ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : === Chapter 2 : การมาเยือนของมินโฮ ===
บทที่ 2 : การมาเยือนของมินโฮกับอดีตที่ไม่น่าจดจำ
เด็กหนุ่มร่างใสที่ครั้งหนึ่งก็เคยมีเนื้อมีหนัง
มีชีวิตและสัมผัสได้
บัดนี้กลับเหลือเพียงแค่…วิญญาณ
อดีตส่วนหนึ่งที่ยากจะลืม
แต่จะให้ทำอย่างไร…ความทรงจำก็ยังคงอยู่
กับอดีตส่วนหนึ่งที่หายไป
อยากจะฟื้นคืนกลับมาเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจที่ปรารถนา
ร่างกายที่ไร้ค่า มาตอนนี้มันกลับไม่เหลือค่าอะไร
เมื่อไม่มีใครสักคนที่จะสัมผัสได้ถึงการมีชีวิต
เด็กหนุ่มจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตา ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
และแล้ว…ก็ถึงเวลา!
เวลาแห่งความทรงจำอันเลวร้ายที่ได้หวนกลับมาพร้อมๆกับภาพเหล่านั้น
พร้อมๆกับการกระทำของตนที่หยุดไม่ได้ เมื่อความต้องการมันได้ถูกจุดขึ้นมา
.
.
ภาพที่เค้า…เชวมินโฮ
ถูกผู้ชายด้วยกันข่มขืนเอา
และคนๆนั้นก็คือพ่อเลี้ยงของเค้าเอง
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย~!!” แต่แล้วเสียงร้องของใครสักคนก็ทำให้เค้าต้องสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ
หันมองชายคนนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“นายเป็นใคร!! เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ห๊า!!?” ชายคนนั้นถามกลับมา
ผมไม่รู้จะตอบเค้ากลับไปว่ายังไง ก็ได้แต่โน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากน่าหลงใหลนั้นอย่างลืมตัว
จนชายคนนั้นตะโกนถามกลับมา
“นายทำบ้าอะไร!!?” ก็ได้แต่ตอบกลับไปตามความจริง “จุ๊ฟไง…”
“แล้วจะจูบฉันทำไมละ?”
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน…
ว่าทำแบบนั้นลงไปทำไม?
แต่มันกลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
ทั้งๆที่ผม…เกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุด
“แล้วนี่จะบอกได้หรือยังว่านายเป็นใคร…?”
“มินโฮ ฉันชื่อมินโฮ” ผมตอบเค้ากลับไปในสิ่งที่ผมสามารถตอบได้
จนกระทั่ง! คนๆนั้นถามเรื่องที่ผมไม่อยากจะจำ
“แล้วเข้ามา ‘ช่วยตัวเอง’ ในห้องฉันทำไม!!”
ผมถึงได้ร้องไห้ออกมา…
เพราะภาพเหล่านั้นมันกำลังจะหวนกลับมาทำร้ายผมอีกครั้ง
‘ผมกลัว…..’
เด็กหนุ่มร้องไห้ ร่างกายยังคงสั่นไม่หยุด
จนชายหนุ่มที่เฝ้ามองชักใจไม่ดี
นั่งลงข้างๆ กระซิบเสียงแผ่ว “ไม่เป็นไรนะ….?”
เป็นแค่คำถามธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไม…ใจผมถึงได้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
ผมพยักหน้าตอบรับกลับไป จังหวะเดียวกันก็รู้สึกเหนื่อย ในตาค่อยๆปิดลงช้าๆ และผมก็หลับไปในที่สุด
.
.
ชางมินมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่หลับไปแล้วอย่างงงๆ
‘สรุปนี่ผีเขาหลับกันได้ด้วยหรอ?’ ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะถอนหายใจ
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าค่อยๆเอนลงมาจนซบลงที่อกแกร่ง
ตอนแรก…ก็นึกว่าจะทะลุผ่านตัวเค้าไป
แต่มันกลับแปลก…เมื่อเค้าสามารถสัมผัสได้?
