คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ===== Chapter 8 : เลือกกี่ครั้งก็ไม่ใช่เรา =====
ตอนที่ 8
‘ลุงมันโง่! ปล่อยให้พ่อผมหลอกอยู่ได้!’
คำพูดเดิมๆที่ผมได้ยินเกือบทุกวัน
แทนที่จะโกรธแต่เปล่าเลย
ผมกลับขำ คงเพราะเค้าเป็นลูกของ ‘มินมิน’
“ชางมิน…ฉันเลิกกับแจจินแล้วนะ”
นี่ก็ผ่านมาได้ 2 ปี วันนี้เค้าคนนั้นวิ่งเข้ามาหาผมและร้องบอกคำนั้นให้ผมได้รู้ ‘อีกครั้ง’
“ด..ดีจังมินมิน” ชายหนุ่มร้องบอกอย่างดีใจก่อนจะยิ้มออกมา
แม้ว่ามันจะดูจางกว่าทุกทีก็ตาม
“น..นายเป็นอะไรนะ? ไม่สบายหรอ?”
“เ..เปล่าไม่เป็นไร นายหิวรึยัง ฉันจะไปทำอาหารมาให้”
“จะไหวหรอ ดูสิ หน้าซีดเชียว!!”
มินมินว่าสีหน้าตกใจก่อนจะแตะไปที่หน้าผากเนียน
“ร้อนจี๋เลย!! ยังบอกว่าไม่เป็นไร จุนซู!! อยู่ไหนนะ ทิ้งลุงไว้แบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ!!”
ชางมินตกใจรีบตระครุบปากของมินมินไว้ด้วยริมฝีปากของตนทันที
ก่อนจะกระซิบข้างหู
‘จุนซูอ่านหนังสือสอบอยู่! อย่าเสียงดังสิ’
มินมินถึงได้ยอมเงียบ ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัว
“งั้นนายทานยาซะ!” เค้าว่าก่อนจะยื่นเม็ดยาเล็กๆให้กับชางมิน
ร่างสูงรับมาอย่างไม่อิดออด
ก่อนจะยิ้มกลับไปให้
ว่าเค้าโง่ก็ได้
แค่คนตรงหน้าเอาใจใส่เค้าแค่นี้
เค้าก็ดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแล้ว
และเป็นอย่างนี้มาตลอดสองปีที่ผ่านมา
.
.
‘ช..ชางมิน ฮืออ แจจิน..แจจินทิ้งฉันไปแล้ว’
คนฟังได้ยินก็ตกใจรีบรวบอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะหาผ้าขนหนูมาเช็ดผมที่เปียกปอนนั้นให้
‘แล้วทำไมตากฝนกลับมาอย่างนี้ ฮืม?’
ชางมินถามสีหน้าเป็นห่วง
แต่ยังไม่ทันจะคุยกันจนรู้เรื่อง
โทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นทันที
‘อื้ม..แจจินขอบใจนะ ฉันรักเธอ’
ร่างสูงยืนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
เก็บความน้อยใจเอาไว้ส่วนลึกของจิตใจ
ยิ้มไปให้แฝดคนน้องก่อนจะถามออกไป
ทั้งๆที่ใจก็เจ็บเกินทน ‘ดีกันแล้วหรอ? ดีแล้วละ^^’
แม้ว่าจะเสแสร้ง แต่ถ้ามันทำให้นายมีความสุขได้ฉันก็จะทำ
1 อาทิตย์ผ่านไป
มินมินกลับมาอีกครั้งด้วยเหตุผลเดิมๆ
ผมคว้าเค้ามากอดไว้แน่นๆ
จูบซับน้ำตาให้
เหมือนเป็นชู้ทางใจยังไงชอบกล
และที่แปลกกว่าครั้งไหนๆ คือครั้งนี้ แจจินไม่โทรกลับมา
นานเป็นเดือน จนความสัมพันธ์ของเราที่ผมคิดว่าดี
‘ฉ..ฉันว่าฉันรักนายเข้าแล้วละชางมิน’
‘จ..จริงๆนะ นายรักฉันจริงๆนะหรอ?’
‘อืม’
แต่มันกลับถูกทำลายลงอีกครั้ง
‘ข..ขอโทษนะชางมิน’
‘ไม่เป็นไร นายยังรักเธอสินะ’
และผมก็ต้องปล่อยเค้าไปอีกครั้ง
เป็นอย่างนี้มาตลอด 2 ปี
‘อยากจะรั้งเค้าเอาไว้’
‘อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่เก็บเค้าเอาไว้คนเดียว’
‘ไม่อยากเป็นของตายที่เค้าคิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป’
แต่คนอย่างผมมันมีค่าคู่ควรพอหรอ?
แค่รักผู้ชายเหมือนกันก็น่าสมเพชพอแล้ว
แถมเค้ายังเป็นน้องชายแท้ๆ หน้าเหมือนกันจนแยกไม่ออก
‘กลัว’ คำนี้ละมั้งที่สะกดการกระทำของผมให้หยุดนิ่งอยู่แค่นี้
เป็นแค่ชู้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว…
.
.
