คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ===== Action 6 : ความเกลียดชัง vs ความรู้สึกข้างใน =====
===== Action 6 : ความเกลียดชัง vs ความรู้สึกข้างใน =====
‘มินโฮ ….’
‘ปวดหัวหรือเปล่า…?’
ถ้อยคำที่เหมือนเป็นห่วง อย่าเล่นละครหลอกลวงผมอีกเลย
‘ชางมินแค่หลอกใช้นายเท่านั้น คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นหรือไง!’
กับความจริงที่รู้ดีอยู่แล้ว ของผู้หวังดีคนหนึ่งที่กระซิบบอกขณะที่ปลายกระบอกปืนยังจ่ออยู่ที่ศีรษะ
‘ดีใจไหม ได้ทำงานได้ช่วยเหลือชางมินลูกของฉันสักทีนะ’
‘เห็นบอกว่าจะเก็บนายไว้เล่นอีกสักหน่อย แต่ดูท่าจะไม่ต้องการแล้ว … ’
ความช่วยเหลือที่ถูกหยิบยื่นให้ ห้องโสมมที่มีแต่ความสะอิดสะเอียน ผู้คนที่ผลัดกันเข้าออกกับความป่าเถื่อนที่ไม่ซ้ำหน้า
อย่างไหนกันคือตัวตนจริงๆ หรือว่าผมจะถูกพี่หลอกใช้ ‘อีกครั้ง’
“มินโฮเย็นแล้วนะ ออกไปข้างนอกกันหน่อยไหม เห็นเค้าว่ากันว่าหิมะตก?”
“ผมไม่ไป”
มินโฮว่าเสียงแข็ง พลิกตัวไปอีกทาง หลับตาลง ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไป
“เป็นอะไรไปน่ะ ข้าวก็ทานนิดหน่อย ไม่พอใจอะไร?”
“เปล่า”
“มินโฮ …”
“บอกว่าเปล่าก็เปล่าไงเลิกยุ่งกับผมสักที จะให้ผมทำอะไรว่ามาเลย จะยิงให้ตายก็เอา!!”
เค้าว่าออกไปอย่างหมดความอดทน พอกันที ไม่อยากจะหวัง ไม่อยากจะเชื่อใจอีกแล้ว
ชางมินผงะเล็กน้อย ปล่อยมือจากคนตรงหน้าทันทีที่ถูกสะบัดออก
“ฉันแค่เป็นห่วง …”
“…….”
“ตลอดสามวันมานี้นายทานนิดเดียว ไม่ออกไปไหน เอาแต่นอนอยู่ในห้อง มันอุดอู้”
“เก็บความหวังดีของพี่ไปเถอะ .. ผมไม่ต้องการ”
เด็กหนุ่มปิดท้ายก่อนจะคลุมโปงขึ้นมาปิดหน้า
จนคนมองชักจะไม่พอใจดึงมันออกเผยให้เห็นว่าคนบนเตียงกำลัง ‘ร้องไห้’
“อยากกลับใช่ไหม…”
“……”
“อยากไปจากฉันมากนักหรอไง! ฉันทำขนาดนี้นายเคยเห็นบ้างไหม ฉันต้องหัวเสียทั้งๆที่ไม่เคยเป็น งานฉันพลาดก็เพราะนาย นายเป็นใครกันแน่ ถึงได้ .. ถึงได้ …”
(มาทำให้หัวใจของฉันมันไม่ปกติ?)
คำพูดต่างๆถูกกลืนลงไปเมื่อตัวเองไม่อาจจะยอมรับความจริงข้อนี้ได้
หรือว่าเค้า … จะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ?
มินโฮเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา ความน้อยใจ อึดอัด อัดอั้น พลั่งพลูออกมาอีกครั้ง
“ใช่ผมอยากไปให้ไกลจากพี่…”
((จะได้ไม่ต้องมารู้สึกแปลกๆ เจ็บในใจอย่างทุกวันนี้))
“ฆ่าผมซะ …”
((งานที่ได้รับมาจะได้เสร็จ … ))
ชางมินหลับตา กลั้นไม่ให้ความรู้สึกออกมา ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง
ก่อนจะตะโกนออกไป “ก็ได้อยากไปนักใช่ไหม!!”
ปืนกระบอกเดิมถูกยกขึ้นอยู่ในระดับสายตา เค้าส่งมันให้กับอีกฝ่าย
มินโฮมองมันอย่างสับสน ชางมินคิดจะทำอะไร?
“ยิงฉันสิ … ”
“….??”
