง
"อ..ออกไปเลยน๊า!!"
ชางมินยิ้มเล็กๆส่งมือไปโคลงหัวคนตรงหน้าไปมา
พลางกระซิบเบาๆข้างหู
"ตัวแค่นี้คิดมากจังนะ ถ้าฉันไม่รักแกจะไปรักใคร เอ็งเป็นลูกของฉันจำไว้!^^"
"=/////= ร..รู้แล้วน่า ออกไปได้แล้ว ผมจะแต่งตัว"
ร่างสูงหันกลับมาหาลูกชายอีกครั้งย่อตัวลงใกล้ๆ
หยิบผ้าเช็ดตัวบนเตียงมาเช็ดผมให้อย่างเบามือ
ก่อนจะหาเสื้อผ้าและจัดการติดกระดุมให้ทีละเม็ด
"ค..คืนนี้ ..นอนด้วยได้ไหม?"
ร่างเล็กถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิดเมื่อชางมินพยักหน้าน้อยๆ
.
.
.
คำคืนนั้น
"นี่ชางมิน...ของขวัญ..."
"หืม? ของขวัญหรอ? ของขวัญอะไร?"
ชางมินถามกลับขณะนอนพูดคุยกันอยู่บนเตียงใหญ่
อีกฝ่ายนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเอื้อนเอ๋ยมันออกไป
"ที่บอกว่าผม...เป็นของขวัญจากคนๆนั้น คนๆนั้นคือใคร และของขวัญที่ว่าหมายถึงอะไรหรอฮะ!?"
".........."
"ชา..งมิน..."
"แม่นายไงละ...ชิมชองมินคือของขวัญที่ฉันได้รับมาจากเค้า"
"............"
ไออุ่นเล็กๆ จากมือใหญ่ที่คอยกอบกุม อ้อมกอดที่คุ้นเคย อย่างไม่มีใครเฉลียใจ
ว่าเรื่องบางเรื่องหากเลยเถิดไป มันจะเป็นการยากหากจะนำมันกลับมา
"ใจเต้นตึกๆแบบนี้ ... นี่ละมั้ง รักจากคำว่าพ่อ ใช่ไหมฮะ?"
คำถามที่มีเพียงแค่เสียงลมหายใจ
เปลือกตาที่ปิดลงนานแล้วค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอารามตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน
และสัมผัสประหลาดๆที่ตรงริมฝีปาก
'ไม่มีใครบอกนี่ฮะว่าพ่อกับลูกจะจูบกันไม่ได้....'
จะทำอย่างไรในเมื่อตอนนี้ใจดวงน้อยทั้งสองมันเต้นผิดเเปลกไปจากทุกที
'คงแค่คิดมากไป ...'
==========================================================
TBC อ่ะจ๊ะ พ่อรักลูก ลูกรักพ่อเรื่องปกติเน้ ^^
ความคิดเห็น