คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ===== Action 4 : สำคัญ Vs รัก? =====
===== Action 4 : สำคัญ Vs รัก? =====
สามวันผ่านไปนับตั้งแต่วันนั้น มินโฮขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ให้ใครเข้าไปและไม่ออกมา
จนชางมินชักจะทนไม่ไหว อาการร้อนใจมันมากเกินความพอดี
“คุณมินโฮ .. วันนี้ก็ไม่ทานอะไรเหมือนเดิมครับ”
“สามวันแล้วจะบ้าหรอไง!! ขนาดฉันใจดีเอาอาหารไปส่งถึงห้องแล้วนะ!!”
ชายหนุ่มว่าอย่างหงุดหงิด เดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวายก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าห้องของเจ้าตัวดี
((ก๊อกกก!!! ก๊อกกกก!!!))
“มินโฮเปิดประตู!”
“……….”
“ฉันบอกให้เปิดไง!”
“……….”
“โถ่เว้ย!!”
ว่าแล้วชางมินก็จัดการไปเอากุญแจสำรองมาจากคิบอมและผลักออกไป
“มินโฮ!!!!!”
ร่างสูงร้องลั่นอย่างตกใจทันทีที่เห็นร่างของใครคนนั้นนิ่งสนิทอยู่บนเตียง
ข้อมือเรียวถูกกรีดด้วยของมีคมเป็นทางยาว เลือดสีแดงฉานไหลเจิ่งนองเต็มที่นอน
เศษแก้วที่แตกกระจายเต็มพื้น และเศษกระจกขนาดเหมาะมือที่เจ้าตัวถือมันไว้
“ทำบ้าอะไรของนาย คิดอะไรบ้าๆ…”
ชางมินว่าเสียงอ่อน ตะโกนบอกคิบอมให้ไปเรียกหมอมือดีมาให้ถึงโรงแรมอย่างเร็วที่สุด
พร้อมๆกับที่พยายามแกะเศษกระจกออกจากมือเรียวที่กำมันไว้แน่น
“จุนซูหาผ้าชุบน้ำมา…เร็วสิ!!”
ไม่นานผ้าเนื้อดีสีครีมก็ถูกส่งมาให้ ร่างสูงรับมาก่อนจะบรรจงเช็ดให้อย่างเบามือ
จังหวะเดียวกันประตูห้องถูกเปิดอีกครั้งคิบอมเดินเข้ามาพร้อมๆกับนายแพทย์ที่เค้ารู้จักดี
“พี่แจจุง .. ช่วยที เค้าจะเป็นอะไรไหม?”
“อืม ไม่เป็นไรแล้วละ เศษกระจกไม่ได้บาดไปถึงเส้นเลือดใหญ่ ที่สลบไปคงเพราะไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันกับความเครียดที่พอกพูนขึ้นทุกวัน แกทำบ้าอะไรของแกว่ะชางมิน!!?”
“……….”
เค้าเฝ้าก่นด่าน้องชายในใจ ชางมินเป็นเหมือนเพื่อนและน้องชายที่รู้จักกันมานาน
เพราะต้องมาคอยรักษาทุกอาการ บาดแผลให้ชางมินและคนรอบตัวอยู่เสมอๆ
ทำไงได้ก็ตระกูลเค้าทำงานกับตระกูลชิมมานานแล้วนี่นา
“มินโฮ …. ”
ร่างสูงนั่งลงข้างๆเตียงกุมมือของอีกฝ่ายที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้ลูบไล้ไปมาหวังจะช่วยบรรเทา
ครั้งหนึ่งเค้าเคยทำกระถางต้นไม้แตก กระจกมันบาดเข้าไปบนหน้าผากเป็นทางยาว
แม่ของเค้าทายาและพันแผลให้ก่อนจะเป่ามันลงไปและแนบริมฝีปากอย่างรักใคร่ที่ตรงบาดแผล
เค้าถามแม่ว่า ‘ทำอะไรมันนายอายออก!’ แต่ผู้เป็นแม่กลับยิ้มออกมาแล้วเป่าลงไปตรงที่เก่าอีกครั้งพลางพึมพำอะไรบางอย่าง ‘จงหาย จงหาย จงหาย รู้ไหมเป่าแล้วท่องมนตร์จะทำให้มันหายเร็วขึ้น’ และตามด้วยริมฝีปากอิ่มของคนเป็นแม่ที่แตะลงมาอย่างแผ่วเบาตรงบาดแผล ‘การสมานแบบนี้จะช่วยให้ความเจ็บจงหายไป ^^’
“จงหาย จงหาย จงหาย พู่วววววว~”
