คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ===== Chapter 3 : ความรู้สึกของคนโง่ =====
ตอนที่ 3 : ความรู้สึกของคนโง่
‘ผมรักเค้า’ มันผิดมากหรอไง?
ที่ผมรักเค้ามากขนาดนี้ มันดูโง่มากใช่ไหม?
“พี่ชางมิน! พี่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะทำทุกวิถีทางให้พี่ได้เป็นนักร้องอย่างที่พี่หวังให้ได้!!”
“ขอบใจนะมินโฮ ^^”
รอยยิ้มจอมปลอม
ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องหลอกลวง
.
.
“มินโฮ! ชางมินรังแกนายใช่ไหม!?”
“อ..เออ”
ผมมองคนถามอย่างงุนงง ใบหน้าคมดูคุ้นเคยจ้องมองผมอย่างสงสัย
แต่จะให้ผมตอบกลับไปว่าไง -*-
“ว่าไงมินโฮ ชางมินมันชกนายหรือป่าว? บอกพี่ยูชอนไปสิ เค้าจะได้ไปจัดการรุ่นน้องตัวดีของเค้าให้ไง”
คีย์ก็ช่วยอีกแรง ถามสมทบเข้ามาจนผมได้แต่ถอนใจ
‘จะอะไรกับตูนักหนา[ว่ะ!]’
“ใช้ไม่ได้จริงๆ !! จุนซู!! ไปเรียกชางมินมา เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะ”
คนที่ชื่อยูชอนตะโกนลั่นสีหน้าเครียดขึ้นมาทันตาเห็น
ไม่นานประตูหน้าห้องพักก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับ เค้าคนนั้น
“ชางมิน! พวกแกสองคนมีเรื่องอะไรกันว่ะ!!”
“…………..”
“แกไปทำอะไรน้องเค้า!!”
“………….”
“ฉันถามว่าแกทำอะไร!” ยูชอนถามเสียงแข็งกว่าทุกครั้งจ้องมองชายหนุ่มอีกคนที่เอาแต่นิ่งอย่างไม่สบอารมณ์
“ดูแค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วจะมาถามผมทำไม”
อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบ เมื่อเห็นคนถามยังคงเซ้าซี้เอาคำตอบ
“แกไปชกน้องเค้าทำไม!”
“……….”
“ฉันถามว่าแกไปชกน้องเค้าทำไม!!”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ พี่ชอบเด็กมันหรอไง ถึงได้คอยเป็นห่วงเป็นใยมันนัก!!”
ชางมินถามกลับไปบ้าง
แต่คนฟังทั้งห้องได้แต่อึ้ง เพราะอยู่ๆ ยูชอนก็หยักหน้าน้อยๆ
“ใช่! ฉันชอบมินโฮ”
“……….”
“เพราะฉะนั้น! นายไม่มีสิทธิ มาทำแบบนี้กับคนของฉันอีก!!”
ว่าแล้วก็เดินเข้าไปใกล้และดึงตัวมินโฮเข้ามาจูบโชว์ทันที
“อื้ออ! พี่ทำบ้าอะไรของพี่ -*-”
มินโฮเองก็รีบดันอกอีกฝ่ายออกห่าง มองคนสองคนอย่างงุนงง
‘อะไรกับกูนักหนา -*-’
.
.
‘ถ้ามันยังไม่รู้ตัว … ควายก็คงต้องเรียกมันว่าพี่แล้วละ’
คืนก่อน…
“พวกนายว่าชางมินมันชอบใคร?”
“โถ่! แจจุง มันคบกับนายมันคงชอบฉันมั้ง -*-”
“ยุนโฮ นายอย่าพึ่งกวนประสารทฉันตอนนี้ได้ไหมว่ะ -*-”
ทั้งคู่กัดกันภายใต้ผ้าห่มผืนเดียว จนใครอีกคนต้องเอามือปิดหู
“พี่สองคนช่วยไปเถียงกันข้างล่างได้ไหม ผมจะนอน -*-”
“ไอ้ยูชอน! ฉันพี่แกนะ!!”
“แล้วไง -*-”
ภายใต้การกรนไม่รู้ร้อนรู้หนาวของใครคนหนึ่ง
คร๊อกกก ฟี้~
“ไอ้จุนซู!! ตื่นนนน!!”
“อะไรกันพี่แจจุง T^T”
ว่าแล้วก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ
JJ “ฉันถามว่าในความคิดของพวกนายชางมินมันชอบใคร?”
YH “ฉันก็ตอบนายแล้วไงว่ามันก็ต้องชอบนา..ย”
คำพูดของชองยุนโฮ ลีดเดอร์คนดีจำต้องหยุดลงด้วยสายตาอันไม่เป็นมิตรของคนข้างกาย
และคำตอบของคนเป็นน้องชาย
YC “มินโฮใช่ไหม?”