คิ้วเรียวขมวดกันเป็นปมได้ไม่นานก็ทิ้งความคิดทั้งหลายลง
ค่อยๆอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นมาก่อนจะพาไปยังห้องนอนของตน
วางร่างนั้นลงบนเตียง ห่มผ้าให้คนตรงหน้าเสร็จสรรพอย่างลืมตัว
ว่าคนๆนี้…ไม่ใช่มนุษย์สามัญ
“มีเพื่อนเป็นผี….”
“อาจจะดีสำหรับเรา….” ชายหนุ่มพึมพำไว้เท่านั้นก็ล้มตัวลงนอนข้างๆและหลับไปด้วยอีกคน
.
.
เวลา 12:00 น.
ชางมินตื่นขึ้นมาอย่างปวดร้าวไปทั้งตัว
คงจะเป็นเพราะเค้านอนไม่อิ่ม
หันมองนาฬิกา ตาคู่นั้นก็เบิกกว้างทันที “เฮ้ย!! สายแล้ว!!”
ชายหนุ่มว่าก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปเรียนคาบบ่ายเสียที
ก็ต้องตกใจเมื่อในห้องน้ำดันมีใครอยู่ในนั้น!!
“มินโฮ! นายเข้ามาทำอะไรในนี้ ห๊า!!?” เด็กหนุ่มหันมองก่อนจะยิ้มตาหยี
“มารออาบน้ำให้นายไง^^”
ชางมินกุมขมับอีกรอบก่อนจะตอบปฏิเสธกลับไป
“ไม่เป็นไร…ฉันไปเรียนเลยดีกว่า”
ว่าไว้แค่นั้นก็วิ่งหนีออกไปทันที
.
.
มหาวิทยาลัย ซองกัง
ชายหนุ่มวิ่งมาสุดชีวิตจนในที่สุดก็ถึงห้องของตนในเวลาไม่นาน
สภาพห้องเรียน…
ครู/อาจารย์หรือแม้แต่เพื่อน…
ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เมื่อเค้าเปิดประตูเข้าไป…ห้องทั้งห้องก็กลับมาเงียบกริบ
ทุกสายตาหันมองด้วยความรังเกียจ
ใช่สิ! ก็เค้ามันเป็นตัวหายนะนี่นา
ผมเดินตรงไปนั่งยังที่ของผมโดยทำเป็นไม่สนใจต่อสายตาเหล่านั้น
เมื่ออาจารย์กลับไปสอนตามเดิม ผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ไงพ่อตัวซวย~! ทำไมวันนี้มาซะสายเชียว^^” แต่แล้วเสียงคนข้างๆก็ทักขึ้นมาทันที
ผมมองเค้าอย่างไม่แสดงความรู้สึกอะไรเช่นเคย
แต่ดูท่าเค้าจะไม่สนอะไรเอาซะเลย
“ตอนเช้าก็มีเรียนนะเว้ย! ฉันโทรไปแล้วแต่แกไม่รับ อ่ะนี่! ฉันซีล็อกมาเผื่อ!!”
ชายคนนั้นยังคงว่าต่อไป ผมหันมองรับมันมาและกล่าวขอบคุณ
“นี่ๆ เงียบอยู่ได้ เหมือนฉันบ้าคุยอยู่คนเดียวเลย~!!”
“……………”
“ไอ้ตัวซวย~! คุยกับฉันสักประโยคสองประโยคมันคงไม่ทำให้ความซวยในตัวแกมาหาฉันหรอก!!”
“……………”
เค้ายังคงพูดต่อไปในขณะที่ผมยังคงเงียบ
“เอาน่าๆ อย่าซีเรียสเลย~! มีเพื่อนดีกว่ามีศัตรูนะเว้ย!”
“…………..”
“เฮ้อออ~!! ตูละเบื่อ!”
