คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ==*==*== Chapter 2 : น่ารังเกียจ เอาคืน ==*==*==
ตอนที่ 2
“น…ายท่านครับ! ผ…ผม ขอโทษ”
ชางมินมองลูกน้องตัวเองอย่างไม่ไว้หน้า
ยกปืนขึ้นจ่อศีรษะคนหน้าก่อนจะยิงออกไป
ปังงงงงงงงงงง!!
ลูกกระสุนเฉียดหัวคนๆนั้นไปไม่กี่มิล
“ไปหาตัวมินโฮให้เจอ!!”
ชายหนุ่มระเบิดอารมณ์
เพราะอยู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเค้าก็ดังขึ้น
เสียงข้อความจากเบอร์คุ้นเคย
พร้อมๆกับข้อความเสียงและคลิบวีดีโอ
‘ว่าไงน้องชาย คิดจะเป็นศัตรูกับพี่ตัวเอง และนี้คือผลตอบแทน’
ทันทีที่จบข้อความเสียง
คลิบวีดีโอที่เล่นงานคนดูก็แล่นเองจนจบ
‘อื้ออ~!! ม…ไม่ใครก็ได้ ช่วยด้วย’
‘พ..พี่ชางมิน…’
เสียงร้องไห้คร่ำครวญ
และการกระทำของคนพวกนั้น
ชายหนุ่มกำหมัดแน่น จดจำทุกการกระทำและหน้าคนพวกนั้น
มือถือในมือแตกละเอียด ด้วยแรงบีบจากคนดู
ก่อนจะเขวี้ยงมันทิ้งลงพื้นไป
“หาตัวมินโฮให้เจอ!!”
เค้าออกปากสั่งลูกน้องของตน
ไม่ถึงสิบนาทีก็พบแหล่งกบดานของพวกมัน
ชางมินไม่รอช้าตรงดิ่งไปยังโรงงานร้างที่ว่าทันที
เค้าผลักประตูเข้าไป
ก็เจอเข้ากับร่างบอบบางของคนที่เฝ้าตามหา
กำลังนอนคุดคู้หมดสภาพอยู่ในห้องที่มืดสนิท
ลมหายใจรวยริน
กับร่างกายเปลือยเปล่า
ชางมินถอดเสื้อนอกของตัวเองออก
ก่อนจะสวมให้กับคนตรงหน้าที่สะลึมสะลือมองเค้าอย่างไม่มีสติ
ร่างสูงดึงอีกฝ่ายขึ้นมากอดไว้แนบอก
‘ขอโทษนะมินโฮ’
สำรวจไปตามเรือนร่างก็แทบอยากจะร้องไห้
ร่องรอย เขียวช้ำ ช่องทางหลังที่ฉีกขาด
ร่างสูงกำหมัดแน่น
ก่อนจะช้อนตัวคนตรงหน้าแล้วพากลับห้องพักของตนทันที
.
.
.
มินโฮตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนมาอยู่ในห้องๆหนึ่ง
ซึ่งแตกต่างจากเมื่อคืนลิบลับ
ยิ่งนึกถึงคืนก่อนก็ทำให้เค้าตัวสั่นขึ้นมาเสียดื้อ
สำรวจร่างกายตัวเองถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ความฝัน
“พ..พี่ชางมิน เค้าจะเกลียดเราไหม?”
ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะร้องไห้
พยายามจะลุกออกไปดูว่าที่นี้มันที่ไหน
ก็จำต้องยอมรับว่าทำไม่ได้
เค้ารู้สึกปวดไปทั้งตัว
จนขยับไปไหนไม่ได้
ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับใครคนนั้น
“พ..พี่ชางมิน…” มินโฮว่าเสียงสั่น
กลัวคนตรงหน้าจะโกรธ
กลัวเค้าจะเกลียด
กลัวเค้าจะผลักไสไล่ส่ง
‘อ..อย่าเกลียดผม’
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้พลางนั่งลงตรงข้างเตียง
“ปวดหัวหรือป่าว?”