ชายหนุ่มพึมพำเบาๆก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปบนหน้าผากของคนบนเตียง
เพราะเค้าเข้าใจว่า ‘ต้องทำเหมือนแม่ทุกอย่าง’ โดยไม่รู้เลยสักนิดว่าอันที่จริงควรแตะมันลงไปที่ตรงไหน
ก็นะ .. ตอนนั้นเค้ายังเด็กนี่นา
“นายทำอะไรของนายชางมิน -*-”
แจจุงถามขึ้นทันทีที่เห็นน้องชายทำตัวแปลกๆ ชางมินก็เหมือนจะลืมไปว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคน
ใบหน้าคมแดงก่ำโดยที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้
แจจุงหัวเราะเบาๆ “นายเปลี่ยนไปนะชางมิน … แต่ฉันชอบว่ะ 555+”
ชายร่างสูงอีกคนใบหน้าสวยร้องบอกก่อนจะขอตัวออกจากห้องไปเมื่อธุระของตนเสร็จสิ้นแล้ว
จังหวะเดียวกันคิบอมก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางรุกรี้รุกลน
“ชางมิน! แย่แล้วละคยูกับนายท่านกำลังมา”
“อืม ไปตามแทมินมาที ฉันอยากให้เค้ามาเฝ้าดูแลมินโฮ เผื่อว่าหมอนั้นจะทำอะไรบ้าๆแบบนี้ขึ้นมาอีก”
ชายหนุ่มว่าก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัว แทมินก็เดินมาถึงพอดิบพอดี
“แทมินแล้วนี่จุนซูอยู่ไหน?”
“อ..เออ คุณจุนซูถูกคุณคยูคฮยอนเรียกไปฮะ”
ชางมินส่ายหัวอย่างหนักใจ แล้วมันจะจบอีท่าไหน คยูรู้ดีว่าจุนซูเป็นคนของชองกรุ๊ปและถ้าคนๆนั้นรู้เข้าเรื่องมันจะจบอย่างไรกัน?
“ไม่เป็นไร นายอยู่เฝ้ามินโฮที่นี้อย่าให้เค้าออกไปไหน ถ้าเค้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ให้ทานข้าวทานยาซะ แล้วก็คอยดูให้ดีอย่าให้คิดบ้าๆฆ่าตัวตายขึ้นมาอีก!!”
“ค..ครับ!!”
ร่างสูงสั่งเสร็จก็เดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับคิบอม เพื่อไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องรับรองทุกครั้งที่สองคนนั้นมาถึง
“ชางมิน ฉันคิดถึงนายมากเลยรู้ไหม งานปาร์ตี้ฉันก็ไม่ได้มาเพราะดันป่วยกะทันหัน!”
ชางมินยิ้มรับทันทีที่เสียงหวานเอ่ยออกมาจากในห้อง ใบหน้าของใครคนนั้นฉายชัดอยู่ตรงหน้า
พร้อมๆกับใครอีกคนที่ให้เค้าโค้งทำความเคารพก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้
“พ่อ สบายดีไหมครับ?”
“อืมก็นิดหน่อย แล้วเรื่องที่ฉันให้จัดการเรียบร้อยดีไหมชางมิน?”
“คืบหน้าไปได้นิดเดียวเองครับ …”
“อืมฉันเห็นแล้วละ .. ยุนโฮมันรอดมาได้สินะ”
คนเป็นพ่อว่าอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีผลงานให้ท่านไม่เดือดไปมากกว่าที่ควรจะเป็น
คยูฟังคนทั้งคู่อย่างจริงจังก่อนจะไปลากใครอีกคนให้มากับตน
“คุณอาลองใช้แผนของผมไหมฮะ”
“แล้วนี่ใครละ น่าตาดีเหมือนกันนะนี่…?”
“คยู!!!”
ชางมินเอ็ดเล็กน้อยเมื่อเห็นคยูทำตามอำเภอใจอีกแล้ว
จุนซูถูกคยูลากมาอยู่ตรงหน้าพวกเค้า และดูท่าผู้เป็นพ่อจะเห็นดีเห็นงามด้วยเสียแล้ว
“เจ้านี่คือคิมจุนซู เป็นคนของชองกรุ๊ป ชางมินเก็บได้นะฮะ ผมว่าเราน่าจะเล่นเกมส์กับชองกรุ๊ปสักหน่อยคุณอาว่ายังไง?”
คนฟังพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะยิ้มออกมา “ความคิดล้ำเลิศมากหลานอา อาจะให้คยูเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ชางมินลูกละว่าไง?”
“อ..เออ” ร่างสูงตะกุกตะกักหันมองจุนซูที่ตกเป็นเป้าสายตาอย่างทำอะไรไม่ถูก
เค้าเก็บจุนซูได้ก็จริง แต่จุนซูเป็นคนตรงๆ ทำงานให้เค้าอย่างดีทุกอย่างและไม่เคยทรยศหักหลังเค้าเลยสักครั้ง
ถึงแม้ว่าตนจะเป็นคนของชองกรุ๊ปก็ตาม
“เอาละอาตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ยกให้หลานละกัน ถือเป็นของขวัญวันเกิดที่กำลังจะมาถึง^^”
คนสูงวัยว่าด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปหาชางมินเพื่อพูดคุยเรื่องงานกันต่อไป
“อีกอย่างนะชางมิน … คนที่ลูกพามาในงานปาร์ตี้เค้าเป็นใครกัน ข่าวนี้ดังมาก ทำอะไรก็ดูดีๆ”
“ค..ครับ”
“จริงสิได้ข่าวว่ายุนโฮมันมีลูกพี่ลูกน้องอยู่หนึ่งคนที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ตามไปสืบมาให้รู้ว่าเค้าทำงานอยู่ในชองกรุ๊ปด้วยหรือเปล่า ถ้าหากเกี่ยวข้องเราต้องกำจัดไปนะ … ชางมิน อย่าให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้งานของเราต้องเสียหาย จำไว้ละลูก”
คนเป็นพ่อว่าด้วยน้ำเสียงตักเตือน ลูบหัวคนเป็นลูกไปมาอย่างรักใคร่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้
“พ่อมีงานด่วนต้องไปต่างประเทศสัก 1 อาทิตย์ กับพ่อแม่ของคยู ยังไงก็ … ฝากน้องด้วยนะ”
“……..”
และก็เป็นอีกครั้งที่เค้าต้องพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้
คนเป็นพ่อเดินจากไปแล้ว
เหลือแต่ … “คยู!! นายทำอะไรของนาย ฉันบอกแล้วไงจุนซูคือคนของฉันไม่ใช่ของชองกรุ๊ปแล้ว เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งสามปีนายจะย้อนความกับพ่อฉันทำไม”
ชางมินว่าอย่างเหลืออดทันทีที่อยู่ในห้องกันแค่สี่คน … ชางมิน คยูคฮยอน จุนซู และคิบอมที่เงียบตลอดการสนทนา
“นั้นเพราะนายนอกใจฉัน!! ควงผู้หญิงคนอื่นเข้างานปาร์ตี้คิดว่าจะปิดข่าวฉันได้หรอไง!!”
“เรายังไม่ได้คบกันแล้วฉันจะนอกใจนายได้ยังไง!!”
“นายมัน..!! พวกเราเป็นคู่หมั้นกัน ยังไงนายต้องเป็นของฉัน!!”
“เลิกไร้สาระสักที ฉันไม่ได้รักนาย ไม่เคยรัก และจะไม่มีวันรักนายแบบนั้น…”
ว่าแล้วก็พร่ำบอกออกไปจนหมดเปลือก ด้วยอารมณ์ที่เก็บไว้ไม่อยู่ ของหลายๆเรื่องที่ได้รับรู้ในเวลาไล่เลี่ยกัน
คยูยืนนิ่งอยู่กับที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยคิดอย่างนั้น แต่พอมาได้ยินคำตัดรอนจริงๆ ก็แทบยืนไม่อยู่
จังหวะเดียวกันแทมินก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาแบบไม่ดูสถานการณ์
“ค..คุณชางมิน คุณมินโฮ ผม.. ผมมห้ามแล้ว แต่เค้า …”
ร่างสูงกระวนกระวายอย่างที่สุดก่อนจะรีบวิ่งออกไปเพื่อดูให้เห็นกับตาว่ามันเกิดอะไรขึ้นอีกกันแน่
และสิ่งที่เห็นก็แทบจะช็อกตามกันไปอีกครั้ง
“มินโฮ!! นายทำบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
เค้าว่าอย่างหัวเสีย เชือก เก้าอี้ และมีดอีกเล่มที่จ่ออยู่ที่คอหอย
นี่คงจะสรรหาทุกวิธีทางในการฆ่าตัวตายจนแทมินทนไม่ไหวต้องรีบวิ่งหน้าตั้งไปคอยความช่วยเหลือ
‘ให้ตายสิ!!’
