คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ===== Chapter 1 : ผิดพลาด =====
ตอนที่ 1 : ผิดพลาด
=====================================================
สำหรับผมเรื่องของความรัก...กับอายุนั้นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
'นั้นคือความคิดของผมเมื่อ 10 ปีที่แล้ว'
ย้อนกลับไปณ.วันนั้น ผมก็เป็นแค่เด็กความคิดความอ่านและประสบการณ์ถือว่ายังน้อย
รักก็บอกว่ารัก อยากที่จะเอาชนะไม่แม้แต่จะฟังคำคัดค้านของใคร
จนความผิดพลาดนั้นได้เกิดขึ้น
"เธอทำอะไรของเธอชางมิน! รู้ตัวบ้างหรือป่าว?"
"ผมรู้ฮะ ..."
"เธอก็รู้ว่าครูกับนักเรียน ยังไงมันก็ไม่เหมาะสม!!"
เด็กหนุ่มนิ่งไป วัยเพียง 17 ปี
จุดเริ่มต้นของความเป็นวัยรุ่น
ก็แค่ต้องการ ...
อยากได้อะไรก็ต้องได้ 'นี่ละความคิดของผมในตอนนั้น'
"ครูก็รักผมไม่ใช่หรอครับ...?"
"...."
"คนรักกันมีอะไรกันมันไม่ผิดไม่ใช่หรอฮะ?"
คนเป็นครูนิ่งไป .. สอนเด็กมามากมาย แต่พอเจอเรื่องแบบนี้ก็ถึงกับหาทางออกไม่เจอเหมือนกัน
เค้าเองก็พลาดพลั้งปล่อยให้อารมณ์มันพาไป ทั้งๆที่ ...
"ขอโทษนะชางมิน...ครูมีคนที่ครูรักอยู่แล้ว..."
"โกหก!"
"......."
สำหรับผม ..
ความรักที่ให้กับเค้าไป ผมจริงใจและจริงจัง
แต่ก็ได้กลับมาเพียงแค่ "ลาก่อน..."
และเค้าคนนั้นก็จากไป ..
'ครูชองลี ยื่นใบลาออกในเช้าวันรุ่งขึ้น'
หลังจากนั้น 1 ปี กว่า
"ชางมินนี่เด็กที่ไหน? ร้องโวยวายตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว!!"
ชายหนุ่มก้มลงมองตามเสียงของผู้คุมหออย่างแปลกใจ
อ่านป้ายที่ติดเอาไว้ก็ถึงกลับร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
"ข้างในเขียนว่าไง เห็นด้านนอกมันบอกฝากให้นายใช่ไหม?"
"อ...เออ ..งั้น ผมขอตัวนะครับ"
ชางมินว่าก่อนจะอุ้มเด็กตรงหน้าและเข้าห้องไป
"เฮ้ย!! อย่าให้พี่แจจุงรู้นะ!! ขานั้นเค้ายิ่งไม่ชอบเด็กอยู่!!"
"ฮะๆ" เค้าตอบอย่างขอไปทีก่อนจะเข้ามาในห้องและปิดประตูลงพร้อมๆกับหันมามองเด็กนั้นอีกครั้ง
ดวงตากลมโต จมูกเล็กๆ หน้าเนียนขาว อมชมพู ตามภาษาเด็กแรกเกิด
"เจ้าตัวน้อย เอ็งเป็นใครมาจากไหน =*="
".............."
"เฮ้อ..เอาเหอะ ถามไปก็ตอบไม่ได้อยู่ดี -*-"
.
.
.
เรื่องราวของผมมันเริ่มต้นจากตรงนั้น
รักของเรากับลูกของผม
'ชางมิน...
ขอโทษด้วยที่ครูหนีมา ครูทนอยู่สู้หน้าเธอต่อไปไม่ไหว
เพราะเรารักกันไม่ได้ ... และครูก็ไม่ได้รักเธอ
เธอยังหาคนดีๆอีกมากมายได้ในโลกของเธอ
และนี้ ...
คือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ครูจะทิ้งไว้ให้
รักษาเค้าไว้ดีๆละ ถือว่าเป็นตัวเเทนจากครูละกัน
เพราะถึงยังไง
เด็กคนนี้....คือลูกของเธอนะชางมิน'
เค้าพักกระดาษใบนั้นใส่ซองอย่างเก่า
ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหัวเตียงเฝ้ามองเด็กน้อยไม่ละสายตา
'ของขวัญ...'
"ชองมิน..ชิมชองมิน ไอ้ตัวเล็ก นั้นคือชื่อของแก^^"
.
.
.
เรื่องราวที่พึ่งจะเริ่มต้น ทำอย่างไรผมก็ไม่ชินกับมันสักที
แม้ว่ามันจะผ่านมาแล้ว 10 ปีก็ตาม
"ชองมิน! ชิมชองมิน!! บอกให้ตื่นไง อีกห้านาทีจะแปดโมง แต่นี่ลูกยังไม่ลุกจากที่นอน !!"
