ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : === PART 2 : Story of YunHo ===
=== PART 2 : Story of YunHo ===
ผมเกี่ยวอะไร….!?
ทำไมผมถึงถูกแจจุงผู้แสนดีคนนั้นพาตัวมาขังไว้ในคฤหาสน์หลังนี้ด้วย
อะไรกันที่ทำให้คิมแจจุงคนที่ผมรักต้องเปลี่ยนไป
“ยุนโฮ!! นายมันโง่!!”
“อา!! แจจุง ปล่อยฉันไปเถอะ!!”
ผมร้องขึ้นทันทีที่อยู่ๆก็พบว่าตนถูกขังอยู่ในห้องๆหนึ่งได้ยังไงก็ไม่รู้
มือสองข้างถูกเชือกพันธนาการไว้
แถมตื่นขึ้นมาก็เจอเข้ากับแจจุง…คนที่ผมรัก
และใครอีกคนที่ผมจำได้ดี ‘ชิมชางมิน’
คนที่พรากทุกอย่างของผมไป….!!
ไม่นานเกินรอแจจุงก็ก้าวเข้ามาประชิดผมพร้อมกับตะโกนกลับมา
“เสียใจด้วย!! เพราะคิมแจจุงที่เชื่อฟังนายมันตายไปแล้ว”
“แจจุง….ได้โปรด..อย่าทำกับฉันอย่างนี้!!”
ผมร้องขอ…
แต่คนตรงหน้าก็ไม่เคยปราณี
เค้าเปลี่ยนไป
ทั้งรอยยิ้ม แววตา คำพูด ทุกๆอย่าง
เค้าไม่ใช่คิมแจจุงที่ผมรู้จักอีกแล้ว
หากเค้าแรงมา!! ผมก็จะแรงกลับไป!!
ผมผลักเค้าจนหัวไปชนเข้ากับขอบเตียง
แล้วหาทางหนีแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นเลือดสดๆไหลเจิ่งนอง
มันเป็นเพราะความอ่อนแอของผมเอง ที่ไม่สามารถตัดใจจากเค้าได้
จึงถูกเค้าลากมาไว้ที่ห้องขังชั้นใต้ดินที่ไร้ผู้คนแทน
เพื่อเป็นการลงโทษ….!?
ที่ผมคิดจะจากเค้าไป
ห้องขังที่มืดสนิทไร้คนดูแล
จะมีก็แต่แจจุงเท่านั้นที่จะเข้ามา
พร้อมกับใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก
และแต่ละครั้งที่เค้ามา
มันทำให้ผมรู้สึก….กลัว
“ตื่นแล้วหรอ!! เจ้าโง่!!”
“แจจุง…?”
ผมร้องเรียกเค้า
ใจหนึ่งก็ยังคงคิดถึงเค้าอยู่
แต่อีกใจ..ความรู้สึกมันบอกว่าไม่อยากเจอ
ให้ตาย!! ผมเป็นอะไรไป
เค้าทำกับผมขนาดนี้…ทำไมผมถึงโกรธเค้าไม่ได้เลย
“ยุนโฮ….”
ผมเบิกตาโพรง! นี้เป็นครั้งแรกที่เค้าเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิมและเบากว่าเดิมหลายเท่า
เค้าก้าวเข้ามา เชยคางให้ผมมองเค้าตรงๆ
ก่อนจะประกบจูบลงมาพร้อมกับชอนไชลิ้นร้อนนั้นเล่น ผมเองก็ไม่ปล่อยให้เค้าเล่นอยู่คนเดียว
เราแลกเปลี่ยนกันไปมาได้ชั่วครู่
อีกเสียงหนึ่งก็ดังขัดจังหวะขึ้นพอดี
“พี่แจจุง…..”
“ชางมิน!!” ผมเห็นแจจุงดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นเด็กคนนั้น
ไอ้เด็กบ้านั้น!!
มันเป็นอะไรกับนายหรือยังไง…!?
คนรักคนใหม่ของนายหรอ…!?