ชายคนนั้นยังคงพร่ามจนผมชักทนไม่ไหว
ตะโกนกลับไป “จุนซู!! หยุดเสียที มันน่ารำคาญ”
แต่มันกลับทำให้คนตรงหน้ายิ้ม[?]
ผมมองเค้าอย่างไม่เข้าใจ
เลือกจะเดินหนี แต่เค้าก็มักจะเดินตาม
เลือกจะเงียบ แต่มันกลับพูด
และมันทำให้ผม…รู้สึกแปลกๆ
“เห็นไหม~!! นายก็พูดได้ ไม่ได้เป็นใบ้! อยากทำอะไรก็ทำได้ อยากปฏิเสธอะไรก็ทำได้
อันไหนที่นายเป็นคนทำนายก็บอกออกไปได้ และอันไหนที่นายไม่ได้ทำ! นายก็สามารถพูดมันออกไปได้^^”
คำพูดอันยาวเหยียดของคนๆนี้ทำให้ผมสะอึก
ผมรู้ว่าเค้าต้องการจะสื่ออะไรให้ผมฟัง
แต่ผมเคยลองแล้ว…และพบว่า ‘มันกลับไร้ความหมาย’ ทุกครั้งไป
และก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรกลับไป
เสียงที่สามก็ดังเข้ามาในวงสนทนา
“เฮ้ย!จุนซู ไปยุ่งกับมันเด๋วนายก็ซวยไปด้วยหรอก”
ผมมองไปยังต้นเสียงอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
หันมองคนข้างๆก็ต้องตกใจ จุนซูกำลังโกรธ!? ซึ่งผมไม่เข้าใจ เขาจะมาโกรธแทนผมทำไม!?
เค้าจะเป็นอย่างนี้เสมอ….ทั้งๆที่ผมมักจะไม่พูดและเดินหนีเค้าตลอดสองปีที่รู้จักกัน
.
.
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น
ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกกกก~!!
จุนซูกลับเดินตรงไปชกคนๆนั้น และมันทำให้ผมตาค้าง
เพราะทุกทีเค้าจะดึงผมและเดินหนีออกมา
แต่คราวนี้มันกลับไม่เหมือนกัน
ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกก~!!
เค้าชกคนพูดไม่หยุด จนปากเพื่อนร่วมห้องแตก และอาจารย์ก็เดินผ่านมาพอดี
เท่านั้นละ…พวกเราก็โดนเรียกไปห้องปกครองทันที
“ใคร…? ใครที่เป็นต้นเหตุ!?” อาจารย์คนนั้นร้องถามแต่สายตายังคงจับจ้องมองผมไม่กระพริบ
แต่กลับเป็นจุนซูเสียเองที่ยกมือขึ้นและบอกออกไปว่าเค้าเป็นคนทำ
“เธอรู้ตัวไหม!? ว่าทำอย่างนี้ จะได้รับโทษ! เด๋วเลิกเรียนแล้วมาคุยกับฉันที่ห้อง!!”
อาจารย์คนนั้นว่าไว้ก่อนจะไล่พวกเราออกไป
ผมยังคงมองจุนซูอย่างไม่แสดงต่อความรู้สึก
ซึ่งเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมหันมายิ้มให้อีกต่างหาก
“ขอโทษนะ…ที่ทำให้นายโดนสงสัย” เค้าบอกผม
ผมงงกว่าเก่าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินกลับขึ้นห้องเรียนทันที
.
.
หลังเลิกเรียน
จุนซูเดินไปพบกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง
ซึ่งผมรู้มาว่า อาจารย์คนนั้นเป็นคนไม่ดี
เค้าดังมากในเรื่องเสียๆหายๆ เด็กน่าตาน่ารักส่วนใหญ่จะตกเป็นเหยื่อเค้าเสมอ
และทุกครั้ง…จะไม่มีใครที่เอาผิดคนๆนี้ได้เลย
ผมลังเลอยู่นานว่าจะตามไปดีไหม?
เพราะความกลัวบางอย่างมันได้รั้งผมเอาไว้
มันเลยทำให้ขาทั้งสองข้างยังคงอยู่ที่เดิม
แต่ถ้าช้าไป…!!
