คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ===== Chapter 1 : คนโง่ =====
ตอนที่ 1 : คนโง่!
‘รัก’ สำหรับผมก็แค่คำหลอกลวง
‘ผมรู้ดี’ แต่ก็ทำเป็นโง่ยอมให้เค้าหลอก ดีกว่ามารู้ความจริงแล้วต้องเจ็บปวด
“นายมันโง่จริงๆเชวมินโฮ” เด็กหนุ่มเฝ้าบอกตัวเอง น้ำตาที่นานๆครั้งจะไหลออกมาสักทีกลับเปียกปอน
ไปทั่วที่นอนผืนใหญ่และเหตุผล ก็คงหนีไม่พ้นเหตุผลเดิมๆ
‘..พี่ชางมิน’
.
.
“ขอบใจนะมินโฮ” คำเดิมๆที่ได้รับมาจากความโง่ของตัวเอง
ผมยิ้มกลับไปให้ก่อนจะกอดร่างสูงตรงหน้าแน่นไม่ไปไหน
เค้ายิ้มมาให้ปาดน้ำตาบนใบหน้าของผมออก ก่อนจะจูบซับน้ำตาอย่างทุกทีที่เคยทำ
‘แต่ผมรู้ดี...’
‘ว่านั้นก็แค่เสแสร้ง’
“ขอบคุณอีกครั้ง....”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมทำเพื่อพี่ได้ทุกอย่าง”
แม้ว่าผมจะกลายเป็นคนโง่ก็ตาม
ชายหนุ่มต่อประโยคนั้นในใจมองอีกฝ่ายทั้งน้ำตา
.
.
“ตื่นเสียทีเชวมินโฮ จะไปคิดถึงไอ้เลวนั้นทำไม!!!”
ผมตั้งสติดึงตัวเองออกมาจากวังวนอดีตที่ไม่น่าจดจำเท่าไหร่
‘นายมันโง่จริงๆ! โดนหลอกแล้วไม่จำ ยังจะไปคิดถึงมันให้เสียศักดิ์ศรีเปล่าๆ!’
ชายหนุ่มบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะได้ยินเสียงที่ไม่น่าพิสมัยในอดีตที่ตามเข้ามาหลอกหลอน
“นายมันโง่เองเชวมินโฮ! แต่ก็ต้องของใจละนะ ที่ความโง่ของนายทำให้ความฝันของฉันเป็นจริง!!”
คำพูดดูถูก เย้ยหยาม เหน็บแนมที่ไม่มีวันลืม
ใครจะไปลืมลงว่ะ!! ชิมชางมินจะจำไปเจ็ดชั่วโคตรเลยคอยดู!!
‘ปุ๊บ!! ปุ๊บบ!!’
เด็กหนุ่มตบหน้าตัวเองเรียกสติสองสามที
ก่อนจะเดินเข้าไปในบริษัทแห่งนั้นที่ครั้งหนึ่งเคยมาเยือนแล้วหนหนึ่ง
“ผมจะมาสมัครเป็นนักร้องครับ!!!”
มินโฮตะโกนก้องเสียงลั่นจนใครต่อใครหันมามอง
ทุกสายตาจดจ้องเค้าเป็นตาเดียว
ก่อนจะมีคนสองคนเดินเข้ามาและลากตัวเค้าออกจากบริษัทไป
“เฮ้ย!! ปล่อยผมนะ!! ผมจะเป็นนักร้อง ปล่อยสิว่ะ!!”
เด็กหนุ่มดิ้นรนอยู่นาน ชายอีกคนก็เดินเข้ามา
“ปล่อยเค้า…”
“ท่านประธาน!!” ชายสองคนร้องเสียงหลงรีบปล่อยเด็กหนุ่มตรงหน้าทันที
“เชวมินโฮสินะ? เข้ามาสิ”
ชายวัยกลางคนว่าก่อนจะเดินนำเข้าห้องๆหนึ่งไป
“อ…เออ”
“อยากเป็นนักร้องหรอเรา?”
“ฮ..ฮะ!!” มินโฮตอบกลับไปเต็มปากเต็มคำ
สายตาแน่วแน่ขึ้นทันทีที่ดันไปนึกถึงสีหน้าและสายตาของเค้าคนนั้น
‘ชิมชางมิน!!’
“ก็ได้! ฉันรับนาย แต่หลังจากที่นายผ่านการทดสอบของฉันละนะ~”
ชายคนนั้นว่าพลางยิ้มกริ่มแปลกๆ
มินโฮยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป
แต่ก็ดันถูกคนๆนั้นรั้งเอาไว้
“อ..เออ ประธานมีอะไรหรือป่าวครับ?”
“ทดสอบไง~”
เสียงไม่น่าไว้ใจทำให้คนฟังได้แต่ถอยหลังหนี
“อ..เออ ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ!”