ผมก็ได้แต่มอง จะทำไงได้ ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย!!
ผมเห็นแจจุงเดินตามชางมินไป
แต่ก่อนไปยังมีหันมาพูดเหน็บแนมให้ได้ยินอีกนี้สิ
“อย่าหลงตัวเองนักเลยชองยุนโฮ!! นายมันก็แค่ของเล่นแก้เซ็ง~!!”
.
.
อย่างน้อยของเล่นชิ้นนี้ก็ทำให้นายเคลิบเคลิ้มจนผ่อนตามบ้างละน่า!!
ผมคิดอยู่ครู่หนึ่งพลางมองไปรอบด้าน
ห้องขังที่ผมอยู่มาได้ 2 เดือนกว่าๆ
ยังคงรก และสกปรกเหมือนเดิม
ผมไม่ได้เห็นแสงเห็นตะวันมานานขนาดนั้นเลย!?
อากาศที่แสนบริสุทธิเป็นเช่นไร…!?
ตอนนี้…ผมได้ลืมมันไปหมดแล้ว
คิดได้อะไรเพลินๆได้ไม่นาน
คนๆนั้นก็เดินเข้ามา
‘ชิมชางมิน’
เขาจะมาหาผมอย่างนี้ทุกวัน
เวลาเดิมๆ และทำเรื่องเดิมๆ อย่างไม่เคยปราณี
“นายมาทำไม!!?”
ผมถามเค้า…ถึงแม้ในใจผมจะรู้ดีว่าเค้ามาเพื่ออะไร
เค้ายิ้มเหยียดมาให้ผม…ก่อนจะตะโกนกลับมา
“คิดว่าไงละ~”
“นายทำแบบนี้ทำไม!!? เพราะฉันรักแจจุงหรอ!?”
ในที่สุดผมก็ถามเค้ากลับไป แต่ชางมินยังคงนิ่ง
เหมือนคนไร้ความรู้สึก
เค้ากระเถิบเข้ามา พลางกระซิบข้างหู
“พี่ไม่ควรมารักพี่แจจุง….”
ก่อนจะเพิ่มเสียงที่บ่งบอกถึงความหนักแน่นในประโยคถัดมา
“เพราะคนอย่างพี่มันก็เป็นได้แค่ของเล่น!!”
รอยยิ้มเหยียดที่ส่งมาตอกย้ำทุกครั้งที่คนๆนั้นเข้ามา
มันยังคงอยู่ในหัวของผมไม่ไปไหน
ชางมินจะเข้ามาพูดทำร้ายจิตใจผมอย่างนี้เสมอ
ก่อนจะหาวิธีต่างๆมาทรมานจนผมลุกไม่ขึ้น
“ฮึก~!”
โดยมีใครอีกคนเฝ้ามองการกระทำนั้นอยู่ห่างๆ
อย่างต้องการจะเยาะเย้ยในในสถานะที่ผมยืนอยู่
‘หากนายไม่รักฉัน…แล้วทำอย่างนี้กับฉันทำไม’
‘คิมแจจุง’
.
.
“ชองยุนโฮ….”
“ยุนโฮ…”
ผมสลบไปนานเท่าไหร่แล้วนะ!?
ตั้งแต่คนรักของเค้าเข้ามาทำให้ผมปางตาย
‘นายฆ่าฉันให้ตายไม่ดีกว่าหรอไง…คิมแจจุง’
ถ้อยคำตัดพ้อที่ส่งออกไปยามหลับ
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้รับตอนนี้
ช่างต่างจากเมื่อก่อน….!!
‘อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้….คิมแจจุง’
‘หรือเป็นเพราะนายไม่ได้รักฉันตั้งแต่แรก!?’
วันวานของเรา….มันเหมือนความฝันของผม
ผมรักเค้า
เรารักกัน
เค้าบอกรักผม
ผมดีใจ
ทุกวันที่มีเค้าเคียงข้าง….มันคือรอยยิ้มของผม
ทุกเวลาที่ได้ใกล้ชิดกัน…มันคือความหวังให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป
ทุกนาทีที่เราพร่ำบอกว่า ‘รัก’ มันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี
แต่ตอนนี้….มันเปลี่ยนไปแล้ว
เพราะชิมชางมิน!!?
