คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ==*==*== Chapter 4 : ก็เพราะว่ารักไง ==*==*==
ตอนที่ 4
‘พี่ชางมิน….’
‘…….’
‘ผมรักพี่’
คำบอกรักครั้งแรกในชีวิต
เค้าว่ามักไม่สมหวัง
และก็เป็นอย่างที่คิด
เมื่อพี่เค้าไม่มีทีท่าสนใจ
เค้าเดินจากไป
อย่างไม่สนใจใยดี
ฝนที่ตกลงมาก็ช่วยชะล้างความในใจ
เด็กหนุ่มยืนร้องไห้อยู่บนดาดฟ้าเพียงลำพัง
.
.
‘พี่ชางมิน…ผมรักพี่จริงๆนะ’
คำบอกรักรอบที่สอง
เป็นการช่วยกระตุ้น
แต่ความสำเร็จก็ไม่ได้มีมากไปกว่านั้น
เพราะดีไม่ดี
คนที่ฟัง … อาจเกิดการรำคาญ
และก็จริงอย่างที่คิด
“เลิกยุ่งกับฉันสักที!!”
.
.
.
ยากไหมที่จะรัก?
คำตอบง่ายๆ ไม่ยากเลย หากเราลองเปิดใจ
แต่มันยากมากกว่าหากคิดจะเลิก
เพราะตั้งใจจะตัดมันให้ขาด ก็เหมือนยิ่งตอกย้ำ ว่าเรารักเค้ามากจริงๆ
“มินโฮ….” เสียงเรียกแผ่วเบาจากใครสักคนทำให้เค้าลืมตาตื่นขึ้นมา
มองไปตรงหน้าก็เจอเข้ากับคนๆหนึ่ง
คนๆเดียวที่ทั้งชีวิตได้มอบให้เค้าไปจนหมดแล้ว
“พ…พี่ชางมิน”
คนเฝ้ายิ้มรับ
“เป็นอะไรไป หืม? อยู่ๆก็หมดสติ พี่ตกใจนะ”
“ข..ขอโทษฮะ”
“ขอโทษทำไม?”
“ท..ที่ผม มัน..น่ารังเกียจ”
ชางมินนิ่งไป “ใคร! ใครบอกนายอย่างนั้น?”
“ผ..ผม ก็ผมโดนเค้าข่มขืนเอาแบบนี้ เป็นใครเค้าก็ต้องรังเกียจกันทั้งนั้น!!”
มินว่าอย่างอย่างใส่อารมณ์ ก้มมองตัวเองร้องไห้
ชางมินดึงเข้ามากอด
คนตรงหน้าดูเกร็งๆได้พักหนึ่งก่อนจะผ่อนคลายลงเมื่ออีกฝ่ายกระซิบข้างใบหู
“แล้วฉันเคยบอกนายอย่างนั้นหรอ?”
มินโฮส่ายหน้า
“งั้นก็…เชื่อใจฉันสิ”
ชางมินว่าก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงใกล้ๆ
โน้มตัวลงไปจูบอีกฝ่ายที่ได้แต่แน่นิ่งเกร็งไปทั้งตัว
ในใจก็นึกกลัว
กลัวเหตุการณ์คืนก่อนจะกลับมาทำร้าย
“ฉันคือชางมิน…ไม่ต้องกลัวนะ”
มินโฮท่องตามคำพูดนั้นซ้ำไปซ้ำมา
พยายามไม่คิดถึงเรื่องเลวร้าย ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบแนบชิดกัน ลิ้นเล็กๆชอนไชเข้าไปในโพรงปาก
จนอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้เข้าไปแต่โดยดี
ชางมินดันร่างบางให้แนบชิดลงกับเตียงนุ่ม
ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวบางออกจนเผยผิวเนียนใสยั่วสายตา
แต่ยังคงรอยช้ำจางๆให้ร่างสูงรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่มอง
ร่างกายของคนๆนี้คือของเค้าคนเดียว
คนพวกนั้น….มันต้องได้รับโทษกับสิ่งที่มันทำ!
