คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ==*==*== Chapter 8 : อดีตของชางมิน ==*==*==
ตอนที่ 8 อดีตของชางมิน
“เด็กคนนี้คือเชวมินโฮ” ผู้เป็นพ่อแนะนำแคตเตอร์ล็อกหน้าใหม่ให้พวกเราได้เห็น เค้าคือเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ใบหน้าของเค้าเรียบเฉย ไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ
ผิดกลับวันนั้นวันที่ผมเผลอทำหนังสือตก เด็กนั้นเก็บมันขึ้นมาให้พลางยิ้มหวานเสียดิบดี
‘ปั้นยิ้มเอาใจเจ้านายหรอไง’
ผมด่าทอเค้าในใจ สวนทางกลับความเป็นจริง
ที่ผมมองมันด้วยความหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว
ก็แค่มีอคติกับเด็กทุกคนที่พ่อซื้อไว้แค่นั้นเอง
ครอบครัวของเรารักกันแบบแปลกๆ
ความสัมพันธ์ที่เรามีให้กันก็ล้วนแล้วแต่เป็นการเสแสร้ง
ผู้เป็นพ่อที่รักการค้ามนุษย์เป็นชีวิตจิตใจ
ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ทาสหรือนางบำเรอ แม้แต่ลูกชายตัวเอง
ส่วนแม่ที่หลงผู้ชายคนนั้นถึงขนาดยอมขายลูกของตัวเองเพื่อไม่ให้ความลับถึงหูคนเป็นสามี
และพี่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยรักและเชื่อใจ กลับทรยศได้ เพื่อแลกกับความสุขของตน
“ชางมิน!” เสียงเรียกคุ้นเคยจนคนที่เหม่อลอยสะดุ้งโหยง
“อะไรกันมินโฮ~!”
“เด๋วนี้ขวัญอ่อนจริงนะ~!” มินโฮว่าเข้าให้
ชางมินหัวเราะก่อนจะจับมือนั้นไว้แน่น แล้วยกขึ้นมาแนมริมฝีปากของตนอย่างแผ่วเบา
“ดีนะ..ที่สุดท้ายฉันก็ชนะ ยุนโฮ”
“ยุนโฮที่ว่า..คือพี่ชายนายนะหรอ?”
อีกฝ่ายพยักหน้ารับ “นายไม่เคยเห็นหรอก เค้าย้ายไปอเมริกาก่อนนายจะถูกขายมาเสียอีก”
“ไม่ชนะก็บ้าแล้ว โกงเค้าซะขนาดนั้น 55” มินโฮหยอกล้อ
จนอีกฝ่ายทำหน้าเป็นตูด
“55 ขำไม่ออกเลยนะมินโฮ” ชางมินยิ้มเจื่อนๆ
ยังมีเรื่องอีกมากมายที่เค้ายังไม่ได้บอกให้คนๆนี้ได้รู้
เพราะในใจมันยังนึกกลัว ‘ว่าถ้าวันหนึ่งนายได้รู้ นายจะทิ้งฉันไว้ที่นี้เพียงลำพัง’
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราตื่นแต่เช้าเพื่อกลับโซล
ชางมินใส่สูธเสียเต็มยศ จนคนมองอย่างผมถึงกลับขำออกมา
‘เค้าผิดเองนะที่ทำตัวหล่อ!’
…โซล…
แม้ว่าเรื่องของเค้า แจจุง และยุนโฮจะยังไม่เคลียร์
แต่ผมก็อยู่อเมริกาได้ไม่นาน เพราะที่นั้นคือถิ่นของยุนโฮ
และมันอาจทำให้คนข้างกายผมคนนี้ตกอยู่ในอันตรายได้
“พี่ชางมินอีกสองวันก็จะเปิดเทอมแล้ว ผมไม่อยากไปเรียนเลย~!”
“อย่าดื้อสิ ขยันๆหน่อย เด๋วจะโดนดี!”
ร่างสูงข่มขู่ จนอีกฝ่ายหน้างอ “พี่นะพี่! ไม่น่าส่งผมเข้ามหาลัยเลย ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่ามันเปลืองๆ!!”
“ตังค์ฉัน ฉันจ่าย นายเปลืองอะไรไม่ทราบ -*-”
“เปลืองตัว เปลืองเวลา เปลืองสมองไงฮะ^^”
“อย่าทำเป็นเล่นไปมินโฮ นายยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะนะ”
ชางมินว่าสีหน้าจริงจัง ออกแนวปนดุจนอีกฝ่ายหน้างอ เชิดหน้าแล้วเดินหนีไป
ชางมินเข้าก็อมยิ้มตรงเข้าไปตบหัวคนตรงหน้าเบาๆ
แต่อีกฝ่ายกลับงอลยิ่งกว่าเดิม
“ผมเจ็บนะ! T^T”
“55 เจ็บสิดีจะได้จำว่าเป็นเด็กต้องเรียนหนังสือ ^^”
“โถ่~!! ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!”
“555”
ชั้นบนสุดของโรงแรม SS hotel
“เข้าห้องซะ เด๋วพุ่งนี้จะมารับ”
“ไปไหนฮะ?”
“กลัวเด็กจะหนี ไม่ยอมไปเรียน^^”
“โถ่! พี่ชางมิน TT”
ร่างสูงว่าไว้ก่อนจะเดินเข้าอีกห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกัน
อย่างที่รู้ผมได้สืบทอดธุรกิจจากพ่อมา จึงไม่แปลกหากโรงแรมที่ผมอยู่นี้ จะมีชื่อของผมเป็นผู้บริหาร
ตั้งแต่ชั้นล่างถึงชั้นบน เป็นห้องพักธรรมดาๆ เปิดให้คนเข้าพัก
จะมีก็แค่ชั้นบนสุดเท่านั้น
ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัว
“คิบอม…เรียกเยซองมาพบฉันที”
ชายหนุ่มตะโกนผ่านทางโทรศัพท์ ไม่นานคนสองคนก็เดินเข้ามา
“พรุ่งนี้เชื่อได้เลยว่าพี่ยุนโฮจะต้องกลับมาโซลแน่ๆ ฉันอยากให้นายไปพาตัวแจจุงกลับมา”
“ครับ” เยซองขานรับเจ้านายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ส่วนนาย…เฝ้าดูแลมินโฮไว้ให้ดี ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม?”
คนฟังถึงกลับลมออกหู “เป็นเพื่อนกันมากี่ปีว่ะ!!”
“555+” ว่าแล้วก็ขำออกมา ก่อนที่คิบอมจะเดินจากไป
ความคิดเห็น