คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ==*==*== Chapter 3 : ความผิด ติดตัว ==*==*==
ตอนที่ 3
ชายหนุ่มครุ่นคิดไปถึง 5 ปีก่อน
‘ชางมิน…นายรู้ไหมวันนี้ฉันไปเจอใครมา^^’
‘ใครหรอฮะพี่ยุนโฮ?’ เด็กหนุ่มร้องถามอย่างไม่ได้สนใจอะไร
ผิดกับคนพี่ที่ทำหน้าระรื่น
‘แจจุงไง!! คนนี้ละเมียฉันในอนาคต~’
‘แต่แจจุงเป็นผู้ชายนะพี่!’
‘แต่สวยกว่าผู้หญิงอีก~’
ทั้งคู่ต่อล้อต่อเถียงกัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผู้เป็นพ่อก็บอกให้พวกเค้ารู้ถึงหน้าที่
งานด้านมืดที่เก็บเงียบมากว่า 10 ปี
ถูกถ่ายทอดให้คนเป็นลูกได้รู้
‘ฉันจะให้พวกแกแข่งกัน ใครชนะจะได้สืบทอดงานของฉัน’
ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน เตรียมเสียสละให้กันทันที
แต่เมื่อได้ยินถึงข้อแลกเปลี่ยน
ทำให้ยุนโฮเปลี่ยนใจแทบจะไม่ต้องคิด
‘และที่สำคัญ แกรู้จักเด็กใหม่ที่ย้ายมาบ้านเราใหม่ เค้าชื่อคิมแจจุง ฉันถูกใจก็เลยซื้อเค้ามา ใครได้สืบทอดงานจากฉัน ฉันจะยกมันให้’
ยุนโฮยิ้มเจ้าเล่ห์
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คนเป็นพ่อพูดเท่าไหร่
แต่ถ้าได้ครอบครองทั้งร่างกายและจิตใจของคนๆนั้น
จะวิเศษแค่ไหนกันนะ?
แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นไปอย่างที่คาดไว้
เมื่อชางมินดันชนะขาดลอย!! การแข่งขันที่ไม่สุจริต
ทำให้ยุนโฮโกรธมาก ถึงกับประกาศตัดขาดและไปบริหารงานฝั่ง LA แทน
ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันอีกตั้งแต่วันนั้นที่แจจุงจำต้องเดินตามชางมินไป
.
.
“ชางมิน!!” เสียงเรียกจากคนคุ้นเคยทำให้เค้าตื่นขึ้นจากภวังค์
ชางมินมองไปยังคนเรียกก็ยิ้มให้บางๆ
“เข้ามาสิมินโฮ”
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้อย่างกล้าๆกลัว
มองห้องทำงานของชางมินก็รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล
เพราะตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน
เค้าไม่เคยรู้เรื่องอะไรของคนๆนี้เลย
“โรงแรมนี้ใหญ่จัง” มินโฮร้องบอก พลางเดินสำรวจ
แค่ห้องนอนของเค้าก็ใหญ่โตมโหฬาร
แถมห้องที่ติดๆกันก็มีทั้งห้องทำงาน ห้องครัว และห้องรับแขก
“แล้วชอบไหมละ?^^” ชางมินถามพลางยิ้มให้
ลุกขึ้นเดินไปหาอีกฝ่ายที่ยืนมองกระจกบานใหญ่ที่ส่องผ่านด้านนอกอย่างให้ความสนใจ
“พุ่งนี้…กลับโซลกันนะ”
ชางมินกระซิบบอก
เค้าไม่อยากให้มินโฮต้องอยู่ที่นี้
ที่นี้มันอันตรายเกินไป
“แ..แต่ผมอยากไปเที่ยวบ้าง”
ชางมินยิ้มรับ
“งั้นก็ได้ พุ่งนี้ฉันจะพานายไปเที่ยวเอง ดีไหม^^”
คนฟังยิ้ม พยายามเอื้อมมือหวังจะจับร่างสูง
แต่ก็ไม่กล้า ‘พี่จะรังเกียจมันไหม?’
