ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : === Chapter 4 : คิมจุนซู เพื่อนคนแรกของผม ===
บทที่ 4 : คิมจุนซู เพื่อนคนแรกของผม
เช้าวันใหม่
ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้แวะเวียนมาเป็นอาทิตย์
เนื่องจากผม ‘ถูกพักการเรียน’
ย้อนกลับไปยังวันนั้น
วันที่จุนซูเกือบโดนอาจารย์โรคจิตนั้นข่มขืนเอา
ผมนี่ละ…ที่เป็นคนเข้าไปช่วยเขาเอง
.
.
จุนซูที่ไม่เคยชะล่าใจได้ดื่มน้ำจากอาจารย์คนนั้นอย่างไม่ระวังตัว
ตัวยาที่ถูกผสมลงไปค่อยๆออกฤทธิ์
ร่างกายของเค้าเริ่มไร้เรี่ยวแรง
สายตาพร่ามัว
“จ.จะทำอะไร!” เค้าถามกลับไป
แต่คนๆนั้นไม่ตอบยังคงปลดกระดุมเสื้อเค้าต่อไปจนสุด
ไม่นานเสื้อตัวบางสีขาวก็ถูกถอดออก
แววตาที่มองมาอย่างหื่นกระหาย
กำลังทำให้คนถูกมองแต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะสองมือที่ไร้เรี่ยวแรง
ไม่นานก็หมดสติไปพร้อมๆกับรอยยิ้มปีศาจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘อาจารย์’
และก่อนที่อาจารย์โรคจิตนั้นจะได้ทำอะไรมากไปกว่านี้
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมม~!!!
ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!!
ผมก็ผลักประตูเข้าไป พร้อมกับต่อยหน้าอาจารย์คนนั้นไม่ยั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน
ผมถึงได้รู้ว่าถูกเชิญตัวไปหาอาจารย์ใหญ่พร้อมกับคำประกาศทั่วมหาลัย
ว่าถูก “พักการเรียน 3 อาทิตย์!!”
เนื่องจากไม่มีหลักฐาน จึงเป็นผลให้โดนทัณฑ์บนไปโดยปริยาย
ส่วนปาร์คยูชอน เมื่อรู้เรื่องเข้า วันรุ่งขึ้นเค้ามาหาผมและขอโทษ
ที่เค้าไม่เชื่อผมตั้งแต่แรก
และขอบคุณที่ช่วยจุนซูออกมา
แต่ไม่ว่ายังไง…เค้าก็ยังคงไม่ชอบขี้หน้าผมอยู่ดี
.
.
ย้อนกลับไปนานพอควร
ผมก็เดินมาถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว
โดยข้างกายก็ยังคงมีผีคอยตาม -o-
‘มินโฮ!! นายห้ามตามฉันไปเรียนนะ!!’
‘……….’ อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้ารับ
นี่ละ! คือข้อตกลงที่ทำกันเมื่อเช้าของเรา
แต่ไม่รู้ทำไม!! ผลที่ได้….!!
“นายจะตามฉันมาทำไมเนี่ย ห๊า!!?”
ชางมินชักจะหงุดหงิดขึ้นทุกทีที่ใกล้จะถึงมหาลัย
อาจเป็นเพราะ…
เค้าไม่อยากให้มินโฮรู้เรื่อง ‘นั้น’ ของเค้าก็ได้ละมั้ง?
แต่ถึงยังไง…ผีตัวนี้ก็ยังคงตามมา -o-
มินโฮ!! ผีประหลาด…!!
ที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็น…!!
แล้วทำไมคนอย่างผมถึงได้มองเห็นอยู่คนเดียว…มันไม่ยุติธรรมเลย!!
มินโฮ!! ผีไม่เหมือนใคร…!!
แรกๆสัมผัสไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงสัมผัสได้ไม่หยุด[?]
และที่สำคัญ!! มีแต่ผมอีกนั้นละที่สัมผัสเค้าได้ กำจริงๆ-o-
มินโฮ!! ผีมีปม…!!
เพราะเอาแต่ช่วยตัวเองอยู่ทุกค่ำคืน~!!
“ชางมิน!! นินทาอะไร ฉันได้ยินนะ!!”
