ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ===== Chapter 2 : กลับบ้านเกิด =====
ตอนที่ 2 บ้านเกิด
“มินๆ! นายจะลาออกจากที่นี่จริงหรอ?”
อีกฝ่ายพยักหน้าแทนคำตอบ
เค้าตัดสินใจแล้ว
ที่จะหนีไป หนีไปให้ไกล
เค้าไม่อยากเจอหน้าชางมิน
และไม่พร้อมที่จะกลับไปเจอครอบครัว
เพราะตัวเค้ามันดูไร้ค่ายังไงชอบกล
“ลาก่อนจุนซู”
“เฮ้ย! ถ้านายไปนายจะไปอยูที่ไหน อีกปีเดียวก็จะจบปีแล้วนะ”
“ฉันไม่อยากอยู่แล้ว…”
“แล้วนายจะไปอยู่ที่ไหน?”
“ไว้ค่อยคิดก็ได้^^” ชายหนุ่มว่าก่อนจะเดินออกจากร้านไป
เค้าตัดสินใจแล้ว ที่จะไปจากเมืองนี้
เมื่อตัดสินใจอะไร ก็ยากที่จะเปลี่ยนใจได้
“เดี๋ยว...”
เสียงดักทางส่งมาพร้อมกับข้อมือใหญ่ของใครสักคนทำให้คนถูกทักสะดุ้งหันกลับมา
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
คนๆเดียวที่ไม่เคยเกรงใจหรือเกรงกลัวเค้าเลย .... ชางมิน
“ปล่อย!”
“อยากจะหนีฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ?”
สายตาตัดพ้อที่เผลอแสดงออกทำให้คนมองเริ่มใจอ่อน
แต่แล้วมันก็กลับมาแข็งกร้าวอย่างเดิม
“กลับบ้าน!”
“ไม่! ฉันไม่กลับ!!”
ปฏิเสธเสียงแข็งจนคนฟังได้แต่ส่ายหัวหงุดหงิด
ช้อนตัวอีกฝ่ายพาดบ่าแล้วอุ้มขึ้นรถสปอร์ตสีแดงที่จอดไว้ข้างทางทันที
หนำซ้ำยังตะโกนบอกเด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ในร้าน
“ไม่ต้องส่งใบลาออกนะ เด๋วอีกสามวันจะพามาส่ง”
จุนซูพยักหน้าหงึกๆอย่างงงงวย มองรถคันสวยวิ่งหายลับไป
.
.
“จอด! ฉันจะลง!!”
“อย่าดื้อมากได้ไหมมินๆ มันน่ารำคาญ”
ชายหนุ่มที่ขับรถนั่งบ่นอีกคนที่นั่งทำหน้าเป็นตูด
“ถ้าไม่จอดฉันจะกระโดดลงไปจริงๆ!” เสียงขู่กระชากทำให้คนขับหันมองตาขวาง
“ถ้ากล้าก็เอาดิ! เหยียบคันเร่งความเร็วกว่า 180 ก.ม ต่อ / นาที”
“อย่าเว่อร์ได้ไหม!! ฉันจะโดดจริงๆแล้วนะ!”
เมื่อเห็นแฝดคนน้องมีท่าทีเอาจริงเปิดประตูให้ดูเป็นตัวอย่าง
แฝดคนพี่เริ่มหน้าซีดเผือด ก่อนจะขับมาจอดข้างทาง
แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ลง
ชางมินก็ไม่รอช้าหาเชือกมามัดมือทั้งสองไว้กับที่จับด้านบน
แล้วออกรถทันที
“เท่านี้ก็หนีไม่ได้ ^^”
มีหน้าหันมายิ้มให้อีกฝ่ายหัวเสียจับใจ
ขับไปไม่ถึงชั่วโมงคนข้างกายดันหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว
ชางมินมองภาพตรงหน้าก็ถึงกลับหลุดขำ
‘ ท่าจะเหนื่อย ‘
คิดได้ว่ายังไม่ได้หาอะไรลองท้อง อีกทั้งบ้านที่จะกลับก็ยังอีกไกล
จึงตัดสินใจเลี้ยวเข้าพักหาของกิน
“มินๆ ตื่นมากินอะไรก่อน เด๋วเป็นโรคกระเพาะอีกจะทำยังไง”
ชายหนุ่มร้องเรียกตะโกนบอก อีกฝ่ายยังคงหลับ -*-
เขย่าตัวเล็กน้อยก็ต้องตกใจ
แอร์ก็ไม่ได้เปิดเย็นจนเป็นไข้
แล้วไหงตัวมันร้อนอย่างนี้ว่ะ!?
