คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ===== Chapter 1 : ลูกของเค้าและเธอ =====
ตอนที่ 1 : ลูกของเค้าเเละเธอ
‘อยากกลับไป’ มันคงสายไปแล้วใช่ไหม ถ้าฉันจะมีความคิดอย่างนี้
ผมเฝ้าบอกตัวเอง พลางมองไปที่เด็กน้อยอีกคนที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง
“พ่อฮะ! ผมไม่อยากย้ายโรงเรียน!!”
เด็กน้อยตัวอ้วนกลมเฝ้าบอกด้วยใบหน้างอเง้าเป็นการบ่งบอกอย่างดีว่ากำลังหงุดหงิด
เมื่อเค้าเตรียมเก็บเสื้อผ้าเพื่อย้ายกลับไปอยู่ที่เดิม
“อย่าดื้อน่าจุนจัง! เพื่อนนะหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เงินนะไม่ได้หากันได้ง่ายๆนะ!”
ชายหนุ่มตะโกนบอกเด็กที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างๆ ระหว่างที่กำลังเก็บของต่อไป
“ผมเกลียดพ่อ!”
“เออ! ฉันก็เกลียดแก -*-”
เค้าว่าอย่างไม่สนใจก่อนจะสะพายกระเป๋าและเตรียมออกจากห้อง
“พ่อจะทิ้งผมไว้ที่นี้คนเดียวหรอ!?”
“ฉันทิ้งแกแน่ถ้าแกไม่ตามฉันไป -*-”
ว่าแล้วเด็กตัวเล็กๆก็จำต้องยอมเดินหิ้วกระเป๋าตามตูดพ่อไป
ชองนัม บ้านเกิด
“ชางมิน!! พ่อบอกให้แกออกมาจากห้องไง วันนี้แกต้องไปดูตัว~!!”
ผู้เป็นพ่อตะโกนบอกชายหนุ่มที่นอนเหยียดขาอยู่บนเตียงหูสองข้างเสียบหูฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์
จนประตูถูกพังเข้ามา
“เฮ้ย! พ่อ พังประตูผมไป สามบานแล้วนะ -*-”
ชายหนุ่มว่าอย่างไม่สบอารมณ์
ลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอาหูฟังออกเพื่อฟังคำบ่นจากพ่อได้ถนัดหู
“ไปแต่งตัวได้แล้ว!! ฉันจะให้แกไปดูตัว!!”
ชางมินหน้าเหวอหันมองผู้เป็นพ่อทันที
“โถ่! พ่อ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่แต่ง!!”
“แกเป็นเกย์หรอว่ะ!! ฉันเลือกผู้หญิงกี่คนแกก็เขี่ยเค้าทิ้งทุกราย -*- ดูอย่างน้องแก เค้าเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว!!”
เล่นเอาคนบนเตียงเงียบกริบไม่พูดอะไร
จนประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกมาพร้อมๆกับชายหนุ่มกับเด็กตัวเล็กน่ารักอีกคน
“พ่อฮะ แม่ฮะ ~”
เท่านั้นละผู้เป็นพ่อก็วิ่งหน้าตื่นลงมาทันที
“มินมิน~!!! แกกลับมาแล้ว ว้าววว พาหลานมาด้วย ว่าไงครับจุนจังหลานปู่ >///<”
ชายหนุ่มเห็นพ่อของตนเล่นกับลูกตัวเองก็อมยิ้ม
ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“ว้าว~!! แม่ทำอะไรครับเนี่ย กลิ่นหอมเชียว ><”
“มินมิน !!! รู้ไหมแม่คิดถึงลูกมากเลย~”
“คิดถึงผมหรือจุนจังลูกผมกันแน่ฮะ -*-”
“ทั้งคู่ละจ๊ะ! ว่าแต่นี้คิดไงกลับบ้านละเนี่ย ถ้าเป็นเมื่อก่อนขนาดวันครอบครัวยังปลีกตัวมาไม่ได้เลยนี่?”
ผู้เป็นแม่ถามพลางกอดลูกชายคนเล็กแสนคิดถึง
“อ..เออ นิดหน่อยฮะ”
“มีเรื่องอะไรหรือป่าวจ๊ะ?”
