ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ===== Chapter 1 : หัวใจที่สื่อไปไม่ถึง =====
MY Twins Brother ... คนรักหน้าเหมือน
=*= FIC =*=
LoVE ความรักมีหลายมุมมอง LoVE
หากเรามองด้วยความรู้สึกเหงา คิดถึง และว้าเหว่ คุณจะเห็นว่ามันเป็นสีเทา
หากเรามองด้วยความรู้สึกเคียดแค้นชิงชัง มันก็จะกลายเป็นสีดำ
และหากว่าเรามองมันด้วยใจที่อบอุ่น และรู้สึกดี เราจะเห็นว่ามันเป็นสีชมพู
แล้วความรักของคุณละเป็นสีอะไร?
ของผมนะหรอ? อย่าไปพูดถึงมันเลย
เพราะความรักของผมครั้งหนึ่งมันก็เคยเป็นสีชมพู
แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสีดำไปเสียแล้ว
เพราะคนที่ผมเชื่อใจมากที่สุด
พี่ชายฝาแฝดของผมเอง
........................................................................
ตอนที่ 1
‘ชางมิน นายรู้ไหม ฉันมีแฟนแล้วนะ ^^’
เรื่องราวที่เคยบอกเล่าส่งต่อกันด้วยความเชื่อใจ
“อย่าไปบอกใครละ นี่ละความลับของฉัน ><”
สัญญาที่ครั้งหนึ่งเคยให้ไว้กลับทลายลง
เพราะคนที่เชื่อใจที่สุดเพียงคนเดียว
มันทั้งเจ็บปวดและ…น่าสมเพช
“ ฉัน ...จะไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว”
.
.
หนึ่งปีผ่านไป
“มินๆ! ดูนั้นสิหน้าเหมือนนายอย่างกับพิมพ์เดียวกัน นายไม่เห็นเคยบอกฉันสักคำว่ามีน้องชายฝาแฝดนะ”
แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจ ยกถาดอาหารไปเสิร์ฟยังโต๊ะเจ็ดอย่างที่เคยทำ
“นายคงตาฝาด ฉันไม่มีน้องชาย”
เสียงเย็นดุจน้ำแข็งทำให้คนชอบเซ้าซี้จำต้องหยุดชะงัก
เพราะเค้ารู้ดีว่าคนๆนี้น่ากลัวขนาดไหน
ไม่พูดไม่จาไม่สุงสิงกับใคร อยู่รอดมาได้ด้วยตัวคนเดียว
ทำงานพิเศษเก็บเงินหาเลี้ยงตัวเองเข้ามหาลัย
ไม่มีประโยคขอร้องให้ได้ยินจากผู้ชายคนนี้เลยสักครั้งที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 1 ปี
“แล้วก็นะพี่จุนซู ถ้ามัวแต่สนใจชาวบ้านอยู่อย่างนี้ ระวังงวดนี้เงินเดือนจะเหลือไม่ถึงครึ่ง”
อ้อ! อีกอย่างที่ผมคิมจุนซูคนนี้พึ่งจะนึกออก ‘ปากร้าย กวนทีน จนไม่มีใครคบ!’
ถ้าถามว่าแล้วทำไมผมถึงคบมันเป็นเพื่อน
มันมีปัจจัยและเหตุอันสำคัญ!
“ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้ละ!! เดินหัดมองทางซะบ้าง ดูซิไอพอดฉันแตกละเอียด ก็เพราะนายคนเดียว -*-”
นั้นละฮะ เหตุผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ผมจำต้องมาช่วยมันทำงานหาเงินมาโกยให้มันเป็นค่าชดใช้ไอพอด ทั้งๆที่ตัวมันก็มีไอโฟน ไอแพด
อยู่ในกระเป๋าตั้งสี่ห้าเครื่อง -*-
“พี่จุนซูอู้อีกแล้วฮะผู้จัดการ!!” เสียงเรียกน่าถีบจากคนคุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มน่าตาน่ารักจำต้องกระโดดออกมาจากทรานซ์แมชชีน
.
.
