คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ==*==*== Chapter 1 : ไร้ค่า รักษาไว้ไม่ได้ ==*==*==
Title : Love Late รักของเรามันสายไปไหม?
Writer :mintan O.O
Rate : ???
Paiting : Changminho
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
~Intro~
อดีตที่ยากจะลืม แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถลืมมันไปได้เลย
“อื้ออ~! ปล่อย!” ร่างกายเปลือยเปล่าของเค้าที่ช้ำไปด้วยร่องรอยมากมาย
จากการกระทำของกลุ่มคนเหล่านั้นที่ไม่มีความปราณี
ลิ้นซากไล้เลียไปทั่วทุกซอกทุกมุม
มือหนาก็ยังคงไม่อยู่เฉย สัมผัสไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่า
“ม..ไม่! ปล่อยผม … ค..ใครก็ได้ ช่วยด้วย”
เด็กหนุ่มคนเดิมร้องลั่น
เมื่อการกระทำโหดร้ายนั้นยังคงไม่หยุด
แถมยังรุนแรงมากขึ้นจนร่างกายแทบแตกสลาย
ผม…ก็แค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง
ที่ปกป้องร่างกายของตัวเองก็ยังไม่ได้
‘แล้วผม…จะมีหน้าไปเจอพี่ได้ยังไง’
‘พี่ชางมิน’
‘ขอโทษนะฮะ ที่ผมกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาของพี่แล้วจริงๆ’
ความสัมพันธ์ง่อนแง่นที่ยากจะรักษามันไว้ กับเหตุการณ์ที่เข้ามาสมทบ
พวกเค้าจะเก็บความรักนี้ไว้ได้อย่างไรกัน?
ตอนที่ 1
หากเรายังมีชีวิตอยู่เราก็จะสามารถพบเจอกับผู้คนมากมาย มีคนเคยบอกกับผมอย่างนั้น เค้ากอดผมเอาไว้แล้วพูดคำนั้นออกมา ‘เพราะฉะนั้นนายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรอฉัน มินโฮ’
ผมหลับตานิ่งปล่อยให้น้ำตาค่อยๆไหลลงมา
คำพูดนั้นก็แค่ข้ออ้าง ‘พี่คงรำคาญผมสินะ พี่ชางมิน’
ผมเฝ้ามองแผ่นหลังของชายคนนั้นเดินจากไป
เค้าจากผมไปแล้ว
ผมควรทำอย่างไร?
ควรรั้งเค้าเอาไว้ไหม?
‘แต่ผมมีสิทธิหรอ?’
คิดได้ดังนั้น มือข้างหนึ่งที่ยื่นไปข้างหน้า สองขาที่ก้าวออกไป
ก็จำต้องหยุดชะงัก และ … ล้มลง
‘ผมรักพี่นะ’
.
.
1 วันก่อนหน้า
ความสัมพันธ์ของเรายังเป็นไปด้วยดี
รอยยิ้มที่เค้ามอบให้
ผมไม่มีวันลืม
ถึงมันจะดูเศร้าไปบ้าง
แต่เพราะผม…กำลังมีความสุขละมั้ง
ถึงได้ไม่ทันมอง ว่ารอยยิ้มนั้นดูจางกว่าปกติที่ควรจะเป็น
มือของเรากระชับกันแน่น
เดินไปตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยแสงสีจากข้างทาง
มันดูโรแมนติกจัง
ในความคิดของผม
ก่อนที่พลุลูกสุดท้ายจะหมดลง
พี่เค้าหันมา จูบผมไว้เนินนาน
ก่อนจะผละออกไป
แล้วบอกความจริงบางอย่างให้ผมได้รู้
“ขอโทษนะมินโฮ…”
“พี่ต้องไปอเมริกา 3 เดือน หรือมากกว่านั้นถึงจะได้กลับมา”
มันดูเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ผมกลับน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ม..ไม่ไปไม่ได้หรอ?”
“ขอโทษนะ…”
การลาจากที่ไร้เหตุผล มีเพียงแค่คำขอโทษเพียงคำเดียว
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้กลับมา
สามเดือน กับเวลาที่ไม่แน่นอน
ความสัมพันธ์ที่อาจต้องหยุดลง
“ผ…ผมไปด้วยไม่ได้หรอ?”
