ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : === PART 3 : Story บ้านอาถรรพ์ ===
=== Part 3 : Story บ้านอาถรรพ์ ===
บ้านหลังนี้มันไม่ปกติ
คนในบ้านก็ไม่ปกติ
ใครที่ย่างกรายเข้ามาแล้ว
ล้วนเป็นการยากที่จะก้าวออกไป
มีอยู่หนทางเดียวเท่านั้น…คือการทำลายคำสาป!!
อย่างที่สองคนนั้นคิดจะทำ!!
.
.
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว
ที่ทำให้บ้านหลังนี้เปลี่ยนไป
คนในบ้านก็ล้วนเปลี่ยนไป
มันเกิดขึ้น!! เมื่อทุกคนในบ้านต้องเสียชีวิตลง
ข่าวใหญ่!! ในรอบปี ‘คฤหาสน์ชิมถูกไฟคอก’
จากการสืบสวนพบว่า ไม่พบศพสองนาย นอกนั้นตายเรียบซากศพยังคงอยู่ จะเหลือก็แต่ทายาทเพียงคนเดียว
‘ชิมชางมิน’ ที่รอดมาได้จากเหตุการณ์ครั้งนั้น
เค้าถูกบ้านเด็กกำพร้าพาไปดูแล
และได้เจอกับเชวมินโฮ…เด็กไร้พ่อแม่เหมือนกันกับเค้า
พวกเราสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว ใกล้ชิดกันกว่าเด็กคนอื่นๆ
จนในที่สุด!! ชางมินครบวัยที่บรรลุนิติภาวะ
จึงขอแยกออกมา มินโฮเองก็ขอไปด้วย
ชางมินไม่ปฏิเสธ จึงพากันมาที่บ้านหลังเก่าของเค้า
“โห~!!! บ้านพี่โครตใหญ่เลย!!”
“^^” ชางมินยิ้มให้ก่อนจะพาเดินทัวร์บ้านของตน
ที่จริงก็ไม่เชิงพาทัวร์ แต่พาตัวเองเดินทบทวนความทรงจำเสียมากกว่า
เพราะตอนนั้นเค้าพึ่งจะ 9 ขวบ จำเรื่องราวได้แค่ลางๆเพียงเท่านั้น
มาตอนนี้เค้า 18 เต็มตัวแล้ว!!
“มินโฮ…มาอยู่กับพี่นะ?”
ชางมินหันมาถามเมื่อเดินมาสมทบกับอีกฝ่าย
ถ้าให้เค้าอยู่ที่นี้คนเดียว….มันน่ากลัวยังไงชอบกล
มินโฮพยักหน้าหงึกๆ ยิ้มร่าทันที
ชางมินเห็นก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
พวกเราตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี้
ชางมินดูแลมินโฮเสมือนน้องชายแท้ๆ
เพราะตอนนี้เค้ามีมินโฮเพียงคนเดียว
แต่แล้วความสัมพันธ์กลับเปลี่ยนไป
เมื่อหัวใจของทั้งสองมันปฏิเสธที่จะยอมรับคำว่า ‘พี่น้อง’
MH : “พี่ชางมิน^^”
CM : “มินโฮ….”
MH : “ว่าไงฮะ?”
CM : “พี่มีเรื่องอยากพูดด้วย…”
MH : “^^”
CM : “พี่….”
MH : “???”
CM : “คือ..พี่..รักนาย….”
MH : “…….”
CM : “มินโฮ….”
MH : “…..”
CM : “มินโฮอย่าเงียบสิ..พี่ใจไม่ดี?”
MH : “พี่ชางมิน…”
CM : “……”
MH : “จะเป็นไรไหมถ้าผมจะบอกว่า….ผมก็รักพี่”
ชางมินยิ้มทันทีที่ได้ยิน
จากนั้นความผูกพันที่มีให้กันมันก็มากขึ้น…มากขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั้งวันหนึ่ง!!