อ้าว! เอาแล้วไง ชางมินมองคนพูดอย่างหวาดระแวง
มันไม่เหมือนใครจริงๆ มันอัพเลเวลได้!! จนถึงขั้นอ่านใจ ผมอยากตาย~ T^T
.
.
“ฉันช่วยได้นะ…!!” มินโฮตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า
ชางมินมองอย่างหวาดๆก่อนจะเดินหนีไป
แต่ก็อย่างที่รู้…หนีไม่เคยได้
สนทนากันไปจนกระทั่งถึงห้อง
ทั้งคู่ถึงได้เงียบกริบลง
เค้าเดินเข้าไปนั่งยังที่ของตน
และด้วยพฤติกรรมเดิมๆจากคนรอบข้าง
-เงียบกริบ-
มีเพียงจุนซูเท่านั้นที่ยังคงคุยกับเค้าเหมือนเดิม
“ชางมิน!! ฉันรู้ว่าวันนี้นายต้องมา!! ^^” ชายหนุ่มว่าก่อนจะยิ้มให้ตาหยี
แต่ชางมินยังคงนิ่ง และเลือกที่จะไม่สนใจ
แต่กลับเป็นมินโฮเสียเองที่รู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูกกระซิบถามชางมินทั้งๆที่ไม่จำเป็น
“ทำไมไม่คุยกับเค้าละ..คนนี้คนที่นายไปช่วยไม่ใช่หรอ?”
ชางมินมองตาขวาง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างในใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผีมันอัพเลเวลแล้ว
“ไม่จำเป็น..!! นี่มันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องยุ่ง!”
มินโฮหน้าเสียเล็กน้อย หุบปากลงทันที ก่อนจะนั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆโดยมีสายตาขวางๆจากคนข้างกาย
ชางมินมองอย่างรู้สึกผิดก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินออกจากห้องมา
พร้อมกับกระดิกนิ้วสองทีเป็นเชิงให้สัญญาณ ‘มินโฮ…ตามฉันมา’
.
.
ทั้งคู่มายืนรับลมอยู่บนดาดฟ้า
ชางมินมองขึ้นไปบนนั้นอย่างหลงใหล
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทุกทีที่ได้มองขึ้นไปบนฟ้ามันทำให้เค้ารู้สึกโล่ง และสบายใจ
“ชางมินๆ เรียกฉันมาทำไม!?” แต่แล้วเสียงบู้บี้ก็ดังขึ้นชายหนุ่มหันมองคนข้างกาย
“ฮยอง..!!” ชางมินว่าอย่างขัดใจ
เพราะตั้งแต่เจ้าตัวดีนี้รู้ว่าเค้าเป็นพี่ ก็ถือวิสาสะเรียกแบบโครตเคารพกันเลย!!
“555+ ฮยองกับ…!” กำลังจะต่อประโยคท้ายถ้าไม่เห็นสีหน้าและแววตาอันจริงจัง
กับประโยคสั้นๆในใจของชายคนนี้ ‘ฉันจะฆ่านาย!’
“ฮยองก็ฮยอง~! ชางมินฮยอง~ พอใจยัง!” มินโฮว่าพลางล้อเลียนเรียกทีแอคโค่ได้อารมณ์
เล่นเอาคนขู่ถึงกับขำออกมา
“ขำอะไรชางมินฮยอง~”
ชางมินยิ้มตาหยีก่อนจะเฉลยออกมา “นายเป็นผี..ฉันจะฆ่านายได้ยังไง ห๊า!! ไอ้เด็กบ๋อง~!!55+”
จนคนฟังต้องขมวดคิ้ว ก่อนจะร้องอ๋อ!! และทำหน้าบึ้งทันทีที่เข้าใจความหมาย!
คุยกันได้ไม่ถึง 10 นาที กำลังจะกลับเข้าไปในห้องเรียน ก็เจอเข้ากับใครอีกคนเข้าเสียก่อน
“ชางมิน…ฉันมีเรื่องอยากพูดด้วย”
เป็นจุนซูนั้นเองที่ตามเค้าขึ้นมา
“…………” ชางมินไม่ตอบแต่ยังคงนิ่งรอฟังอยู่อย่างนั้น
จุนซูเห็นว่าอีกฝ่ายเปิดโอกาสก็หาทางพูดในสิ่งที่อยากจะพูดออกไปทันที
“ฉันขอโทษ…เรื่องที่ทำให้นายต้องโดนพักการเรียน”
“………….”
