คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ===== Chapter 7 : 13.13 PM ดาวของเรา =====
ตอนที่ 7 : 13.13 PM ดาวของเรา
“ไอ้เฒ่านั้น!! บ้าเอ้ย!!” ชางมินว่าอย่างหัวเสียทันทีที่ดันนึกไปถึงเรื่องในอดีต
ที่ยังคงส่งผลมาถึงปัจจุบันได้ทุกเมื่อ
‘อยากดูผลงานตัวเองก็มาดูได้ทุกเมื่อนะ ฉันอัดเก็บไว้หลายแผ่น~’
และที่มันเป็นอย่างนั้นก็เพราะนายไงละ!!! มินโฮ!!
‘แล้วอย่างนี้ ฉันจะรักนายได้ยังไง ไร้สาระ!!’
ชายหนุ่มว่าอย่างไม่สบอารมณ์ เดินมาสูดอากาศที่บนดาดฟ้าก็เจอเข้ากับคนๆนั้น
“พ..พี่ชางมิน”
“มินโฮ? มาทำอะไรนะ?”
“ด..ดูดาว”
ชางมินได้ยินก็เข้ามานั่งลงใกล้ๆ ก่อนจะนอนแผ่ไปเหมือนอย่างทุกที
‘พี่ชางมินพี่รู้ไหม ดาวดวงนั้นนะ ชื่อมินโฮ พี่จะต้องมองมันทุกวันนะ มันจะส่องแสงก่อนทุกๆดวงละ^^’
‘แล้วนายรู้ไหม ว่าดวงข้างๆ ถึงมันจะเล็กนะ แต่จะอยู่ข้างนายตลอดไป มีชื่อว่าอะไร^^’
‘หืม? ข้างๆมินโฮ?’
‘ชางมินไง^^’
คำพูดในอดีตที่เคยสื่อถึงกัน ทำไมถึงลืมมันไปไม่ได้สักที
‘และในวันที่ดางทั้งสองโคจรมาตรงกันมันจะถือกำเนิดในทุกๆ วันของเวลา 13.13 PM
[ตีหนึ่งสิบสามนาที] เกิดใหม่เป็นดาวที่มีชื่อว่า………’
‘ชื่อว่า?? ชื่อว่าอะไร อ่ะ พี่ชางมิน?’
‘ไม่บอก ไว้ถึงวันนั้นนายก็จะรู้เอง ^^’
มินโฮหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างกายคำถามในวันวานกำลังทำให้เค้าอยากรู้
เด็กหนุ่มโน้มตัวไปใกล้ๆ จนคนที่หลับตาอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ
“จ..จะทำอะไร?”
“ผ..ผมแค่จะเรียกให้ไปนอนที่ห้อง”
“อืม”
ชางมินตอบเสียงเรียกทำท่าจะเดินลงไป
แต่ก็ถูกมือนั้นรั้งเอาไว้
“ผ..ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“………?”
“ดาวดวงนั้นมีชื่อว่าอะไร?”
มินโฮว่าก่อนจะชี้ไปยังดาวดวงหนึ่งที่อยู่บนท้องฟ้าที่มืดสนิท
ชางมินเหลือบมองนาฬิกา 13.13 PM ก็เข้าใจได้ทันที ว่าคนตรงหน้าต้องการจะสื่อว่าอะไร
“ขอโทษ….ฉันมองไม่เห็นมัน”
ร่างสูงว่าไว้ก่อนเดินลงไป
ปล่อยให้คนฟังได้แต่ยิ้มสมเพชตัวเอง
รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยังหวัง
‘ผมคงโง่มากสินะ?’
.
.
.
13.13 PM เวลาแบบนี้มันจะไปมีได้ยังไง
13 >>> ก็แค่ว่ามันเหมือนตัว B ที่เป็นกรุ๊ปเลือดของเราเท่านั้น
‘นายนี่โง่จริงๆมินโฮ ที่ยอมเชื่อเรื่องบ้าบอแบบนี้ของฉัน’
“ชางมินไปไหนมาว่ะ!?” จุนซูถามขึ้นทันทีที่เห็นชางมินเดินเข้าห้องมา
“ดูดาว!” ชางมินกระชากเสียงตอบก่อนจะทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วล้มตัวลงนอน
วันรุ่งขึ้น
“ชางมิน!! ประธานเรียก”
ทุกสายตาหันไปมองเป็นตาเดียว
แต่เค้าหาได้สนใจ เดินตรงไปหาถึงห้องทันที
“วันนี้เด็กนั้นเดบิวท์นี่”
“???”
“มินโฮไงที่นายมาลากมันไปเมื่อวาน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม?”
ชางมินถามอย่างงุนงง อีกฝ่ายยิ้มเยาะ
ก่อนจะกระเถิบเข้ามากระซิบ
“ฉันจะไล่มันออก”
คนฟังหันมาจ้องตาเขม็งอย่างที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัว
“สายตาแบบนั้น…ยังหลอกฉันได้อยู่อีกหรอ ว่านายไม่ได้รักมัน?”
“………”
‘รักหรอ? ทำไมมีแต่คนพูดคำนี้’
‘ศัตรูต่างหาก!!’
“ความรักของนายมันอนุบาลจริงๆชางมิน ถ้านายยืนกรานว่าไม่ได้รัก ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้สินะ?”
ชางมินไม่สนใจคำขู่ใดๆ เดินออกจากห้องมาทันที
“แต่ก่อนที่จะไล่มัน ขอฉันบี้ให้จมดินก่อนละกัน”
คำพูดสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ชางมินจะเดินชิ่งออกมา
“พ..พี่ยุนโฮ! แจจุง!!”
