คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ===== Chapter 2 : คนโง่ vs. คนโง่กว่า =====
ตอนที่ 2 : คนโง่ vs. คนโง่กว่า
“ชางมิน…นั้นมันน้องมินโฮของนายไม่ใช่หรอ?”
เสียงหนึ่งถามขึ้นทันทีที่เดินแยกออกมาแล้ว
ชางมินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะโอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ
และกระซิบลงไป “มินโฮของผมที่ไหน พี่ต่างหากพี่แจจุง ที่เป็นตัวจริงของผมนะ”
ว่าแล้วก็หอมแก้มเนียนนั้นทันที
แจจุงผลักร่างสูงของน้องชายออกก่อนจะลุกขึ้นมายืนเท้าเอว
“แต่ดูนายแคร์มันจังนะ…”
“ผมหรอแคร์มินโฮ พี่อย่าพูดเล่นน่า~”
ชางมินหันมองอย่างไม่เชื่อสายตา
เค้าเนี่ยนะจะแคร์ไอ้เด็กนั้น
‘ไม่มีทางซะละ!!’
“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ …”
“ผมก็มีแต่พี่นี่ไงพี่แจจุง ผมรักพี่คนเดียวนะ~” ร่างสูงทำท่าออดอ้อนก่อนจะหอมแก้มเนียนนั้นอีกครั้ง
“ผมบอกแล้วผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะพี่…ผมรักพี่คนเดียว พี่เชื่อผมรึยัง? ฮืมม?”
“อื้มม ฉันเชื่อนาย” แจจุงยิ้มร้ายก่อนจะกดร่างสูงลงกับโซฟาและจูบอีกฝ่ายทันที
“อื้ออ ผมรักพี่นะ”
“อื้ม ฉันรู้”
“พี่บอกผมบ้างไม่ได้หรอไง ว่าพี่ก็รักผม ฮืม?”
ชางมินถามเสียงต่ำดูเซ็กซี่ยังไงชอบกล
แจจุงยิ้มกริ่ม
‘นายมันก็โง่พอกัน…’
.
.
2 ปีก่อน
“มินโฮ เด็กนั้นมันโง่เอง แต่ก็ต้องขอบคุณเค้านะที่ความโง่ของเค้าทำให้ความฝันของผมเป็นจริง”
“นายมันร้ายกาจไม่เปลี่ยนเลยชางมิน~!”
“ทำไงได้ละฮะพี่แจจุง! ผมไม่ชอบผู้ชาย 555”
ไม่รู้เป็นเพราะความบังเอิญ หรือฟ้ากลั่นแกล้ง
เพราะทันทีที่จบคำพูดนั้น
ไอ้เด็กนั้นก็เข้ามาทันได้ยินพอดิบพอดี
“แล้วนายมาคบกับฉันทำไม!!”
เด็กโง่นั้นว่าออกมาทั้งน้ำตา
แต่ชางมินหาได้สนใจ
เพียงแค่กอดแจจุงไว้แน่นพลางหันมาทำหน้า ยียวน
“หลอกใช้ไง~”
“ไอ้เลวเอ้ย!!”
“แค้นหรอมินโฮ…แต่เป็นเพราะนายมันโง่เอง ใช่ความผิดฉันเสียที่ไหน^^”
ร่างสูงว่าทั้งรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไปพร้อมๆกับแจจุง
มินโฮนิ่งสนิท ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
มือทั้งสองกำหมัดแน่น
คว้าคอเสื้อของชางมินเข้ามาใกล้และชกไปเต็มแรง
“คอยดู!! ฉันจะเป็นคนทำลายของฝันของนายเอง!!”
.
.
.
มันก็ตลกดีเนอะ
เค้าบอกว่าจะมาทำลายความฝันของผม
แต่ผมกลับไม่รู้สึกโกรธเค้าเลยสักนิด
‘บางทีผมอาจจะ….’
‘โง่กว่าก็ได้ละมั้งที่โกรธเค้าไม่ลง’
“ชางมิน! นายมัวเหม่ออะไรของนายนะ?”
“โถ่พี่แจจุง~” ร่างสูงอ้อนทันทีที่รู้ว่าคนที่เรียกเป็นใคร
.
.
“ฮะ? นายว่าอะไรนะชางมิน?”
“ป..เปล่าฮะ ผมหิวนิดหน่อย~”
ร่างสูงว่าก่อนจะกอดพี่ชายคนสวยตรงหน้าไม่ปล่อย
ไม่นานประตูห้องพักก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมๆกับใครอีกคน
“แจจุง ชางมิน ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้รักษาภาพพจน์นะ”
“โถ่ยุนโฮ~! น้องมันก็เล่นไปงั้นละ”
แจจุงว่าก่อนจะเดินเข้าครัวไป
ห้องพักที่จัดสรรมาอย่างดีเพื่อพวกเค้า
ถึงจะดูเล็ก แต่ก็ครบทุกอย่างที่ต้องการ
“แล้วนี่ยูชอนกับจุนซูไปไหนละ?”