คิดสับสนกับตัวเองได้ไม่นานก็จ้ำอ้าวออกไปทันที
ก็เจอเข้ากับมินโฮที่มาจากไหนก็ไม่รู้ “เฮ้ย!!”
มินโฮหันมองผมก่อนจะยิ้มมาให้
“ฉันแอบอยู่ รอนายเลิกเรียน ป่ะ! กลับบ้านกัน^^”
“โทษที..มีเรื่องต้องสะสาง!”
ชางมินว่าก่อนจะวิ่งออกไปตามทางเดินแต่ก็เจอเข้ากับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเสียก่อน
ซึ่งดูแล้ว…ก็เพื่อนในมหาวิทยาลัยทั้งนั้น
และคนห้าหกคนเหล่านั้นก็กำลังขวางทางเค้าอยู่
“หลืกไป!” ผมตะโกนบอก
แต่คนพวกนั้นไม่มีทีท่าจะทำตาม
ไม่นานใครคนหนึ่งก็พูดขึ้นมา
“ยูชอน! นี่ละชางมิน..ตัวซวยที่กำลังมาเกาะแกะจุนซูของนายไง!”
ยูชอนหันมองคนพูดก่อนจะมองมายังเค้า
รอยยิ้มเย็นๆก็เผยอออกมา
“ฉันได้ข่าวว่านายมันตัวซวย! ทางที่ดี…นายออกไปให้พ้นจากชีวิตของคนๆนั้นจะดีกว่านะ~!”
ชางมินนิ่งฟังไม่แม้แต่จะตอบโต้กลับไป
เพียงแค่ยิ้มเย็นๆส่งให้ก่อนจะกระซิบข้างหูยูชอน “งั้นนายควรจะไปช่วยคนของนายดีกว่ามาทะเลาะกับคนอย่างฉัน”
“ห..หมายความว่าไง?” คนฟังชักใจเสียหันมองคนพูดทันที
“ถ้านายไม่คิดจะช่วยก็หลีกทางฉันจะได้ไปเอง!”
แต่ยูชอนกลับขวางทาง “ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง!”
“โถ่เว้ย! เชื่อไม่เชื่อค่อยมาว่าทีหลังจากที่ไปดูให้เห็นกับตาก่อนสิ!!”
.
.
ห้องปกครอง
ก๊อก ก๊อกๆ
“เข้ามา…” คนเป็นอาจารย์ร้องบอก
จุนซูเดินเข้าไปอย่างไม่นึกเอะใจอะไร
“นั่งก่อนสิ~!” คนฟังก็ได้แต่ทำตาม
ไม่นานก็มีแก้วน้ำมาเสิร์ฟให้ จุนซูมองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ดื่มไปตามมารยาท
ผ่านไปได้ไม่นานก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืดขึ้นมา
เจ้าตัวกำลังจะหลับ ในตาก็ปรืออย่างเห็นได้ชัด
แต่เพราะภาพตรงหน้า! คนเป็นอาจารย์ที่ยิ้มตามันวาวนั้น
ค่อยๆปลดกระดุมของเค้าลงมาเรื่อยๆ
“จ.จะทำอะไร!” เค้าถามกลับไป
แต่คนๆนั้นก็ไม่ตอบยังคงปลดกระดุมเสื้อเค้าต่อไปจนสุด
ไม่นานเสื้อตัวบางสีขาวก็ถูกถอดออก
แววตาที่มองมาอย่างหื่นกระหาย
กำลังทำให้คนถูกมองแต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะสองมือที่ไร้เรี่ยวแรง
ไม่นานก็หมดสติไปพร้อมๆกับรอยยิ้มปีศาจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘อาจารย์’
.
.
เมื่อรู้สึกตัวอีกทีจุนซูกลับพบว่ามานอนอยู่ที่เตียงบ้านของตนเสียแล้ว
หันไปมองข้างเตียงก็เจอกับคนๆนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“ยูชอน….”
