[SF] Changminho รวมเรื่องสั้นชมฮ

ลำดับตอนที่ #7 : === [SF] คริสมาสต์อีพกับคืนวันที่ไม่มีวันลืม ===

[SF] - คริสมาสต์อีพกับคืนวันที่ไม่มีวันลืม

Writer : mintan O-O

Paiting : changminho

Note : บอกไว้ก่อนนี่เป็นชางมินโฮ!! ชางมินโฮล้วนๆ เอาคริสมาสต์ไปก่อน

อย่างที่รู้กัน ใกล้จะ 26 เเล้ว ซึ่งไม่เกี่ยวอะไร...เเต่เเต่งมะออก อยากร้องไห้T^T

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ท้องถนนที่ถูกย้อมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดตา

แสงไฟที่ประดับตามข้างทาง

และต้นคริสมาสต์ที่ยังคงตั้งตระหง่านเพื่อต้อนรับวันเทศกาล

มันคงจะสวยกว่านี้ หากข้างๆฉันมีนายอยู่เคียงข้าง

แต่มันกลับวังเวงเสียจนน่ากลัว ทั้งๆที่นายก็อยู่ใกล้ๆ

‘แต่เหมือนไร้ตัวตน….’

“เพราะคนๆนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว”

จากแต่ก่อนที่จะมีเค้าคอยตาม มาตอนนี้กลับเป็นผมที่จะต้องคอยตามเค้าทุกฝีก้าว

จากที่ในแววตาอันน่าหลงใหลนั้นเคยมีแต่ผม

แต่ทำไมละ…ทำไมตอนนี้ ‘เค้าไม่แม้แต่จะหันกลับมา’

“คำบอกรักที่เคยกล่าวไว้เมื่อวันนี้ของปีที่แล้ว…นายโกหกกันใช่ไหม?”

นายรักฉันจริงหรือป่าว?

เพราะคนรักกัน…เค้าไม่มีวันทำกันอย่างนี้หรอก

ผมมองไปที่ ‘เค้า’ ที่ยังคงมีรอยยิ้มเสมอ

แค่ต่างออกไปตรงที่ … คนๆนั้น

คนที่เค้ามอง… ไม่ใช่ผม

.

.

สองมือประสานกัน โน้มตัวลงมา ใบหน้าที่อยู่ห่างกันไม่กี่เซ็น

ก่อนจะ…ก่อนที่จะ! เอาะเถอะ…ผมคงไม่ทนดูจนจบให้เจ็บปล่าวๆหรอก

ก็ได้แต่หันหลังแล้วเดินกลับไปในที่ๆเป็นของตัวเอง

ในใจเฝ้าคิด “นายเรียกฉันมา…เพื่อให้มาดูคนรักตัวจริงของนายอย่างนั้นหรอ มินโฮ ”

ผมไม่ใช่คนใจดีหรอกนะ ที่เห็นแฟนตัวเองกำลังจูบกับคนอื่นแล้วยังทำเป็นเฉยไม่เดินเข้าไปหาเรื่อง

เพียงแค่ผม…ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับก็เท่าน้น

ไม่ว่าคำตอบที่ได้จะออกมาแบบไหนก็ตาม

‘มันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจ’

แล้วผมควรจะเข้าใจแบบไหนละถึงจะถูกต้อง! ต้องให้ได้กันก่อนไหม!?

.

.

พอเถอะ…!! เลิกคิด วันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่อย่างเหนื่อยล้า

.

.

แต่ชายหนุ่มจะรู้บ้างไหม…!?

ว่าระหว่างที่หลับสบายอยู่นั้น ยังมีใครสักคนที่ยังคงเฝ้ารอ…อยู่ที่เดิม

จนเลยเวลานัดไปนานกว่า 2 ชั่วโมง คนที่ว่าก็ยังไม่มาสักที

จึงตัดสินใจโทรไปถามว่าตอนนี้เจ้าตัวอยู่ที่ไหน

“พี่ชางมิน! ผมรอนานแล้วนะ พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย!!”

“……..”

“พี่ชางมิน!?”

“….นายยังจำฉันได้อยู่หรอ มินโฮ”

เสียงปลายสายว่าอย่างเหนื่อยอ่อน

คนฟังได้แต่ขมวดคิ้วเรียว มองโทรศัพท์ในมืออย่างไม่เข้าใจ

“พี่ชางมิน…พี่เป็นอะไรหรือป่าว?”

“ฮึ! นายถามฉันหรอ?”