ที่มาซื้อแจจุงไปจากผม!!
ใช่ว่าผมจะขาย…แต่ผมจนตรอก
ชางมินยื่นข้อเสนอให้ผมเลือกระหว่างครอบครัว และคนรัก
เป็นคุณ…คุณจะเลือกได้ไหม!?
มันเลยเป็นผล…ให้แจจุงตีจากผมไป
แจจุงกระซิบข้างหู ‘เชื่อฉันนะ’
เค้าบอกผมเพียงอย่างนั้น
แต่ทำไมละ!!?
ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้!!
ทำไมแจจุงของผมถึงได้เปลี่ยนไป!!
ผมควรจะเชื่อใจเค้าอยู่อีกไหม…!?
หรือควรจะหยุดคิดได้แล้ว…ว่าเรื่องของเรามันก็เป็นได้แค่การหลอกลวง!
“ยุนโฮ!!” เสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งร้องเรียกจนเจ้าตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ก็พบว่าเค้ายังคงอยู่ในห้องๆเดิม
เมื่อไหร่เค้าจะหนีออกไปจากที่นี้ได้สักที?
“แจจุง…”
“อย่าสำออย! ตื่นมาแล้วก็ควรจะทำงานของนายได้แล้ว!!”
ใช่…เค้าลืมไปเลย!
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ทุกเช้าผมจะต้องกลายเป็นทาสรับใช้ให้คนๆหนึ่ง
นี้มันศตวรรษไหนแล้ว!! ยังจะใช้คนเป็นทาสอีก!!
แถมตกเย็นยังต้องแบกหน้าไปเจอกับ ‘ชางมิน’
เค้าจับผมมาทำไม!?
แค่บอกว่าไม่ได้รัก…ผมก็พร้อมจะปล่อยเค้าไป
เค้าโกรธแค้นอะไรผมนักหนา…!?
ผมเคยทำไม่ดีกับแจจุงหรือไง!?
“แจจุง…” ผมร้องเรียกเขาก่อนที่จะเดินตามเค้าไปเพื่อทำหน้าที่อย่างจำใจ
เค้าหันมองผม ผมรวบรวมสติก่อนจะถามเค้าออกไป
“ถ้านายไม่รักฉัน…นายจับฉันมาขังทำไม!?”
“…………..”
“นายทำอย่างนี้กับฉันทำไม!!? คิมแจจุง!!”
“…………..”
“นายก็รู้!! ว่าฉันรักนาย…ยอมทำให้นายได้ทุกอย่าง ขอแค่นายบอกมา!!”
“…………”
“ฉันก็พร้อมจะไปจากนาย….ปล่อยฉันไปเถอะนะ?”
ผมสุดจะทนแล้วจริงๆ จึงบอกความปรารถนาของผมออกไป
ผมรักเค้า
แต่ก็ไม่ได้คิดอยากจะรั้งความสัมพันธ์ของเราถ้ามันสุดจะทน
ซึ่งตอนนี้ผมรู้ดี…ว่าผมไม่มีค่าอะไรเลย ในสายตาเค้า
แต่มันจะมีประโยชน์อะไรละ…ที่จะขังผมไว้อย่างนี้!?
“นายทำอย่างนี้ทำไม….?”
ผมว่าเสียงอ่อยอย่างสุดจะควบคุม
ผมท้อเสียแล้ว
แจจุง..ฉันขอโทษ
ที่ทนนายได้แค่นี้…แค่นี้จริงๆ
ผมเห็นเค้ามองมาทางผม แววตาของเค้า…ผมอ่านไม่ออกจริงๆ
“ฮึก~! แจ..”
และไม่ทันจะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้
ผมก็สลบไป….
ด้วยแรงบางอย่างที่ลงมากลางกระหม่อม!!