.
.
.
TBC.
เด็กหนุ่มร่างใสที่ครั้งหนึ่งก็เคยมีเนื้อมีหนัง
มีชีวิตและสัมผัสได้
บัดนี้กลับเหลือเพียงแค่…วิญญาณ
อดีตส่วนหนึ่งที่ยากจะลืม
แต่จะให้ทำอย่างไร…ความทรงจำก็ยังคงอยู่
กับอดีตส่วนหนึ่งที่หายไป
อยากจะฟื้นคืนกลับมาเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจที่ปรารถนา
ร่างกายที่ไร้ค่า มาตอนนี้มันกลับไม่เหลือค่าอะไร
เมื่อไม่มีใครสักคนที่จะสัมผัสได้ถึงการมีชีวิต
เด็กหนุ่มจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตา ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
และแล้ว…ก็ถึงเวลา!
เวลาแห่งความทรงจำอันเลวร้ายที่ได้หวนกลับมาพร้อมๆกับภาพเหล่านั้น
พร้อมๆกับการกระทำของตนที่หยุดไม่ได้ เมื่อความต้องการมันได้ถูกจุดขึ้นมา
.
.
ภาพที่เค้า…เชวมินโฮ
ถูกผู้ชายด้วยกันข่มขืนเอา
และคนๆนั้นก็คือพ่อเลี้ยงของเค้าเอง
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย~!!” แต่แล้วเสียงร้องของใครสักคนก็ทำให้เค้าต้องสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ
หันมองชายคนนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“นายเป็นใคร!! เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ห๊า!!?” ชายคนนั้นถามกลับมา
ผมไม่รู้จะตอบเค้ากลับไปว่ายังไง ก็ได้แต่โน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากน่าหลงใหลนั้นอย่างลืมตัว
จนชายคนนั้นตะโกนถามกลับมา
“นายทำบ้าอะไร!!?” ก็ได้แต่ตอบกลับไปตามความจริง “จุ๊ฟไง…”
“แล้วจะจูบฉันทำไมละ?”
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน…
ว่าทำแบบนั้นลงไปทำไม?
แต่มันกลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
ทั้งๆที่ผม…เกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุด
“แล้วนี่จะบอกได้หรือยังว่านายเป็นใคร…?”
“มินโฮ ฉันชื่อมินโฮ” ผมตอบเค้ากลับไปในสิ่งที่ผมสามารถตอบได้
จนกระทั่ง! คนๆนั้นถามเรื่องที่ผมไม่อยากจะจำ
“แล้วเข้ามา ‘ช่วยตัวเอง’ ในห้องฉันทำไม!!”
ผมถึงได้ร้องไห้ออกมา…
เพราะภาพเหล่านั้นมันกำลังจะหวนกลับมาทำร้ายผมอีกครั้ง
‘ผมกลัว…..’
เด็กหนุ่มร้องไห้ ร่างกายยังคงสั่นไม่หยุด
จนชายหนุ่มที่เฝ้ามองชักใจไม่ดี
นั่งลงข้างๆ กระซิบเสียงแผ่ว “ไม่เป็นไรนะ….?”
เป็นแค่คำถามธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไม…ใจผมถึงได้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
ผมพยักหน้าตอบรับกลับไป จังหวะเดียวกันก็รู้สึกเหนื่อย ในตาค่อยๆปิดลงช้าๆ และผมก็หลับไปในที่สุด
.
.
ชางมินมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่หลับไปแล้วอย่างงงๆ
‘สรุปนี่ผีเขาหลับกันได้ด้วยหรอ?’ ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะถอนหายใจ
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าค่อยๆเอนลงมาจนซบลงที่อกแกร่ง
ตอนแรก…ก็นึกว่าจะทะลุผ่านตัวเค้าไป
แต่มันกลับแปลก…เมื่อเค้าสามารถสัมผัสได้?