“ยิงฉันแล้วก็ไปซะ!!”
ชางมินยิ้มเหี้ยมออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อนที่อีกประโยคจะหลุดออกมาจากปากให้คนฟังได้แต่อ้าปากค้าง
“ไม่อย่างนั้นนายก็จะเป็นคนที่ถูกยิง …”
“…….”
“เพราะฉันคงจะปล่อยนายไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้”
((ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!))
รวดเร็ว หนักแน่น ไม่มีความลังเล
ปืนกระบอกนั้นถูกแย่งไปโดยเชวมินโฮ คนที่เค้าเปิดทางให้
เด็กหนุ่มหลับตาและลั่นไกออกไป พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลไปตามทาง
ชางมินล้มลง เลือดไหลออกมาจากบาดแผล สมใจนายหรือยังมินโฮ
‘เท่านี้นายก็จะได้กลับบ้านอย่างที่ต้องการสักที’
แต่ไม่รู้ทำไมตัวเค้าถึงได้ยืนลังเลเหมือนไม่อยากจะไปเสียอย่างนั้น
เค้าพึมพำมันออกมาเบาๆว่า ‘ขอโทษ’
ก่อนจะวิ่งออกไปทันทีที่เห็นคิบอมเดินเข้าห้องมา
((ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!))
มือของเค้าสั่นเทา ผมเห็นเค้าร้องไห้ เค้ามีท่าทีลังเล
แต่ความลังเลนั้นไม่อาจฉุดรั้งความต้องการของเค้าเอาไว้ได้เลย
เห็นชัดแล้วนี่ไงว่าอะไรที่สำคัญกว่ากัน
‘ชางมินหรือยุนโฮ’
ในเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะวิ่งออกจากประตูไป
อนาคตที่เลือกเอง และมีเค้าเป็นคนเบิกทาง
คิบอมเดินเข้ามาพยุง
บาดแผลที่ตรงหน้าอกยังไม่เจ็บเท่ากับความรู้สึกที่อยู่ใกล้กัน
“ม..ไม่ต้องตาม คิบอม”
ผมตะโกนบอกทันทีที่เห็นว่าคิบอมจะตามมินโฮออกไป
ก่อนที่ตัวผมจะหมดสติไป
‘อย่างนี้…สมใจนายแล้วใช่ไหมมินโฮ’
‘ม..ไม่! เค้าต้องไม่เป็นไร’
‘พ..พี่ชางมินอึดจะตาย’
‘แล้วถ้าเค้าเป็นอะไรไปจริงๆ?’
ความกังวล ความวุ่นวายใจ ความสับสน และความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก
มินโฮเดินครุ่นคิดมองมือทั้งสองของตัวเองมาตลอดทาง
มาจนถึงบ้านที่คุ้นเคย แต่กลับเงียบกริบ เมื่อในนั้นกลับว่างเปล่าไม่เหมือนทุกที
“คุณน้าฮะ // พี่ยุนโฮ”
แต่เหมือนบ้างร้าง ไฟปิดสนิทไม่มีร่องรอยของการมีชีวิตอยู่
จนใครคนหนึ่งสะดุ้งลุกขึ้นจากโซฟา ทั้งๆที่ไฟในบ้านยังคงปิดสนิท
“มินโฮ…?”
“พ..พี่ยุนโฮ ฮึ่ก ..ฮืกก”
เมื่อเจอเข้ากับใครคนนั้นเค้าก็กลั้นมันไม่อยู่อีกต่อไป
ยุนโฮไม่ถามความอะไรเพราะเข้าใจว่าคงไม่พ้นเรื่องชางมิน
เมื่อเห็นน้องชายสงบลง เค้าก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
“แล้วนี่คุณน้าไปไหน?”
“อ..เออ คือพวกท่าน .. เสียแล้ว”
“ห๊า!!? พ..พี่พูดเล่นหรือเปล่า”
ยุนโฮส่ายหน้าไปมา สายตาเศร้าสร้อยและใบหน้าที่เครียดจัดทำให้คนมองเข้าใจได้ทันที
มินโฮเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก เค้าเข้าใจดี และสนิทกับครอบครัวนี้มากพอ
“มันเป็นการฆาตกรรมใช่ไหม?”
มินโฮถามเสียงเข้มขึ้น แววตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็น ยุนโฮพยักหน้า มือทั้งสองกำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงใบหน้าของชางมินในวันนั้น
“ใคร? ใครเป็นคนทำ”
“…………”
“พี่ยุนโฮบอกผมมาสิ!! ผมจะไปฆ่ามัน!!”