“อ..อ่ะ ป๊าวฮะ!” จะบอกแม่ไปได้ยังไงละฮะ ว่าผมพึ่งจะหย่ากับแจจุนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนหลังจากหล่อนทิ้งผมกับลูก แล้วหอบผ้าหอบผ่อนออกไปหน้าตาเฉย !!
“แล้วนี้ ชางมินไม่อยู่หรอฮะ?”
ว่าแล้วก็เปลี่ยนเรื่องถามถึงพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเสียเลย
ไม่เจอกันนาน…นายจะเป็นยังไงบ้างนะ?
“มันไม่ยอมลงมาจากห้อง 2 เดือนแล้ว ปล่อยมันเถอะ!”
“ห๊า!? เป็นเดือน ทำไมละฮะ? แล้วข้าวปลาได้กินไหมละเนี่ย?”
ผมถามทีเล่นทีจริง จนผู้เป็นแม่ส่ายหน้า “ไอ้ลูกคนนี้ถ้าปล่อยให้ตายอยู่ในห้อง พวกแม่ก็กลัวผีนะ!
ก็เลยเอาข้าวขึ้นไปเสิร์ฟให้ถึงที่เนี่ย~”
“555+”
ชายหนุ่มขำก่อนจะเดินออกจากครัว แล้วขึ้นไปยังชั้นบน
ห้องที่ไร้ประตูทำให้เค้าไม่จำเป็นต้องเคาะ
ก็เห็นชางมินนอนอ่านหนังสือ หูยังคงเสียบฟังเพลงเหมือนอย่างเคย
ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นเตียง โผล่หน้าเข้าไปใกล้ๆจนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“เฮ้ย! มินมิน?”
“ก็ฉันนะสิ เหม่ออะไรของนาย หืม?”
ชางมินเขยิบถอยห่างจนเกือบตกเตียง มินมินเห็นเข้าก็หัวเราะชอบใจ
ผิดกลับอีกคนที่เอาแต่นิ่งหันหน้าไปทางอื่น
“มาเยี่ยมพ่อกับแม่หรอ?”
ชายหนุ่มถาม จนคนฟังได้แต่มองอย่างไม่สบอารมณ์
“ทำไม! คนอย่างฉันจะกลับบ้านบ้างมันแปลกด้วยหรอไง? แม่ก็ถามแบบนี้!”
“ม…ไม่ใช่ ก็แค่ นายเองก็มีครอบครัวแล้ว อยู่กับแจจุนไม่ดีกว่าหรอ?”
มินมินได้ยินก็ขมวดคิ้วเป็นปม กระเถิบเข้าไปใกล้จนห่างกันไม่กี่เซ็น
“ทำไม…หรือนายไม่อยากเจอฉัน?”
“……………”
ใบหน้าคล้ายคลึงที่แสนคิดถึง
ทุกค่ำคืนเอาแต่มองดูกระจก
กลายเป็นคนโรคจิตหลงรักร่างกายของตัวเอง
จะโทษฉันคนเดียวก็ไม่ได้หรอกนะ … มินมิน
‘ฉันรักนาย…’
คำพูดที่เคยบอกไปยังอดีตกลับมาในหัวอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มกำลังโน้มตัวลงไป
และ …
“พ่อ! เอ๊ะ ว่าแต่คนไหนพ่อละเนี่ย?”
เสียงเด็กอีกคนก็ขัดจังหวะขึ้นพอดี
ชางมินรีบถอยออกมาทันทีก่อนจะหันไปยังเด็กมาใหม่
‘นี่สินะลูกของนายกับเค้า’
“ว่าไงคับจุนจังไม่ได้เจอกันมาตั้งสองปี ใช่ไหม^^”
ชางมินถามทีเล่นทีจริง พลางอุ้มเด็กขึ้นมา
“ไม่ได้เจอกันแค่ 2 เดือน เองฮะ ลุงนี้ความจำเสื่อม -*-”
“อ..เออ นั้นสิ”
เล่นเอาชางมินถึงกับใบ้รับประทาน
“สองเดือน? พวกนายไปเจอกันตอนไหนเนี่ย?”