เย็นวันนั้นเอง
“เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้า!”
“ก็ผมบอกพี่แล้วนะจุนซู ให้ลดความอ้วน -*-”
ทั้งคู่ต่อล้อต่อเถียงกันจนค่ำ พร้อมๆกับเก็บเก้าอี้ ทำความสะอาดร้านไปในตัว
แก๊กๆ! แก๊กๆ! จังหวะเดียวกันประตูหน้าร้านก็เปิดออกพอดี
“ขอโทษนะฮะ ร้านปิดแล้วช่วยมาใหม่พรุ่งนี้นะฮะ” มินๆร้องบอกแต่สายตายังคงจดจ้องกับคราบกาแฟที่ลูกค้าคนหนึ่งทำทิ้งไว้
“เออ…คือ…”
“ผมบอกว่าร้านปิดแล้วไงครับ….เฮ้ย!!” จุนซูที่เห็นว่าแขกไม่มีทีท่าจะกลับง่ายๆเลยคิดจะเดินไปด่า
ก็จำต้องร้องเสียงหลง เมื่อเห็นใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเพื่อนตัวร้ายที่อยู่อีกด้านของร้านอาหาร
“เป็นอะไรจุนซู” มินๆว่าอย่างหัวเสียก่อนจะเดินเข้ามาสมทบ
ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“นายมาที่นี่ทำไม?” มินๆถามเสียงเรียบ ไม่มีเลยความปิติยินดีหลังจากที่ได้เจอกันอีกครั้ง
“ไหนนายบอกว่าไม่มีน้องชายไงมินๆ~!?”
คนถูกทักหันมองตาขวาง “ขอผมคุยเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ”
จุนซูหน้าเสียก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาตามความต้องการ
“นายมาที่นี้ทำไม?” ผมถามกลับไปอีกครั้งเมื่อเห็นคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันปรากฏอยู่ตรงหน้า
“มินๆ…ค..คือฉัน”
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย! กลับไปซะ!!”
ครั้งหนึ่งเคยสื่อสารกันด้วยใจ แต่มาเวลานี้ ทำไมละ
“นายต้องการอะไร! นายกลับมาหาฉันทำไม!!”
“ฟังฉันก่อนได้ไหมละมินๆ!!”
“ไม่!! ฉันไม่อยากฟัง!!”
แล้วทำไมตอนนี้แม้แต่คำพูดก็ยังไม่สามารถเข้าใจกันได้เลย
“คำพูดของนาย ฉันจะไม่มีวันเชื่อมันอีกแล้ว”
“มินๆ!! ฟังฉันก่อน….”
“ไม่!! กลับไปได้แล้ว ที่ตรงนี้มันไม่ต้อนรับคนอย่างนาย…”
“แล้วนายละกำลังทำบ้าอะไร!! รู้ไหมฉันตามหานายเสียให้ทั่ว ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันบ้างละ!!”
ชายหนุ่มที่ยืนประจันหน้าตะคอกกลับมาอย่างเหลืออด
“หึ! เข้าใจนายนะหรอชางมิน!?”
“ใช่! เข้าใจฉัน ชิมชางมิน พี่ชายฝาแฝดคนนี้ของนายไง!!”
อีกฝ่ายหัวเราะอย่างกับต้องการจะสมเพชตัวเอง
มองอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยแรงอารมณ์
อยู่ๆน้ำตามันก็ค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆ
“เข้าใจหรอ…?”
“……”
“เข้าใจคนที่หักหลังฉันนะหรอ? คนที่ทำให้ฉันต้องกลายเป็นตัวประหลาดไม่มีใครอยากเข้าใกล้แม้แต่คนในครอบครัว …
และคนที่ทำให้คนที่ฉันรักที่สุดเกือบตายนะหรอ!? ห๊า!! ชางมิน!!ตอบฉันมาสิ!!”
“…..”
“หึ! แล้วไงละ! ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอ ชิมชางมิน?”
“…..”
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก … แค่ฉันมองไปที่กระจก มันก็ทำให้ฉันนึกถึงนายทุกที ไปซะชางมิน!”
