คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ===== Chapter 12 : เปลี่ยนตัวเอง เพื่อนาย =====
ตอนที่ 12
“โถ่! พ่อ รอผมด้วยสิ!!” จุนซูร้องเรียกก่อนจะวิ่งตามไปจนทัน
ทั้งสามขึ้นรถและตรงกลับบ้านทันที
.
.
คอนโด
“พวกแกกลับมาแล้วหรอ!!”
เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน ถ้าเป็นทุกทีก็คงจะวิ่งเข้าไปกอดและหอมแก้ม แต่ดูท่าวันนี้จะต่างออกไป
“พ่อ…”
“แม่…”
ทั้งคู่ร้องเรียกออกมาอย่างตกใจ
ก่อนจะถูกลากเข้าไปในห้อง
“พ..พวกแกมัน! ฉ..ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!”
“……..”
“อธิบายมาซะ!! พวกแกไม่ได้คบกันอยู่จริงๆอย่างที่ข่าวลือกันใช่ไหม!!”
“ผ..ผม พ..พวกเรารักกันฮะ!”
คนเป็นพ่อจ้องกลับมาอย่างไม่เชื่อสายตา
ส่วนแม่ก็ร้องถามออกมาอย่างตกใจ
“มินมิน! ลูกพูดอะไรรู้ตัวบ้างไหม!!”
“เพราะรู้ไงครับผมถึงได้พูด!!”
เพี้ยยยยยยย!!
ว่าแล้วก็ตบหน้าลูกชายคนเล็กไปสุดแรง
“ไอ้ลูกไม่รักดี!!”
“อ..เออ แม่ครับ! อย่าลงที่น้องสิ!!”
คนเป็นแม่หันไปมองลูกชายอีกคนตาขวาง
“แกก็อีกคนชางมิน!! ความรู้สึกวิปริตของแกเก็บไว้คนเดียวไม่ได้หรอไง!! ทำไมต้องส่งต่อมันไปให้กับน้องของแกด้วย!!”
ชางมินได้ยินก็นิ่งไป
ก็จริงอย่างที่ว่า
ถ้าเค้าอดทนตั้งแต่แรก เรื่องในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
“คุณปู่คุณย่า!! พ่อกับลุงรักกันมันผิดตรงไหน!! แค่สายเลือด? แค่เพราะเค้าเป็นผู้ชายเหมือนกันหรอฮะ!!”
จุนซูโพร่งขึ้นมาอย่างเหลืออดจนคนเป็นปู่หันไปมองตาเขียว
“ใครสั่งสอนหลานแบบนี้!! ดูยังไงมันก็ผิด!!”
“ผมเรียนรู้ด้วยตัวเองฮะ ไม่มีใครเค้าสอนเรื่องแบบนี้กับผมหรอก!!”
“ไอ้เด็กนี้!! กล้าเถียงผู้ใหญ่!!”
ชางมินรีบห้ามคนเป็นพ่อเอาไว้ก่อนที่เค้าจะลงมือกับจุนซู
จังหวะเดียวกัน มินมินก็จัดการไล่ลูกตัวเองให้เข้าไปในห้องนอนของตน
“เพราะแกใช่ไหม!! ไอ้ลูกเลวเอ้ย!!”
คนเป็นพ่อว่าอย่างเหลืออดทุบตีลูกชายอยู่อย่างนั้นทั้งน้ำตา
ชางมินก็ไม่ร้องออกมาสักนิด
จนเป็นมินมินเองที่ทนไม่ไหว
“พ่อฮะหยุดสักที! เรารักกันมันผิดมากหรอไง?”
“…แกยังกล้าถามฉันอีกหรอ!!”
มินมินหลับตารอรับฝ่ามือที่ง้างขึ้นเต็มที่
เพี้ยยยยยยยยย!!
ปังงงงงงงงงงงง!!
โครมมมมมมมม!!
“จุนซู!!!!” พวกเค้าสี่คนร้องเสียงหลงทันที
ที่อยู่ๆจุนซูก็ชกกระชกหน้าต่างหรูจนแตก
ไม่พอเก้าอี้ที่ยืนอยู่ดันเซ จนเกือบตกลงไปด้านล่าง
คอนโดที่ระบบความปลอดภัยสูง แต่เจ้าตัวดีดันทำลายกระจกนั้นทิ้ง
“ไอ้เด็กบ้า!! ทำอะไรของแก!!”