“ยูชอนบอกฉันหมดแล้ว…ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้”
“ไม่เป็นไร…แค่นี้ใช่ไหมธุระของนาย?” ชางมินถามกลับไป
น้ำเสียงที่เย็นชาอย่างปิดไม่มิด พร้อมกับประโยคสั้นๆบ่งบอกถึงความรังเกียจในความหมายของคนฟัง
เรียกเอาน้ำใสๆค่อยๆหยดลงมา
ชางมินเห็นดังนั้นก็ชักทำตัวไม่ถูก ‘ตูแพ้น้ำตา!’
เค้าทำท่าจะเดินหนี แต่เพราะเห็นสายตาดูถูกจากมินโฮ เล่นเอาคนมองชักเสียวสันหลัง
“จุนซู….”
“จะร้องไห้ทำไม?” คำถามที่ส่งออกไปดูตะกุกตะกักอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าคมค่อยๆแดงขึ้นมาอย่าไม่รู้ตัว
เพราะอาการประหม่า และไม่ค่อยได้คุยกับคนแปลกหน้า
เล่นเอาคนมองจำต้องขำออกมาทั้งน้ำตา
“ขำอะไรนะ?”
“55+ ปล่าวๆ” จุนซูรีบตอบปัดๆกลับไปทันที
เล่นเอาชางมินชักหงุดหงิดเพราะไม่ใช่จุนซูเท่านั้นที่ขำ มินโฮที่ลอยหน้าลอยตาก็ขำออกมา
‘มันน่าหงุดหงิดนัก!!’
สนทนากันเกินเวลาก็จำต้องกลับเข้าห้องเรียนอย่างช่วยไม่ได้
และคาบต่อไปที่จะต้องเรียน คงเรียกได้ว่า ชางมินกำลังจะเจอศึกหนัก!
เพราะอาจารย์ที่มาสอนไม่ใช่ใครที่ไหน !!
แต่เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนั้นนั้นเอง!!
“โทษฐานที่ไม่รู้จักระเบียบ! ลุกนั่ง 50 ครั้ง!!”
.
.
แฮ่กก แฮ่กก แฮ่กก~!!
จุนซูว่าอย่างเหนื่อยหอบเมื่อเสร็จสิ้นตามคำขอ
ส่วนชางมินไม่ต้องพูดถึง
เพราะตอนนี้นอนหงายไปแล้วเรียบร้อย
“ชางมิน! อู้อย่างนี้เอาไปอีก 50 รอบ!!”
อาจารย์คนเดิมร้องบอก มินโฮอ้าปากหวอ!! กำลังจะด่าออกไป ก็พึ่งนึกได้ว่าไม่มีใครได้ยิน
จุนซูคิดจะง้างปากช่วยแต่ก็ทำไม่ได้เมื่ออาจารย์โรคจิตนั้นไม่มีทีท่าจะฟัง
ชางมินก็ได้แต่ลุกขึ้นมาทำตามอย่างช่วยไม่ได้
.
.
จนกระทั่งครบ 50 รอบ
แฮ่กก แฮ่กกก~!! ชายหนุ่มว่าอย่างเหนื่อยหอบ ทิ้งตัวลงนอน
โดยมีเสียงบ่นเล็กๆข้างกายไม่ขาดสาย
“ไอ้อาจารย์โรคจิต!! เห็นๆกันอยู่ว่านายทำครบแล้ว!! เพื่อนในห้องนายก็อีก! พวกเค้าเป็นอะไรกันไปหมด เงียบกริบกันเลยทีเดียวไม่มี
เลยสักคนจะออกปากช่วย!!”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับอมยิ้ม
แล้วยิ่งช่วยกันประสานกันด่าระหว่างผีอย่างมินโฮ กับคนธรรมดาๆอย่างจุนซู!!
เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับขำกลิ้งออกมาไม่สนสายตาใคร
จนคนรอบข้างได้แต่งงๆกับพฤติกรรมที่ไม่เคยเห็น
ไม่ใช่ว่ามีความสุขที่ได้ทรมานตัวเองด้วยการลุกนั่ง 100 ครั้ง
แต่ที่มันอดจะยิ้มไม่ได้ ที่ตอนนี้…เค้าก็มีคนเป็นห่วงแล้ว
.
