ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : === Chapter 12 : ความเจ็บปวดและความทรมาน ===
ตอนที่ 12 : ความเจ็บปวดและความทรมาน
“ทีนี้ชางมิน!! พ่อจะให้แกได้รับรู้เอง….”
คนเป็นพ่อพูดพลางยิ้มเหยียด กระชากหัวลูกชายขึ้นมาก่อนจะกระซิบข้างหู
“ดูให้เต็มตาละ…ว่ามินโฮ ไอ้เด็กนี้!! มันเป็นของฉันแล้วจริงๆ~!!”
เล่นเอาคนฟังได้แต่เบิกตาโพรงด้วยความตกใจ
อยากจะดิ้นให้หลุดจากการพันธนาการนี้
แต่ก็ไร้ผลเมื่อคนของพ่อยังคงคุมตัวเค้าอยู่
ล็อคแขนล็อคขาจนเค้าขยับตัวไปไหนไม่ได้
โดยที่มีชายชุดดำเหล่านั้นยังคงเล็งปืนมาที่เค้าหนึ่งกระบอก
และเล็งไปที่คนบนเตียงอีกหนึ่งกระบอก
พร้อมๆกับคำพูดของคนเป็นพ่อ
“อย่าคิดตุกติกดีกว่าน่า~!! ถ้าแกเล่นพิเรนเมื่อไหร่ปืนกระบอกนั้นไม่ได้แค่ยิงที่แก!! จำไว้!!”
ก่อนที่คนเป็นพ่อจะลากตัวมินโฮออกมาจากตู้เสื้อผ้า
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเนียนค่อยๆขึ้นสีเล็กน้อย
คงเพราะพิษไข้เริ่มรุมเร้าเด็กหนุ่มเข้าเสียแล้ว
คนเป็นพ่อไม่รอช้าลากมินโฮไปไว้บนเตียง
ก่อนจะมัดมือทั้งสองของร่างบางไว้กับหัวเตียง
ยัดยาอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายก่อนจะกดจูบลงไปทั่วร่างกาย
เสื้อตัวบางถูกถอดออกมาช้าๆ คนตรงหน้ายังคงลูบไล้ไปมาทั่วร่างกาย
ชางมินเห็นก็แทบคลั่ง!! กำหมัดแน่นจนเล็บมันจิกลงไปในเนื้อให้เลือดได้แต่ไหลซิบๆออกมา
“คอยดูให้ดีละ…ชางมิน~”
“อื้อออ~!! ม..ไม่เอา…ช่ว..ยด้วย! ชา..งมิน …” เสียงครางหวานที่ส่งไปพร้อมกับคำขอความช่วยเหลือ
เรียกเอาใบหน้าคมค่อยๆหงุดหงิดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
มือหนาของคนเป็นพ่อค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปจนสัมผัสส่วนนั้น
“อื้ออออ~!! อย่…า..ได้โปรด…”
แต่เค้าคนนั้นก็ยังคงไม่หยุด
พร้อมๆกับรอยยิ้มปีศาจ
ชางมินมองตัวเองที่ถูกคุมตัวอยู่ครู่หนึ่ง
‘มินโฮ…ฉันขอโทษ’
‘ฉันไม่อยากเสียนายไป…’
เค้าตัดสินใจหลับตาลงไม่อยากรับรู้เรื่องราว
แต่เพราะเสียงของคนเป็นพ่อตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าเค้ากำลังทำอะไร
“ชางมิน!! ลืมตาขึ้นมา…ลืมขึ้นมาเด๋วนี้!!”
“………”
“ถ้าไม่อยากเห็นมันต้องตายละก็…ฉันบอกให้ลืม!!”