คิ้วเรียวขมวดกันเป็นปมได้ไม่นานก็ทิ้งความคิดทั้งหลายลง
ค่อยๆอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นมาก่อนจะพาไปยังห้องนอนของตน
วางร่างนั้นลงบนเตียง ห่มผ้าให้คนตรงหน้าเสร็จสรรพอย่างลืมตัว
ว่าคนๆนี้…ไม่ใช่มนุษย์สามัญ
“มีเพื่อนเป็นผี….”
“อาจจะดีสำหรับเรา….” ชายหนุ่มพึมพำไว้เท่านั้นก็ล้มตัวลงนอนข้างๆและหลับไปด้วยอีกคน
.
.
เวลา 12:00 น.
ชางมินตื่นขึ้นมาอย่างปวดร้าวไปทั้งตัว
คงจะเป็นเพราะเค้านอนไม่อิ่ม
หันมองนาฬิกา ตาคู่นั้นก็เบิกกว้างทันที “เฮ้ย!! สายแล้ว!!”
ชายหนุ่มว่าก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปเรียนคาบบ่ายเสียที
ก็ต้องตกใจเมื่อในห้องน้ำดันมีใครอยู่ในนั้น!!
“มินโฮ! นายเข้ามาทำอะไรในนี้ ห๊า!!?” เด็กหนุ่มหันมองก่อนจะยิ้มตาหยี
“มารออาบน้ำให้นายไง^^”
ชางมินกุมขมับอีกรอบก่อนจะตอบปฏิเสธกลับไป
“ไม่เป็นไร…ฉันไปเรียนเลยดีกว่า”
ว่าไว้แค่นั้นก็วิ่งหนีออกไปทันที
.
.
มหาวิทยาลัย ซองกัง
ชายหนุ่มวิ่งมาสุดชีวิตจนในที่สุดก็ถึงห้องของตนในเวลาไม่นาน
สภาพห้องเรียน…
ครู/อาจารย์หรือแม้แต่เพื่อน…
ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เมื่อเค้าเปิดประตูเข้าไป…ห้องทั้งห้องก็กลับมาเงียบกริบ
ทุกสายตาหันมองด้วยความรังเกียจ
ใช่สิ! ก็เค้ามันเป็นตัวหายนะนี่นา
ผมเดินตรงไปนั่งยังที่ของผมโดยทำเป็นไม่สนใจต่อสายตาเหล่านั้น
เมื่ออาจารย์กลับไปสอนตามเดิม ผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ไงพ่อตัวซวย~! ทำไมวันนี้มาซะสายเชียว^^” แต่แล้วเสียงคนข้างๆก็ทักขึ้นมาทันที
ผมมองเค้าอย่างไม่แสดงความรู้สึกอะไรเช่นเคย
แต่ดูท่าเค้าจะไม่สนอะไรเอาซะเลย
“ตอนเช้าก็มีเรียนนะเว้ย! ฉันโทรไปแล้วแต่แกไม่รับ อ่ะนี่! ฉันซีล็อกมาเผื่อ!!”
ชายคนนั้นยังคงว่าต่อไป ผมหันมองรับมันมาและกล่าวขอบคุณ
“นี่ๆ เงียบอยู่ได้ เหมือนฉันบ้าคุยอยู่คนเดียวเลย~!!”
“……………”
“ไอ้ตัวซวย~! คุยกับฉันสักประโยคสองประโยคมันคงไม่ทำให้ความซวยในตัวแกมาหาฉันหรอก!!”
“……………”
เค้ายังคงพูดต่อไปในขณะที่ผมยังคงเงียบ
“เอาน่าๆ อย่าซีเรียสเลย~! มีเพื่อนดีกว่ามีศัตรูนะเว้ย!”
“…………..”
“เฮ้อออ~!! ตูละเบื่อ!”
ชายคนนั้นยังคงพร่ามจนผมชักทนไม่ไหว
ตะโกนกลับไป “จุนซู!! หยุดเสียที มันน่ารำคาญ”
แต่มันกลับทำให้คนตรงหน้ายิ้ม[?]