‘ใครกัน…!?’
.
.
TBC
ผมเกี่ยวอะไร….!?
ทำไมผมถึงถูกแจจุงผู้แสนดีคนนั้นพาตัวมาขังไว้ในคฤหาสน์หลังนี้ด้วย
อะไรกันที่ทำให้คิมแจจุงคนที่ผมรักต้องเปลี่ยนไป
“ยุนโฮ!! นายมันโง่!!”
“อา!! แจจุง ปล่อยฉันไปเถอะ!!”
ผมร้องขึ้นทันทีที่อยู่ๆก็พบว่าตนถูกขังอยู่ในห้องๆหนึ่งได้ยังไงก็ไม่รู้
มือสองข้างถูกเชือกพันธนาการไว้
แถมตื่นขึ้นมาก็เจอเข้ากับแจจุง…คนที่ผมรัก
และใครอีกคนที่ผมจำได้ดี ‘ชิมชางมิน’
คนที่พรากทุกอย่างของผมไป….!!
ไม่นานเกินรอแจจุงก็ก้าวเข้ามาประชิดผมพร้อมกับตะโกนกลับมา
“เสียใจด้วย!! เพราะคิมแจจุงที่เชื่อฟังนายมันตายไปแล้ว”
“แจจุง….ได้โปรด..อย่าทำกับฉันอย่างนี้!!”
ผมร้องขอ…
แต่คนตรงหน้าก็ไม่เคยปราณี
เค้าเปลี่ยนไป
ทั้งรอยยิ้ม แววตา คำพูด ทุกๆอย่าง
เค้าไม่ใช่คิมแจจุงที่ผมรู้จักอีกแล้ว
หากเค้าแรงมา!! ผมก็จะแรงกลับไป!!
ผมผลักเค้าจนหัวไปชนเข้ากับขอบเตียง
แล้วหาทางหนีแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นเลือดสดๆไหลเจิ่งนอง
มันเป็นเพราะความอ่อนแอของผมเอง ที่ไม่สามารถตัดใจจากเค้าได้
จึงถูกเค้าลากมาไว้ที่ห้องขังชั้นใต้ดินที่ไร้ผู้คนแทน
เพื่อเป็นการลงโทษ….!?
ที่ผมคิดจะจากเค้าไป
ห้องขังที่มืดสนิทไร้คนดูแล
จะมีก็แต่แจจุงเท่านั้นที่จะเข้ามา
พร้อมกับใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก
และแต่ละครั้งที่เค้ามา
มันทำให้ผมรู้สึก….กลัว
“ตื่นแล้วหรอ!! เจ้าโง่!!”
“แจจุง…?”
ผมร้องเรียกเค้า
ใจหนึ่งก็ยังคงคิดถึงเค้าอยู่
แต่อีกใจ..ความรู้สึกมันบอกว่าไม่อยากเจอ
ให้ตาย!! ผมเป็นอะไรไป
เค้าทำกับผมขนาดนี้…ทำไมผมถึงโกรธเค้าไม่ได้เลย
“ยุนโฮ….”
ผมเบิกตาโพรง! นี้เป็นครั้งแรกที่เค้าเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิมและเบากว่าเดิมหลายเท่า
เค้าก้าวเข้ามา เชยคางให้ผมมองเค้าตรงๆ
ก่อนจะประกบจูบลงมาพร้อมกับชอนไชลิ้นร้อนนั้นเล่น ผมเองก็ไม่ปล่อยให้เค้าเล่นอยู่คนเดียว
เราแลกเปลี่ยนกันไปมาได้ชั่วครู่
อีกเสียงหนึ่งก็ดังขัดจังหวะขึ้นพอดี
“พี่แจจุง…..”
“ชางมิน!!” ผมเห็นแจจุงดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นเด็กคนนั้น
ไอ้เด็กบ้านั้น!!
มันเป็นอะไรกับนายหรือยังไง…!?
คนรักคนใหม่ของนายหรอ…!?
ผมก็ได้แต่มอง จะทำไงได้ ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย!!