ชางมินก็ได้แต่เปิดเปลือกตาของตัวเองขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“จงดูการทรมานของฉันให้จบ! หึหึ”
จนกระทั่งเสียงครางหวานสิ้นสุดลง
พร้อมๆกับความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินในใจคนมอง
คนเป็นพ่อยิ้มส่งให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ทิ้งให้เค้าอยู่ในห้องนี้กับมินโฮเพียงลำพัง โดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูทิ้งท้าย
ชางมินไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปประคองร่างบางไว้ “ฉันขอโทษ…มินโฮ”
เค้าเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา มินโฮยิ้มให้ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลลงมานั้นออกให้
“ขอโทษทำไม…?”
“นายเจ็บไหม…? หันมาสิ ฉันทำแผลให้…” ชางมินร้องบอกก่อนจะหยิบยาในลิ้นชักของเค้ามาทำแผลให้ร่างบาง
การกระทำที่ไม่มีการปราณี มินโฮได้รับมันมามากเกินพอแล้ว!!
ชายหนุ่มหลับตาให้หยดน้ำมันไหลลงมาอย่างสุดจะกลั้น
ที่ไม่สามารถช่วยอะไรคนตรงหน้าได้เลย
ทั้งๆที่สัญญาแล้ว…คิดจะทิ้งห่าง ก็ทำแล้ว
แต่ทำไม…!?
เค้ามันเป็นตัวหายนะมากนักหรอไง!?
ถึงทำให้คนๆนี้ต้องซวยซ้ำซากทุกครั้งไป
.
.
คืนนั้นเอง!! ระหว่างที่มินโฮหลับอยู่นั้น
ชางมินติดต่อหาจุนซูผ่านทางโทรศัพท์อีกเครื่องที่เค้าซ่อนเอาไว้
ไม่นานจุนซูก็แอบเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมกับยูชอน
และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น…คือพี่แจจุงก็ตามมาด้วย[???]
แต่ไม่ว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างไร…ตอนนี้ความปลอดภัยของมินโฮสำคัญที่สุด
“ขอร้อง…ช่วยมินโฮด้วย” ชางมินเฝ้าบอก
จุนซูพยักหน้ารับก่อนจะช่วยพยุงอีกฝ่ายออกไปขึ้นรถของยูชอนที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว
แจจุงหันมองชางมินอย่างไม่เชื่อสายตา
“นี่นาย…ร้องไห้หรอ?”
ชางมินไม่ตอบเพียงแค่ปาดมันทิ้งก่อนจะถามอีกฝ่ายออกไป
“ว่าแต่พี่…มาได้ไง?” ผมมองเค้าอย่างงงๆ
แจจุงยิ้มกลับมา ขำให้กับโชคชะตาของตัวเอง
“ยูชอนกับยุนโฮมันเป็นเพื่อนกัน…แล้วมันขอร้องให้ยุนโฮมาช่วยเพื่อนมันหน่อย ฉันก็ไม่คิดว่าเพื่อนที่มันว่าจะเป็นนาย~!?”
ชางมินมองอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร กำลังจะเดินตามอีกสองคนไปพร้อมๆกับแจจุง
ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนเป็นพ่อดันเปิดประตูเข้ามาตอนนี้!!
“ไอ้ชางมิน!! แกเล่นตุกติกอีกแล้วนะ!!” คนเป็นพ่อว่าอย่างหัวเสียแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เมื่อแจจุงทิ้งระเบิดควันไว้ลูกใหญ่ก่อนจะดึงชายหนุ่มคนข้างๆให้เดินตามกันมา
“ขอบคุณ….” เค้าว่าเมื่อมาถึงบ้านของยูชอนได้ในที่สุด
ตอนนี้มินโฮอยู่ในห้องรับรอง โดยมีคุณลุงที่เป็นหมอคอยดูแล
ยูชอนกับจุนซูหันมายิ้มให้กำลังใจ ส่วนแจจุงได้แต่นิ่งเพราะกำลังมองหาใครอีกคน
และแล้วก็เจอ…ยุนโฮเดินกลับมาพร้อมกับน้ำดื่มในมือ
เค้าส่งต่อมันทุกคนจนมาถึงชางมิน
“ขอโทษ….” ยุนโฮว่า เกาหัวเล็กน้อยแก้เก้อก่อนจะเดินมายืนใกล้ๆแจจุง
ชางมินรับน้ำมาก็จัดการดื่มมันลงไปจนหมดแก้ว
.