ชางมินจัดการแก้มัดเชือกที่ผูกไว้กับข้อมือบางออก
แล้วเอนเบาะให้สามารถนอนได้
ก่อนจะหาเศษผ้าในรถ และขวดน้ำมาเช็ดตัวให้คนตรงหน้า
ใบหน้าที่คล้ายคลึง มองกี่ทีก็ยังขำ ทำไมตอนมองกระจกถึงได้ไม่รู้สึกพิศวาสเท่านี้
จัดการเช็ดภายนอกจนเสร็จ ก็ลองปลุกอีกฝ่ายดูอีกที
ส่งชามข้าวที่พึ่งไปซื้อในมินิมาร์ท แต่เจ้าตัวดันไม่ยอมง่ายๆ
“กินหน่อยเถอะ…”
“ไม่หิว!”
“ไม่หิวก็ต้องกิน! อย่าดื้อสิ นายไม่สบายแล้วรู้ตัวไหม!?”
“บอกว่าไม่กิน!”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่กินดีๆ ก็จัดการจะป้อนให้เหมือนเด็กๆ
แต่อีกฝ่ายดันปัดออก เป็นผลให้ชามข้าวต้มที่พึ่งไปซื้อมา หกเต็มกางเกงคนป้อน
“อ๊า! ดูสิหกหมดเลย ร้อนนะเนี่ย ไอ้เด็กบ้า!”
ชางมินว่าอย่างหงุดหงิดแต่ก็หาได้สนใจ หยิบชามที่สองของตนมาหวังจะป้อนแทน
ข้อมือขวาที่ถือช้อนสั่นน้อยๆ เพราะมันเริ่มพองจากความร้อน
แสดงออกทางสีหน้าจนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึก
“ไปล้างข้าวต้มออกก่อนไป”
“ไม่! นายต้องกินให้หมดก่อน”
“ไปประคบมันก่อนที่จะเป็นแผลเป็น ดูสิแดงหมดแล้ว”
แฝดคนน้องจับข้อมืออีกฝ่ายขึ้นมาดู หาน้ำในรถมาเทให้บรรเทาอาการแสบ
คนเป็นพี่มองอย่างรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“นี่ไง น้ำช่วยเยอะแล้วเด๋วก็หาย ถึงตานาย กินเข้าไปได้แล้วมินๆ!”
“ฉันไม่หิวอ่ะ TT”
“กินสักนิดเถอะ นายไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานที่เจอฉันแล้วนะ”
ชางมินว่าอย่างเป็นห่วง ตักข้าวต้มมาอีกคำหวังจะป้อน
และคราวนี้ได้ผล อีกฝ่ายยอมกินแต่โดยดี
“คำสุดท้ายแล้ว” ชางมินว่าก่อนจะจัดการป้อนให้เสร็จสรรพ และปิดท้ายด้วยยาที่ไปซื้อมาก่อนหน้านี้
“ทานเสร็จงั้นไปต่อกันเลยละกัน เด๋วจะกลับไม่ถึงเช้า”
เค้าว่าก่อนจะเดินไปขึ้นรถ แต่แฝดคนน้องยังคงอิดออด
“ฉ..ฉัน..ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
“อื้ม..เร็วๆละ” ชางมินว่าอย่างไม่ได้สนใจถึงความผิดปกติในน้ำเสียง
นอนรอจนคิดว่านานเกินไป ก็เดินออกไปดู
“มินๆ!?”
แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
ใจเริ่มร้อนรน
เพราะถนนสายนี้ทั้งมืดและน่ากลัว
แถมยังดังมากเรื่องปล้นแล้วฆ่า
ร่างสูงเริ่มทนไม่ไหว ขับรถออกตามหา
แต่หาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอ
เพราะตลอดทางมีแต่ความมืดไม่มีแสงสว่างเลยสักดวง
คงเพราะทางมันเปลี่ยว รถก็เลยไม่ค่อยมี
“พึ่งหนีออกมา คงจะมาได้ยังไม่ไกล”
เค้าคิดอย่างใช้สติ ขับออกไปเรื่อยๆ จนเห็นเงาคุ้นตา
“ยุนโฮ! แล้วทำไมคนๆนี้ถึงมาอยู่ที่นี้! อย่าบอกนะเกิดอะไรขึ้นกับมินๆ?”