เด็กน้อยนามชองมินค่อยๆลุกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองก่อนจะตะโกนออกไปปาวๆ
"ถึงรีบไปโรงเรียนมันก็ไม่หนีไปไหนหรอกนะฮะ -*-"
ชางมินกุมขมับ นึกไปถึงเรื่องราวตอนเด็กๆที่เค้าเคยย้อนพ่ออย่างนี้
และผลลัพธ์ที่ได้ก็คงไม่ต่างจากที่เค้ากำลังจะทำกับลูกของตัวเอง
"นี่ถ้าเอ็งไม่ลุก ข้าวเย็นไม่ต้องกิน -*-"
"ป๊ะป๊า!! อยากให้ลูกตัวเองขาดสารอาหารหรอไง -*-"
ดูท่าสองพ่อลูกยังคงจะเถียงกันอีกนาน
เค้าจึงต้องขอยุติสงครามเพื่อไปเตรียมรถและพาเด็กไปส่งให้ถึงก่อนประตูใหญ่จะปิด
ชิมชองมินวิ่งดุ๊กๆตามคนเป็นพ่อและกระโดดขึ้นรถไป
โดยมีชางมินคอยสังเกตุ ดวงตากลมโตขนตายาวงอลนี่ได้จากเค้าไปเต็มๆ
ส่วนเรื่องผิวนุ่มเนียนขาวน่าสัมผัสคงจะได้มาจากแม่กระมัง
"ป๊ะป๊า!!! ไปสิ มัวแต่เหม่ออยู่ได้ ถ้าผมเข้าเรียนไม่ทัน ป๊าต้องรับผิดชอบ!!"
"อ..เออ" สรุปแกหรือฉันที่เป็นพ่อ!? -*-
.
.
.
"อย่าหนีเที่ยวอีกละ เย็นนี้จะมารับ"
"ฮ๊าบบบบ!!"
เค้ามองชองมินเดินเข้าโรงเรียนไปก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะพาตัวเองกลับไปยังบ้านเก่าของตน
.
.
.
ชองนัม
"อ้าวชางมินลูกแม่!! มาได้ยังไงแล้วนี่ชิมชองมินละจ๊ะ?"
"หวัดดีฮะแม่ .. ชองมินผมพึ่งส่งไปโรงเรียนเมื่อเช้าเองครับ"
ผู้เป็นแม่พยักหน้ารับรู้ อมยิ้มเล็กน้อยยามที่นึกไปถึงหลานของตน
ตอนที่หนีไปเฝ้าหลานเป็นประจำในยามที่ชางมินเรียนอยู่
ก่อนจะสะดุ้งเมื่อใครอีกคนเดินเข้ามา
"ยังมีหน้ากลับมาอีกนะ!! ทำผู้หญิงเค้าท้อง จนมันทิ้งลูกไว้ให้เลี้ยงแล้วจากไปเนี่ย สนุกมากไหมชางมิน!!"
"............."
"คุณนี่ละก็!! อย่าดุอย่างนั้นสิ ลูกตกใจหมด ชางมิน ไว้วันหลังก็พาหลานมาให้พ่อเค้าเล่นหน่อยนะ
เค้าใจอ่อนทุกทีเวลาเจอเด็ก ^^"
"ฮ..ฮะแม่ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ลาละครับทั้งสองคน"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะเดินมาขึ้นรถและขับกลับมาที่เดิมก็กินเวลาไปมากพอควร
16.00 น. ป่านนี้โรงเรียนคงเลิกแล้ว มีหวังอาระวาดอีกชัวร์ -*-
"ชางมิน!! โรงเรียนเลิกกี่โมง"
คงไม่ต้องถามว่าใคร!? แม้สรรพนามจะเปลี่ยนไปแต่ใช่เด็กนั้นแน่นอน
"สามโมง..."
"แล้วนี่มันกี่โมง!!!" ชิมชองมินตัวน้อยเท้าซะเอวถามพลางทำหน้ามุ่ยบ่งบอกอารมณ์ว่าไม่พอใจสุดขีด
ชางมินปาดเหงื่อ ก่อนจะหาข้อต่อลองให้คนตรงหน้าหายงอลเค้าสักที
"เอางี้ ขอโทษแล้วกัน เด๋วจะพาไปกินไอติม ตกลงไหม?"
"ก..ก็ได้ =///="
"แล้วก็นะมินๆ ฉันพ่อเเกนะเว้ย เรียก ชางมินห้วนๆ เด๋วมีเหนี่ยวนะฮับ -*-"
"ผมก็ลูกนะฮับ เรียกมินๆ ห้วนๆ เด๋วมีเสยนะฮับ -*-"
คนเป็นพ่อหันมองก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาในความหัวรั้นและไม่ยอมใคร
จะว่าไป ... ก็สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน
ก็เล่นเหมือนกันซะขนาดนี้
.
.
.
ICEChoco ร้านสารพัดช็อคโกเเลตไม่ว่าจะเป็นไอศกรีม เกร็ดหิมะ เครื่องดื่ม ขนมปัง และอื่นๆอีกมากมาย
กำลังทำให้ชิมชองมินคนนี้ถึงกับน้ำลายไหล มองดูตัวร้านด้วยความสนอกสนใจ
"อยากกินใช่ไหม เห็นมองตอนจะไปโรงเรียน?"
