ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : === Chapter 1 : ค่ำคืนที่ไม่อยากจดจำ ===
TiTle : Don’t Touch .. MY Love ความรักที่สัมผัสไม่ได้
Writer : Mintan O-O
Rate : NC-14
Note : ความรักบทใหม่ถือกำเนิด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
~INTRO~
ความรักที่ผมมีให้เค้ามันคงจะไม่มีความหมายอะไร
เมื่อมันถูกส่งออกไปให้กับคนที่ไร้หัวใจ
‘พี่ชางมิน….’
‘ผม…รักพี่’
คำบอกรักที่ผลสรุปออกมาเป็นได้แค่อากาศสำหรับเค้าคนนั้น
จะให้ทำอย่างไร…?
ในเมื่อผมก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่มีตัวตนอยู่ใน…สายตาเค้า
.
.
ครั้งหนึ่งความทรงจำของผม…เคยมีเค้าอยู่ในนั้น
แต่ครั้งนี้…
เรื่องราวของเค้าได้หายไป…จนหมดแล้ว
และคนที่ได้ลบมันออกไป … ก็คือ ‘ผมเอง’
‘เพราะความรักของผมคือการที่จะทำให้คนๆนั้นต้องพบเจอกับความเจ็บปวด’
.
.
บทที่ 1 : ค่ำคืนที่ไม่อยากจดจำ…การจากไปของบุคคลอันเป็นที่รัก
~Happy Birth Day …… To you~
~Happy Birth Day …… Happy Birth Day~
~Happy Birth Day …… To you~
บทเพลงแห่งความปิติยินดียังคงบรรเลงต่อไปพร้อมๆกับการเฉลิมฉลองที่น่าจดจำ
และมันคงจะน่าจดจำยิ่งกว่านี้
หากคืนนั้นไม่ได้เกิดเรื่องสะเทือนใจขึ้นมาเสียก่อน
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~!!!
เสียงโทรศัพท์ที่ดังท่ามกลางงานฉลองทำให้เจ้าภาพ จำต้องหยุดเพื่อเดินไปรับโทรศัพท์
‘สวัสดีครับ…ผมชิมชางมินพูดครับ?’
‘คุณชิมชางมิน…คุณเป็นญาติของคิมจองจินใช่ไหมครับ?’
‘อ..เอ่อ…เราเป็นแฟนกันครับ..ไม่ทราบว่า….?’
‘คือว่า…เค้าประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ไอซียู!’
ชายหนุ่มนิ่งไปพักใหญ่ยังคงตกใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ก่อนที่รอยยิ้มบางๆนั้นจะค่อยๆเผยอออกมา
‘และแล้วก็จากไปอีกราย…หึหึ’
.
.
สามวันผ่านไป
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำยืนครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง
ระหว่างที่กำลังเดินไปยังป้ายหินที่มีชื่อสลัก ‘คิมจองจิน’
เค้ามองป้ายนั้นอยู่นาน แววตาที่เรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น
จะให้เค้ารู้สึกอะไรได้ละ…!?
ก็ในเมื่อเรื่องราวมันมักจะจบ…ลงอย่างนี้เสมอ
คนที่เค้ารัก…ไม่ว่าจะเป็นใคร
ก็มักจะจากไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
‘ชินเสียแล้ว…’
ชายหนุ่มพร่ำบอก
เพื่อนข้างกายที่มักจะอยู่ด้วยกันก็มาจากไปทีละคนๆ
ไม่ว่าจะจากไปด้วยสาเหตุนี้ หรือจากไปเพราะทนอยู่กับคำสาปอย่างเค้าไม่ได้
มันก็ดูไร้ความหมายทั้งสิ้น…เพราะเค้า ‘ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย’
รอยยิ้มนั้นเผยอออกมาอีกครั้ง
ก่อนจะหันหลังให้กับป้ายหินที่ว่า
ผลั๊กกกกกกกกกกกก~!!
ก็โดนแรงกระแทกจากใครสักคนเข้าอย่างไม่ทันได้ระวัง
“เพราะแก!! เพราะแก…!! น้องฉันต้องมาตายเพราะแก!”
ชายร่างสูงผมทองว่าด้วยแรงอารมณ์ น้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมา
แต่คนมองอย่างเค้ากลับไร้ความรู้สึก
“ฮึ! พี่แจจุงเองหรอ…!?”
“มันเพราะน้องพี่เองต่างหากที่หาเรื่องใส่ตัว! ผมเตือนแล้ว..!! ผมเตือนเค้าแล้ว!!”
ชายหนุ่มว่าก่อนจะยิ้มเยาะ คนฟังถึงกลับเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“นั้นก็เพราะมีคนอย่างนายเกิดมาต่างหาก!!” คนที่ชื่อแจจุงตะโกนกลับไปก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินจากไป
ผมมองเค้า ซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆของจองจินเดินจากไป ก็ถึงกลับหัวเราะให้กับความโง่เง่าของสองคนนั้น
‘มันใช่ความผิดของผมเสียที่ไหน…!’