“ขอ..โทษ…”
และคำตอบก็ยังคงเดิม
พี่เค้ามีให้แต่คำว่าขอโทษ
ไม่มีเหตุผลสักข้อ ว่าไปทำไม หรือทำไมเค้าถึงไม่ให้ผมตามไป
เราสองคนจ้องมองกันอีกครั้ง
เค้าโน้มตัวเข้ามาจูบซับน้ำตา
ก่อนจะผละออกไป
“แล้วพี่ไปเมื่อไหร่?”
“พรุ่งนี้…”
เหมือนหัวใจหยุดเต้นขึ้นมาเสียดื้อๆ
แล้วทำไม … ทำไมพี่ไม่บอกผมล่วงหน้า
ตอนนี้ในหัวของผมเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
แต่คำตอบที่เค้าจะให้ผม ก็คงมีอยู่คำเดียว ‘ขอโทษ’
ผมหลับตานิ่ง “งั้น ผมจะรอนะ พี่ต้องกลับมาหาผม อย่าลืมนะ”
บอกเค้าไป พยายามฝืนยิ้มให้ได้มากที่สุด
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้ จูบลงมาอีกครั้ง
“นายรู้ไหม…บนโลกนี้ หากเรายังมีลมหายใจ เราก็จะพบเจอกับผู้คนมากมาย”
“………”
“นายอาจเจอคนที่ดีกว่า…”
“………”
“ถ้าถึงวันนั้น…”
“ไม่! ฉ..ฉันจะรอ”
เค้าตะโกนบอกทั้งน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปจูบร่างสูงให้หยุดพูดเสียที
ชางมินนิ่งไป ก่อนจะตอบรับจูบนั้นอย่างโหยหา
จะทนได้ไหมนะ…ถ้าไม่มีกัน?
มินโฮมองแผ่นหลังนั้นเดินจากไปก็รู้สึกใจหาย อยากจะรั้ง อยากจะตามไป แต่ก็ทำไม่ได้
ที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว ‘รอ’
รอวันที่เค้าจะกลับมา
“……………”
ทั้งชีวิตเหมือนหยุดอยู่ที่เดิม
ตั้งแต่วันที่เค้าจากไป
ในใจแทบทนไม่ไหว
ได้แต่ร้องไห้จนเผลอหลับไป
สามเดือนผ่านไป
ผมยังคงเฝ้ารอเค้า
รออย่างนี้ทุกวัน
จากวันแรกที่มีเสียงมาให้ได้ยินคลายคิดถึง
หลังๆมีเพียงข้อความ
จวบจนวันนี้มีเพียงแค่ความว่างเปล่า
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
ที่เค้าไม่ติดต่อกลับมาเลย
หาทางโทรกลับไป ‘แต่หมายเลขที่ท่านเรียกก็ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
จนกระทั่งวันนี้
ผมคงรอต่อไปไม่ไหวแล้ว
ผมตัดสินใจแล้วฮะพี่ชางมิน
‘ผมจะไปหาพี่ที่ LA’
สหรัฐอเมริกา
“ท่านประธาน… เรื่องที่ให้ผมคอยสอดส่อง ตอนนี้คุณมินโฮขึ้นเครื่องมา LA แล้วครับ”
“หืม? มานี้หรอ!? ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้าคนๆนี้เคลื่อนไหว ให้รายงานมาเลยนะ!!”
คนเป็นลูกน้องก้มหน้าสำนึกผิด
“ขอโทษครับ…หลังจากที่ท่านประธานประสบอุบัติเหตุจนเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เดือนก่อน จนพึ่งฟื้นเมื่อวันที่แล้ว ผมก็ไม่กล้ารายงานนะครับ”
ชางมินปัดมืออย่างไม่ใส่ใจ “ช่างมัน! เครื่องจะมาถึงเมื่อไหร่ เตรียมรถไปรับไว้ได้เลย”
.
.
.
สนามบิน LA
มินโฮลงจากเครื่องมาด้วยอาการมึนๆ
ที่นี้เค้าไม่รู้จักใครเลย
จึงตัดสินใจจะไปพักที่โรงแรมก่อนค่อยหาทางตามหาชางมิน
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากสนามบิน
“ขอโทษนะครับ…คุณมินโฮสินะ?”
ชายหนุ่มงุนงง มองอย่างสงสัย ก่อนจะพยักหน้ารับ
แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวใดๆ
ก็ถูกลากขึ้นรถไปเรียบร้อย
“พวกคุณเป็นใคร!?”
