=== PART 6 : ปกป้อง ===
ผมเข้ามาในห้องนอนของคนๆนั้นก็ต้องตกใจ
หัวใจของผมหยุดเต้นทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า
มินโฮกำลังกรีดมีดลงบนเนื้อเนียน เลือดไหลเจิ่งนองทั่วพื้นห้อง
ร่างบางตรงหน้ากำลังจะล้มลง ผมรีบเข้าไปรับก่อนจะจัดการอุ้มแล้วพาออกมาจากคฤหาสน์
เพื่อพาไปโรงพยาบาลด้านนอกทันที
“เด๋วครับคุณหนู!! คุณท่านสั่งแล้วนะครับ ว่าไม่อนุญาตให้ใครออกนอกคฤหาสน์”
“ฉันรู้น่า!” ผมตะโกนบอก
ก่อนจะเดินหน้าต่อไปก็ต้องหยุดกึกเมื่อเจอเข้ากับใครอีกคนหน้าประตู
“ชางมิน!!”
“คุณอา….?”
“หลานรู้ไหม…ถ้าออกไปบทลงโทษของหลานคืออะไร!?”
“ผมทราบครับ”
“งั้นหลานก็ควรกลับเข้าไปในห้องได้แล้ว!!”
“ไม่ฮะ!!” ผมตอบกลับไปก่อนจะสาวเท้าเดินออกมา
ก็มาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
รีบพาคนที่ผมแบกมาด้วยขึ้นเตียงทันทีก่อนที่หมอจะส่งไปยังห้องไอซียู
ผมมองคนตรงหน้าที่ถูกเข็นไปรู้สึกเจ็บตรงหน้าอกยังไงชอบกล
แต่เพราะอีกฝ่ายที่หายใจรวยรินทำให้ผมต้องหันไปมองด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด
หวังอย่างเดียวตอนนี้ คือขอให้คนตรงหน้า ปลอดภัย!!
.
.
ผมไม่น่าพามินโฮเข้าไปในบ้านหลังนั้นเลย
มันเป็นบ้านอาถรรพ์จริงๆอย่างที่หลายๆคนว่าไว้
แต่จะให้ทำยังไง…เข้ามาแล้วมันออกยาก!!
ผมพึ่งจะรู้ซึ้งถึงความผิดปกติของบ้านหลังนั้นเมื่อสามเดือนก่อน
ตอนที่มินโฮบอกว่าจะออกไปเที่ยว ผมไม่ปฏิเสธ เพียงแต่บอกว่าผมจะไปด้วย
แต่แล้ว…
ผมก็เจอกับคนๆนั้น
คนที่ผมไม่คิดว่าเค้ายังมีชีวิตอยู่
“คุณอายูชอน…!?”
ผมมองเค้าอย่างงงๆ เมื่อเค้ามาหาผมถึงในห้องตอนที่มินโฮหลับอยู่ข้างกาย
“ชางมิน…อามีเรื่องจะคุยด้วย”
ตอนแรกผมนึกว่าผมละเมอ
ฝันถึงอาที่เสียไปแล้ว
แต่มันไม่ใช่!! ท่านยังมีชีวิตอยู่
ผมเดินตามเค้าไปจนมาถึงชั้นบนสุดของคฤหาสน์
“คุณอายูชอน…ยังไม่ตาย!?”
ท่านพยักหน้า ผมยิ้มดีใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอด
เค้ากอดตอบผมได้สักพักก็พูดเสียงเครียดทันที
“พรุ่งนี้หลานจะออกไปเที่ยวหรือ?”
“ฮะ!^^”
“หลานออกไปไม่ได้!!”
“ทำไมฮะ?” ผมทำหน้างงๆ ถามเค้าออกไป
คุณอาว่าเสียงเครียดกว่าเดิมจนผมตกใจ
“ไม่มีใครออกไปได้ทั้งนั้น…ใครก็ตามที่ผ่านเข้ามา!! จะต้องเป็นทาสรับใช้ทำทุกอย่างที่ฉันสั่ง~!!”
“คุณอา…?” ผมมองเค้าอย่างงๆ ก่อนจะดันตัวออกห่าง
“พวกมันทุกคนจะต้องได้รับความเจ็บปวดให้สาสมกับที่พวกเราได้รับ~!!”
“คุณอา…พูดเรื่องอะไรฮะ?”
“อาเฝ้ามองคฤหาสน์หลังนี้มานาน….”
“…………”
“เห็นทุกอย่างในคฤหาสน์….”
ผมมองตามมือของคุณอาไป ก็เจอเข้ากับกล้องวงจรร้อยกว่าตัว
ที่ติดอยู่ทั่วทุกมุมของคฤหาสน์
ก็เกิดอาการตกใจเล็กน้อย
เพราะขนาดในห้องนอน…ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ทั่วทุกมุมเลยก็ว่าได้
ขาดก็แต่ห้องเดียวเท่านั้นที่ไม่มี ‘ห้องน้ำ’
“นี้อาให้สิทธิส่วนบุคคลแล้วนะ ”
“………”
ผมมองคนที่มีศักดิ์ว่าอาอย่างสงสัย ‘นี้มันเรื่องอะไรกัน?’