‘เพราะผมปฏิเสธเค้าไป แต่เค้าดันตื้อผมไว้เอง… น้องพี่มันทำตัวเองต่างหาก!’
ชายหนุ่มพึมพำได้ไม่นานก็กลับมาถึงบ้านของตน
บ้านที่ไร้ผู้คน
“กลับมาแล้วครับ…” เค้าว่าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ทันที
ห้องทั้งห้องจึงกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง
.
.
เช้ามืดของวันรุ่งขึ้นที่พระอาทิตย์ยังคงสาดส่องมาไม่ถึง
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียสุดขีด เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างยังคงดังอยู่หน้าห้อง
‘กรึกกกก’
‘กรึกกกก’
‘ฮือออออออออ~’
เสียงร้องไห้โฮที่ผสมผสานกับอะไรบางอย่างที่กระทบกัน
“คงจะไม่ใช่ขโมยหรอกนะ…?” ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางหันมองนาฬิกาก็บ่งบอกถึงเวลาตีสามพอดิบพอดี
‘หรือว่าจะเป็น…ผี!?’
คิดได้แค่นั้นขายาวๆก็ก้าวออกไปอย่างสั่นๆก่อนจะต้องหยุดลงเมื่อเจอเข้ากับเด็กหนุ่มไม่คุ้นหน้า
“ใครนะ…!?”
‘อื้อออ~! อื้มม’ จนเสียงร้องไห้แปรเปลี่ยนไปเป็นเสียงประหลาดๆเข้ามาแทนที่
ชายหนุ่มขยี้ตาอีกทีแล้วมองออกไป
โอ้ O,.o อยู่ๆเลือดกำเดาก็ไหลออกมาไม่มีหยุด
ภาพเบื้องหน้ายังคงเล่นงานคนมองให้แก้มขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อเด็กหนุ่มคนเดิมที่เข้ามาในห้องเขาได้อย่างไรไม่รู้
กำลัง ‘ช่วยตัวเอง’ อย่างได้อารมณ์ท่ามกลางสายตาคนมองอย่าง ชิมชางมิน เจ้าของบ้าน!
“เฮ้ยยยยยยยยย!!” ก่อนจะตั้งสติได้ก็ร้องเสียงหลงออกมา
เด็กหนุ่มคนนั้นหันมองได้ไม่นานน้ำใสๆก็เอ่อคลอ ก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียยกใหญ่
เล่นเอาคนมองชักจะทำตัวไม่ถูกขึ้นทุกที ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะวางมือบนไหล่เด็กหนุ่มอย่างต้องการจะปลอบประโลม
ก็ต้องตกใจยกกำลังสอง!! “เฮ้ย!” เมื่อมือของตนทะลุเลยผ่านร่างกายของเด็กหนุ่มคนนี้ไป
เท่านั้นละ!! ถึงได้รู้ว่าตนโดน ‘ผีหลอก’ เข้าให้แล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!!” เจ้าตัวร้องลั่นก่อนจะหมดสติไป
.
.
ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายเมื่อสักครู่ก่อนจะตระหนักถึงอะไรบางอย่าง
“เฮ้ยยยย!! ไม่ได้ฝัน…!!” นั้นละถึงได้รู้ว่าบนโลกนี้ก็มีผีอยู่จริงๆ T^T
ก่อนจะสำรวมความกล้าแล้วถามออกไป
“นายเป็นใคร!! เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ห๊า!!?”
เด็กหนุ่มยังคงมองหน้าเค้าตาไม่กระพริบก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงมาและจูบปิดปาก
ไอเย็นๆจากร่างกายที่ไม่มีเนื้อหนังกำลังทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ
มองคนทำอย่างไม่เข้าใจ ก็ตัดสินใจถามออกไปทันที
“ทำบ้าอะไรของนาย!!”
“จุ๊ฟไง…” นี่ละคำแรกที่ได้ยิน ชางมินได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับ
จะสื่อสารกันรู้เรื่องไหม…!?
“แล้วจะจูบฉันทำไมละ?” เค้าถามตาขวาง
แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆกลับส่ายหน้าไปมา
“แล้วนี่จะบอกได้หรือยังว่านายเป็นใคร…?”
“มินโฮ ฉันชื่อมินโฮ”
เด็กหนุ่มร่างใสตอบกลับมา
ชางมินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะถามออกไปอีกครั้ง
“แล้วเข้ามา ‘ช่วยตัวเอง’ ในห้องฉันทำไม!!”
เมื่อถึงคำถามนี้…เด็กหนุ่มกลับไม่ตอบ
มีเพียงแค่น้ำตาเท่านั้นที่ยังคงไหลลงมา
“เฮ้ออ~!! ฉันดันโชคร้ายเจอผีที่ไม่ปกติเข้าเสียแล้ว”
.
.
TBC. ฮืออออออออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น