ชางมินดูตกใจมาก ที่อยู่ๆ อะไรจะบังเอิญเจอกันได้ในสถานการณ์อย่างนี้
“ฉันดีใจจังที่เจอนายชางมิน...”
ไม่ว่าเปล่า ร่างสูงถือวิสาสะกระโดดขึ้นรถมาหน้าตาเฉย
“ลงไป!!” เค้าว่าเสียงเข้ม
YH : “จะไม่ต้อนรับฉันจริงๆนะหรอ ? ทั้งๆที่ฉันรู้นะว่าแฝดของนายอยู่ที่ไหน~!?”
CM : “.....”
YH : “จะว่าไป นายสองคนนี่เหมือนกัน แต่เรื่องชั้นเชิงฉันว่านายคงมีมากกว่ามินๆนะ^^”
CM : “หมายความว่าไง!?”
“ก็หมายความว่า....” ยังพูดไม่ทันจบ คำตอบก็สนองแก่คนฟัง เมื่อร่างสูงจู่โจมประกบริมฝีปากเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“อื้อออ~!! ปล่อยสิว่ะ!!” ชางมินดูตกใจผลักอีกฝ่ายออกไปเต็มแรง
“อย่าดิ้นน่า~! มินๆของนายยังไม่ฤทธิ์มากเท่านี้เลย^^”
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยั่วโมโห ชางมินก็ชักจะเดือด ง้างหมัดขึ้นหมายจะชก แต่ยุนโฮก็รับไว้ได้ทัน
“ไอ้ห่าเอ้ย!! ออกไป!! กูไม่ได้ชอบผู้ช”
เค้าว่าอย่างเหลืออด แต่ดูคนยั่วโมโหจะเห็นเป็นเรื่องสนุก
เพราะกำลังขำอย่างกับเป็นละครที่รอตอนจบ
“แล้วผู้ชายดีๆที่ไหนน๊า มารักน้องชายฝาแฝดของตัวเองแบบนี้ มันน่าสมเพชว่าไหม^^”
สายตา น้ำเสียง ล้วนหยามเหยียดอีกฝ่ายให้จมดิน
เค้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร
ยกเว้นกับคนๆหนึ่งที่เค้าไว้ใจ รุ่นพี่ที่คบกันมาตั้งแต่ประถม
คนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้
ชางมินยังคงนิ่ง ไม่คิดว่าความลับของตนจะโดนล้วงไปอย่างง่ายดาย
“รู้ไหม~! ฉันถามแจจุงตั้งหลายวิธี กว่าหมอนั่นจะยอมตอบ จนต้องใช้วิธีรุนแรงสักหน่อย แต่ก็ได้ผล
มันครางออกมาเป็นคำตอบเลย 555”
เสียงหัวเราะหยามเหยียด ให้อีกฝ่ายได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์
“มินๆอยู่ไหน!” ชางมินถาม เค้าเหลืออดที่จะฟังแล้ว
แต่อีกฝ่ายยังคงยั่วไม่เลิก “นายมาครางบนตัวฉันก่อนสิ แล้วฉันจะยอมบอก ดีไหม?”
“ฝันไปเหอะ!! ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย!! ไอ้วิปริต!!”
“ชางมิน..นายรู้ไหม นายว่าฉันวิปริตมันไม่ถูกเลยนะ เพราะนายเองก็วิปริตใช่ย่อย 555 เลือกเอาเองละกันจะเป็นของฉันตอนนี้
หรืออยากเห็นแฝดที่รักของนายโดนรุมข่มขืนด้วยลูกน้องคนสนิทของฉัน!”
คำพูดที่ดูยังไงก็มีชัยไปกว่าครึ่ง
คนฟังได้แต่ข่มตา ข่มใจ ถามกลับไป “จะเอายังไง”
“55 แค่ทำตามที่ฉันขอก็พอ ว่าไงละ?”
เล่นต้อนมาเสียจนมุมจะให้ทำยังไงต่อได้
ชางมินพยักหน้ารับ
.
.