ผมมองเค้าอย่างไม่เข้าใจ
เลือกจะเดินหนี แต่เค้าก็มักจะเดินตาม
เลือกจะเงียบ แต่มันกลับพูด
และมันทำให้ผม…รู้สึกแปลกๆ
“เห็นไหม~!! นายก็พูดได้ ไม่ได้เป็นใบ้! อยากทำอะไรก็ทำได้ อยากปฏิเสธอะไรก็ทำได้
อันไหนที่นายเป็นคนทำนายก็บอกออกไปได้ และอันไหนที่นายไม่ได้ทำ! นายก็สามารถพูดมันออกไปได้^^”
คำพูดอันยาวเหยียดของคนๆนี้ทำให้ผมสะอึก
ผมรู้ว่าเค้าต้องการจะสื่ออะไรให้ผมฟัง
แต่ผมเคยลองแล้ว…และพบว่า ‘มันกลับไร้ความหมาย’ ทุกครั้งไป
และก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรกลับไป
เสียงที่สามก็ดังเข้ามาในวงสนทนา
“เฮ้ย!จุนซู ไปยุ่งกับมันเด๋วนายก็ซวยไปด้วยหรอก”
ผมมองไปยังต้นเสียงอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
หันมองคนข้างๆก็ต้องตกใจ จุนซูกำลังโกรธ!? ซึ่งผมไม่เข้าใจ เขาจะมาโกรธแทนผมทำไม!?
เค้าจะเป็นอย่างนี้เสมอ….ทั้งๆที่ผมมักจะไม่พูดและเดินหนีเค้าตลอดสองปีที่รู้จักกัน
.
.
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น
ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกกกก~!!
จุนซูกลับเดินตรงไปชกคนๆนั้น และมันทำให้ผมตาค้าง
เพราะทุกทีเค้าจะดึงผมและเดินหนีออกมา
แต่คราวนี้มันกลับไม่เหมือนกัน
ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกก~!!
เค้าชกคนพูดไม่หยุด จนปากเพื่อนร่วมห้องแตก และอาจารย์ก็เดินผ่านมาพอดี
เท่านั้นละ…พวกเราก็โดนเรียกไปห้องปกครองทันที
“ใคร…? ใครที่เป็นต้นเหตุ!?” อาจารย์คนนั้นร้องถามแต่สายตายังคงจับจ้องมองผมไม่กระพริบ
แต่กลับเป็นจุนซูเสียเองที่ยกมือขึ้นและบอกออกไปว่าเค้าเป็นคนทำ
“เธอรู้ตัวไหม!? ว่าทำอย่างนี้ จะได้รับโทษ! เด๋วเลิกเรียนแล้วมาคุยกับฉันที่ห้อง!!”
อาจารย์คนนั้นว่าไว้ก่อนจะไล่พวกเราออกไป
ผมยังคงมองจุนซูอย่างไม่แสดงต่อความรู้สึก
ซึ่งเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมหันมายิ้มให้อีกต่างหาก
“ขอโทษนะ…ที่ทำให้นายโดนสงสัย” เค้าบอกผม
ผมงงกว่าเก่าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินกลับขึ้นห้องเรียนทันที
.
.
หลังเลิกเรียน
จุนซูเดินไปพบกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง
ซึ่งผมรู้มาว่า อาจารย์คนนั้นเป็นคนไม่ดี
เค้าดังมากในเรื่องเสียๆหายๆ เด็กน่าตาน่ารักส่วนใหญ่จะตกเป็นเหยื่อเค้าเสมอ
และทุกครั้ง…จะไม่มีใครที่เอาผิดคนๆนี้ได้เลย
ผมลังเลอยู่นานว่าจะตามไปดีไหม?
เพราะความกลัวบางอย่างมันได้รั้งผมเอาไว้
มันเลยทำให้ขาทั้งสองข้างยังคงอยู่ที่เดิม
แต่ถ้าช้าไป…!!