“จุนซู!! ลุงไม่สบายมัวแต่อ่านอะไรอยู่!!” มินมินเดินเข้าห้องมาว่าเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ต่างจากเดิมลิบลับ
ไม่ใช่เด็กตัวอ้วนกลม คนนั้นอีกแล้ว
ร่างกายที่สูงขึ้น กับความหล่อที่มีมากขึ้นทุกวัน
คนเป็นพ่อมองอย่างตกใจ
นี่เค้าก็ไม่ได้เจอ จุนซูมา 2 ปีเต็ม
ถึงจะกลับมาหาชางมิน แต่กับเด็กนี้มันไม่ยอมออกมาจากห้องทุกครั้งที่เค้ากลับมา
“คุณเป็นใครหรอฮะ?” คำถามเรียบง่าย ส่อแววเย็นชา
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ไม่สนใจคนเป็นพ่อเลยสักนิด
เป็นไปไม่ได้ที่จะจำหน้าไม่ได้
เพราะเค้ากับชางมินหน้าเหมือนกันจนแยกไม่ออกขนาดนี้
และเวลาก็พึ่งผ่านไปแค่ 2 ปี
‘ไอ้เด็กเวร!!’
“กล้าพูดจาแบบนี้กับฉันหรอ!!”
คนเป็นพ่อเลือดขึ้นหน้า ซัดลูกตัวเองจนล้มลง
เสียงดังไปถึงห้องนอนใหญ่ ชางมินรีบวิ่งมาดูก็ตกใจ
“ม..มินมินอย่า”
ชายหนุ่มร้องห้าม ก่อนจะบอกให้จุนซูเข้าห้องไป
แต่เด็กหนุ่มไม่ทำตาม ‘มันถึงวัยต่อต้านแล้วหรอไง?’
ชางมินครุ่นคิดไร้สาระก่อนจะหันไปมองหน้าแฝดตัวเอง
“ฉันบอกแล้วไงอย่าทำแบบนี้กับลูก”
“……..”
“มินมิน…”
“ลูกนายก็ไม่ใช่! ปล่อยๆมันทิ้งไปไม่สบายกว่าหรอไง!”
คำพูดเสียดแทงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
แค่พูดไปตามอารมณ์เท่านั้น
แต่เล่นเอาคนฟังแทบทนไม่ไหว
“ใช่ฮะทิ้งๆไปก็น่าจะดีกว่าแท้ๆ แต่พอดีลุงชางมินเค้าไม่ได้นิสัยเหมือนพ่อของผมนี่ฮะ”
เด็กหนุ่มพูดขึ้นลอยๆ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์
คนเป็นพ่อหัวเสีย ตบหน้าลูกตัวเองอย่างแรง
เพี้ยยยยยยยย!!
“กล้าดีนักนะ!! มาพูดจาแบบนี้กับฉัน!!”
“พ..พอแล้วมินมิน!!” ชางมินว่าเสียงแข็ง จับข้อมือเรียวนั้นไว้แน่นไม่ให้ตบหน้าลูกชายตัวเอง
แต่ยังไม่ทันจะได้สั่งสอน ตัวเองกลับหมดสติไป
“ชางมิน!!! // ลุง!!”
ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกันก่อนจะช่วยกันแบกและพาไปโรงพยาบาล
.
.
ภายในห้องพักรักษาคนไข้
‘ตอนนี้คนไข้ไม่เป็นไรแล้วนะครับ แค่โรคกระเพาะแล้วก็โรคเครียดนิดหน่อย’
เมื่อหมอบอกอาการเสร็จก็ออกจากห้องไป
ห้องทั้งห้องจึงกลับมาเงียบกริบดังเดิม
จนมินมินถามออกมา
“ไหนบอกโรคกระเพาะหายไปแล้วไง?”
“คุณเคยรับรู้อะไรด้วยหรอครับ…”
เด็กหนุ่มว่าอย่างไม่พอใจ
มินมินสะกดอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมาง่ายๆ
ก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับไปใหม่
“นายอยู่ใกล้ๆทำไมไม่ให้หมอนั้นทานยา!”
“แม้แต่ข้าวเค้ายังไม่กิน นับประสาอะไรกับยา!! เป็นแฝดกันแท้ๆ ไม่รู้จริงๆนะหรอ ว่าเพราะอะไร!!”
จุนซูหันมาพูดอย่างเหลืออด
ตะคอกคนเป็นพ่อกลับไป
“เพราะพ่อไง!! อยู่ๆเด๋วโผล่มาล้อเล่นกับหัวใจ แฝดตัวเอง เค้ารักพ่อขนาดไหนไม่เคยรู้หรือแกล้งโง่กันแน่!! ที่เค้าไม่ยอมกินไม่ยอมนอน ก็เพราะพ่อทั้งนั้น มัวแต่ห่วงพ่อจนทำอะไรไม่ได้!!”
จุนซูร่ายยาวก่อนจะมองไปที่ลุงของตน
“เพราะลุงชางมินโง่ไง!! ถึงยอมให้พ่อหลอกเอาง่ายๆ !!”
“หยุดเด๋วนี้จุนซู!!”
ทั้งคู่สะดุ้งหันไปมองตามเสียง
“ช..ชางมิน?”
“พอทั้งพ่อทั้งลูกนั้นละ!!”
ชางมินตะคอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“น..นี่ ล..ลุง โกรธหรอ?”
จุนซูเข้าไปใกล้ๆก่อนจะถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
จนคนบนเตียงขำออกมา
“ฉันจะโกรธแกทำไมว่ะไอ้เด็กอ้วน!!”
“ผมโตแล้วสูงหล่อคาริสม่า อ้วนตรงไหน -*-”
“ตรงก้นเอ็งไง 55”
ชางมินว่าก่อนจะขำออกมาเมื่อแตะที่ก้นมันนิดเดียวก็ดันดิ้นเป็นปลาไหล
มินมินมองคนทั้งคู่อย่างรู้สึกประหลาดในอก
‘ลุง+หลาน?’
มันดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้นหรือป่าวนะ?
ความคิดเห็น