“มินๆ…”
“ฉันบอกให้ไปไง!!”
.
.
ปัง! หลังจากที่เดินออกจากร้านมา ชายหนุ่มเดินไปตามท้องถนนที่คุ้นเคย
มองขึ้นไปบนฟ้าหวังเรียกร้องขออะไรสักอย่าง
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นใจเอาเสียเลย
เพราะอยู่ๆ ฝนก็ดันตกลงมา
“ทำไมคนที่เจ็บต้องเป็นนาย…มินๆ”
น้ำตาที่นานๆครั้งจะไหลออกมาสักที
วันนี้กลับไหลรินไปพร้อมๆกับสายฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุด
ภาพความทรงจำต่างๆค่อยๆย้อนกลับมาในสมอง
‘ชางมิน นายรู้ไหม ฉันมีแฟนแล้วนะ^^’
‘……’
คำพูดธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ๆใจผมมันกลับเต้นแปลกๆ มันบีบรัดยังไงไม่รู้
สงสัย ผมคงจะเป็นโรคหัวใจ
‘นายอย่าไปบอกใครนะ!! ว่าแฟนฉันเป็นผู้ชายนะ!!’
‘แต่ผู้ชาย..กับผู้ชาย…’
‘ฉันรู้…แต่ฉันรักเค้าจริงๆ’
แล้วถ้าเป็นผู้ชายที่หน้าเหมือนกันกับนาย ตรงหน้านี่ละมินๆ นายจะรักเค้าได้ไหม?
สงสัย สมองผมคงวิปริตไปแล้ว
‘ชางมิน! ฉันผิดหวังในตัวนายจริงๆ นายไปบอกคนอื่นทำไม!!’
‘ฉัน..ฉั…น…’
‘ฉันไม่น่าเชื่อนายเลย!! นายไปป่าวประกาศให้คนเค้ารู้กันทั่วทำไม จะให้ฉันอับอายไปถึงไหน!!’
‘ป่าวประกาศหรอ?’
‘ใช่!! ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านเค้ารู้กันหมดแล้ว! แม้แต่พ่อกับแม่ยังไม่มองหน้าฉันเลย!!’
‘ฉันไม่ได้ป่าวประกาศนะ!!’
‘คำพูดของนาย ฉันจะไม่มีวันเชื่อมันอีกแล้ว!!’
ครั้งหนึ่งที่เคยเชื่อกันและกันแม้ไม่ต้องสื่อสารออกมาเป็นคำพูด
แต่ณ.เวลานี้ แม้แต่ความจริงจากปากยังไม่มีใครเชื่อ
สงสัย ปากผมคงมีปัญหา
‘ชางมิน!! นายเอาอีกแล้วนะ!! นายไปชกพี่ยุนโฮเค้าทำไม!!’
‘ก็มันสมควรโดน!’
‘นายมัน…นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ ’
‘หึ! ฉันหรอเปลี่ยน นายไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดเลยดีกว่า!’
เพี้ยยย!
‘นี่นายตบฉันหรอ!? มินๆ’
‘ฉันอยากจะทำมากกว่านี้อีก!!’
การกระทำที่ถูกมองไปอีกแบบ
ทำเพื่อเค้าเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนทำร้ายตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
สงสัย ร่างกายผมคงผิดปกติ
‘ชางมิน!! อย่า!! อย่าทำเค้า ’
‘นายคิดจะปกป้องมันอีกหรอ?’
‘อย่านะชางมิน!! ฉ..ฉันขอร้อง’
‘หึ! ก็ได้แต่นายต้องสัญญากับฉัน ว่าจะไม่ไปยุ่งกับมันอีก!’
‘ด..ได้! ฉันยอมแล้ว’
คำขอร้องทั้งน้ำตาทำให้ผมจำต้องลุกออกมาจากตัวของชายคนนั้นพร้อมๆกับเก็บปืนในมือ
ผมคิดจะฆ่ามันจริงๆ
สงสัย มือผมมันขยับไปเอง
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น