“อ..ย่าเข้ามา!!”
“ทำบ้าอะไร!! ไหนเราตกลงกันแล้วไง!!”
มินโฮส่ายหัวไปมาพลางยิ้มเยาะ “พี่ยุนโฮปลอดภัยแล้ว .. แล้วผมจะอยู่ให้เจ็บไปทำไม”
“…………..”
“ผ..ผมก็แค่พูดออกไป ก็พี่บังคับผมเอง!! ผ..ผมอยากกลับบ้าน ไม่ได้อยากอยู่ที่นี้ งานผมก็ล้มเหลวให้เข้ามาล้วงความลับแต่ก็ดันโง่ให้พี่หลอกใช้!!”
“………….”
“แ..แต่เมื่อไม่เป็นอย่างที่ต้องการ .. ขอแค่พี่ยุนโฮปลอดภัย ผมจะเป็นยังไงก็ช่างมัน”
มินโฮเอ่ยออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่พร้อมๆกับน้ำตามากมายที่พลั่งพลูออกมา
เค้ากำมีดในมือแน่น ปลายของมันทิ่มลงไปผ่านผิวหนังจนเลือดไหลซิบออกมา
ก่อนจะหยุดค้างอยู่อย่างนั้น ….
“เอาสิ! อยากตายนักไม่ใช่หรอ ฉันสัญญาเลย ถ้านายตายเมื่อไหร่ฉันจะไปเก็บศพยุนโฮมันเดี๋ยวนี้”
“ฮึ่ก ..”
“ช้าอยู่ทำไม งานของฉันจะได้เสร็จสักที!!”
“ฮึ่กก ..”
และโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ของมีคมในมือก็ตกไปอยู่ในมือของร่างสูงแล้วเรียบร้อย
ชายหนุ่มจับตรงปลายแหลมก่อนจะหันมันให้ออกห่างจากลำคอของอีกฝ่ายแล้วแย่งมันมาได้สำเร็จ
มินโฮทรุดตัวนั่งลง และร้องไห้
“ถ้านายยังไม่อยากเห็นศพชองยุนโฮ นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง และห้ามคิดบ้าๆแบบนี้อีก!!”
“……….”
“ไม่อย่างนั้นคงรู้ใช่ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น …”
ชางมินปิดท้ายไว้เท่านั้นก่อนจะออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะให้แทมินเฝ้าเอาไว้
เหตุการณ์ทั้งหมดทุกคนเห็น แม้แต่คยูคฮยอนเองก็ตาม
“ช..ชางมิน! นายทำแบบนี้มันถูกแล้วหรอ คุณอาสั่งให้นายทำอะไรนายลืมไปแล้วหรอไง ห..หมอนั้น หมอนั้นมันคนของชองกรุ๊ป ลูกพี่ลูกน้องของยุนโฮ!!”
“เงียบน่าคยู ฉันรู้ดีว่าฉันทำอะไรอยู่!!”
“ม..ไม่!! นายไม่รู้ นายบ้าไปแล้ว น..นั้น นั้นมันศัตรูนะชางมิน!”
คยูตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เด็กคนนั้นมันเป็นใครถึงได้ทำให้ชางมินของเค้าต้องเปลี่ยนไปขนาดนี้
ชางมินที่ไม่เคยทำงานผิดพลาดเลยสักครั้ง ชางมินที่ตัดสินใจเฉียบขาดและไม่มีความสับสนในหัวใจ
ชางมินที่ไม่เคยเผยความกลัวออกมาให้ใครได้เห็นง่ายๆ
‘เอาสิ! อยากตายนักไม่ใช่หรอ ฉันสัญญาเลย ถ้านายตายเมื่อไหร่ฉันจะไปเก็บศพยุนโฮมันเดี๋ยวนี้’
“ช้าอยู่ทำไม งานของฉันจะได้เสร็จสักที!!”