ก่อนจะถามคนตรงหน้าถึงสิ่งที่สงสัยมานาน
“อาฮะ…อามีแต่กล้องวงจรแล้วอารู้ได้ไงว่าผมจะออกไปเที่ยวละฮะ?”
“หึ! นี้ไง…” ว่าแล้วคนตรงหน้าก็จัดการเปิดเสียงไมโครโฟนเล็กๆที่ติดไปทั่วคฤหาสน์
ชางมินเบิกตาโพลงอย่างตกใจ
ก่อนจะถอยห่างออกมา “อาบ้าไปแล้ว!! ผมจะไปจากที่นี้!!”
“อาบอกหลานแล้วใช่ไหม…!?”
“……..”
“ว่าใครที่ย่างกรายเข้ามาแล้ว…มันจะไม่มีสิทธิออกไปไหนได้!!”
“……..”
“และคนอื่นที่บุกรุกเข้ามา…โดยไม่ได้รับอนุญาตจากอา!!”
“……..”
“จำเป็นต้องถูกทรมานและนำตัวมาเป็นทาส!!”
“คุณอา!!”
“หลานอย่าห่วงไปเลย…มินโฮ เด็กคนนั้นจะต้องมาสยบต่อหน้าหลานแน่นอน~!!”
“คุณอาจะทำอะไร!!?”
“ทำให้พวกมันเจ็บปวดอย่างที่พวกเราได้รับ!!”
“คุณอาอย่า!! ผมขอร้อง…อย่ายุ่งกับมินโฮ!!”
“อาเสียใจ…อาคงช่วยหลานไม่ได้”
“คุณอา!! ผมเกลียดเด็กนั้น!! ผมไม่ต้องการทาสรับใช้อย่างมัน!!”
อาหันมองผมอย่างรู้ทัน ยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเขยิบเข้ามา
“อย่าโกหกอาเลยชางมิน…แค่มองตาหลาน อาก็เข้าใจแล้ว ว่าหลานรักมัน!!”
“งั้นอาจะทำร้ายคนรักของผมหรอ!?”
“อาไม่อยากให้หลานโง่เหมือนอา!! ที่ถูกคนที่ตัวเองรักหักหลังเอา เพราะงั้นมันเป็นการดีที่อาจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม!!”
ผมมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อภาพในกล้องวงจรมันฉายให้เห็นว่ามีคนสองคนย่างกรายเข้าใกล้มินโฮมากขึ้นเรื่อยๆผมก็เริ่มเข้าใจ
ตั้งสติหาเหตุผลที่ดีกว่าแล้วตอบอากลับไป
“คุณอาฮะ..ขอให้ผมได้เล่นสนุกเองดีกว่าไหม?”
คุณอามองผมอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าผมหมายความว่ายังไง
“ผมไม่ได้รักเด็กนั้น…ก็แค่ของเล่นแก้เซ็ง คุณอาก็รู้ว่าผมอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่9ขวบ~!”
“…………”
“ผมจะเป็นคนพิสูจน์ให้อาเห็นเอง ว่าผมไม่ได้รักมัน! และจะพิสูจน์ให้เห็น…”
“………..”
“ว่าการเล่นสนุกกับเหยื่อจริงๆแล้วเป็นยังไง~!!”
ผมเห็นอามองมาทางผมอย่างเคลือบแคลงสงสัย
แต่ผมเลือกแล้ว
วันต่อมาผมเลยพิสูจน์ให้เห็น
ผมเดินลงไปหามินโฮถึงในห้อง
“พี่ชางมิน…พี่เป็นอะไรหรือป่าว!?”
ผมย่างกรายเข้าหาเค้าเรื่อยๆ ขึ้นไปบนเตียงทาบทับอีกฝ่าย
เลิกเสื้อเชิ้ตที่เกะกะขวางตาอยู่ก่อนจะลูบไล้ไปมาทั่วร่างกายของคนตรงหน้า
ปลดกางเกงของร่างบางที่นอนแผ่หลามือทั้งสองถูกเชือกมัดไว้ด้วยฝีมือของผมเอง
ผมจัดการกับท่อนร้อนนั้นทันทีที่มันโผล่พ้นออกมา
ผมได้ยินเสียงครางของเค้าอารมณ์ที่ผมพยายามสกัดกั้นก็ดันแผลงฤทธิ์
แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจ เพื่อไม่ให้เสียแผนที่เตรียมไว้
จะให้เค้ารู้ไม่ได้…ว่าผมรักมินโฮมากแค่ไหน
ให้มินโฮต้องเจ็บจากการกระทำของผม
ยังดีกว่าต้องแปดเปื้อนด้วยฝีมือของคนอื่น
ผมยอมเป็นคนที่เค้าเกลียด
ทำร้ายเขาต่างๆนานา
เพราะผมต้องการจะปกป้องเค้าจากคนๆนั้น
ที่ผมไม่รู้ว่าวิธีของเค้าจะร้ายกาจกว่าของผมอีกกี่เท่า
ผมไม่อยากให้มินโฮเจ็บมากไปกว่านี้
แต่ดูท่าว่า…
มันจะร้ายแรงขึ้นทุกที
เพราะวันนั้นมินโฮคิดจะหนี และถูกคนของยูชอนจับตัวไป
คุณอายูชอน เป็นอาของผมก็จริง
แต่จริงๆแล้วเค้าอายุมากกว่าผมไม่กี่ปีเอง
เมื่อผมรู้ว่ามินโฮหนีไป ก็จัดการตามหาเค้าซะทั่ว!!
