ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : === Chapter End : บทส่งท้าย ===
ตอนที่ 14 : ส่งท้าย
“พี่ชางมิน…ผมมาหาพี่แล้ว”
“พี่อยู่ไหนกัน?”
เด็กหนุ่มร้องเรียกก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่เดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง
“นายรู้ไหม…ฉันเฝ้ารอเวลาที่จะได้เจอกัน”
“แต่ใจฉันกลับไม่อยากที่จะเห็นนายอยู่ตรงนี้…เพราะฉันไม่อยากให้นายตาย มินโฮ”
ทั้งสองยิ้มให้กัน
มือสองข้างประสานกันแน่น
อ้อมกอดที่โหยหา สัมผัสได้ที่คิดถึง
“ฉันคิดถึงนาย….มินโฮ”
“ผมก็คิดถึงพี่…ชางมิน”
เค้าโน้มตัวลงไปประกบจูบที่โหยหานั้นอีกครั้ง
ก่อนจะผละออกมาทั้งรอยยิ้ม
“การที่ฉันไม่ได้พบนายมา 10 ปี คงเป็นบทลงโทษที่ฉันได้ทำเรื่องผิดพลาดลงไปละมั้ง”
“แต่ถึงยังไง…ผมก็ได้กลับมาเจอพี่อีกครั้ง”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอีกครั้ง
ก่อนที่จะสะดุ้งเฮือก!!!
“เฮ้ย!! ชางมิน!! ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!”
เค้าลุกขึ้นมาอย่างหวาดระแวงมองไปข้างๆก็ต้องตกใจ
“เฮ้ย!! มินโฮ? ทำไมผีอย่างนายถึงมานอนบนเตียงฉันอย่างนี้ห๊า!!!”
“ผีกับพี่อ่ะดิ!! ดูหนังมากไปแล้ว!!”
ชางมินครุ่นคิดได้ไม่นาน…สรุปทั้งหมด…นี่กูฝันไปหรอฟ่ะ!?
‘คิดว่าฝันไหมละ~!! ผีบ้านไหนจะช่วยตัวเองได้~’
เด็กหนุ่มว่าอย่างขำๆก่อนจะลืมตัวว่าหลุดอะไรออกไป
“ไอ้ตัวแสบ!! แกหลอกฉัน!! นี่ฉันไม่ได้ฝันนี่หว่า~!!”
“ฝันกับความจริงนี่พี่แยกไม่ออกหรอ!? พี่เป็นเด็กมหาลัยหรือเด็กประถมเนี่ย!!”
“เออๆ แล้วสรุปนี้นายเป็นผีหรือนายเป็นคนฟ่ะ~!!”
“อ้าวๆ อีพี่บ้า!! นี่เราอยู่ที่นี้กันมาได้ 5 ปี ทำเป็นลืมเรื่องเก่าๆ!!”
ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะนึกขึ้นมาได้
ว่าเรื่องผีๆมันเป็นเรื่องเมื่อ 5-6 ปีก่อน
แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
55555555555555555555555+
เสียงหัวเราะก็ประสานขึ้นทันที
ไม่ว่าบทสรุปจะเป็นอย่างไร
ขอแค่ให้พวกเค้าอยู่ด้วยกันอย่างนี้…ก็เพียงพอแล้ว
“ผมรักพี่นะ…”
“แต่ฉันเกลียดนายว่ะ~!! 555+”
โป๊กกกกกกกกกกก!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะมินโฮอา T^T”
555555+
“คราวนี้รักผมได้หรือยังครับ~!!”
“ครับๆ รักก็รัก-o-”
“แต่ผมเบื่อพี่แล้วอ่ะ555+”
ชางมินได้ยินก็ถึงกลับถอนหายใจ
พึมพำบางอย่างออกไป หวังแกล้งอีกฝ่ายให้หน้าหงาย
“ฉันก็เบื่อนายเหมือนกัน”
แต่มินโฮดันไม่เล่นด้วย น้ำใสๆเอ่อคลออีกหน
ชางมินชักทำตัวไม่ถูก
“อ..มินโฮอา…ฉั..ฉันขอโทษ”
เท่านั้นละมินโฮยิ้มกริ่ม หัวเราะออกมาอย่างซะใจ!!ที่แกล้งร่างสูงได้สำเร็จ
ชางมินหน้าหงาย ก่อนจะร้องไห้ออกมายกใจ
หวังเรียกคะแนนสงสาร
แต่คงลืมไป… “มันไม่ได้น่ารักเลยสักนิดพี่ชางมิน~!!”
ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างหาเรื่อง
ชางมินไม่รอช้าจูบปิดปากทันที
ไม่ต้องการแล้ว คำบอกรัก!!
รำคาญ!! จูบแม่งเลยจะได้แกล้งตูไม่ได้อีก หึหึ
แต่ก็ดันถูกร่างบางกัดลิ้นเล่น
“อ๊ากกกกกกกก~!! เจ็บนะมินโฮ T^T”
“555555+”
ความสุขของพวกเรายังคงดำเนินต่อไป
บนที่ๆเราไม่รู้จัก
แต่ก็ปล่อยมันไปเถอะ
เพราะมันทำให้ผมได้อยู่กับมินโฮ
ผมรักเค้า…แม้ว่าที่นี้จะกลายเป็นดินแดนประหารของผมก็ตาม
~THE END ~
TALK : อาาาจบเเย้วT^T มันตั้งใจจะสื่ออะไรนี่ก็ไม่รู้ จบอย่างนี้อีกเเล้วนะ ชิมชางมิน กร๊ากก!!!
ไม่รู้คราวนี้จะมีใครหลงเข้ามาหรือป่าว...เเต่เชื่อเหอะมันเริ่มเพ้อเจ้อขึ้นทุกที ไรท์เตอร์ขอโทด 5555+
“พี่ชางมิน…ผมมาหาพี่แล้ว”
“พี่อยู่ไหนกัน?”