.
โดยไม่เคลือบแคลงสงสัยเลยสักนิด
“อื้ออ~!! อ๊ากกก” เค้าร้องเสียงหลงก่อนจะหมดสติไป
‘นายทำบ้าอะไรนะยุนโฮ!!’
‘นายทำแบบนี้ทำไม!!’
‘ถ้าเค้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!!’
เสียงโหวกเหวกโวยวายยังคงดังในความฝันชายหนุ่มค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจ
เมื่อรอบด้านมีคนอยู่รายล้อมด้วยสีหน้าตึงเครียดสุดฤทธิ์
‘ท่าทางเสียงเมื่อกี้…จะไม่ใช่ความฝัน’
“ชางมิน…ไม่เป็นไรนะ?” ชางมินได้ยินเสียงนั้นก็ถึงกลับยิ้มออกมา
“มินโฮ! มินโฮ…นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”
มินโฮพยักหน้ารับก่อนจะตอบออกไป “มินโฮ…ฉันนึกว่าฉํนจะต้องเสียนายไปอีกครั้งซะแล้ว”
ว่าแล้วร่างสูงก็เด้งตัวขึ้นมากอดไว้เสียแน่น
ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่มองมา
ยุนโฮดูหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเค้ายังแค้นชางมินอยู่
แต่เพราะแจจุงดันมาโกรธเค้าและไม่ยอมคุยด้วยนี่สิ!!
ยุนโฮเลยต้องหันมาคุยกับชางมินแทน
“เออ…ฉันขอโทษ”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ” ชางมินว่า เพราะเค้ารู้ตัวเองดีว่าคนอย่างเค้ามันสมควรตายจริงๆ
แต่ตอนนี้…เค้าคงยังตายไม่ได้
เพราะชิมชางมินไม่สามารถที่จะทิ้งคนๆนั้นไว้ที่โลกนี้เพียงคนเดียวได้
.
.
.
TBC.
“ทีนี้ชางมิน!! พ่อจะให้แกได้รับรู้เอง….”
คนเป็นพ่อพูดพลางยิ้มเหยียด กระชากหัวลูกชายขึ้นมาก่อนจะกระซิบข้างหู
“ดูให้เต็มตาละ…ว่ามินโฮ ไอ้เด็กนี้!! มันเป็นของฉันแล้วจริงๆ~!!”
เล่นเอาคนฟังได้แต่เบิกตาโพรงด้วยความตกใจ
อยากจะดิ้นให้หลุดจากการพันธนาการนี้
แต่ก็ไร้ผลเมื่อคนของพ่อยังคงคุมตัวเค้าอยู่
ล็อคแขนล็อคขาจนเค้าขยับตัวไปไหนไม่ได้
โดยที่มีชายชุดดำเหล่านั้นยังคงเล็งปืนมาที่เค้าหนึ่งกระบอก
และเล็งไปที่คนบนเตียงอีกหนึ่งกระบอก
พร้อมๆกับคำพูดของคนเป็นพ่อ
“อย่าคิดตุกติกดีกว่าน่า~!! ถ้าแกเล่นพิเรนเมื่อไหร่ปืนกระบอกนั้นไม่ได้แค่ยิงที่แก!! จำไว้!!”
