ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : === Chapter 13 : บทสรุปจากการกระทำของเราเอง===
ตอนที 13 : บทสรุปจากการกระทำของเราเอง
ผมว่า…มันคงถึงเวลาแล้ว
เพื่อเป็นการปกป้องมินโฮ
ผมถึงได้ตัดสินใจกลับไปยังบ้านหลังนั้นอีกครั้ง
“พ่อ….”
“ยังมีหน้ากลับมาอีกนะ!”
คนเป็นพ่อว่าอย่างไม่สบอารมณ์
เค้าจะเกลียดผมมันก็ไม่ผิดหรอก
เพราะเค้าไม่เคยเลยสักคน…ที่จะคิดว่า ผมคือลูกของเค้า
เค้าคิดว่าผมคือลูกของแม่กับผู้ชายคนก่อน
ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งพ่อเคยเห็นว่าเค้ามีอะไรๆกับเมียตัวเอง
และมันคงทำให้พ่อรับไม่ได้
ยิ่งเค้าเห็นผม….ความโกรธก็จะมากขึ้นทุกครั้ง
เพราะเค้าคิดว่า…หน้าของผมเหมือนผู้ชายคนนั้น
ทั้งๆที่…เค้าคิดเองเออเองทั้งนั้น
‘ผมลูกพ่อนะ…’
“พ่อต้องการอะไร!? เลิกยุ่งกับมินโฮสักที!! จะทำอะไร…ก็มาลงที่ผมนี้!!”
คนเป็นพ่อฟังก็ถึงกลับยิ้มกริ่ม
“ก็ดี~!! จะได้ไม่ต้องอ้อมค้อม!! ฉันอยากให้แกหายไปจากโลกนี้!! พอใจหรือยัง!!”
“แค่นี้ใช่ไหม…ที่พ่อต้องการ!?”
“แล้วก็…เลิกเรียกฉันว่าพ่อสักที!!”
“แต่ผมลูกพ่อนะ!!”
“แกมันไม่ใช่ลูกฉัน!! แกมันเป็นลูกของผู้ชายคนนั้น!! แกไม่ใช่! ไม่ใช่!!!”
และดูเหมือนคนเป็นพ่อพูดจาไม่รู้เรื่องเสียอย่างนั้น
ยกปืนขึ้นมาก่อนจะเล็งมันมาที่เค้า
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~!!
อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว…
.
.
จากไปแล้ว…
แต่ไม่ใช่เค้า…ชางมินมองปืนในมือตัวเองที่กำลังสั่นอย่างหวาดกลัว
ก่อนจะหันไปมองร่างของพ่อที่ล้มลงต่อหน้า
ผมทำเรื่องชั่วๆลงไปเสียแล้ว
‘ครั้งหนึ่งจุนซูเคยพูดไว้! ว่าสิ่งไหนที่ไม่ได้ทำ ก็ไม่ต้องไปกลัว แค่บอกออกมาว่าไม่ได้ทำ
ความเป็นตัวซวย นายไม่ได้กำหนดมันเสียหน่อย’
แต่ครั้งนี้…จะทำไงดีละจุนซู?
ฉันกลับเป็นคนมอบมันด้วยตัวของฉันเอง
ฉันได้มอบความตายให้กับคนที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’
“ผมขอโทษ…”
คำขอโทษของผมมันไม่ได้รับการให้อภัยเสียแล้ว
เมื่อท่านจากไป…อย่างไม่มีวันกลับมา
.
.
10 ปีผ่านไป
“พี่ชางมิน…”
“พี่อยู่ไหนกัน…?”
ผมเชวมินโฮ ยังคงรอคอยการกลับมาของพี่อยู่ที่บ้านหลังนั้น
แต่ก็ยังคงไร้วี่แวว
‘พี่รู้ไหมมันทรมานแค่ไหน ที่ต้องอยู่อย่างรอคอยอย่างนี้ทุกวี่ทุกวัน’
‘การรอคอยที่ไร้ความหมาย’
‘ผมต้องทนอยู่ตัวคนเดียวมา 10 ปีเต็ม’
พี่หายไปเลยหลังจากพ่อตาย
การตายที่ผมไม่ทราบสาเหตุ
ผมไม่รู้ว่าเค้าตายได้อย่างไร
แต่ผมรู้อยู่อย่างเดียว…ผมเป็นอิสระแล้ว
อิสระที่ไม่มีพี่…แล้วผมจะอยู่ต่อไปทำไม?
