คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ==*==*== Chapter 7 : พบกันอีกครั้ง ==*==*==
ตอนที่ 7 : พบกันอีกครั้ง
‘ยุนโฮ….’
‘นายไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครต่อใครว่าใช่ไหม?’
.
.
“แจจุง มานี่สิ ฉันจะพานายหนีออกไป^^”
ร่างสูงยิ้มมาให้ก่อนจะจับมือบางนั้นไว้แน่นแล้วพากันหนีออกมาทางหน้าต่าง
“พ…พ่อ! ม..ไม่นะฮะ ผมขอแจจุงละ ผมขอ!”
เสียงร่ำไห้ไหว้วานคนเป็นพ่อ ขอให้ยกคนๆนี้ให้กับเค้า
แต่คนๆนั้นก็ไม่ฟังพลางลากแจจุงออกจากห้องไปอย่างไร้ความปราณี
“ฉันจะยกมันให้ก็ต่อเมื่อแกได้ขึ้นมาสืบทอดธุรกิจต่อจากฉันไม่ใช่ชางมิน!!”
คนเป็นพ่อทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก่อนจะเดินจากไป
.
.
ยุนโฮ คนที่ปกป้องเค้านะหรอ
จะเป็นคนไม่ดี?
ฉันไม่เชื่อ!!
ว่าแล้วก็วิ่งต่อไป จนชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง
“โอ๊ะ!! ขอโทษครับ” แจจุงว่าพลางก้มหน้าขอโทษขอโพย
ส่วนคนที่ชนเบิกตากว้างทันที
“แ..แจจุง?”
“ยุนโฮ…” แจจุงร้องเสียงหลงน้ำใสๆค่อยๆหยุดลงมา
เค้ารีบกระโดดกอดคนตรงหน้าทันที
ยุนโฮเห็นเข้าก็ตกใจ กระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“แจจุง…นายมาที่นี้ได้ยังไง?”
“ฉ…ฉันมาตามหานาย”
“ตามหาฉัน? ทำไม?”
“เพราะฉันรักนายนะสิ !!”
แจจุงว่าก่อนจะกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นอีก
ยุนโฮใจกระตุกวูบ ใจมันสั่นแปลกๆ
“ขอบคุณนะ…”
“แต่..มันช้าไปแล้วละแจจุง”
คนฟังได้ยินก็แทบทรุด เงยหน้ามองคนพูดอย่างขอคำตอบ
เห็นอีกฝ่ายกวักมือเรียกใครอีกคนก็แทบล้ม
‘จุนซู?’
เพื่อนเพียงคนเดียวตั้งแต่ถูกขายมาด้วยกัน
เค้าพร่ำบอกเรื่องราวของเค้ากับยุนโฮมากมายให้กับคนๆนี้คนที่เค้าเชื่อใจ
แต่…ทำไมละ?
“ทำไมละ จุนซู ทำไมกันยุนโฮ!?”
“นายคือของชางมิน ส่วนจุนซูคือของฉัน เข้าใจดีหรือยังละ คิมแจจุง!”
ยุนโฮตะเบ่งเสียงจนอีกฝ่ายสะดุ้งทั้งน้ำตา
จุนซูเซมองไปทางอื่น
ส่วนยุนโฮเปลี่ยนมากระชับอ้อมแขนของจุนซูแทนก่อนจะเดินจากไป
ทิ้งแจจุงให้นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง
“พี่แจจุง….” จนกระทั่งชางมินตามมาจนทัน
แจจุงก็โผเข้ากอดชางมินอย่างหาที่พักใจทันที
“ท…ทำไมละชางมิน…ทำไมคนๆนั้นที่คอยช่วยฉัน ถึงทำกับฉันแบบนี้”
“………..”
“ฉันทำอะไรไม่ดี ไม่ถูกใจ ทำไมละ …ทำไมยุนโฮถึงเปลี่ยนไป”
คนตัวเล็กกว่าเอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอด
ชางมินได้แต่ยกมือขึ้นลูบหัวคนเป็นพี่ไปมาอย่างนึกเห็นใจ
ส่วนใครอีกคนที่เฝ้ามองการกระทำก็จำต้องผละออกจากไออุ่นของมือคู่นั้น
“พ…พี่แจจุง ไว้พี่ทำใจได้ก่อน ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”
ร่างสูงว่าก่อนจะช่วยพยุงแจจุงกลับโรงแรม
โดยมีมินโฮเดินตามมา
.
.
ความจริงที่เก็บซ่อนไว้
รู้ว่าสักวันคงต้องเปิดเผย
แต่หากบอกออกไป
หัวใจจะรับได้แค่ไหนกัน
มินโฮ…นายอาจจะเกลียดฉันขึ้นมาก็ได้
“ฉ..ฉันพร้อมแล้วชางมิน เล่าทุกอย่างให้ฉันฟังที”
“……….”
“ว..ว่าทำไม! ทำไมยุนโฮถึงเปลี่ยนไป”
ชางมินตั้งสติ
ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาสูดลมเข้าออกอยู่อย่างนั้น และหันหน้ามาเผชิญหน้ากับแจจุง
“เพราะพี่เป็นของผม…”
“……….”