TBC.
เช้าวันใหม่
ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้แวะเวียนมาเป็นอาทิตย์
เนื่องจากผม ‘ถูกพักการเรียน’
ย้อนกลับไปยังวันนั้น
วันที่จุนซูเกือบโดนอาจารย์โรคจิตนั้นข่มขืนเอา
ผมนี่ละ…ที่เป็นคนเข้าไปช่วยเขาเอง
.
.
จุนซูที่ไม่เคยชะล่าใจได้ดื่มน้ำจากอาจารย์คนนั้นอย่างไม่ระวังตัว
ตัวยาที่ถูกผสมลงไปค่อยๆออกฤทธิ์
ร่างกายของเค้าเริ่มไร้เรี่ยวแรง
สายตาพร่ามัว
“จ.จะทำอะไร!” เค้าถามกลับไป
แต่คนๆนั้นไม่ตอบยังคงปลดกระดุมเสื้อเค้าต่อไปจนสุด
ไม่นานเสื้อตัวบางสีขาวก็ถูกถอดออก
แววตาที่มองมาอย่างหื่นกระหาย
กำลังทำให้คนถูกมองแต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะสองมือที่ไร้เรี่ยวแรง
ไม่นานก็หมดสติไปพร้อมๆกับรอยยิ้มปีศาจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘อาจารย์’
และก่อนที่อาจารย์โรคจิตนั้นจะได้ทำอะไรมากไปกว่านี้
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมม~!!!
ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!!
ผมก็ผลักประตูเข้าไป พร้อมกับต่อยหน้าอาจารย์คนนั้นไม่ยั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน
ผมถึงได้รู้ว่าถูกเชิญตัวไปหาอาจารย์ใหญ่พร้อมกับคำประกาศทั่วมหาลัย
ว่าถูก “พักการเรียน 3 อาทิตย์!!”
เนื่องจากไม่มีหลักฐาน จึงเป็นผลให้โดนทัณฑ์บนไปโดยปริยาย
ส่วนปาร์คยูชอน เมื่อรู้เรื่องเข้า วันรุ่งขึ้นเค้ามาหาผมและขอโทษ
ที่เค้าไม่เชื่อผมตั้งแต่แรก
และขอบคุณที่ช่วยจุนซูออกมา
แต่ไม่ว่ายังไง…เค้าก็ยังคงไม่ชอบขี้หน้าผมอยู่ดี
.
.
ย้อนกลับไปนานพอควร
ผมก็เดินมาถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว
โดยข้างกายก็ยังคงมีผีคอยตาม -o-
‘มินโฮ!! นายห้ามตามฉันไปเรียนนะ!!’
‘……….’ อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้ารับ
นี่ละ! คือข้อตกลงที่ทำกันเมื่อเช้าของเรา
แต่ไม่รู้ทำไม!! ผลที่ได้….!!
“นายจะตามฉันมาทำไมเนี่ย ห๊า!!?”
ชางมินชักจะหงุดหงิดขึ้นทุกทีที่ใกล้จะถึงมหาลัย
อาจเป็นเพราะ…
เค้าไม่อยากให้มินโฮรู้เรื่อง ‘นั้น’ ของเค้าก็ได้ละมั้ง?
แต่ถึงยังไง…ผีตัวนี้ก็ยังคงตามมา -o-
มินโฮ!! ผีประหลาด…!!
ที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็น…!!
แล้วทำไมคนอย่างผมถึงได้มองเห็นอยู่คนเดียว…มันไม่ยุติธรรมเลย!!
มินโฮ!! ผีไม่เหมือนใคร…!!
แรกๆสัมผัสไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงสัมผัสได้ไม่หยุด[?]
และที่สำคัญ!! มีแต่ผมอีกนั้นละที่สัมผัสเค้าได้ กำจริงๆ-o-
มินโฮ!! ผีมีปม…!!
เพราะเอาแต่ช่วยตัวเองอยู่ทุกค่ำคืน~!!
“ชางมิน!! นินทาอะไร ฉันได้ยินนะ!!”
อ้าว! เอาแล้วไง ชางมินมองคนพูดอย่างหวาดระแวง
มันไม่เหมือนใครจริงๆ มันอัพเลเวลได้!! จนถึงขั้นอ่านใจ ผมอยากตาย~ T^T
.