ยุนโฮมองหน้าน้องชายด้วยความเป็นห่วง
ตั้งแต่ที่ได้ยินว่ามินโฮรักชางมิน เค้าก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ยังไง
“พี่ยุนโฮ!!!”
“ช..ชางมิน คนที่ทำเรื่องแบบนี้คือหมอนั้น ถ้าฉันพูดแบบนี้นายจะเลิกยุ่งกับมันได้ไหมมินโฮ!!”
ยุนโฮตอบกลับมาด้วยแรงอารมณ์เช่นกัน
มินโฮหยุดนิ่งไม่ตอบสนองต่อเรื่องใดๆ
สิ่งที่เค้าได้ยินเมื่อกี้
คือความจริง…อย่างนั้นหรือ?
“ชางมิน…?”
“ใช่..ชางมิน”
((เช้าวันรุ่งขึ้น))
“นายทำอะไรโง่ๆอีกแล้วนะชางมิน …”
“อืม”
“เฮ้อออ!”
คิบอมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เค้าสนิทกับชางมินมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำตัวงี่เง่าได้เท่าครั้งนี้ที่มีความรักมาเกี่ยวข้องเลยจริงๆ
“จะถามตั้งนานละ .. คยูไปไหน?”
“กลับไปแล้ว .. ทันทีที่เห็นนายออกมาจากห้องทรมานอย่างปลอดภัย”
“อืม”
ร่างสูงตอบรับคำเบาๆ ตอนนี้เค้ามานอนให้น้ำเกลือเล็กๆอยู่ในห้องส่วนตัวบนโรงแรมทันทีที่หมอแจจุงมาผ่าตัดเล็กให้สำเร็จก็จากไปทันที
“เดี๋ยวนี้พี่แจจุงยุ่งมากหรอไง เห็นปลีกตัวไปไหนตลอดเลย”
“ไม่รู้สิจะให้ฉันไปสืบดูไหมละ?”
“ไม่ต้องละ เอาเวลาของนายไปทำอะไรก็ไปเถอะ“
ทั้งคู่หยุดคุยกันทันทีที่ห้องนอนถูกเปิดออก
คราวนี้กลับเป็นคนที่เค้าไม่คาดคิดว่าจะกลับมา
“ม..มินโฮ?”
ร่างสูงมองอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตา
จะว่าดีใจ ตกใจ หรืออะไรดีละ แต่ใบหน้าคมประดับด้วยรอยยิ้มตั้งแต่ได้เห็นหน้าตรงประตูแล้ว
คิบอมรู้งานรีบออกจากห้องไปแทบจะทันทีที่เห็นชางมินทำตาขวางๆส่งมาให้เหมือนต้องการจะบอกอยู่กรายๆว่า
’จะนั่งเป็นก้างอยู่ทำไม’
มินโฮเดินเข้ามาใกล้คนป่วยที่อยู่บนที่นอนใหญ่ เค้ายิ้มให้บางๆ เฝ้ามองบาดแผลที่เกิดขึ้นจากการกระทำของตนเอง
ด้วยความรู้สึกประหลาดๆ
‘ชางมิน?’
‘ใช่…ชางมิน’
‘ช..ชางมิน พี่ชางมินตายแล้ว’
‘นายรู้ได้ยังไง…?’
‘ผมยิงเค้า’
กับความจริงที่ได้รู้ในคืนวันนั้น ‘ชางมินยังไม่ตาย …’ ไม่รู้ว่าเค้าโล่งอก ตกใจ ดีใจ หรือเสียใจกันแน่
‘ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี…พี่ยุนโฮ’
‘ไม่! นายไม่ต้องเดี๋ยวพี่จัดการเอง …’
‘ไม่!!! ค..คือ ผ..ผมจะทำมันด้วยตัวของผมเอง’
พี่ชางมิน ผมจะเป็นคนจบชีวิตของเค้าด้วยตัวเอง เค้าเชื่อใจผม สายตาเค้าเปลี่ยนไปนับจากวันแรกที่ได้เจอกัน
ผมว่า … ผมทำได้
เชื่อผมสิพี่ยุนโฮ
คำขอร้องที่เค้าได้บอกออกไป ไม่รู้ทำไมเค้าถึงได้รู้และตัดสินใจอย่างนั้นออกไป
แต่ทำไงได้ เลือกแล้วนี่
“ม..มินโฮ”
เป็นอย่างที่คิด พี่ชางมิน…ต้องการผม
และผมก็ต้องการ (กำจัด) เค้าเช่นกัน
ความคิดเห็น