ชางมินก็เปลี่ยนไป….!!
จนผ่านมาแล้วสามเดือน
ทุกอย่างดูแย่ลงกว่าเดิม
ความเกรี้ยวกราดที่ไม่เคยเห็น
อารมณ์รุนแรงที่ไม่เคยรู้จัก
ถูกถ่ายถอดออกมาเสียหมด
.
.
นี้หรอ…คือด้านที่แท้จริง!?
“ชางมิน!”
เสียงเรียกของใครคนหนึ่งทำให้เค้าหลุดพ้นจากอดีตกลับเข้าสู่ความจริง
มองคนเรียกอย่างสงสัยก่อนจะถามออกไป
“มีอะไรฮะ พี่แจจุง?”
“มินโฮของนายหนีออกไปแล้ว”
ชางมินมีท่าทีตกใจก่อนจะวิ่งออกไป
‘คงหนีไปได้ไม่ไกล…!!’
เค้าพึมพำก่อนจะวิ่งไปทั่วคฤหาสน์
จนมาถึงใกล้ๆประตูใหญ่ ตรงทางออก!!
“เชวมินโฮ!!”
มินโฮเห็นว่าใครตามมา ก็ยิ่งรีบวิ่งห่างออกไป
ชางมินเห็นดังนั้นก็เพิ่มสปี๊ดวิ่งตามไปจนทันในที่สุด!!
คว้าข้อมือของอีกฝ่ายก็จัดการกระชากลากมินโฮมาไว้ในห้องทันที
“ทำบ้าอะไร!!?”
“หนีไปจากพี่ไง!!”
“นายก็รู้!! ทำไปมันก็ไร้ความหมาย….”
ชางมินว่าอย่างอ่อนแรงจนมินโฮหันมองอย่างสงสัย
เพราะคนตรงหน้าพึ่งจะเผยความอ่อนแอให้เค้าได้เห็นเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่ผ่านมา
แต่ดูท่าว่าจะเข้าใจผิดไปเอง….
“เพราะนายก็เป็นได้แค่ของไร้ค่าที่ฉันจะเอามาใช้แสวงหาความสุขเท่านั้น~!!”
ไม่ว่าเปล่าร่างสูงกระเถิบเข้ามาใกล้ก่อนจะดันร่างมินโฮจนนอนราบไปกับเตียง
มินโฮขัดขืนผลักชางมินออกไป
แต่สู้แรงของคนตรงหน้าไม่ได้
ชางมินเริ่มรุนรานเค้าเรื่อยๆ และก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิด!!
เพี้ยยยยยยยยย~!!
คนที่กำลังจะเสียเปรียบก็จัดการตบหน้าอีกฝ่ายสุดแรง
“ผมบอกแล้ว!! ว่าผมไม่ใช่ของเล่นสนองตัณหาให้พี่!!”
ชางมินยิ้มเหยียด ยันตัวออกห่าง ส่งคำพูดเสียดแทงมาให้
“แต่นายก็ยอมฉันทุกครั้ง~!”
“ผมเกลียดพี่!!”
“……..”
“ได้ยินไหม!!? ผมเกลียดพี่!!!”
มินโฮตะโกนออกมาทั้งน้ำตา ชางมินเห็นน้ำตานั้นก็ตรงไปประกบจูบซับน้ำตาให้
คนถูกกระทำมองตามอย่างงงๆ แต่แล้วความสงสัยก็หายไป
เมื่อชางมินผละออกมา แล้วตะคอกกลับไป
“อย่าร้อง!! ฉันรังเกียจน้ำตานายพอๆกับตัวของนายเลยให้ตาย!!”