ผมเห็นแจจุงเดินตามชางมินไป
แต่ก่อนไปยังมีหันมาพูดเหน็บแนมให้ได้ยินอีกนี้สิ
“อย่าหลงตัวเองนักเลยชองยุนโฮ!! นายมันก็แค่ของเล่นแก้เซ็ง~!!”
.
.
อย่างน้อยของเล่นชิ้นนี้ก็ทำให้นายเคลิบเคลิ้มจนผ่อนตามบ้างละน่า!!
ผมคิดอยู่ครู่หนึ่งพลางมองไปรอบด้าน
ห้องขังที่ผมอยู่มาได้ 2 เดือนกว่าๆ
ยังคงรก และสกปรกเหมือนเดิม
ผมไม่ได้เห็นแสงเห็นตะวันมานานขนาดนั้นเลย!?
อากาศที่แสนบริสุทธิเป็นเช่นไร…!?
ตอนนี้…ผมได้ลืมมันไปหมดแล้ว
คิดได้อะไรเพลินๆได้ไม่นาน
คนๆนั้นก็เดินเข้ามา
‘ชิมชางมิน’
เขาจะมาหาผมอย่างนี้ทุกวัน
เวลาเดิมๆ และทำเรื่องเดิมๆ อย่างไม่เคยปราณี
“นายมาทำไม!!?”
ผมถามเค้า…ถึงแม้ในใจผมจะรู้ดีว่าเค้ามาเพื่ออะไร
เค้ายิ้มเหยียดมาให้ผม…ก่อนจะตะโกนกลับมา
“คิดว่าไงละ~”
“นายทำแบบนี้ทำไม!!? เพราะฉันรักแจจุงหรอ!?”
ในที่สุดผมก็ถามเค้ากลับไป แต่ชางมินยังคงนิ่ง
เหมือนคนไร้ความรู้สึก
เค้ากระเถิบเข้ามา พลางกระซิบข้างหู
“พี่ไม่ควรมารักพี่แจจุง….”
ก่อนจะเพิ่มเสียงที่บ่งบอกถึงความหนักแน่นในประโยคถัดมา
“เพราะคนอย่างพี่มันก็เป็นได้แค่ของเล่น!!”
รอยยิ้มเหยียดที่ส่งมาตอกย้ำทุกครั้งที่คนๆนั้นเข้ามา
มันยังคงอยู่ในหัวของผมไม่ไปไหน
ชางมินจะเข้ามาพูดทำร้ายจิตใจผมอย่างนี้เสมอ
ก่อนจะหาวิธีต่างๆมาทรมานจนผมลุกไม่ขึ้น
“ฮึก~!”
โดยมีใครอีกคนเฝ้ามองการกระทำนั้นอยู่ห่างๆ
อย่างต้องการจะเยาะเย้ยในในสถานะที่ผมยืนอยู่
‘หากนายไม่รักฉัน…แล้วทำอย่างนี้กับฉันทำไม’
‘คิมแจจุง’
.
.
“ชองยุนโฮ….”
“ยุนโฮ…”
ผมสลบไปนานเท่าไหร่แล้วนะ!?
ตั้งแต่คนรักของเค้าเข้ามาทำให้ผมปางตาย
‘นายฆ่าฉันให้ตายไม่ดีกว่าหรอไง…คิมแจจุง’
ถ้อยคำตัดพ้อที่ส่งออกไปยามหลับ
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้รับตอนนี้
ช่างต่างจากเมื่อก่อน….!!
‘อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้….คิมแจจุง’
‘หรือเป็นเพราะนายไม่ได้รักฉันตั้งแต่แรก!?’
วันวานของเรา….มันเหมือนความฝันของผม
ผมรักเค้า
เรารักกัน
เค้าบอกรักผม
ผมดีใจ
ทุกวันที่มีเค้าเคียงข้าง….มันคือรอยยิ้มของผม
ทุกเวลาที่ได้ใกล้ชิดกัน…มันคือความหวังให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป
ทุกนาทีที่เราพร่ำบอกว่า ‘รัก’ มันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี
แต่ตอนนี้….มันเปลี่ยนไปแล้ว
เพราะชิมชางมิน!!?