ร่างสูงร้องเสียงหลงเมื่อออกมาก็เจอเข้ากับคนเป็นพี่ร่วมวง
“ก็ยังดีที่ไม่เหมือนสามปีก่อน” แจจุงว่าก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
พอๆกับยุนโฮที่เดินนำโด่งขึ้นห้องไป
.
.
“คีย์ ถ้ามินโฮกลับมาฝากบอกด้วยว่าฉันรออยู่ดาดฟ้า”
“ฮ..เออ พี่ชางมิน ที่ครั้งก่อนช่วยมินโฮจากประธานโรคจิตนั้นได้ทัน ทำไมไม่บอกเค้าไปตรงๆละฮะ?”
ชางมินไม่ตอบเพียงแค่เดินจากห้องมาทั้งอย่างนั้น
ปล่อยให้คนมองได้แต่ส่ายหัวไปมา
จนมินโฮเดินเข้ามาพอดี
“พี่ชางมินเรียกแกนะ อยู่บนดาดฟ้า”
มินโฮพยักหน้ารับอย่างงุนงงก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน
“เรียกทำไม?”
ดูท่าจะกลับมาคุยได้อย่างเก่า -*-
แต่รู้สึกมันขัดใจยังไงชอบกล!
“ถ้าประธานเรียกอีกเมื่อไหร่ ให้มาบอกฉัน”
“หืม? บอกนาย? บอกทำไม?”
มินโฮว่าอย่างสงสัย มองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา
“ทำไม? นายห่วงฉันหรอ?”
“ป..เปล่า! ฉันจะห่วงนายทำไม !”
ชางมินว่าก่อนจะเดินลงไปก็ถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้
“พ..พี่ชางมิน”
คนฟังหูกางทันที
‘พี่?’
“ผมรักพี่จริงๆนะ” พูดจบก็ประกบริมฝีปากเข้าหาอีกฝ่ายทันทีอย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว
ชางมินก็เผลอตอบรับจนคนทำยิ้มกริ่ม
“พี่รักผมใช่ไหม?”
“………”
“ท..ทำไมต้องโกหก?”
“……..”
“พี่รังเกียจผมมากขนาดนั้นเลยหรอ?”
ชางมินนิ่งไป
ใช่ว่าไม่รู้ แต่ปฏิเสธมาตลอดต่างหาก
‘ฉันมันโง่เอง …’
‘มันถึงเวลารึยังนะ? ถึงเวลาที่ฉันจะฉลาดขึ้นมาซะที’
คิดได้ดังนั้นก็คว้ามินโฮเข้ามาใกล้และจูบกลับไปทันที
“ขอโทษ…ฉันรักนาย”
คนฟังยิ้มรับทั้งน้ำตา
‘รัก’ คำที่ผมเฝ้ารอมานาน
แม้ต้องโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่มันก็คุ้มนะ ถ้าได้ยินคำนี้จากพี่
สัมผัสที่ไม่ได้รับมานานทำให้ทั้งคู่โหยหากันและกันจนยากจะถอนตัว
ชางมินผละห่างออกมาอย่างเสียดายก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แน่น
“ฉันขอโทษ ที่โง่อยู่นาน”
“ไม่เป็นไร ผมเองก็โง่พอกัน”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอีกครั้ง
ก่อนจะนั่งลงดูดาวข้างๆกันอยู่บนดาดฟ้า
มีเพียงแค่เสียงกระซิบเท่านั้น ที่ส่งผ่านถึงกันและกัน
MH ‘พี่รักผม? แล้วทำไมต้องผลักไสผมด้วย?’
CM ‘…………….’
MH ‘บอกผมไม่ได้หรอ พี่ชางมิน?’
CM ‘…เพราะนายอาจจะเกลียดฉันก็ได้’
คนฟังลุกขึ้นมาจ้อง “เกลียด? ผมจะเกลียดพี่ทำไม?”
ชางมินไม่ตอบเพียงแค่เบือนหน้าหนี
จะให้รู้เรื่องประธานโรคจิตนั้นได้ไง! ไม่มีทาง!!
“เ..เรื่องประธานหรอฮะ?”
ชางมินหันควับ
“นายรู้อะไร!?” ชางมินถามเสียงแข็ง บีบแขนสองข้างอีกฝ่ายจนแดง
“ผ..ผม รู้หมดแล้ว พี่แจจุงเล่าให้ฟัง”
มินโฮตอบเสียงสั่น จนชางมินต้องรีบปล่อยมือออก
“ตกใจหรอ? โทษที”
เค้าว่าก่อนจะกอดมินโฮ แน่น ลูบแขนสองข้างไปมาให้หายกลัว
“ผ..ผมไม่เกลียดพี่หรอก แต่ผมไม่เข้าใจ”
“???”
“พี่โกหกผมทำไม! มาหลอกผมทำไม!! ว่าพี่หลอกใช้ผมนะ!!”
คนฟังนิ่งไป
ก่อนจะพลั่งพลูสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมด
‘เพราะฉันไม่อยากถูกมองว่าน่ารังเกียจ’
‘เพราะฉันไม่อยากให้มาอยู่ใกล้ๆ และเจอกับประธานโรคจิตนั้น!!’
‘และเหตุผลสุดท้ายคือฉันมันโง่เองที่ไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารัก’
มินโฮนิ่งฟัง คว้ามากอดด้วยน้ำตา
“ร้องอีกแล้ว!!”
“ผมดีใจนี่!”
“ดีใจที่ฉันโง่หรอไง -*-”
“ดีใจที่พี่หายโง่แล้วต่างหาก 555”
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น