มินมินร้องเรียกอย่างเหลืออดจังหวะเดียวกันก็รีบวิ่งไปจับมือน้อยๆนั้นไว้ได้ทัน
ก่อนที่พรุ่งนี้จะมีข่าวพาดหัว ลูกนักร้องดังตกตึกตาย!!
“มินมิน!!!”
ชางมินรีบวิ่งไปช่วยดึงอีกแรง
ส่วนพ่อแม่ก็ไม่อยู่เฉยตรงไปช่วยกัน
จนพวกจุนซูถูกดึงขึ้นมาอย่างปลอดภัย
“ทำบ้าอะไร!!”
“อ้วนก็อ้วน หนักก็หนัก!”
“ฮืออออ ก็ยูชอนมันบอกว่าจะได้ผลนี่!! มันบอกให้ทุบกระจกโชว์ไปเลยจะได้มีคนสนใจและไม่ต้องทะเลาะกัน!!”
ผู้ใหญ่หันมองหน้ากันก่อนจะขำออกมา
‘นี่ละมั้งเด็กยังไงก็ยังคงเป็นแค่เด็ก -*-’
พวกเค้ามองหน้ากันและกัน
ก่อนจะเกาหัวแก้เก้อ
“พ่อกับแม่ใจร้อนไปหน่อย ขอโทษด้วย”
“ไม่เป็นไรฮะ ^^”
“แต่เรื่องแบบนี้พ่อกับแม่ยังยอมรับง่ายๆไม่ได้หรอกนะ”
คนเป็นพ่อว่าก่อนจะขอตัวกลับบ้านไป
‘จำคำพูดพ่อไว้ให้ดี…’
‘สังคมเรามันยากกว่าที่คิด ในโลกแห่งความเป็นจริงเรื่องแบบนี้ มันไม่ง่ายเลย’
.
.
.
“เฮ้อ!”
“เฮ้อ!!”
“เฮ้อออ!!”
“เป็นอะไรของนายนักหนาชางมิน -*-”
แฝดคนน้องว่าเข้าให้ทันทีที่เห็นชางมินเอาแต่ถอนหายใจมาเกือบสามชั่วโมงเต็ม
“นายรักฉันไหม?”
คนฟังมองหน้าอย่างหาเรื่อง
“ทุกคืนที่เรามีอะไรกันหลังจุนจังเข้านอน จูบกับนายอีก 20 ครั้งต่อวัน จับมือกันทุกทีที่ออกไปข้างนอก นายจะบอกว่าฉันทำเล่นๆหรอไง -*-”
“ก็ไม่แน่ อาจจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน…”
ไม่ได้ตั้งใจพูด
แต่มันหลุดปาก
ชางมินรีบตระครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน
ก่อนจะหันไปมอง
ก็เห็นมินมินทำหน้าเป็นตูดไปเสียแล้ว
“มินมินฉันขอโทษ…”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก มันก็จริงอย่างที่นายว่า”
“……….”
“ให้โอกาสฉันได้ไหม ฉันจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่เพื่อนาย”
แฝดคนน้องร้องบอก สีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็น
ชางมินยิ้มรับ
แค่เป็นนาย ฉันก็รักแล้ว
‘ฉันจะไม่หึงจนทำให้นายเดือดร้อน’
‘จะไม่เห็นแก่ตัว’
‘จะไม่เจ้าอารมณ์’
‘จะไม่ทำให้นายรำคาญ’
‘จะแคร์ความรู้สึกของนาย’
จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่เพื่อนายให้ได้ … ชางมิน
“น..นี่ๆ มินมิน ไอ้ที่บอกว่าจะไม่หึงแล้วทำให้ฉันเดือดร้อนนะ ยกเลิกได้ไหม?”
“ฮืม? ทำไมอ่ะ?”
“ก็เพราะทุกทีที่นายหึง ฉันสนุก 555”
ว่าแล้วก็จัดการบีบคอคนพูดจนหายใจไม่ออก
แล้วฉันจะรอดูนะมินมิน^^
.
.
โรงหนัง
“มินมินฉันอยากดูหนังเรื่องนี้ ^^”
ชางมินว่าพลางชี้ไปที่โปสเตอร์สยอง ‘ผีเฮี้ยน!’