ที่มาซื้อแจจุงไปจากผม!!
ใช่ว่าผมจะขาย…แต่ผมจนตรอก
ชางมินยื่นข้อเสนอให้ผมเลือกระหว่างครอบครัว และคนรัก
เป็นคุณ…คุณจะเลือกได้ไหม!?
มันเลยเป็นผล…ให้แจจุงตีจากผมไป
แจจุงกระซิบข้างหู ‘เชื่อฉันนะ’
เค้าบอกผมเพียงอย่างนั้น
แต่ทำไมละ!!?
ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้!!
ทำไมแจจุงของผมถึงได้เปลี่ยนไป!!
ผมควรจะเชื่อใจเค้าอยู่อีกไหม…!?
หรือควรจะหยุดคิดได้แล้ว…ว่าเรื่องของเรามันก็เป็นได้แค่การหลอกลวง!
“ยุนโฮ!!” เสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งร้องเรียกจนเจ้าตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ก็พบว่าเค้ายังคงอยู่ในห้องๆเดิม
เมื่อไหร่เค้าจะหนีออกไปจากที่นี้ได้สักที?
“แจจุง…”
“อย่าสำออย! ตื่นมาแล้วก็ควรจะทำงานของนายได้แล้ว!!”
ใช่…เค้าลืมไปเลย!
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ทุกเช้าผมจะต้องกลายเป็นทาสรับใช้ให้คนๆหนึ่ง
นี้มันศตวรรษไหนแล้ว!! ยังจะใช้คนเป็นทาสอีก!!
แถมตกเย็นยังต้องแบกหน้าไปเจอกับ ‘ชางมิน’
เค้าจับผมมาทำไม!?
แค่บอกว่าไม่ได้รัก…ผมก็พร้อมจะปล่อยเค้าไป
เค้าโกรธแค้นอะไรผมนักหนา…!?
ผมเคยทำไม่ดีกับแจจุงหรือไง!?
“แจจุง…” ผมร้องเรียกเขาก่อนที่จะเดินตามเค้าไปเพื่อทำหน้าที่อย่างจำใจ
เค้าหันมองผม ผมรวบรวมสติก่อนจะถามเค้าออกไป
“ถ้านายไม่รักฉัน…นายจับฉันมาขังทำไม!?”
“…………..”
“นายทำอย่างนี้กับฉันทำไม!!? คิมแจจุง!!”
“…………..”
“นายก็รู้!! ว่าฉันรักนาย…ยอมทำให้นายได้ทุกอย่าง ขอแค่นายบอกมา!!”
“…………”
“ฉันก็พร้อมจะไปจากนาย….ปล่อยฉันไปเถอะนะ?”
ผมสุดจะทนแล้วจริงๆ จึงบอกความปรารถนาของผมออกไป
ผมรักเค้า
แต่ก็ไม่ได้คิดอยากจะรั้งความสัมพันธ์ของเราถ้ามันสุดจะทน
ซึ่งตอนนี้ผมรู้ดี…ว่าผมไม่มีค่าอะไรเลย ในสายตาเค้า
แต่มันจะมีประโยชน์อะไรละ…ที่จะขังผมไว้อย่างนี้!?
“นายทำอย่างนี้ทำไม….?”
ผมว่าเสียงอ่อยอย่างสุดจะควบคุม
ผมท้อเสียแล้ว
แจจุง..ฉันขอโทษ
ที่ทนนายได้แค่นี้…แค่นี้จริงๆ
ผมเห็นเค้ามองมาทางผม แววตาของเค้า…ผมอ่านไม่ออกจริงๆ
“ฮึก~! แจ..”
และไม่ทันจะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้
ผมก็สลบไป….
ด้วยแรงบางอย่างที่ลงมากลางกระหม่อม!!
‘ใครกัน…!?’
.
.
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น