“………” และเค้าก็เดินออกจากห้องไป
ไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจขังชายหนุ่มไว้ในห้องอีกครั้งอย่างที่เคยทำเมื่อสองวันก่อน
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
มินโฮถูกพาตัวมาทำหน้าที่เดิมๆ
สามเดือนมาแล้วที่ต้องมาทำอะไรน่าอายอย่างนี้
มันน่ารังเกียจยิ่งกว่าโสเภณีข้างทางเสียอีก
“อื้ออ~!!อื้มมม~”
เสียงครางดังไปทั่วคฤหาสน์เมื่อถูกปรนเปรอจนถึงขีดสุด
“กลืนลงไป!!” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาร้องบอก
เมื่อคนที่กำลังปรนเปรอให้ตนอยู่มีท่าทีจะสำลอกออกมา
มินโฮก็ได้แต่หลับตาข่มอารมณ์ก่อนจะทำตามอย่างเสียมิได้
เพราะถ้าเค้าไม่ทำ….สิ่งที่เค้าจะได้รับมันจะโหดร้ายกว่านี้เป็นเท่าตัวเสมอ
มินโฮจำต้องมาเป็นของเล่นให้คนๆนี้ทุกเช้ากลางคฤหาสน์ด้วยเหตุผลที่ว่า
“ฉันกลัวคนรักของฉันจะช้ำในเสียก่อน”
ว่าแล้วก็ลุกออกไป ปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งน้ำตานองหน้าอยู่ข้างโซฟา
แม่บ้านพ่อบ้านที่มองมาด้วยสายตาหยามเหยียด
จนเค้าอยากจะหนีไปให้พ้นๆจากที่แห่งนี้
แต่เมื่อคิดจะหนี!! หรือแม้กระทั่งลงมือทำแล้ว!!
ก็ไม่อาจจะรอดพ้นไปได้…!!
แถมยังถูกลงโทษสารพัดจนเค้าก็ได้แต่ต้องเก็บความเจ็บปวดลงก้นบึ้งของหัวใจ
สามเดือนแห่งความเจ็บปวด
สามเดือนแห่งความทรมาน
สามเดือนที่เค้าไม่รู้จักกับความสุข
‘จะเป็นไรไหม….ถ้าคิดจะจากโลกนี้ไป’
.
.
TBC.
บ้านหลังนี้มันไม่ปกติ
คนในบ้านก็ไม่ปกติ
ใครที่ย่างกรายเข้ามาแล้ว
ล้วนเป็นการยากที่จะก้าวออกไป
มีอยู่หนทางเดียวเท่านั้น…คือการทำลายคำสาป!!
อย่างที่สองคนนั้นคิดจะทำ!!
.
.
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว
ที่ทำให้บ้านหลังนี้เปลี่ยนไป
คนในบ้านก็ล้วนเปลี่ยนไป
มันเกิดขึ้น!! เมื่อทุกคนในบ้านต้องเสียชีวิตลง
ข่าวใหญ่!! ในรอบปี ‘คฤหาสน์ชิมถูกไฟคอก’
จากการสืบสวนพบว่า ไม่พบศพสองนาย นอกนั้นตายเรียบซากศพยังคงอยู่ จะเหลือก็แต่ทายาทเพียงคนเดียว
‘ชิมชางมิน’ ที่รอดมาได้จากเหตุการณ์ครั้งนั้น
เค้าถูกบ้านเด็กกำพร้าพาไปดูแล
และได้เจอกับเชวมินโฮ…เด็กไร้พ่อแม่เหมือนกันกับเค้า
พวกเราสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว ใกล้ชิดกันกว่าเด็กคนอื่นๆ
จนในที่สุด!! ชางมินครบวัยที่บรรลุนิติภาวะ
จึงขอแยกออกมา มินโฮเองก็ขอไปด้วย
ชางมินไม่ปฏิเสธ จึงพากันมาที่บ้านหลังเก่าของเค้า
“โห~!!! บ้านพี่โครตใหญ่เลย!!”