.
“ฉันช่วยได้นะ…!!” มินโฮตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า
ชางมินมองอย่างหวาดๆก่อนจะเดินหนีไป
แต่ก็อย่างที่รู้…หนีไม่เคยได้
สนทนากันไปจนกระทั่งถึงห้อง
ทั้งคู่ถึงได้เงียบกริบลง
เค้าเดินเข้าไปนั่งยังที่ของตน
และด้วยพฤติกรรมเดิมๆจากคนรอบข้าง
-เงียบกริบ-
มีเพียงจุนซูเท่านั้นที่ยังคงคุยกับเค้าเหมือนเดิม
“ชางมิน!! ฉันรู้ว่าวันนี้นายต้องมา!! ^^” ชายหนุ่มว่าก่อนจะยิ้มให้ตาหยี
แต่ชางมินยังคงนิ่ง และเลือกที่จะไม่สนใจ
แต่กลับเป็นมินโฮเสียเองที่รู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูกกระซิบถามชางมินทั้งๆที่ไม่จำเป็น
“ทำไมไม่คุยกับเค้าละ..คนนี้คนที่นายไปช่วยไม่ใช่หรอ?”
ชางมินมองตาขวาง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างในใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผีมันอัพเลเวลแล้ว
“ไม่จำเป็น..!! นี่มันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องยุ่ง!”
มินโฮหน้าเสียเล็กน้อย หุบปากลงทันที ก่อนจะนั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆโดยมีสายตาขวางๆจากคนข้างกาย
ชางมินมองอย่างรู้สึกผิดก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินออกจากห้องมา
พร้อมกับกระดิกนิ้วสองทีเป็นเชิงให้สัญญาณ ‘มินโฮ…ตามฉันมา’
.
.
ทั้งคู่มายืนรับลมอยู่บนดาดฟ้า
ชางมินมองขึ้นไปบนนั้นอย่างหลงใหล
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทุกทีที่ได้มองขึ้นไปบนฟ้ามันทำให้เค้ารู้สึกโล่ง และสบายใจ
“ชางมินๆ เรียกฉันมาทำไม!?” แต่แล้วเสียงบู้บี้ก็ดังขึ้นชายหนุ่มหันมองคนข้างกาย
“ฮยอง..!!” ชางมินว่าอย่างขัดใจ
เพราะตั้งแต่เจ้าตัวดีนี้รู้ว่าเค้าเป็นพี่ ก็ถือวิสาสะเรียกแบบโครตเคารพกันเลย!!
“555+ ฮยองกับ…!” กำลังจะต่อประโยคท้ายถ้าไม่เห็นสีหน้าและแววตาอันจริงจัง
กับประโยคสั้นๆในใจของชายคนนี้ ‘ฉันจะฆ่านาย!’
“ฮยองก็ฮยอง~! ชางมินฮยอง~ พอใจยัง!” มินโฮว่าพลางล้อเลียนเรียกทีแอคโค่ได้อารมณ์
เล่นเอาคนขู่ถึงกับขำออกมา
“ขำอะไรชางมินฮยอง~”
ชางมินยิ้มตาหยีก่อนจะเฉลยออกมา “นายเป็นผี..ฉันจะฆ่านายได้ยังไง ห๊า!! ไอ้เด็กบ๋อง~!!55+”
จนคนฟังต้องขมวดคิ้ว ก่อนจะร้องอ๋อ!! และทำหน้าบึ้งทันทีที่เข้าใจความหมาย!
คุยกันได้ไม่ถึง 10 นาที กำลังจะกลับเข้าไปในห้องเรียน ก็เจอเข้ากับใครอีกคนเข้าเสียก่อน
“ชางมิน…ฉันมีเรื่องอยากพูดด้วย”
เป็นจุนซูนั้นเองที่ตามเค้าขึ้นมา
“…………” ชางมินไม่ตอบแต่ยังคงนิ่งรอฟังอยู่อย่างนั้น
จุนซูเห็นว่าอีกฝ่ายเปิดโอกาสก็หาทางพูดในสิ่งที่อยากจะพูดออกไปทันที
“ฉันขอโทษ…เรื่องที่ทำให้นายต้องโดนพักการเรียน”
“………….”