คิดสับสนกับตัวเองได้ไม่นานก็จ้ำอ้าวออกไปทันที
ก็เจอเข้ากับมินโฮที่มาจากไหนก็ไม่รู้ “เฮ้ย!!”
มินโฮหันมองผมก่อนจะยิ้มมาให้
“ฉันแอบอยู่ รอนายเลิกเรียน ป่ะ! กลับบ้านกัน^^”
“โทษที..มีเรื่องต้องสะสาง!”
ชางมินว่าก่อนจะวิ่งออกไปตามทางเดินแต่ก็เจอเข้ากับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเสียก่อน
ซึ่งดูแล้ว…ก็เพื่อนในมหาวิทยาลัยทั้งนั้น
และคนห้าหกคนเหล่านั้นก็กำลังขวางทางเค้าอยู่
“หลืกไป!” ผมตะโกนบอก
แต่คนพวกนั้นไม่มีทีท่าจะทำตาม
ไม่นานใครคนหนึ่งก็พูดขึ้นมา
“ยูชอน! นี่ละชางมิน..ตัวซวยที่กำลังมาเกาะแกะจุนซูของนายไง!”
ยูชอนหันมองคนพูดก่อนจะมองมายังเค้า
รอยยิ้มเย็นๆก็เผยอออกมา
“ฉันได้ข่าวว่านายมันตัวซวย! ทางที่ดี…นายออกไปให้พ้นจากชีวิตของคนๆนั้นจะดีกว่านะ~!”
ชางมินนิ่งฟังไม่แม้แต่จะตอบโต้กลับไป
เพียงแค่ยิ้มเย็นๆส่งให้ก่อนจะกระซิบข้างหูยูชอน “งั้นนายควรจะไปช่วยคนของนายดีกว่ามาทะเลาะกับคนอย่างฉัน”
“ห..หมายความว่าไง?” คนฟังชักใจเสียหันมองคนพูดทันที
“ถ้านายไม่คิดจะช่วยก็หลีกทางฉันจะได้ไปเอง!”
แต่ยูชอนกลับขวางทาง “ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง!”
“โถ่เว้ย! เชื่อไม่เชื่อค่อยมาว่าทีหลังจากที่ไปดูให้เห็นกับตาก่อนสิ!!”
.
.
ห้องปกครอง
ก๊อก ก๊อกๆ
“เข้ามา…” คนเป็นอาจารย์ร้องบอก
จุนซูเดินเข้าไปอย่างไม่นึกเอะใจอะไร
“นั่งก่อนสิ~!” คนฟังก็ได้แต่ทำตาม
ไม่นานก็มีแก้วน้ำมาเสิร์ฟให้ จุนซูมองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ดื่มไปตามมารยาท
ผ่านไปได้ไม่นานก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืดขึ้นมา
เจ้าตัวกำลังจะหลับ ในตาก็ปรืออย่างเห็นได้ชัด
แต่เพราะภาพตรงหน้า! คนเป็นอาจารย์ที่ยิ้มตามันวาวนั้น
ค่อยๆปลดกระดุมของเค้าลงมาเรื่อยๆ
“จ.จะทำอะไร!” เค้าถามกลับไป
แต่คนๆนั้นก็ไม่ตอบยังคงปลดกระดุมเสื้อเค้าต่อไปจนสุด
ไม่นานเสื้อตัวบางสีขาวก็ถูกถอดออก
แววตาที่มองมาอย่างหื่นกระหาย
กำลังทำให้คนถูกมองแต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะสองมือที่ไร้เรี่ยวแรง
ไม่นานก็หมดสติไปพร้อมๆกับรอยยิ้มปีศาจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘อาจารย์’
.
.
เมื่อรู้สึกตัวอีกทีจุนซูกลับพบว่ามานอนอยู่ที่เตียงบ้านของตนเสียแล้ว
หันไปมองข้างเตียงก็เจอกับคนๆนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“ยูชอน….”
.
.
.
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น