“อืม…” แฝดคนน้องตอบเสียงค่อย
ชางมินยิ้มกริ่ม
หากเป็นเมื่อก่อนคงจะวีนแตกไปแล้ว
‘พาฉันมาทำไม!! ฉันไม่ชอบหนังผี ไอ้ชางมินบ้าเอ้ย!!!’
คิดแล้วก็ขำก่อนจะเดินออกมาพร้อมกันเมื่อหนังจบ
ก็เห็นอีกคนหน้าซีดเผือดไปแล้ว
“เฮ้ยมินมิน ยังไม่ตายใช่ไหม 555”
“ไม่ต้องเลย T^T”
ร้านอาหาร
“ผมเอานี้ เอานี้ แล้วก็นี้ ขอบคุณครับ^^”
ชางมินยิ้มให้กับพนักงานก่อนจะหันไปมองใครอีกคน
“เป็นอะไรหิวหรอ?”
อีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ
ชางมินยิ้มให้
“ขอฉันไปห้องน้ำก่อนนะ …”
“อื้ม…”
มินมินตอบรับพลางมองชางมินหายลับเข้าห้องน้ำไป
แต่เปล่าเลย!!
‘เออ ช่วยเสิร์ฟอาหารหลังจากนี้ 1 ชั่วโมงได้ไหมครับ^^’
ชางมินกระซิบบอกพนักงานก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ
ผ่านไป 20 นาที
“ทำไมช้าจัง …” มินมินบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
ส่วนชางมินก็เอาเมนูขึ้นมาปิดหน้าแล้วขำออกมา
ผ่านไป 40 นาที
“จะหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ …” มินมินบ่นอีกครั้งพลางมองนาฬิกาไม่หยุด
ส่วนชางมินก็ได้แต่อมยิ้มอยู่อย่างนั้น
หากเป็นเมื่อก่อน…
‘ไอ้บ้าเอ้ย!! ฉันสั่งอาหารจากข้างทางยังเร็วกว่าเป็นร้อยเท่า ร้านแบบนี้ไม่ถ่อมาอีกครั้งให้เสียเวลาหรอก!’
คิดแล้วก็ขำ จนครบ 1 ชั่วโมงพอดีเป๊ะ
“อ..โอ๊ย ผ..ผมปวดท้อง”
มินมินก็ร้องออกมาพร้อมๆกับอาหารที่มาเสิร์ฟพอดี
“เป็นอะไรนะ? ปวดท้องหรอ?”
“ป..เปล่าฮะ กินข้าวเถอะ”
มินมินร้องบอกพลางทำหน้ายิ้มแย้ม
ทั้งๆที่จริงๆแล้วตัวเองปวดจนแทบลุกไม่ขึ้น
ชางมินมองอาการนั้นอย่างเป็นห่วง
ลืมไปได้ไงว่าคนตรงหน้าก็เป็นโรคกระเพาะเหมือนกัน
แถมไม่ได้กินข้าวเช้าไม่เหมือนกับเค้า
“มินมินไม่ต้องกินแล้ว ไปเถอะ”
ชางมินรีบลุกขึ้นมาก่อนจะลากอีกฝ่ายให้ออกจากห้องอาหารไป
“ม…ไม่เป็นไร ช..ชางมินนายกินให้หมดก่อนสิ”
“ไม่ต้องแล้ว…”
“ม..ไม่ นายยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”
“ไหนบอกจะไม่ดื้อกับฉันไง -*-” ชายหนุ่มว่าเข้าให้ก่อนจะจัดการอุ้มอีกฝ่ายแล้วพาไปขึ้นรถ
และตรงดิ่งไปหาหมอทันที
“โรคกระเพานะครับ พักสองสามวันก็หาย ทานข้าวให้ตรงเวลานะครับ”
คนเป็นหมอว่าไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ชางมินนั่งลงข้างๆจับมือทั้งสองของคนบนเตียงไว้แน่น
“ขอโทษนะ….” ถ้าฉันไม่เล่นอะไรเป็นเด็กๆก็คงไม่เป็นแบบนี้
“จะขอโทษฉันทำไม นายก็เลยไม่ได้กิน ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ”
ชางมินก้มหน้าสำนึกผิดก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง
จนอีกคนหน้าเป็นตูด บิดหูชางมินจนเขียวก่อนจะขำออกมา
“ คิดจะท้าทายฉันคนนี้ยังเร็วไปร้อยปี 555”
ความคิดเห็น