“พี่ยุนโฮเค้าเห็นผม…มีอะไรกับพี่”
สิ้นสุดคำพูดของชางมิน
ไม่ใช่แค่แจจุงคนเดียวที่ตกใจ
มินโฮที่ยืนอยู่ด้วยก็น้ำตาคลอ
“แ…แค่นั้น เค้าก็ทิ้งฉันไปเลยหรอ?”
ชางมินหลับตานิ่ง
“ตอนนั้นก็ยังหรอก…จนกระทั่งพี่เป็นของผมทั้งตัวและใจ”
“ใจฉันเนี่ยนะ!?” แจจุงร้องบอกออกมาอย่างตกใจ
เพราะคนที่เค้ารักมีแค่ ยุนโฮคนเดียว
“ก็เพราะช่วงหลังๆพี่เปลี่ยนไป ดีกับผมมากขึ้นนี่ จริงไหม?”
แจจุงพยักหน้า ก่อนจะถามกลับไป “เพราะเรื่องของฉันใช่ไหม ยุนโฮถึงทำแบบนั้น กับนาย?”
เค้าถามออกไปอย่างกล้าๆกลัว
ชางมินไม่ตอบ พลางหันหลังและเดินออกจากห้องไป
‘ผมไม่จำเป็นต้องบอกนี่จริงไหม?’
ร่างสูงครุ่นคิดขณะที่กำลังเดินออกจากห้องไป
ก็เห็นมินโฮยืนน้ำตาคลอ พยายามสกัดกั้นอารมณ์ของตัวเองเต็มที่
“มินโฮ…มากับฉัน”
อีกฝ่ายเดินตามชางมินกลับห้องนอนทันที
มินโฮนิ่งเงียบ
อยากถาม แต่ไม่กล้า
อยากรู้ แต่ไม่ถาม
“นายไม่มีอะไรจะถามฉันหน่อยหรอ?”
แต่คนตรงหน้าก็ยังคงเงียบกริบเหมือนเดิม
“มินโฮ…”
“ผม..มีสิทธิถามหรอฮะ?”
เสียงอีกฝ่ายดูสั่นเครือ จนชางมินชักใจไม่ดี
“นายคือแฟนฉัน คือคนสำคัญที่สุดคนเดียวของฉัน ทำไมจะไม่มีสิทธิละ?”
“พ..เพราผมมันไร้ค่าเกินกว่าจะถาม”
“คำนี้อีกแล้วนะมินโฮ ใครบอกกันว่านายไร้ค่า ถ้านายไร้ค่า ฉันไม่ยิ่งกว่าหรือ?”
ชางมินถาม สีหน้าหนักใจ
คนฟังเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา “ผ..ผมขอโทษ”
“ขอโทษทำไมอีก” เค้าว่าก่อนจะปาดน้ำตานั้นทิ้งให้
“ผ..ผมไม่อยากรู้อะไรแล้ว ผมกลัว”
“ขอโทษนะ…” ร่างสูงว่าพลางกุมมืออีกฝ่ายไว้แน่น
“ฉันรักนายนะมินโฮ…”
เค้าว่าพลางโน้มตัวลงไปจูบอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“…………”
“ถึงนายจะไม่ใช่ครั้งแรกของฉัน แต่ฉันรักนายคนเดียวนะ …”
“ผ..ผมถามอะไรอย่างสิ พี่ทำแบบนั้นกับพี่แจจุงทำไม?”
พอถึงคำถามนี้ชางมินกลับเงียบไป
ลุกขึ้นนั่งสีหน้าจริงจัง
“นายอาจไม่รู้นะ…แต่ฉันทำเพื่อนาย”
“เพื่อผม?” คนฟังถึงกับออกอาการมึนงง
เพื่อเค้าเนี่ยนะ?
“นายเอง…ก็ถูกขายมาหลังแจจุง ได้ไม่นานจำได้ไหม?”
“……..” พอถึงตรงนี้ มินโฮกลับเงียบไป
เค้ายังคงจำได้
ว่าการเป็นทาสมันรู้สึกอย่างไร
ความทรมานที่ได้รับยังคงไม่หายไปจากใจ
“จริงๆแล้ว…ฉันชอบนายมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน”
มันอาจดูไม่น่าเชื่อ ใครกันจะหลงรักกันได้แค่เพียงสบตา
แต่สำหรับผม … มันเกิดขึ้นจริงๆ
‘นี่ฮะ คุณทำหนังสือตก’
รอยยิ้มที่มีให้เค้าแตกต่างจากคนอื่นที่ยิ้มเพราะความหวาดกลัวหรือสมเพช
เด็กคนนี้มันบริสุทธิ์เกินไป
ชายหนุ่มรับมาก่อนจะหันหลังหนีทันที
.
.
“หืม? แล้วทำไม ตอนที่ผมบอกรักพี่ตั้ง 3 -5 รอบพี่ดันไม่ตอบผมละ แถมยังผลักไสไล่ส่ง”
“อ..เอ่อ..ก็ฉัน เขินนี่นา!” ร่างสูงว่าใบหน้าแดงก่ำ
ก่อนจะหันหนีไป คนมองก็ได้แต่ยิ้มออกมา
“ขอบคุณนะฮะ”
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น