จนนึกขึ้นได้ว่าข้างบนมีกล้องวงจรปิดก็ขึ้นไปทันที
แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้ผมต้องกำหมัดแน่น
คนสามคนกำลังเล่นสนุกกับร่างกายของมินโฮ
คนที่ผมรัก….ที่หมดสติไปแล้ว
แต่ดีที่ผมเข้าไปทัน!! พวกมันเลยยังไม่ทันได้ทำอะไรนอกจากลูบไล้ร่างเปลือยเปล่านั้นไปมา
ผมตรงดิ่งเข้าไปหาก่อนจะชกลงไปสุดแรง!!
แล้วโน้มตัวลงไปอุ้มร่างบนเตียงกลับห้องทันที
พอเค้าตื่นขึ้นมา
ผมเผลอมองเค้าด้วยความรู้สึกที่ผมปิดกั้นเอาไว้
รู้สึกเหมือนเค้าจะจับได้ผมเลยต้องพูดจาทำร้ายจิตใจเค้าอีกครั้ง
“นายมันไร้ค่ายิ่งกว่าโสเภณีเสียอีก…เชวมินโฮ~!!”
มินโฮไม่แสดงความรู้สึกออกมา ดูเหมือนเค้าจะชินชาเสียแล้ว
แต่ทำไม…ผมถึงไม่ชินสักที
ไม่นานเค้าก็ถามผม “พี่ส่งมาหรอ?”
ผมงงเล็กน้อย…ก่อนจะเข้าใจในสิ่งที่เค้าสื่อ
เค้าคิดว่าผมเป็นคนทำ หึ!! ผมโมโห!! ผมช่วยเค้าไว้แท้ๆ แต่เค้าไม่เคยเลยที่จะเชื่อใจผม
แต่แล้วผมก็ต้องควบคุมอารมณ์เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ผมทำ มันก็ร้ายแรงเกินกว่าจะเชื่อได้
ผมตอบเขากลับไป “รู้ตัวซะทีนะเชวมินโฮ นายว่ายังไงก็แบบนั้นละ~!!”
ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินออกมาจากห้องเพื่อไปสะสางกับใครคนนั้น
“คุณอา!! คุณอาทำอะไร ผมบอกแล้วไง นั้นของเล่นของผม!?”
ยูชอนยิ้มกริ่มมองผมอย่างรู้ทัน
ผมคิดในใจ ‘ไม่ได้การแล้ว!! ผมต้องทำอะไรสักอย่าง’
เพราะอาพูดปิดท้ายเอาไว้
“ไหนหลานบอกจะพิสูจน์ไง!? แต่สิ่งที่หลานทำอยู่มันทำให้อาเข้าใจว่าหลานรักมันมาก”
ผมคิดกับตัวเอง…
ว่าผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง
จะให้มันเป็นอย่างนี้ไม่ได้!! ผมจะต้องรุนแรงกับมินโฮจริงๆเสียแล้ว
ไม่งั้น!! คนๆนั้นต้องทำอะไรที่ร้ายแรงกับมินโฮแน่ๆ
ผ่านไปสองอาทิตย์ ผมรุนแรงกับมินโฮไม่ยั้ง
ทั้งร่างกายและจิตใจ
ผมมอบเซ็กส์ที่คนปกติเค้าไม่ทำกันให้มินโฮทุกวัน
มอบคำพูดมากมายที่รู้ดีว่าทำร้ายจิตใจคนๆนั้นมากมายขนาดไหน
จนผมเองก็ชักจะท้อ…และมินโฮเองจะทนได้สักเท่าไหร่กัน
.
.
TBC. ไป Copy มาเเย้ว >< อ๊ากกก 55+ นึกว่ามะมีใครอ่านนะเนี่ยเเนวนี้ กร๊ากกก
ดีจ้าาามิ้นนนจำเค้าได้ป่าว^o^
ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : === PART 6 : ปกป้อง ===
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น