‘แฝดรักของนายตอนนี้อยู่บนรถของฉัน เค้ายอมตามฉันกลับไปดีกว่าตามนายกลับไป รู้ไหม 55’
คำพูดสุดท้าย พร้อมกับถ้อยคำเย้ยหยัน ทำให้ความโกรธ แค้น ชิงชัง มีเพิ่มเป็นเท่าตัว
‘ฉันน่าจะฆ่านายตั้งแต่ตอนนั้น ชองยุนโฮ’
.
.
“มินๆ ตื่นเถอะ” ชางมินกระซิบบอกอีกฝ่ายที่นอนคุดคู้อยู่ในรถด้วยเรี่ยวแรงที่แทบไม่เหลือ
“ชางมิน!? นายมาได้ไง !?” อีกฝ่ายดูตกใจมาก เลิ่กลักหันซ้ายหันขวา
“กลับด้วยกันเถอะ ฉันขอร้องละ ....” ริมฝีปากที่ดูซีดผิดปกติทำให้คนมองเริ่มคล้อยตาม
แต่ทิฐิที่เคยมียังคงไม่หายไป
“ไม่! ฉันไม่ไปกับนาย!!”
“ขอร้องละ....พ่อของพวกเรากำลังป่วยหนัก....”ชางมินว่าไว้เป็นคำสุดท้ายก่อนจะสลบไป
.
.
“มินๆ...” คนที่นอนสลบเหมือดเมื่อกี้ตื่นขึ้นมาก็พบว่ามาอยู่บนรถของตนเรียบร้อยแล้ว
หันไปทางซ้ายถึงได้รู้ว่าคนที่เฝ้าตามหากำลังนั่งขับรถอยู่ข้างๆ
“ตื่นแล้วหรอ?”
“อื้ม..แล้วนี่เรากำลังจะไปไหนกัน…?”
คนขับหันมายิ้มให้หลังจากที่ไม่ได้เห็นมานาน
“พานายไปส่งบ้านไง^^”
.
.
กวางจู บ้านเกิด
ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง
ภายในบ้านยังคงเหมือนเดิม
เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากด้านบน
“สงสัยพวกท่านจะอยู่ที่ข้างบน ไปกันเถอะ ^^” ชางมินว่าพลางจับมืออีกฝ่ายให้เดินไปพร้อมกัน
แต่ดูเหมือนมินๆจะไม่ยอมก้าวตาม “ฉันกลัว”
“เชื่อฉัน...และเชื่อในตัวพ่อแม่ของนาย”
เค้าว่าก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นไป
“ช..ชองมิน? นั้นมินๆลูกแม่ใช่ไหม?”
ผู้เป็นแม่เห็นก็ถึงกับร้องไห้โฮ วิ่งมากอดลูกชายทั้งสองทันที
ส่วนผู้เป็นพ่อที่นอนป่วยอยู่บนเตียง
ถึงกับลุกขึ้นมานั่งรอยยิ้มแห่งความปิติยินดีส่งมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“ผ..ผมขอโทษฮะ”
เค้าว่าก่อนจะคุกเข่าขอโทษ
พ่อแม่เห็นดังนั้นก็รีบจับลูกชายสุดรักเข้ามากอดอีกครั้งให้หายคิดถึง
“ทำไมไม่กลับบ้าน! รู้ไหมพ่อเป็นห่วงแค่ไหน?”
“ผมขอโทษฮะ”
“คราวนี้พ่อแม่จะไม่ว่าอะไรอีกแล้ว…หากลูกจะชอบยุนโฮนั้นจริงๆ พ่อรักลูกนะ”
“จริงหรอฮะ^^ พ่อจะ…พ่อยอมให้พวกเราคบกันจริงๆนะฮะ!?”
ลูกชายคนเล็กถามกลับด้วยความดีใจ
ผิดกลับอีกคนที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดไปแล้ว
“ไม่ได้! มินๆจะคบกับยุนโฮไม่ได้!!”
เค้าเผลอตะโกนจนทั้งพ่อแม่และ แฝดคนเล็กหันมองด้วยความสงสัย
“ชางมิน…นายทำผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง หวังว่าครั้งนี้ นายจะไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวังในตัวนายอีกนะ”
ถ้อยคำเย็นๆที่คนฟังยังรู้สึกกลัว
เค้าจะทำอย่างไรต่อไป?
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น