มินโฮเงยหน้ามองคนถาม
ก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธ
ชางมินยื่นมือเข้าไปหวังจะแตะหน้าผากวัดไข้
ก็จำต้องชะงัก
“ฮึก..ม..ไม่ อย่า!” มินโฮก็ปัดมือออกอย่างแรง
ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง
เจ้าตัวมองการการทำนั้นของตัวเองอย่างสงสัย
ผิดกับชางมินที่ไม่ได้ว่าอะไร
“กินยาแล้วนอนซะ” ร่างสูงบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เมื่อเห็นแผ่นหลังของคนที่ตัวสูงกว่าตนไม่กี่เซ็น เดินจากไป
อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลลงมาอีกครั้ง
‘ฮึ่ก..ม…ไม่ พ..พี่ชางมินอย่าไป’
คนฟังได้ยินก็หยุดชะงักหันกลับมา
“อย่าร้องสิคนดี…” ชางมินว่าก่อนจะยื่นมือไปซับน้ำตา
ก็จำต้องหยุดค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อนึกขึ้นได้ก็เอามือลง
มินโฮมองการกระทำนั้นไปอีกทาง
‘พี่ชางมินต้องรู้แล้วแน่ๆว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น’
‘เ..เค้า..เค้าเกลียดเราแล้ว’
‘พี่รังเกียจที่จะสัมผัสตัวผมใช่ไหมฮะ?’
เด็กหนุ่มมองตาร่างสูงเฝ้าถามคำถามในใจ
ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด
“อย่าร้องนะ”
ชางมินกระซิบเสียงค่อย
อยากจะเข้าไปจูบปลอบ
เข้าไปซับน้ำตาให้
แต่รู้ว่าคนตรงหน้ายังคงกลัวที่จะโดนสัมผัส
มันก็ไม่แปลกอะไร
เจอขนาดนั้น
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
ร่างสูงกำหมัดแน่น
ก่อนจะคลายลงเมื่อมินโฮยื่นมือเข้ามาจับ
“ผ..ผมรักพี่นะ”
“อื้ม พี่ก็รักนาย”
ชางมินบอกราวเสียงกระซิบ
ก่อนจะลุกขึ้นยืนหยิบยาที่วางอยู่ส่งให้คนบนเตียง
“กินยาแล้วนอนซะ”
มินโฮพยักหน้ารับ
ส่วนชางมินเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกินยาเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องไป
‘ส่วนคนพวกนั้น!’
‘มันไม่ตายดีแน่!!’
“คิบอม!! เข้ามา…!!” ชางมินร้องเรียกเพื่อนคนสนิท ที่เป็นถึงมือปืนสังหารประจำตัวในสังกัดของเค้า
“แกนี่! พอเรื่องมินโฮทีไร หัวเสียทุกที~!”
“แกลองดูบ้างไหม? เห็นคนรักของตัวเองโดนผู้ชายที่ไหนไม่รู้ข่มขืนเอาตั้งห้าคนเนี่ย!!”
ชางมินว่าอย่างหัวเสีย
หันมองเพื่อนที่เดินเข้ามาก็ได้แต่ถอนหายใจ
“จะให้ฉันจัดการสินะ?”
“อื้ม! ไม่ต้องปราณี พวกมัน ห้าคน ต้องตาย เก็บหลักฐานมาให้ฉันดูด้วย อย่าลืม”
คนเป็นเพื่อนฟังก็ได้แต่ถอนหายใจ
ก็ไม่แปลกที่จะโกรธ
เป็นใครก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน
ก็รู้มานานแล้วว่าชางมินมันรักมินโฮขนาดไหน
พี่ยุนโฮก็เล่นแรงเกินไป
กะจะฆ่าชางมินน้องชายแท้ๆทางอ้อมเลยหรอไงว่ะ
“คิบอม! ไปได้แล้ว เลิกคิดอะไรไร้สาระสักที”
คิบอมมองคนเรียกก็ได้แต่ถอนหายใจ
‘ก็เรื่องไร้สาระที่เอ็งว่า ก็เรื่องของเอ็งไง ชางมิน!’
“เออ!! งั้นฉันไปละ”
ชางมินมองเพื่อนเดินออกจากห้องไปก็ได้แต่ทรุดตัวลงนั่งกับโซฟา
‘คราวนี้พี่เล่นแรงไปนะ พี่ยุนโฮ’
.
.
.
TBC.
ความคิดเห็น