“ยูชอนบอกฉันหมดแล้ว…ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้”
“ไม่เป็นไร…แค่นี้ใช่ไหมธุระของนาย?” ชางมินถามกลับไป
น้ำเสียงที่เย็นชาอย่างปิดไม่มิด พร้อมกับประโยคสั้นๆบ่งบอกถึงความรังเกียจในความหมายของคนฟัง
เรียกเอาน้ำใสๆค่อยๆหยดลงมา
ชางมินเห็นดังนั้นก็ชักทำตัวไม่ถูก ‘ตูแพ้น้ำตา!’
เค้าทำท่าจะเดินหนี แต่เพราะเห็นสายตาดูถูกจากมินโฮ เล่นเอาคนมองชักเสียวสันหลัง
“จุนซู….”
“จะร้องไห้ทำไม?” คำถามที่ส่งออกไปดูตะกุกตะกักอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าคมค่อยๆแดงขึ้นมาอย่าไม่รู้ตัว
เพราะอาการประหม่า และไม่ค่อยได้คุยกับคนแปลกหน้า
เล่นเอาคนมองจำต้องขำออกมาทั้งน้ำตา
“ขำอะไรนะ?”
“55+ ปล่าวๆ” จุนซูรีบตอบปัดๆกลับไปทันที
เล่นเอาชางมินชักหงุดหงิดเพราะไม่ใช่จุนซูเท่านั้นที่ขำ มินโฮที่ลอยหน้าลอยตาก็ขำออกมา
‘มันน่าหงุดหงิดนัก!!’
สนทนากันเกินเวลาก็จำต้องกลับเข้าห้องเรียนอย่างช่วยไม่ได้
และคาบต่อไปที่จะต้องเรียน คงเรียกได้ว่า ชางมินกำลังจะเจอศึกหนัก!
เพราะอาจารย์ที่มาสอนไม่ใช่ใครที่ไหน !!
แต่เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนั้นนั้นเอง!!
“โทษฐานที่ไม่รู้จักระเบียบ! ลุกนั่ง 50 ครั้ง!!”
.
.
แฮ่กก แฮ่กก แฮ่กก~!!
จุนซูว่าอย่างเหนื่อยหอบเมื่อเสร็จสิ้นตามคำขอ
ส่วนชางมินไม่ต้องพูดถึง
เพราะตอนนี้นอนหงายไปแล้วเรียบร้อย
“ชางมิน! อู้อย่างนี้เอาไปอีก 50 รอบ!!”
อาจารย์คนเดิมร้องบอก มินโฮอ้าปากหวอ!! กำลังจะด่าออกไป ก็พึ่งนึกได้ว่าไม่มีใครได้ยิน
จุนซูคิดจะง้างปากช่วยแต่ก็ทำไม่ได้เมื่ออาจารย์โรคจิตนั้นไม่มีทีท่าจะฟัง
ชางมินก็ได้แต่ลุกขึ้นมาทำตามอย่างช่วยไม่ได้
.
.
จนกระทั่งครบ 50 รอบ
แฮ่กก แฮ่กกก~!! ชายหนุ่มว่าอย่างเหนื่อยหอบ ทิ้งตัวลงนอน
โดยมีเสียงบ่นเล็กๆข้างกายไม่ขาดสาย
“ไอ้อาจารย์โรคจิต!! เห็นๆกันอยู่ว่านายทำครบแล้ว!! เพื่อนในห้องนายก็อีก! พวกเค้าเป็นอะไรกันไปหมด เงียบกริบกันเลยทีเดียวไม่มี
เลยสักคนจะออกปากช่วย!!”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับอมยิ้ม
แล้วยิ่งช่วยกันประสานกันด่าระหว่างผีอย่างมินโฮ กับคนธรรมดาๆอย่างจุนซู!!
เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับขำกลิ้งออกมาไม่สนสายตาใคร
จนคนรอบข้างได้แต่งงๆกับพฤติกรรมที่ไม่เคยเห็น
ไม่ใช่ว่ามีความสุขที่ได้ทรมานตัวเองด้วยการลุกนั่ง 100 ครั้ง
แต่ที่มันอดจะยิ้มไม่ได้ ที่ตอนนี้…เค้าก็มีคนเป็นห่วงแล้ว
.
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น