ครุ่นคิดได้ไม่นานก็จัดการพรมจูบไปทั่วเรือนร่าง
“ตรงนี้…ตรงนี้ และตรงนี้ คือที่ของฉัน”
ร่างสูงกดเน้นเป็นการย้ำเตือน
ว่าเค้าคือเจ้าของ
เหมือนต้องการจะลบรอยช้ำพวกนั้นให้หมดไป
“อื้ออ~” อีกฝ่ายครางเสียงหวานเมื่อได้รับสัมผัสที่คุ้นเคย
ถึงในใจจะนึกกลัวกับเหตุการณ์นั้น
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าต้องการสัมผัสจากคนๆนี้
ชางมินไม่รอช้าจัดการปลดกางเกงของอีกฝ่ายลงมา
มือหนาไม่อ่อยอิ่งเคลื่อนต่ำลงไปสัมผัสส่วนนั้นจนอีกฝ่ายเกร็ง
“อื้อออ ม..ไม่! ฮึ่ก ” และอยู่ๆ คนตรงหน้าก็ร้องไห้
ชางมินตกใจรีบเข้าไปดู “ฉ..ฉันขอโทษ.. ไม่เป็นไรนะ”
“ฮึก! ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ… ช..ชางมินทำต่อเถอะ”
มินโฮพยายามกลั้นเสียงสะอื้น
ชางมินนิ่งงัน “จะให้ฉันทำต่อได้ยังไง ก็นายสั่นซะขนาดนี้”
“ผ..ผมไม่เป็นไร ก็เห็นอยู่ว่าพี่เองก็อดทนอยู่ใช่ไหมละ”
ร่างสูงหน้าแดงก่ำเมื่อมินโฮมองต่ำลงมายังส่วนอ่อนไหวที่ดุนดันกางเกงของตน
“ไอ้เด็กบ้า! ฉันทนได้น๊า~” ชางมินว่าก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
มินโฮอมยิ้มทั้งน้ำตา “55 แต่ดูสิ มันอยากออกมาเต็มทนแล้วนะผมว่า”
แถมยังมีหน้ามายิ้ม
จนชางมินขนลุกซู่ เมื่อมือเล็กๆเคลื่อนตัวมาสัมผัสส่วนนั้นจนมันแข็งขืนตามมือมา
“ตอนนี้…ผมอาจจะยังไม่พร้อมสำหรับพี่ แต่ผมช่วยพี่ได้นะ^^”
พูดยังไม่ทันจบประโยค ก็ออกแรงบีบเคล้นจนร่างสูงเกร็งไปทั้งตัว
“อื้อออ~!” ก่อนจะดันร่างสูงให้แนบชิดกับเตียง
มือบางก็ตรงเข้ามาปลดกระดุมร่างสูงจนเผยให้เห็นอกแกร่งสีแทน
เค้าลูบสัมผัสไปมาอย่างกับต้องการจะแกล้งคนตรงหน้า
“อื้อออ มินโฮ..”
เสียงครางต่ำดังขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายสัมผัสแกนกายของเค้า
รูดขึ้นลงไปมาตามแรงอารมณ์
“อื้ออ เร็วอีก มินโฮ อื้มมม”
จนกระทั่งน้ำกามสีขุ่นค่อยๆปริ่มออกมา
“เสร็จเร็วกว่าที่คิดนะผมว่า ^^”
ชางมินหน้าแดงก่ำ หันไปทางอื่นทันที
“โอ๋ๆๆ พูดแค่นี้ทำงอล 555”
มินโฮว่าอย่างสนุกสนาน
จนลืมเรื่องพวกนั้นไปจนหมดสิ้น
ชางมินหันกลับมามองอีกคนที่เอาแต่ขำ ก็โน้มตัวขึ้นไปหอมแก้มอีกฝ่ายทันที
“ฉันรักนายนะ…”
“อื้ม .. ผมก็เหมือนกัน”
.
.
.
TBC.
ความคิดเห็น