เด็กหนุ่มว่าก่อนจะก้าวออกไปด้วยความรวดเร็ว
แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไวกว่าเพราะก้าวประชิดและดันมินโฮจนติดประตู
มือใหญ่เอื้อมลงไปล็อกมันเสร็จสรรพ
กระซิบข้างหูของคนช่างดิ้นรน
“นายมันก็ใช้ได้นะ…”
ร่างสูงใหญ่ว่าค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางออกทีละนิด
มือหนาเอื้อมไปสัมผัสภายใน
“เฮ้ยปล่อย!!” มินโฮร้องลั่น ผลักอีกฝ่ายออกไปสุดแรงก่อนจะรีบเปิดประตูแต่ก็ดันถูกคนๆนั้นกดลงกับพื้น
ก่อนจะได้ก้าวออกไป
“ว่าไง…ไม่อยากเป็นนักร้องแล้วหรอไง?”
เสียงต่ำกระซิบข้างหู ให้คนฟังได้แต่เบือนหน้าหนี
“ม..มันคนละเรื่องกันแล้วเว้ย!!”
เค้าว่าก่อนจะถีบอีกฝ่ายออกสุดแรง แต่ก็ไม่ได้ผล
ในเวลาไม่นานท่านประธานก็ขึ้นมาคร่อมไว้
และก่อนที่อะไรๆ จะเลวร้ายกว่าเดิม
ผลั๊กกกกกกกกก!!
ประตูหน้าห้องเมื่อกี้ก็ถูกผลักออกอย่างแรง
ใครคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วฉุดเค้าให้ออกไปจากห้องนั้นทันที
“นายทำบ้าอะไร!! อยากเป็นนักร้องมากถึงขนาดยอมเอาตัวเข้าแลกเลยหรอไง!!”
“เฮ้ย! อย่ามาพูดบ้าๆ !!”
มินโฮว่ากลับไปอย่างเหลืออด ดูยังไงว่าเค้ายอมว่ะ -*-
“แต่…ยังไงก็ต้องขอบใจ”
“อืม ไม่เป็นไร”
“ว่าแต่นาย! เป็นใคร -*-”
เค้าถามกลับไปพลางมองใบหน้าคมตรงหน้าอย่างสงสัย
“คีย์”
“กุญแจ ?? -*-”
“ไอ้นี้ อย่ากวนได้ไหม !”
“55 ไม่กวนละ ยังไงก็ต้องขอบใจละกัน”
อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆ และก่อนที่จะขอตัวจากไป ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ซะก่อน
“เออ! ถ้านายยังไม่ตัดใจเรื่องนักร้องละก็… พรุ่งนี้มีคัดตัว มาให้ได้ละ”
.
.
.
วันรุ่งขึ้น
‘ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่รอบคัดเลือก….บลา…บลา …บลา~’
“นายมาจริงๆซะด้วย^^” เสียงหนึ่งเข้ามาทักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
จนคนฟังหันไปมองด้วยรอยยิ้ม
จะว่าไงดีละ
ที่เค้ารอดมาได้ก็เพราะคนๆนี้แท้ๆ
ไม่รู้เพราะอะไร แต่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก [ละมั้ง]
.
.
“เฮ้ยๆ มินโฮ!! รู้รึเปล่าพวกเราอยู่วงเดียวกันนะเว้ย!”
คนที่ชื่อคีย์หันมาบอกพร้อมกับยื่นกระดาษใบหนึ่งมาให้ดู
ก็จริงอย่างที่เค้าว่า มีชื่อของเราสองคน [และกับใครก็ไม่รู้อีก 3 คน]
“เราเข้าไปพักในห้องกัน ฉันอยากเจอหน้าเพื่อนใหม่ซะแล้วสิ~”
“แต่ฉันอยากนอน -*-”
มินโฮว่าก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไป
ปั๊กกกก!!! ก็ชนเข้ากับใครอีกคนเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ช...ชา…ชางมิน”
“มิ…น…นายคงเป็นรุ่นน้องหน้าใหม่ที่เค้าลือกัน~”
อีกฝ่ายพลิกคำพูดอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
จนใครต่อใครหันมามองอย่างจับผิด
‘ชางมิน…รู้จักกับเด็กใหม่นั้นด้วย?’
แต่ร่างสูงหาได้สนใจ กระซิบลงข้างหูก่อนจะเดินจากไป
‘เปลืองตัวจังนะ ใช้วิธีนี้ไม่แฟร์เลยนะ มินโฮ~’
.
.
“ไอ้บ้าเอ้ย!!!”
“คอยดู!!! อย่าให้ถึงตาฉันบ้างไอ้หูกางเอ้ย!!!”
.
.
.
TBC. 20 ตอนจบ ^^
ความคิดเห็น