มินมินก็ถามขึ้นมากลางวงเล่นเอาตะครุบปากหลานชายตัวดีแทบไม่ทัน
“ก็แค่พ่อของจุนจังหน้าเหมือนลุงเอง จิ๊งไหม~”
พลางส่งสายตาข่มขู่จนเด็กต้องรีบพยักหน้า
ไม่พอกระซิบข้างหู “ความลับๆ ไอพอดๆ”
เท่านั้นละ จุนจังตัวดีรีบพยักหน้างึกๆ
“จุนจัง แกบอกฉันมาเด๋วนี้ -*-”
จนคนเป็นพ่อเด็กชักสีหน้าไม่พอใจ
คว้าตัวลูกชายไปเค้นปากถาม
“โถ่มินมิน! นี่ลูกนายนะ อย่าขึ้นเสียง หรือพูดกับเค้าหยาบคายสิ -*-”
ชางมินติก่อนจะดึงหลานตัวเองเข้ามากอด
“เห็นไหมเด็กกลัวหมดแล้ว…”
“นายจะไปรู้อะไร ไอ้เด็กนี้มันดื้อจะตาย! กวนได้ทุกวี่ทุกวันจนหางาหานการทำไม่ได้เลย แม่มันก็….”
พอถึงตอนนี้กลับเป็นมินมินเสียเองที่เงียบไปจนอีกฝ่ายสงสัย
“….เกิดอะไรขึ้น?”
แต่อีกคนกลับไม่ตอบ เป็นเด็กตัวเล็กวัย 6-7 ขวบที่อยู่ในอ้อมกอดเสียเองที่ตอบแทน
“ก็บอกไปสิฮะว่าแม่ทิ้งพ่อไปมีผู้ชายคนใหม่ เลยหย่ากับพ่อและทิ้งผมไว้นะ!”
“เงียบเลยไอ้เด็กเลว!” มินมินว่าก่อนจะลากลูกมาตี
จนชางมินต้องเข้ามาห้าม
“เฮ้ย! มินมินหยุด จะทำอะไรเด็กเนี่ย!”
ชายหนุ่มว่าเข้าให้ก่อนจะรวบเด็กไปไว้ด้านหลังของตนแทน
แล้วคว้าเอามือบางที่ตีเอาๆนั้นรวบไว้เหนือหัว
“พอได้แล้ว!!”
“อย่างนายจะไปเข้าใจอะไร!! เงินก็ไม่มีเพราะไอ้ผู้หญิงเลวนั้น!! แถมยังมีกาฝาก!!”
ว่าแล้วก็หันมองเด็กอีกคนที่ทำท่าจะร้องไห้แต่พยายามเก็บสีหน้าเต็มที่
“มินมิน! จะมากไปแล้วนะ เห็นไหมลูกจะร้องไห้แล้ว”
ชายหนุ่มว่าก่อนจะลูบหัวจุนจังสองสามทีแล้วกระซิบบอก
‘ออกไปรอข้างนอกกับคุณปู่คุณย่านะครับ’
เท่านั้นละ เด็กคนนั้นก็วิ่งออกไปทันที
มินมินเห็นก็ทำท่าจะออกจากห้องไปแต่ถูกชางมินรั้งไว้
“พอแล้วมินมิน! อยากลงอะไรก็ลงที่ฉัน เด็กมันไม่ผิดหรอกนะ”
“ฮือออ!! แล้วนายเกี่ยวอะไร!! คนอย่างนายจะไปเข้าใจฉันได้ยังไง!!?”
ชางมินดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะเช็ดน้ำตานั้นให้อย่างแผ่วเบา
“เข้าใจสิ …เพราะเราเป็นฝาแฝดกันไงละ”
‘เข้าใจดี …ว่าคนที่เรารักทิ้งไปมันเป็นยังไง’
‘และเข้าใจดี…ว่ายิ่งเห็นนายเจ็บฉันกลับยิ่งเจ็บกว่าหลายเท่า’
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น