"อื้ม =//="
"เค้าพึ่งเปิดเลยนะ ถ้าไม่จองไม่มีวันได้กินหรอกนะจะบอกให้ ^^"
ชายหนุ่มโอ้อวดก่อนจะพากันลงจากรถและเข้าไปในร้าน
บรรยากาศหรูๆสบายๆ ตกแต่งด้วยโทนสีชมพูขาว เรียกรอยยิ้มบางๆให้กับเด็กตัวเล็กๆข้างๆเค้าได้เป็นอย่างดี
"อยากกินอะไรสั่งสิ"
"ผ..ผมเอานี้ อันนี้ เอานั้นด้วย อ๊ะๆๆ เอาอันนั้นอีกอัน นี้ด้วย นี้อีก อาาา อันนี้ก็อยาก *o*"
"กินหมดหรอนั้น^^"
"เหอะน่า!!!"
ว่าแล้วชางมินตะโกนบอกพนักงานพลางหันไปยิ้มให้ลูกชายคนเดียวของตน
"ฮื้มม!! อร่อยมากเลย ถ้าชางมินทำได้อย่างนี้นะ โลกคงแตกเลยละ ^^"
"นี่ๆ ลามปามละ มินๆ -*-"
อาจเพราะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก
และความคิดก็เด็กด้วยกันทั้งคู่
ถึงได้ทำให้ความสัมพันธ์เปรียบเสมือนพี่น้องกันเสียมากกว่า
เพราะอายุที่ห่างกัน เพียงแค่ 9 ปี
"อ้วน!"
"ว่าไงนะ -*-"
"บอกว่าอ้วนไง กินเข้าไปขนาดนั้น !!"
"ชิ!"
มินๆไม่สนใจยัดเค๊กก้อนโตตามเข้าไปอีกชิ้น
ก่อนจะต้องอาเจียนออกมาเพราะความดื้อรั้นของตน
"อี๊ ~!! เเหวะ T^T"
"เป็นไงละ บอกแล้วไม่เชื่อ เอากินน้ำก่อน"
ลำบากถึงคนเป็นพ่อต้องคอยเก็บกวาดและป้อนน้ำตามเข้าไป
"กลับบ้านได้แล้วมั้ง ..."
ชายหนุ่มว่าก่อนจะจัดการอุ้มมินๆเอาไว้ด้านหลัง
จนผล็อยหลับไปกับแผ่นหลังกว้างในเวลาไม่นาน
"เฮ้มินๆ ถึงรถแล้ว ไปหลับต่อบนรถเร็ว"
"อื้ออ มะอาววว ~"
"เฮ้อ .. เรานี่ก็น๊าาา"
แม้จะบ่นแต่ริมฝีปากก็เเฝงไปด้วยรอยยิ้ม
เฝ้ามองดวงตากลมโตคู่นั้น สัมผัสผิวเนียนใสก็ทำให้นึกไปถึงใครอีกคน
'ทำไมกัน...ทำไมผมถึงยังลืมครูไม่ได้สักทีละฮะ ครูชองลี'
.
.
.
"อื้ออ ป๋มยังกินไหว!!"
เสียงละเมอเล็กๆช่วยดึงสติของเค้าให้หลุดออกมาจากส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ก่อนจะออกแรงประคองให้มินๆนอนราบไปกับเบาะ
'ของขวัญที่ครูมอบให้ผมจะรักษาไว้จนกว่าครูจะกลับมานะฮะ'
.
.
.
เช้าวันเสาร์
"ผมอยากไปสวนสนุก!!"
"โถ่มินๆ พุ่งนี้ไม่ได้หรอ วันนี้มีงาน เห็นไหม กองเท่าภูเขาเลย -*-"
"ภูเขาบ้านป๊ะป๊าดิอยู่บนโรงแรม -*-"
ชางมินถอนหายใจอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน
"เอาน่าๆ ไว้พุ่งนี้เด๋วพาไป ออกไปได้แล้ว จะทำงาน ปิดประตูให้ด้วย ขอบคุณ!"
เค้าว่าออกไปอย่างหงุดหงิด
เพราะตั้งแต่ที่เค้ามาบริหารโรงแรมเเทนพ่อ งานการไม่เป็นอันทำ เพราะมีคนคอยกวนตลอด24 ชั่วโมง
.
.
.
เวลาผ่านไปกว่าค่อนวัน
เค้าค่อยๆเปิดประตูห้องทำงานออกช้าๆ
สายตามองหาใครอีกคน
คิ้วเรียวขมวดชนกันด้วยความฉงน
"มินๆ? อยู่ไหนนะ?"
ไม่ว่าจะถามกี่ครั้งก็ยังคงไม่ได้คำตอบ
เดินหาเสียทุกห้อง แต่ก็ไร้วี่แวว
"มินๆ!!?"
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น