แววตาที่ฉายแววสับสน กังวล และความกลัวในหัวใจค่อยๆเผยออกมาทีละนิดทุกครั้งที่ได้เห็นคนตรงหน้าร้องไห้ ความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ลึกในดวงตาทุกครั้งที่มีดคมค่อยๆสัมผัสเอาผิวหนังของอีกฝ่าย
คนโง่ๆมันยังดูออกเลย …
“อ..อย่าบอกนะว่านายรักมัน”
“………”
ชางมินเงยหน้ามองคนถาม สีหน้าฉงน ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเลยสักนิด
“ชางมิน .. นายปกป้อง นายไม่อยากให้เค้าตาย นายทำงานพลาดเพียงเพราะต้องการจะช่วย ยังจะโกหกอีกหรอว่าไม่ได้รัก ให้ฉันพิสูจน์ไหมหากนายทนมองมันตายต่อหน้าต่อตาได้แสดงว่าฉัน … เข้าใจผิดไปเอง”
คยูร้องถามสีหน้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน
ทั้งชีวิตเค้ารู้จักแต่ให้ความรักกับชางมิน จนไม่เหลืออะไรมาหล่อเลี้ยงหัวใจตัวเอง
แต่ชางมินกลับ …
ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรอีกต่อไป คยูก้าวเข้าไปในห้องๆนั้นอีกครั้ง
ปืนกระบอกหนึ่งที่พกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลาถูกหยิบขึ้นมาใช้อีกครั้ง
เค้าเดินตรงไปหาใครคนนั้นที่เป็น ‘ศัตรู’
ปลายกระบอกปืนจ่ออยู่บนศีรษะแล้วเรียบร้อย เพียงแค่ยิงออกไปเท่านั้น
ชางมินวิ่งตามมาด้วยความกระวนกระวายในใจ
ซึ่งตัวเค้าเองยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร …?
รู้แค่ว่าสำคัญมาก .. จนไม่อยากเห็นน้ำตา และเห็นคนๆนั้นต้องจากไป
“คยู!! หยุดนะจะทำอะไร?”
ชางมินร้องเสียงหลง เฝ้ามองใบหน้าของใครอีกคนที่ยังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า
“สั่งสิชางมิน .. เหมือนอย่างทุกที สั่งให้ฉันยิง เหยื่อที่คุณอาบอกอยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง”
“……………”
“รอช้าอะไรอยู่ละ นี่คืองานของนาย คุณอาสั่งมา ชางมินนายต้องทำ!!”
“……………”
“ก็ได้ ..ไม่สั่งใช่ไหม ฉันจัดการเอง!!”
คยูร้องบอกสีหน้าหนักใจ คนๆนี้คงสำคัญมากงั้นสินะ ชางมิน
เค้ากำลังจะลั่นไกปืนออกไป อีกแค่นิดเดียว …
“เดี๋ยว ..”
“………”
“ฉ..ฉันจัดการเอง ส่งปืนมาสิคยู”
ชางมินว่าเสียงค่อย รับปืนกระบอกนั้นมาจากคยู คนมองยิ้มรับอย่างดีใจ กลับกลายเป็นมินโฮเสียเองที่มองอย่างไม่เชื่อสายตา แม้จะอยากตายแค่ไหน แต่ถ้าต้องตายด้วยน้ำมือของคนๆนี้ เค้าคง….ตายตาไม่หลับ
“ช…ชางมิน?”
“ไม่ดีหรอไงจะได้ตายสมใจมินโฮ”
“ก..ก็ได้ แต่สัญญานะว่ายุนโฮ นายจะต้องไม่ทำอะไรพี่ยุนโฮ?”
ชายหนุ่มกำกระบอกปืนในมือแน่น จ่ออยู่ตรงหน้าผากของคนตรงหน้าที่ยืนหลับตารอรับสิ่งที่กำลังจะตามมา
ความรู้สึกมันบีบรัด อัดแน่นในอกอย่างที่ไม่เคยเป็น
‘นี่เค้าเป็นอะไร?’
((ปั๊กกกกกกกกกกก!!// ปั๊กกกกกกกกกกกก!!))
โดยไม่ทันตั้งตัวร่างทั้งสองก็ล้มลง …
ด้วยน้ำมือของเค้าเอง .. ชิมชางมิน
==========================>>
ความคิดเห็น