ก่อนที่คนเป็นพ่อจะลากตัวมินโฮออกมาจากตู้เสื้อผ้า
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเนียนค่อยๆขึ้นสีเล็กน้อย
คงเพราะพิษไข้เริ่มรุมเร้าเด็กหนุ่มเข้าเสียแล้ว
คนเป็นพ่อไม่รอช้าลากมินโฮไปไว้บนเตียง
ก่อนจะมัดมือทั้งสองของร่างบางไว้กับหัวเตียง
ยัดยาอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายก่อนจะกดจูบลงไปทั่วร่างกาย
เสื้อตัวบางถูกถอดออกมาช้าๆ คนตรงหน้ายังคงลูบไล้ไปมาทั่วร่างกาย
ชางมินเห็นก็แทบคลั่ง!! กำหมัดแน่นจนเล็บมันจิกลงไปในเนื้อให้เลือดได้แต่ไหลซิบๆออกมา
“คอยดูให้ดีละ…ชางมิน~”
“อื้อออ~!! ม..ไม่เอา…ช่ว..ยด้วย! ชา..งมิน …” เสียงครางหวานที่ส่งไปพร้อมกับคำขอความช่วยเหลือ
เรียกเอาใบหน้าคมค่อยๆหงุดหงิดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
มือหนาของคนเป็นพ่อค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปจนสัมผัสส่วนนั้น
“อื้ออออ~!! อย่…า..ได้โปรด…”
แต่เค้าคนนั้นก็ยังคงไม่หยุด
พร้อมๆกับรอยยิ้มปีศาจ
ชางมินมองตัวเองที่ถูกคุมตัวอยู่ครู่หนึ่ง
‘มินโฮ…ฉันขอโทษ’
‘ฉันไม่อยากเสียนายไป…’
เค้าตัดสินใจหลับตาลงไม่อยากรับรู้เรื่องราว
แต่เพราะเสียงของคนเป็นพ่อตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าเค้ากำลังทำอะไร
“ชางมิน!! ลืมตาขึ้นมา…ลืมขึ้นมาเด๋วนี้!!”
“………”
“ถ้าไม่อยากเห็นมันต้องตายละก็…ฉันบอกให้ลืม!!”
ชางมินก็ได้แต่เปิดเปลือกตาของตัวเองขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“จงดูการทรมานของฉันให้จบ! หึหึ”
จนกระทั่งเสียงครางหวานสิ้นสุดลง
พร้อมๆกับความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินในใจคนมอง
คนเป็นพ่อยิ้มส่งให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ทิ้งให้เค้าอยู่ในห้องนี้กับมินโฮเพียงลำพัง โดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูทิ้งท้าย
ชางมินไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปประคองร่างบางไว้ “ฉันขอโทษ…มินโฮ”
เค้าเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา มินโฮยิ้มให้ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลลงมานั้นออกให้
“ขอโทษทำไม…?”
“นายเจ็บไหม…? หันมาสิ ฉันทำแผลให้…” ชางมินร้องบอกก่อนจะหยิบยาในลิ้นชักของเค้ามาทำแผลให้ร่างบาง
การกระทำที่ไม่มีการปราณี มินโฮได้รับมันมามากเกินพอแล้ว!!
ชายหนุ่มหลับตาให้หยดน้ำมันไหลลงมาอย่างสุดจะกลั้น
ที่ไม่สามารถช่วยอะไรคนตรงหน้าได้เลย
ทั้งๆที่สัญญาแล้ว…คิดจะทิ้งห่าง ก็ทำแล้ว
แต่ทำไม…!?
เค้ามันเป็นตัวหายนะมากนักหรอไง!?
ถึงทำให้คนๆนี้ต้องซวยซ้ำซากทุกครั้งไป
.
.
คืนนั้นเอง!! ระหว่างที่มินโฮหลับอยู่นั้น
ชางมินติดต่อหาจุนซูผ่านทางโทรศัพท์อีกเครื่องที่เค้าซ่อนเอาไว้
ไม่นานจุนซูก็แอบเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมกับยูชอน
และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น…คือพี่แจจุงก็ตามมาด้วย[???]
แต่ไม่ว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างไร…ตอนนี้ความปลอดภัยของมินโฮสำคัญที่สุด
“ขอร้อง…ช่วยมินโฮด้วย” ชางมินเฝ้าบอก
จุนซูพยักหน้ารับก่อนจะช่วยพยุงอีกฝ่ายออกไปขึ้นรถของยูชอนที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว
แจจุงหันมองชางมินอย่างไม่เชื่อสายตา
“นี่นาย…ร้องไห้หรอ?”