JJ “นายฉลาดมากยูชอน!^^”
YH “แล้วนายไม่เสียใจหรอไง ที่น้องมันไม่ได้รักนาย -*-”
ยุนโฮถามอย่างสงสัย ก็ไอ้สองคนนี้มันคบกันมาตั้ง 2 ปีแล้วนี่นา!!
JJ “ส่วนนายก็โง่เหมือนเดิม -*-”
YH “ฉันโง่ตรงไหน!!”
JJ “ตรงที่นายเป็นชองยุนโฮไง -*-”
และก่อนที่ทั้งสองจะได้กัดกันอีกรอบ
คร่อกกกก ฟี้~!!
“ไอ้อ้วนนนนนนน!!!”
“TT^TT”
ทั้งสามก็ประสานเสียจนคนที่นอนอยู่ลืมตาดูโลกอย่างตกใจสุดชีวิต
JS “ผมอ่ะรู้นานแล้วว่าชางมินมันชอบ มินโฮ บอกพี่ไปตั้งแต่คบกับมันตอนแรกพี่เคยฟังผมไหม แล้วตอนนี้จะมาปลุกผมทำไมตั้งหลายรอบ ผมไม่อยากฟังเรื่องน่าเบื่อหรอกนะ -*-”
ร่ายซะยาวก่อนจะเอนตัวหัวพิงหมอน หลับตา และเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
JJ “แล้วมันจะทำร้ายตัวเองแบบนี้ทำไมว่ะ!”
YH “แล้วฉันจะรู้ไหม -*-”
YC “เอางี้ไหม? พิสูจน์กันไปเลยว่ามันโง่หรือแกล้งโง่ ^^”
และแล้วแผนการอันชาญฉลาดของปาร์คยูชอนก็ถือกำเนิดขึ้น
.
.
“ใช่! ฉันชอบมินโฮ”
“พ..พี่ทำบ้าไรของพี่ -*-”
มินโฮว่าอย่างไม่สบอารมณ์ เอามือปาดรอยจูบนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี
ก่อนจะเซตามแรงฉุดเมื่อชางมินคว้าตัวเค้ามากอด
“แล้วพี่ถามเจ้าตัวหรือยัง!?”
“จะถามไม่ถาม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย -*-”
“……………”
เท่านั้นละ ไอ้เด็กบ้าก็ใบ้รับประทาน
ยูชอนยิ้มกริ่ม
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ทิ้งความแคลงใจให้ใครหลายคน
รวมทั้ง ‘คิมจุนซู’ คนนี้ด้วย
[ตูหลับ!!]
.
.
“ยูชอน!! นายทำบ้าอะไร!!”
คนถูกเรียกหันมามองก็ต้องตกใจ
เมื่อคนตรงหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
“ฮ..เฮ้ย! นายร้องไห้ทำไม !!”
“ยังมีหน้ามาพูด! นายไปบอกรักคนอื่น ไปจูบคนอื่น แล้วฉันละ!!”
“ฮืม? พูดอย่างนี้แสดงว่าเมื่อคืนนายหลับใช่ไหม -*-”
“ฮืม? เมื่อคืน?”
จุนซูถามกลับอย่างงุนงง
พลางปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินตามยูชอนมาเรื่อยๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินหนีพร้อมกับคำพูดสุดท้าย
“ถ้าอย่างนั้นก็สมควรแล้วที่นายจะไม่รู้อะไรเลย!!!”
.
.
.
“ชางมิน! ปล่อย!”
“……..”
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร แค่ปล่อยมือจากอีกฝ่ายแล้วถอยออกมา
มือหนาเอื้อมไปจับมุมปากของอีกฝ่ายเบาๆที่ยังคงเป็นรอยช้ำไม่หาย
ก่อนจะคว้ายาอะไรสักอย่างจากกระเป๋าออกมาทาให้อย่างแผ่วเบา
จนคนมองได้แต่ตกตะลึง
‘ความดีของนายมันไม่น่าไว้ใจ’
จนชางมินเดินออกจากห้องไป
คีย์ก็เข้ามาใกล้พลางถามสิ่งที่สงสัยมานาน
“นายกับพี่ชางมิน?”
“ศัตรู! เราเป็นศัตรูกัน!!”
จนคนฟังที่เหลือได้แต่มองอย่างงุนงง
แต่การกระทำและสายตาของคนทั้งคู่
มันต่างกับคำนั้น คำที่นายพร่ำบอกลิบลับเลยนะ ….มินโฮ
ความคิดเห็น