“ไปทักทายน้องใหม่นะ”
เมื่อจบคำพูดของลีดเดอร์ ชางมินก็ออกจากห้องไปทันที
.
.
ห้องพักของรุ่นน้อง หรือเด็กฝึกหน้าใหม่
จัดสรรให้อยู่ชั้นสอง ส่วนพวกเค้าอยู่ที่บนชั้นห้า
ชายหนุ่มลงลิฟท์มาจนถึงชั้นสองตั้งแต่สมองมันสั่งการ
ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ก๊อกกก ก๊อกกก!!
“อ้าวชางมิน มาได้ไงว่ะ?”
“โถ่พี่จุนซู พี่ยังลงมาเขมือบเด็กได้ทำไมผมจะลงมาไม่ได้~”
ชางมินว่าอย่างไม่ได้สนใจพลางหันไปมองมินโฮแล้วยิ้มร้ายๆส่งไป
“รุ่นพี่ปากหมา พวกเราไม่ต้อนรับหรอกฮะ พี่จุนซู ไล่มันออกไปด้วย”
มินโฮว่าอย่างไม่ไว้หน้า
จนชางมินหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย
“แล้วนี้เฮียเหม่งไปไหน?”
“ปล่อยแสงอยู่มั้ง -*-”
ชางมินฟังอย่างเอือมๆ ไอ้คู่นี้มันงอลอะไรกันอีกแล้วว่ะคับ
‘มักเน้ปวดเฮด!!!’
“ส..สวัสดีครับพี่ชางมิน^^”
ว่าแล้วก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงรุ่นน้องเค้าหันไปมองอย่างสงสัย
ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ “ถ้าจำไม่ผิด? นายคงเป็นแทมิน?”
“ช..ใช่ฮะ!^^”
เด็กหนุ่มคนนั้นยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
จนชางมินเองก็ยิ้มตาม
แต่ไม่วายไอ้ความกวนทีนค่อยๆถือกำเนิด
“ไม่เหมือนรุ่นน้องอีกคน ไม่มีมารยาท~!!”
ชางมินว่าก่อนจะหันไปทางมินโฮที่ทำเป็นไม่ได้ยิน อ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“นายทะเลาะอะไรกับน้องเค้าตั้งแต่วันแรกว่ะชางมิน?”
จุนซูหันไปถามแต่ชางมินไม่ตอบเดินเข้าไปประชิดคนบนเตียงแล้วคว้าข้อมือนั้นมาก่อนจะลากออกจากห้องไป
“เฮ้ย! ปล่อย!!”
คนถูกลากร้องลั่น สะบัดข้อมือเหนียวหนึบนั้นทิ้งอย่างแรง
แต่ชางมินก็ไม่ยอมปล่อย ลากขึ้นมาจนถึงดาดฟ้า
“ปล่อย!!!! สิว่ะ!!”
“พูดเพราะๆไม่เป็นหรอไง?”
“คนอย่างนายพูดเพราะไปก็เสียพลังงาน -*-”
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะคว้าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้และจูบลงไปทันที
“อื้ออ! ทำบ้าอะไร ปล่อย!”
มินโฮดิ้นสุดแรงผลักชางมินจนล้มลงไปกองกับพื้น
เมื่อเห็นสภาพ เหมือนลูกหมา ก็เผลอขำออกมา
“555+ ดูไม่ได้เลยว่ะ ~”
“ไอ้เด็กบ้า -*-”
ชางมินว่าก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมาแล้วปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ตามกางเกงก่อนจะเข้ามากระซิบข้างหูอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นี่หรอการทำลายความฝันของฉันที่นายบอก?”
“ใช่!! ฉันจะเป็นนักร้องที่ดังกว่านายให้ได้ !!”
“ด้วยการทำลายชีวิตตัวเองหรอไง!!”
ร่างสูงกระชากเสียงถาม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงหงุดหงิดเต็มที่
จนคนฟังยังรู้สึกได้
ก็ได้แต่ขำ…’คนอย่างนั้นนะหรอจะห่วงใครเป็น?’
“ชีวิตฉันมันถูกทำลายไปตั้งนานแล้ว ชางมิน”
“…………..”
“ฉันจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย!!”
“………….”
“แม้ว่าต้องแลกด้วยร่างกายฉันก็จะต้องทำลายนายให้ได้!!”
ผลั๊กกกกกกกกกกกกก!!!
ชางมินซัดคนพูดจนไปกองอยู่กับพื้น
“ฉันไม่คิดว่านายจะโง่ได้ขนาดนี้…มินโฮ”
เค้าบอกออกมาเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนจะเดินลงจากดาดฟ้าไป
‘ผมโง่มานานแล้ว….’
‘พี่ชางมิน’
“มินโฮ!! ใครทำอะไรนายว่ะ?”
“คีย์…?”
“เฮ้ย! เป็นผู้ชายอย่าร้องไห้ดิ!!”
“TT^TT”
“อ้าวเฮ้ย!! บอกอย่าร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~”
‘ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~’
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น