ชางมินไม่ตอบเพียงแค่ปาดมันทิ้งก่อนจะถามอีกฝ่ายออกไป
“ว่าแต่พี่…มาได้ไง?” ผมมองเค้าอย่างงงๆ
แจจุงยิ้มกลับมา ขำให้กับโชคชะตาของตัวเอง
“ยูชอนกับยุนโฮมันเป็นเพื่อนกัน…แล้วมันขอร้องให้ยุนโฮมาช่วยเพื่อนมันหน่อย ฉันก็ไม่คิดว่าเพื่อนที่มันว่าจะเป็นนาย~!?”
ชางมินมองอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร กำลังจะเดินตามอีกสองคนไปพร้อมๆกับแจจุง
ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนเป็นพ่อดันเปิดประตูเข้ามาตอนนี้!!
“ไอ้ชางมิน!! แกเล่นตุกติกอีกแล้วนะ!!” คนเป็นพ่อว่าอย่างหัวเสียแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เมื่อแจจุงทิ้งระเบิดควันไว้ลูกใหญ่ก่อนจะดึงชายหนุ่มคนข้างๆให้เดินตามกันมา
“ขอบคุณ….” เค้าว่าเมื่อมาถึงบ้านของยูชอนได้ในที่สุด
ตอนนี้มินโฮอยู่ในห้องรับรอง โดยมีคุณลุงที่เป็นหมอคอยดูแล
ยูชอนกับจุนซูหันมายิ้มให้กำลังใจ ส่วนแจจุงได้แต่นิ่งเพราะกำลังมองหาใครอีกคน
และแล้วก็เจอ…ยุนโฮเดินกลับมาพร้อมกับน้ำดื่มในมือ
เค้าส่งต่อมันทุกคนจนมาถึงชางมิน
“ขอโทษ….” ยุนโฮว่า เกาหัวเล็กน้อยแก้เก้อก่อนจะเดินมายืนใกล้ๆแจจุง
ชางมินรับน้ำมาก็จัดการดื่มมันลงไปจนหมดแก้ว
.
.
โดยไม่เคลือบแคลงสงสัยเลยสักนิด
“อื้ออ~!! อ๊ากกก” เค้าร้องเสียงหลงก่อนจะหมดสติไป
‘นายทำบ้าอะไรนะยุนโฮ!!’
‘นายทำแบบนี้ทำไม!!’
‘ถ้าเค้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!!’
เสียงโหวกเหวกโวยวายยังคงดังในความฝันชายหนุ่มค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจ
เมื่อรอบด้านมีคนอยู่รายล้อมด้วยสีหน้าตึงเครียดสุดฤทธิ์
‘ท่าทางเสียงเมื่อกี้…จะไม่ใช่ความฝัน’
“ชางมิน…ไม่เป็นไรนะ?” ชางมินได้ยินเสียงนั้นก็ถึงกลับยิ้มออกมา
“มินโฮ! มินโฮ…นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”
มินโฮพยักหน้ารับก่อนจะตอบออกไป “มินโฮ…ฉันนึกว่าฉํนจะต้องเสียนายไปอีกครั้งซะแล้ว”
ว่าแล้วร่างสูงก็เด้งตัวขึ้นมากอดไว้เสียแน่น
ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่มองมา
ยุนโฮดูหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเค้ายังแค้นชางมินอยู่
แต่เพราะแจจุงดันมาโกรธเค้าและไม่ยอมคุยด้วยนี่สิ!!
ยุนโฮเลยต้องหันมาคุยกับชางมินแทน
“เออ…ฉันขอโทษ”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ” ชางมินว่า เพราะเค้ารู้ตัวเองดีว่าคนอย่างเค้ามันสมควรตายจริงๆ
แต่ตอนนี้…เค้าคงยังตายไม่ได้
เพราะชิมชางมินไม่สามารถที่จะทิ้งคนๆนั้นไว้ที่โลกนี้เพียงคนเดียวได้
.
.
.
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น