“^^” ชางมินยิ้มให้ก่อนจะพาเดินทัวร์บ้านของตน
ที่จริงก็ไม่เชิงพาทัวร์ แต่พาตัวเองเดินทบทวนความทรงจำเสียมากกว่า
เพราะตอนนั้นเค้าพึ่งจะ 9 ขวบ จำเรื่องราวได้แค่ลางๆเพียงเท่านั้น
มาตอนนี้เค้า 18 เต็มตัวแล้ว!!
“มินโฮ…มาอยู่กับพี่นะ?”
ชางมินหันมาถามเมื่อเดินมาสมทบกับอีกฝ่าย
ถ้าให้เค้าอยู่ที่นี้คนเดียว….มันน่ากลัวยังไงชอบกล
มินโฮพยักหน้าหงึกๆ ยิ้มร่าทันที
ชางมินเห็นก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
พวกเราตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี้
ชางมินดูแลมินโฮเสมือนน้องชายแท้ๆ
เพราะตอนนี้เค้ามีมินโฮเพียงคนเดียว
แต่แล้วความสัมพันธ์กลับเปลี่ยนไป
เมื่อหัวใจของทั้งสองมันปฏิเสธที่จะยอมรับคำว่า ‘พี่น้อง’
MH : “พี่ชางมิน^^”
CM : “มินโฮ….”
MH : “ว่าไงฮะ?”
CM : “พี่มีเรื่องอยากพูดด้วย…”
MH : “^^”
CM : “พี่….”
MH : “???”
CM : “คือ..พี่..รักนาย….”
MH : “…….”
CM : “มินโฮ….”
MH : “…..”
CM : “มินโฮอย่าเงียบสิ..พี่ใจไม่ดี?”
MH : “พี่ชางมิน…”
CM : “……”
MH : “จะเป็นไรไหมถ้าผมจะบอกว่า….ผมก็รักพี่”
ชางมินยิ้มทันทีที่ได้ยิน
จากนั้นความผูกพันที่มีให้กันมันก็มากขึ้น…มากขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั้งวันหนึ่ง!!
ชางมินก็เปลี่ยนไป….!!
จนผ่านมาแล้วสามเดือน
ทุกอย่างดูแย่ลงกว่าเดิม
ความเกรี้ยวกราดที่ไม่เคยเห็น
อารมณ์รุนแรงที่ไม่เคยรู้จัก
ถูกถ่ายถอดออกมาเสียหมด
.
.
นี้หรอ…คือด้านที่แท้จริง!?
“ชางมิน!”
เสียงเรียกของใครคนหนึ่งทำให้เค้าหลุดพ้นจากอดีตกลับเข้าสู่ความจริง
มองคนเรียกอย่างสงสัยก่อนจะถามออกไป
“มีอะไรฮะ พี่แจจุง?”
“มินโฮของนายหนีออกไปแล้ว”
ชางมินมีท่าทีตกใจก่อนจะวิ่งออกไป
‘คงหนีไปได้ไม่ไกล…!!’
เค้าพึมพำก่อนจะวิ่งไปทั่วคฤหาสน์
จนมาถึงใกล้ๆประตูใหญ่ ตรงทางออก!!
“เชวมินโฮ!!”
มินโฮเห็นว่าใครตามมา ก็ยิ่งรีบวิ่งห่างออกไป
ชางมินเห็นดังนั้นก็เพิ่มสปี๊ดวิ่งตามไปจนทันในที่สุด!!
คว้าข้อมือของอีกฝ่ายก็จัดการกระชากลากมินโฮมาไว้ในห้องทันที
“ทำบ้าอะไร!!?”
“หนีไปจากพี่ไง!!”
“นายก็รู้!! ทำไปมันก็ไร้ความหมาย….”
ชางมินว่าอย่างอ่อนแรงจนมินโฮหันมองอย่างสงสัย
เพราะคนตรงหน้าพึ่งจะเผยความอ่อนแอให้เค้าได้เห็นเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่ผ่านมา
แต่ดูท่าว่าจะเข้าใจผิดไปเอง….