เด็กหนุ่มร้องเรียกก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่เดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง
“นายรู้ไหม…ฉันเฝ้ารอเวลาที่จะได้เจอกัน”
“แต่ใจฉันกลับไม่อยากที่จะเห็นนายอยู่ตรงนี้…เพราะฉันไม่อยากให้นายตาย มินโฮ”
ทั้งสองยิ้มให้กัน
มือสองข้างประสานกันแน่น
อ้อมกอดที่โหยหา สัมผัสได้ที่คิดถึง
“ฉันคิดถึงนาย….มินโฮ”
“ผมก็คิดถึงพี่…ชางมิน”
เค้าโน้มตัวลงไปประกบจูบที่โหยหานั้นอีกครั้ง
ก่อนจะผละออกมาทั้งรอยยิ้ม
“การที่ฉันไม่ได้พบนายมา 10 ปี คงเป็นบทลงโทษที่ฉันได้ทำเรื่องผิดพลาดลงไปละมั้ง”
“แต่ถึงยังไง…ผมก็ได้กลับมาเจอพี่อีกครั้ง”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอีกครั้ง
ก่อนที่จะสะดุ้งเฮือก!!!
“เฮ้ย!! ชางมิน!! ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!”
เค้าลุกขึ้นมาอย่างหวาดระแวงมองไปข้างๆก็ต้องตกใจ
“เฮ้ย!! มินโฮ? ทำไมผีอย่างนายถึงมานอนบนเตียงฉันอย่างนี้ห๊า!!!”
“ผีกับพี่อ่ะดิ!! ดูหนังมากไปแล้ว!!”
ชางมินครุ่นคิดได้ไม่นาน…สรุปทั้งหมด…นี่กูฝันไปหรอฟ่ะ!?
‘คิดว่าฝันไหมละ~!! ผีบ้านไหนจะช่วยตัวเองได้~’
เด็กหนุ่มว่าอย่างขำๆก่อนจะลืมตัวว่าหลุดอะไรออกไป
“ไอ้ตัวแสบ!! แกหลอกฉัน!! นี่ฉันไม่ได้ฝันนี่หว่า~!!”
“ฝันกับความจริงนี่พี่แยกไม่ออกหรอ!? พี่เป็นเด็กมหาลัยหรือเด็กประถมเนี่ย!!”
“เออๆ แล้วสรุปนี้นายเป็นผีหรือนายเป็นคนฟ่ะ~!!”
“อ้าวๆ อีพี่บ้า!! นี่เราอยู่ที่นี้กันมาได้ 5 ปี ทำเป็นลืมเรื่องเก่าๆ!!”
ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะนึกขึ้นมาได้
ว่าเรื่องผีๆมันเป็นเรื่องเมื่อ 5-6 ปีก่อน
แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
55555555555555555555555+
เสียงหัวเราะก็ประสานขึ้นทันที
ไม่ว่าบทสรุปจะเป็นอย่างไร
ขอแค่ให้พวกเค้าอยู่ด้วยกันอย่างนี้…ก็เพียงพอแล้ว
“ผมรักพี่นะ…”
“แต่ฉันเกลียดนายว่ะ~!! 555+”
โป๊กกกกกกกกกกก!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะมินโฮอา T^T”
555555+
“คราวนี้รักผมได้หรือยังครับ~!!”
“ครับๆ รักก็รัก-o-”
“แต่ผมเบื่อพี่แล้วอ่ะ555+”
ชางมินได้ยินก็ถึงกลับถอนหายใจ
พึมพำบางอย่างออกไป หวังแกล้งอีกฝ่ายให้หน้าหงาย
“ฉันก็เบื่อนายเหมือนกัน”
แต่มินโฮดันไม่เล่นด้วย น้ำใสๆเอ่อคลออีกหน
ชางมินชักทำตัวไม่ถูก
“อ..มินโฮอา…ฉั..ฉันขอโทษ”
เท่านั้นละมินโฮยิ้มกริ่ม หัวเราะออกมาอย่างซะใจ!!ที่แกล้งร่างสูงได้สำเร็จ
ชางมินหน้าหงาย ก่อนจะร้องไห้ออกมายกใจ
หวังเรียกคะแนนสงสาร
แต่คงลืมไป… “มันไม่ได้น่ารักเลยสักนิดพี่ชางมิน~!!”
ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างหาเรื่อง
ชางมินไม่รอช้าจูบปิดปากทันที
ไม่ต้องการแล้ว คำบอกรัก!!
รำคาญ!! จูบแม่งเลยจะได้แกล้งตูไม่ได้อีก หึหึ
แต่ก็ดันถูกร่างบางกัดลิ้นเล่น
“อ๊ากกกกกกกก~!! เจ็บนะมินโฮ T^T”
“555555+”
ความสุขของพวกเรายังคงดำเนินต่อไป
บนที่ๆเราไม่รู้จัก
แต่ก็ปล่อยมันไปเถอะ
เพราะมันทำให้ผมได้อยู่กับมินโฮ
ผมรักเค้า…แม้ว่าที่นี้จะกลายเป็นดินแดนประหารของผมก็ตาม
~THE END ~
TALK : อาาาจบเเย้วT^T มันตั้งใจจะสื่ออะไรนี่ก็ไม่รู้ จบอย่างนี้อีกเเล้วนะ ชิมชางมิน กร๊ากก!!!
ไม่รู้คราวนี้จะมีใครหลงเข้ามาหรือป่าว...เเต่เชื่อเหอะมันเริ่มเพ้อเจ้อขึ้นทุกที ไรท์เตอร์ขอโทด 5555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น