“………”
แต่คนตรงหน้าก็ไม่ตอบ
แถมยังผลักขึ้นรถไปหน้าตาเฉย
ก่อนจะดิ้นรนหนีออกมา
ก็ดันถูกต่อยลงที่ท้องน้อยจนตัวงอลุกไม่ขึ้น
“อุ๊ก!!” แถมมือทั้งสองก็ยังโดนมัด ก่อนที่เค้าจะสลบไป
.
.
ตื่นขึ้นมาอีกที
ก็ตอนที่โดนโยนลงกองกับพื้น
ห้องทั้งห้องที่เงียบสนิท
ก่อนที่เงาของใครอีกสามสี่ห้าคนจะเดินเข้ามา
“ปล่อย!! จับฉันมาทำไม!!”
เค้าตะโกนออกไปอย่างตกใจ
ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะฟังออกหรือป่าว
แต่ดูท่า คนพวกนั้นจะเป็นคนเกาหลี
“อยู่นิ่งๆสิน่า!!”
ว่าแล้วคนพวกนั้นก็เดินเข้ามาประชิด
จับคางได้รูปให้หันมาเพื่อจะมองให้ชัดๆ
“นายนี่มันก็สวยใช่เล่น~”
“อื้ม! ไม่เสียแรงที่ซื้อต่อมา!”
เสียงชายสองคนเถียงกันไม่หยุด
มินโฮที่ฟังบทสนทนาอยู่ตั้งแต่ต้นตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
มือทั้งสองจิกกันแน่นจนเลือดซิบ
เฝ้ามองคนพวกนั้นอย่างหวาดกลัว
ชายร่างสูงอีกคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
“แล้วข้างในจะสวยสักเท่าไหร่กัน~”
ก่อนที่พวกมันจะกระชากเสื้อตัวบางของเค้าออก
“อื้อ!! ออกไป ม..ไม่! ”
เค้าดิ้นรนทุกวิถีทางพยายามดิ้นรนจากเชือกที่รัดแน่นแถวข้อมือ
แต่ก็เปล่าประโยชน์
ลิ้นซากซุกไซร้แถวต้นคอ
เลื่อนต่ำลงมาจนถึงแผ่นอกเนียนยั่วสายตา
“ม..ไม่! ค...ใครก็ได้ ช่วยด้วย..พ..พี่ชางมิน!”
ชายหนุ่มดิ้นรนจากลิ้นซากที่ไล้วนน่ารังเกียจ
สัมผัสที่น่ากลัวจากผู้ชายเหล่านี้
กำลังทำให้เค้าเจ็บเจียนตาย
ชายอีกคนหล่นกางเกงตัวหนาลงมา
ปัดป่ายส่วนนั้นไปมาจนคนที่โดนปลุกปั่นอารมณ์ได้แต่บิดเร่า
กางเกงในตัวจิ๋วค่อยๆถูกกำจัดทิ้งไป
ก่อนที่ชายอีกคนจะเข้ามาครอบครอง
“อื้อออ~! ม..ไม่ พ..พี่ชางมิน”
เด็กหนุ่มร้องไห้ทั้งน้ำตา
พยายามดิ้นรนแต่ก็ขัดขืนคนเหล่านั้นไม่ไหว
ช่องทางหลังที่ไม่เคยมีใครรุกล้ำเข้ามาได้นอกจากคนเพียงคนเดียว
บัดนี้กลับถูกคนกลุ่มนั้นเล่นงานจนฉีกขาด
“อื้อออ เจ็บ..ไม่..พ..พี่ชางมิน !!”
เด็กหนุ่มร้องลั่นด้วยความทรมาน
ตะโกนร้องเรียกชื่อคนรักอย่างขาดสติ
‘ผ..ม…ผมมันไม่มีค่าพออีกแล้ว’
‘พี่ชางมิน…’
‘ผมขอโทษ’
มินโฮมองสภาพตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยช้ำมากมายจากการกระทำที่ไม่มีความปราณี
ช่องทางหลังที่ฉีกขาดชโลมไปด้วยเลือด
เค้าเจ็บจนลุกไม่ขึ้น
มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดไว้ก็ช้ำเป็นรอยแดง
สภาพของตนเองที่ไม่มีแม้แต่ผ้ามาคลุม
ส่วนคนพวกนั้นเมื่อเสร็จกิจกรรมแสนชั่วร้าย ก็เดินจากไป
ปล่อยเด็กหนุ่มให้ร้องไห้อยู่เพียงลำพัง
.
.
.
TBC.
ความคิดเห็น