“เพราะนายก็เป็นได้แค่ของไร้ค่าที่ฉันจะเอามาใช้แสวงหาความสุขเท่านั้น~!!”
ไม่ว่าเปล่าร่างสูงกระเถิบเข้ามาใกล้ก่อนจะดันร่างมินโฮจนนอนราบไปกับเตียง
มินโฮขัดขืนผลักชางมินออกไป
แต่สู้แรงของคนตรงหน้าไม่ได้
ชางมินเริ่มรุนรานเค้าเรื่อยๆ และก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิด!!
เพี้ยยยยยยยยย~!!
คนที่กำลังจะเสียเปรียบก็จัดการตบหน้าอีกฝ่ายสุดแรง
“ผมบอกแล้ว!! ว่าผมไม่ใช่ของเล่นสนองตัณหาให้พี่!!”
ชางมินยิ้มเหยียด ยันตัวออกห่าง ส่งคำพูดเสียดแทงมาให้
“แต่นายก็ยอมฉันทุกครั้ง~!”
“ผมเกลียดพี่!!”
“……..”
“ได้ยินไหม!!? ผมเกลียดพี่!!!”
มินโฮตะโกนออกมาทั้งน้ำตา ชางมินเห็นน้ำตานั้นก็ตรงไปประกบจูบซับน้ำตาให้
คนถูกกระทำมองตามอย่างงงๆ แต่แล้วความสงสัยก็หายไป
เมื่อชางมินผละออกมา แล้วตะคอกกลับไป
“อย่าร้อง!! ฉันรังเกียจน้ำตานายพอๆกับตัวของนายเลยให้ตาย!!”
“………” และเค้าก็เดินออกจากห้องไป
ไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจขังชายหนุ่มไว้ในห้องอีกครั้งอย่างที่เคยทำเมื่อสองวันก่อน
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
มินโฮถูกพาตัวมาทำหน้าที่เดิมๆ
สามเดือนมาแล้วที่ต้องมาทำอะไรน่าอายอย่างนี้
มันน่ารังเกียจยิ่งกว่าโสเภณีข้างทางเสียอีก
“อื้ออ~!!อื้มมม~”
เสียงครางดังไปทั่วคฤหาสน์เมื่อถูกปรนเปรอจนถึงขีดสุด
“กลืนลงไป!!” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาร้องบอก
เมื่อคนที่กำลังปรนเปรอให้ตนอยู่มีท่าทีจะสำลอกออกมา
มินโฮก็ได้แต่หลับตาข่มอารมณ์ก่อนจะทำตามอย่างเสียมิได้
เพราะถ้าเค้าไม่ทำ….สิ่งที่เค้าจะได้รับมันจะโหดร้ายกว่านี้เป็นเท่าตัวเสมอ
มินโฮจำต้องมาเป็นของเล่นให้คนๆนี้ทุกเช้ากลางคฤหาสน์ด้วยเหตุผลที่ว่า
“ฉันกลัวคนรักของฉันจะช้ำในเสียก่อน”
ว่าแล้วก็ลุกออกไป ปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งน้ำตานองหน้าอยู่ข้างโซฟา
แม่บ้านพ่อบ้านที่มองมาด้วยสายตาหยามเหยียด
จนเค้าอยากจะหนีไปให้พ้นๆจากที่แห่งนี้
แต่เมื่อคิดจะหนี!! หรือแม้กระทั่งลงมือทำแล้ว!!
ก็ไม่อาจจะรอดพ้นไปได้…!!
แถมยังถูกลงโทษสารพัดจนเค้าก็ได้แต่ต้องเก็บความเจ็บปวดลงก้นบึ้งของหัวใจ
สามเดือนแห่งความเจ็บปวด
สามเดือนแห่งความทรมาน
สามเดือนที่เค้าไม่รู้จักกับความสุข
‘จะเป็นไรไหม….ถ้าคิดจะจากโลกนี้ไป’
.
.
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น