เด็กหนุ่มก้มมองมือที่ตัวที่กำลังโชกไปด้วยเลือด ไม่นานรอยยิ้มก็ค่อยๆเผยอกอกมา
‘ผมจะได้เจอพี่ไหมนะ…?’
‘ต้องได้เจอสิ..ผมคิดถึงพี่จัง’
‘ได้โปรด…ขอให้ผมได้เจอพี่อีกครั้งด้วยเถิด’
.
.
และแล้วร่างนั้นก็สิ้นใจ
จากไปอีกคน
จุนซูเดินเข้าบ้านมาก็ต้องตกใจ
‘ชางมิน…ฉันขอโทษ’
‘เค้าได้ตามนายไปเสียแล้ว…’
.
.
10 ปีก่อน
หลังจากที่ชางมินได้ลงมือฆ่าพ่อของตน
จุนซูก็ตามมาพร้อมกับตำรวจอีกหลายสิบนาย
ตำรวจที่ไม่รู้เรื่องราวที่แท้จริง
ระดมยิงชางมินไม่ยั้ง
จนร่างสูงนั้นล้มลง
“หยุด!!! พ…พอ!! พอได้แล้ว!!”
จุนซูร้องห้าม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
เค้ารีบเข้าไปประคองชางมินที่กำลังจะไม่ได้สติ
‘อ..อย่าบอกมินโฮนะ’
‘และแล้วฉันก็ต้องทิ้งนายไว้ที่นี้เพียงลำพัง ฉันขอโทษนะ’
‘มินโฮ….’
เสียงพึมพำห้วงสุดท้ายก่อนที่ร่างสูงจะสิ้นใจ
เล่นเอาคนฟังทำอะไรไม่ถูก
ไม่กล้ากลับไปบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ก็ได้แต่เก็บไว้จนเกิดเรื่องที่ว่า
.
.
จากไปแล้ว
ทั้งสองคน…จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา
แต่ไม่เป็นไร…คงได้เจอกันแล้วสินะ?
มินโฮ…
ชางมิน…
.
.
.
TBC. ตอนหน้าจบ!! จะเหนว่าสองตอนหลังโครตสั้น 555
ผมว่า…มันคงถึงเวลาแล้ว
เพื่อเป็นการปกป้องมินโฮ
ผมถึงได้ตัดสินใจกลับไปยังบ้านหลังนั้นอีกครั้ง
“พ่อ….”
“ยังมีหน้ากลับมาอีกนะ!”
คนเป็นพ่อว่าอย่างไม่สบอารมณ์
เค้าจะเกลียดผมมันก็ไม่ผิดหรอก
เพราะเค้าไม่เคยเลยสักคน…ที่จะคิดว่า ผมคือลูกของเค้า
เค้าคิดว่าผมคือลูกของแม่กับผู้ชายคนก่อน
ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งพ่อเคยเห็นว่าเค้ามีอะไรๆกับเมียตัวเอง
และมันคงทำให้พ่อรับไม่ได้
ยิ่งเค้าเห็นผม….ความโกรธก็จะมากขึ้นทุกครั้ง
เพราะเค้าคิดว่า…หน้าของผมเหมือนผู้ชายคนนั้น
ทั้งๆที่…เค้าคิดเองเออเองทั้งนั้น
‘ผมลูกพ่อนะ…’
“พ่อต้องการอะไร!? เลิกยุ่งกับมินโฮสักที!! จะทำอะไร…ก็มาลงที่ผมนี้!!”
คนเป็นพ่อฟังก็ถึงกลับยิ้มกริ่ม
“ก็ดี~!! จะได้ไม่ต้องอ้อมค้อม!! ฉันอยากให้แกหายไปจากโลกนี้!! พอใจหรือยัง!!”
“แค่นี้ใช่ไหม…ที่พ่อต้องการ!?”
“แล้วก็…เลิกเรียกฉันว่าพ่อสักที!!”
“แต่ผมลูกพ่อนะ!!”
“แกมันไม่ใช่ลูกฉัน!! แกมันเป็นลูกของผู้ชายคนนั้น!! แกไม่ใช่! ไม่ใช่!!!”
และดูเหมือนคนเป็นพ่อพูดจาไม่รู้เรื่องเสียอย่างนั้น
ยกปืนขึ้นมาก่อนจะเล็งมันมาที่เค้า
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~!!
อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว…
.
.
จากไปแล้ว…
แต่ไม่ใช่เค้า…ชางมินมองปืนในมือตัวเองที่กำลังสั่นอย่างหวาดกลัว
ก่อนจะหันไปมองร่างของพ่อที่ล้มลงต่อหน้า
ผมทำเรื่องชั่วๆลงไปเสียแล้ว
‘ครั้งหนึ่งจุนซูเคยพูดไว้! ว่าสิ่งไหนที่ไม่ได้ทำ ก็ไม่ต้องไปกลัว แค่บอกออกมาว่าไม่ได้ทำ
ความเป็นตัวซวย นายไม่ได้กำหนดมันเสียหน่อย’
แต่ครั้งนี้…จะทำไงดีละจุนซู?
ฉันกลับเป็นคนมอบมันด้วยตัวของฉันเอง
ฉันได้มอบความตายให้กับคนที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’
“ผมขอโทษ…”
คำขอโทษของผมมันไม่ได้รับการให้อภัยเสียแล้ว
เมื่อท่านจากไป…อย่างไม่มีวันกลับมา
.
.
10 ปีผ่านไป
“พี่ชางมิน…”
“พี่อยู่ไหนกัน…?”
ผมเชวมินโฮ ยังคงรอคอยการกลับมาของพี่อยู่ที่บ้านหลังนั้น
แต่ก็ยังคงไร้วี่แวว
‘พี่รู้ไหมมันทรมานแค่ไหน ที่ต้องอยู่อย่างรอคอยอย่างนี้ทุกวี่ทุกวัน’
‘การรอคอยที่ไร้ความหมาย’
‘ผมต้องทนอยู่ตัวคนเดียวมา 10 ปีเต็ม’
พี่หายไปเลยหลังจากพ่อตาย
การตายที่ผมไม่ทราบสาเหตุ
ผมไม่รู้ว่าเค้าตายได้อย่างไร
แต่ผมรู้อยู่อย่างเดียว…ผมเป็นอิสระแล้ว
อิสระที่ไม่มีพี่…แล้วผมจะอยู่ต่อไปทำไม?
เด็กหนุ่มก้มมองมือที่ตัวที่กำลังโชกไปด้วยเลือด ไม่นานรอยยิ้มก็ค่อยๆเผยอกอกมา
‘ผมจะได้เจอพี่ไหมนะ…?’
‘ต้องได้เจอสิ..ผมคิดถึงพี่จัง’
‘ได้โปรด…ขอให้ผมได้เจอพี่อีกครั้งด้วยเถิด’
.
.
และแล้วร่างนั้นก็สิ้นใจ
จากไปอีกคน
จุนซูเดินเข้าบ้านมาก็ต้องตกใจ
‘ชางมิน…ฉันขอโทษ’
‘เค้าได้ตามนายไปเสียแล้ว…’
.
.
10 ปีก่อน
หลังจากที่ชางมินได้ลงมือฆ่าพ่อของตน
จุนซูก็ตามมาพร้อมกับตำรวจอีกหลายสิบนาย
ตำรวจที่ไม่รู้เรื่องราวที่แท้จริง
ระดมยิงชางมินไม่ยั้ง
จนร่างสูงนั้นล้มลง
“หยุด!!! พ…พอ!! พอได้แล้ว!!”
จุนซูร้องห้าม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
เค้ารีบเข้าไปประคองชางมินที่กำลังจะไม่ได้สติ
‘อ..อย่าบอกมินโฮนะ’
‘และแล้วฉันก็ต้องทิ้งนายไว้ที่นี้เพียงลำพัง ฉันขอโทษนะ’
‘มินโฮ….’
เสียงพึมพำห้วงสุดท้ายก่อนที่ร่างสูงจะสิ้นใจ
เล่นเอาคนฟังทำอะไรไม่ถูก
ไม่กล้ากลับไปบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ก็ได้แต่เก็บไว้จนเกิดเรื่องที่ว่า
.
.
จากไปแล้ว
ทั้งสองคน…จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา
แต่ไม่เป็นไร…คงได้เจอกันแล้วสินะ?
มินโฮ…
ชางมิน…
.
.
.
TBC. ตอนหน้าจบ!! จะเหนว่าสองตอนหลังโครตสั้น 555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น