มินโฮชักไม่เข้าใจตะโกนถามไปอีกครั้ง

“พี่ชางมิน…พี่กำลังพูดเรื่องอะไร?”

“……..” แต่พี่เค้ากลับไม่ตอบ ก่อนจะตัดสายทิ้งไป

ตู๊ดดด … ตู๊ดดด…. ตู๊ดดดด

.

.

ร่างสูงมองโทรศัพท์ในมืออย่างไร้ความรู้สึก

‘ผมคงชินแล้ว….’

ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง

ปังงง!! ปังงง!!

แต่ก็ต้องสะดุ้งขึ้นมา! เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู[?]

จะว่าเคาะประตูมันก็ไม่ถูก เรียกว่ากำลังจะพังเข้ามาเลยต่างหาก!!

“พี่ชางมิน!! เปิดประตูให้ผมหน่อย…!!”

และเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายทำให้เค้ารู้ทันทีว่าคนที่อยู่ด้านนอกนั้นเป็นใคร

ชางมินถึงกับยืนนิ่ง ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าห้อง

‘ผมไม่ใช่คนขี้งอนอะไรนะ…’

‘เพียงแต่ครั้งนี้…อารมณ์ของผมมันยังไม่ดี หากพูดกัน เราก็มีแต่ต้องทะเลาะกันเปล่าๆ’

ปังงงง!! ปังงงงงง!!

แต่จนแล้วจนรอดคนที่ยืนนิ่งกลับไม่ขยับเขยื้อน จนใครอีกคนที่เดินลงมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดต้องเดินไปเปิดเสียเอง

แถมยังบ่นทิ้งท้ายให้น้องชายที่เอาแต่ยืนนิ่ง

“ชางมิน! ทำไมไม่เปิดว่ะ!?”

“พี่ยุนโฮ…”

ยุนโฮส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเมื่อเปิดประตูเรียบร้อยแล้ว

มินโฮที่เดินเข้าบ้านมาก็เจอกับชางมินพอดิบพอดี

“พี่ชางมิน…พี่ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“ทำหรอ..? ฉันทำอะไร?” ร่างสูงเถียงกลับไป

อารมณ์หงุดหงิดค่อยๆคลืบคลานเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว

“ก็ที่พี่ผิดนัดผม!! แล้วยังจะตัดสายผมอีก!!”

มินโฮว่าอย่างไม่พอใจ

ชางมินก็เอาแต่นิ่งเงียบ

มันน่าหงุดหงิดจริงๆ!

“วันนี้มันวันอะไร!! พี่อย่าบอกนะว่าพี่ลืมไปแล้วนะ!!”

“วันที่ 24 คืนวันคริสมาสต์อีพ!”

มินโฮสบตากับอีกฝ่ายก่อนจะถามออกไปอีกครั้ง

“ในหัวพี่…จำได้แค่นี้ใช่ไหม?”

“……..”

“ได้!!” ว่าแล้วมินโฮก็โยนกล่องเล็กๆออกไปจนปะทะโดนร่างสูงเข้าอย่างจัง

ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งออกจากประตูไป

ชางมินมองของสิ่งนั้นที่ล่วงหล่นลงมาถึงมือพอดิบพอดีอย่างใช้ความคิด

เค้าเปิดมันออก ‘แหวน….’

มองมันได้สักพักก็ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ

วิ่งตามร่างบางออกไปทันที

“มินโฮ!!”

เค้าตะโกนเรียกเมื่อวิ่งมาถึงถนนใหญ่

รถลามากมายที่ผ่านไปมา กำลังบดบังไม่ให้เค้าวิ่งต่อไป

ร่างสูงมองอีกฝ่ายที่อยู่อีกฝากหนึ่งของถนน อย่างหลากหลายความรู้สึก

ตอนนี้เค้าสับสน…ไม่ว่าจะเรื่องที่เห็น

หรือเรื่องที่ได้ยิน

จะวิ่งไปหาก็ไม่ทัน เมื่อสัญญาณไฟจราจรดันบ่งบอกถึงตัวคนที่หยุดเดิน

ก็ได้แต่ตะโกนข้ามฝั่งกลับไป หวังให้อีกฝ่ายได้ยิน

“มินโฮ…ฉันขอโทษ!!!”

“ที่จริง!! ฉันจำได้!! จำได้ทุกอย่างนั้นละ!!”

“มินโฮ!!!”