ชางมินเห็นเข้าก็ทำท่าจะเอื้อมไปแตะ แต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะตกใจกลัว
ต่างคนต่างตกอยู่ในความคิดของตน
จนกระทั่งประตูเปิดออกพร้อมกับใครอีกคน
“ช..ชางมิน” เสียงเรียกจากคนๆนั้นดูสั่นเครือยังไงชอบกล
ร่างสูงหันไปมอง “เข้ามาสิ”
ชางมินว่าเสียงเรียบ
ชายคนนั้นค่อยๆเดินเข้ามาอย่างหวาดระแวง
ก่อนจะนั่งตรงโซฟาด้วยท่าทางเกร็งๆ
“ฉ..ฉันอยากไปหายุนโฮ”
“ผมว่าเรื่องนี้เราคุยกันจบแล้วนะพี่แจจุง ถึงพี่กลับไป มันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว!!”
“ฉ..ฉันไม่เชื่อ!!”
ชางมินหลับตานิ่ง
“ไม่เชื่อก็ไปดูให้เห็นกับตาเลยสิ!!”
เค้าตะคอกดังลั่น
จนมินโฮเองก็ตกใจพอกัน
แต่ชางมินก็หาได้สนใจเพราะกำลังคุยกับแจจุงอยู่ที่ตรงโซฟา
“นายก็ปล่อยฉันไปสักทีสิ!! จะจับฉันไว้ทำไม!!”
“เพราะพี่เป็นของผมไง!!”
ร่างสูงตวาดลั่น
จนลืมไปแล้วว่าคำพูดของตนไม่ได้ทำร้ายแค่คนตรงหน้า
แต่รวมถึงใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
มินโฮเอามือปิดหูตัวเอง ส่ายหัวไปมา
ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงร้องไห้
ชางมินเห็นว่ามีอะไรผิดปกติก็เข้าไปใกล้ๆ
“มินโฮ…”
“มินโฮ…เป็นอะไร?”
เค้าถามพลางกระเถิบเข้าไปใกล้
และกอดคนตรงหน้าไว้
แต่อีกฝ่ายกลับผลักเค้าออกมาเต็มแรง
“เฮ้! มินโฮ มองฉันสิ”
ชางมินว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มสั่นเทา
เค้าช้อนคางขึ้นมาเพื่อมองหน้ามินโฮให้ชัดกว่าเดิม
แต่กลับส่งผลร้าย
เมื่ออยู่ๆการกระทำนั้นกลับเหมือนกับคืนก่อน
มินโฮพยายามดิ้นรน ผลักชางมินออกไป
“ม…ไม่! ออกไป พ..พี่ชางมินช่วยผมด้วย!”
เสียงร่ำไห้ยิ่งตอกย้ำในใจคนฟัง
ชางมินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“นี่ฉันเอง..ชางมินไง ไม่เป็นไรนะ”
ร่างสูงว่าเช็ดคราบน้ำตาให้ก่อนจะจับมือทั้งสองที่สั่นไม่หยุดไว้แน่น
ไออุ่นจากอีกคนถูกส่งผ่านจนเค้ารู้สึกได้
มินโฮค่อยๆนิ่งลงก่อนจะหมดสติไป
ชางมินไม่รอช้า ช้อนตัวคนตรงหน้าไว้ก่อนจะพากลับไปที่ห้องเดิม
แจจุงเห็นก็เดินตามไป
“นายทำบ้าอะไร? ไหนสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างที่พ่อนายทำไง!!”
แจจุงตวาดลั่นทันที
เมื่อเห็นเด็กคนหนึ่งร้องไห้ไม่หยุด
ชางมินหาได้สนใจเพราะมัวแต่เช็ดตัวให้คนบนเตียง
จนแจจุงเผลอชกไปที่หน้าของชางมินเต็มเหนี่ยว
จนร่างสูงลงไปกองอยู่กับพื้น
เค้าปาดเลือดที่มุมปากออก
“พี่มีสิทธิชกผมด้วยหรอไง!!”
ชางมินตะคอกกลับไปตามแรงอารมณ์
แต่แจจุงหาได้สนใจ
“เพราะนายมันเลวพอๆกับพ่อนายนะสิ!!”
อีกฝ่ายว่าอย่างหัวเสียพอกัน
ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไป
ชางมินทิ้งตัวลงนั่ง
หันมองคนบนเตียงแว่บหนึ่ง
ปัดผมที่บังใบหน้าเนียนนั้นออกให้อย่างเอ็นดู
‘ฉันไม่น่ามารู้จักนายเลย …’
‘มินโฮ…’
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น