ร้องเรียกอยู่นาน แต่ฝั่งตรงข้ามกลับไม่มีคนๆนั้นเสียแล้ว

ชางมินมองไฟจราจรอีกครั้ง

และคราวนี้ดันเป็นโอกาสของเค้า

ร่างสูงวิ่งไปยังอีกฝากหนึ่งทันที!! มองหาเสียทั่ว แต่ก็ไม่พบ

ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง

“มินโฮ…….”

เค้าเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างเหนื่อยอ่อน

ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อหันหลังกลับไป ก็เจอเข้ากับใครคนนั้น

“ถ้าพี่จำได้!! แล้วทำไม..!! ทำไมถึงต้องผิดนัดผม!! ทำไม…!! ทำไมถึงต้องตัดสายผม!”

อีกฝ่ายว่าออกมาทั้งน้ำตา

ชางมินเห็นเข้าก็ถึงกลับทำอะไรไม่ถูก

‘ตูยังแพ้น้ำตาคนๆนี้ไม่หายเสียที’

ยกมือขึ้นปาดมันออกให้อย่างเบามือ

โน้มตัวลงไปจูบซับน้ำตาสักทีสองที

“ฉันขอโทษ…ฉันแค่ กำลังโกรธนาย”

“โกรธผม?” มินโฮถามกลับอย่างงงๆ พลางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

ชางมินพยักหน้าหงึกๆ

“ก็ตอนนั้น….”

ว่าแล้วก็เล่าเรื่องนั้นให้ฟัง

มินโฮได้ยินก็ถึงกลับอมยิ้ม

แกล้งทำเป็นมองออกไปดูวิวยามค่ำคืนเสียอย่างนั้น

“ไฟคริสมาสต์นี่สวยดีจัง~”

“มินโฮอาา จะไม่อธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยหรอ?”

ชางมินถามกลับมาพลางเขยิบเข้าใกล้ เอาหัวซุกไซร้ไปมาแถวต้นคอให้อีกฝ่ายต้องดันตัวหนี

นานๆทีคุณชายชิมแกจะทำอะไรแบบที่คนปกติเค้าไม่ทำ

และนานๆที ที่คุณชายแกจะยอมปริปากออกมาถึงเรื่องที่อยู่ในใจ

‘ผมดีใจนะ…ที่ผมได้รับฟังเสียงในใจของพี่’

“มินโฮ!!”เมือ่เห็นชางมินเร่งรัด ก็ได้แต่ พยักหน้าหงึกๆ

แล้วออกปากเล่าว่าจริงๆแล้ว ไอ้ที่เห็นว่าจูบ ยังไม่ทันจะได้จูบกันจริงๆเสียหน่อย!!

เพียงแต่ว่า….!!

“แต่ว่า..!? แต่ว่าอะไรอ่ะมินโฮ!?”

เห็นอีกฝ่ายคาดคั้นเหมือนเด็กๆก็ได้แต่ขำออกมา

ก่อนจะเขย่งตัวเล็กน้อยแล้วประกบริมฝีปากเข้าหากันเป็นคำตอบ

ก่อนจะผละออกมาแล้วบอกออกไป

“เพราะพี่เค้าแค่สอนวิธีให้ของขวัญวันครบรอบกับคนสำคัญ….”

ชางมินได้ยินก็ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

หูที่กางอยู่แล้วกลับกางขึ้นกว่าเก่า[?]

เอ้ย!! แดงขึ้นกว่าเก่า

“สรุปนี้ฉันเข้าใจผิดไปเอง?”

มินโฮพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่หลับตาข่มความรู้สึก

‘ทำไมเด๋วนี้ตูขี้งอนจังฟ่ะ~!?’

คิดอะไรได้ไม่นานมือหนาก็ถูกประสานเข้ามาด้วยมือบางของใครอีกคน

ชางมินลืมตาขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้คนข้างกาย

พลางพากันเดินไปตามทางที่มีแสงสีสวยงาม

กับค่ำคืนคริสมาสต์อีพที่แสนคิดถึง

.

.

“พี่ชางมิน!! ผมมีเรื่องจะบอก…”

“???”

“ค..คือ…ผม..ผมรักพี่!!”

และจะเป็นคำบอกรักเดิมๆ ในที่เดิมๆ ของวันเดิมๆ

ในทุกๆปี

แค่นี้ชิมชางมินคนนี้ก็นอนหลับฝันดี

‘ราตรีสวัสดิ์แล้วครับ^^’

“ผมรักคนๆนี้สุดหัวใจจริง….”



THE END