ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : === Chapter 11 : เปลี่ยนไปแล้ว…1เดือนให้หลัง ===
ตอนที่ 11 : เปลี่ยนไปแล้ว…1เดือนให้หลัง
และแล้วก็ผ่านไป 1 เดือน ตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมา
พี่ชางมินของผม…ก็เปลี่ยนไป
เค้าพูดกับผมน้อยลงทุกครั้ง
ปล่อยให้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียวหลายชั่วโมง
เค้าทำเหมือนกับว่า ‘ผมไม่มีตัวตนอยู่’
“พี่ชางมิน….”
“………”
“พี่ชางมิน….”
ไม่ว่าผมจะร้องเรียกชื่อเค้าเท่าไหร่
เค้าก็มักจะไม่ตอบและเดินหนีไปเสียทุกครั้ง
และมันทำให้ผม…เจ็บ
เหมือนเค้ารังเกียจผม…รังเกียจสัมผัสของผม
และที่สำคัญ…เหมือนเค้ากำลัง ‘เบื่อ’ผมเข้าให้แล้ว
“พี่ชางมิน!!” จนกระทั่งผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ไม่ว่าจะร้องเรียกกี่ที…ก็ได้รับกลับมาเพียงแค่อากาศ
มันยิ่งกว่าตอนที่ผมเป็นวิญญาณเสียอีก!!
ผมจึงตัดสินใจตะโกนออกไป!
คว้าข้อมือข้างหนึ่งของเค้าเอาไว้
พี่ชางมินนิ่งอยู่กับที่ แต่ก็ยังไม่มีทีท่าจะหันกลับมามองผมเลยสักนิด
น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง
‘และผมก็ผิดสัญญากับพี่จนได้….’
“พี่ชางมิน…ผมขอคุยด้วยหน่อย” ผมบอกเค้าออกไป
สองมือก็ยังคงรั้งพี่เค้าเอาไว้
และก็ยังคงเหมือนเดิม พี่เค้าไม่ตอบรับอะไร แม้แต่จะหันมาเค้าก็ยังไม่ทำ
จนกระทั่ง…
มีใครอีกคนเดินเข้ามา “ชางมิน~! ฉันตามหานายเสียทั่วเลย กลับไปทำรายงานที่ค้างไว้ได้แล้ว ต้องส่งพรุ่งนี้นะ!!”
“กำลังจะไปเด๋วนี้ละ … จุนซู” พี่ชางมินตอบกลับไป มืออีกข้างค่อยๆเลื่อนลงมาแกะมือของผมออกแล้วเดินจากไป
โดยไม่มีทีท่าจะหันกลับมามอง…. ‘พี่เค้าเกลียดผมเสียแล้ว….’
‘ผมควรจะทำยังไงดี ….?’
.
.
ชางมินเดินตามจุนซูไปยังห้องๆหนึ่ง
ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
“ขอบใจนะ…จุนซู”
จุนซูหันมายิ้มให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“นายคิดดีแล้วหรอ…ชางมิน?”
ชายหนุ่มพยักหน้า…ก่อนจะตอบอีกฝ่ายกลับไป
“นายเองก็ด้วย…ออกไปจากชีวิตของฉันก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายพรากชีวิตของนายไป … จุนซู”
จุนซูเพียงแค่ยิ้ม ยิ้มเหมือนอย่างครั้งนั้นที่เค้าโดนรถชนเกือบตาย
ใช่แล้ว…เค้าโดนรถชน
เหมือนที่มินโฮเคยโดน
เพื่อนคนแรกของผมเกือบจากผมไป และผมรู้สึกกลัวขึ้นมา
ถึงได้ถอยห่างออกจากมินโฮ…
และเรื่องนี้…มินโฮไม่มีวันรู้
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันอยู่ในช่วงพักฟื้นระยะแรกๆในตอนที่มินโฮพึ่งจะตื่นขึ้นมา
ผมแค่ไม่อยากให้เค้าต้องกลัว ถึงได้แต่ตอบเลี่ยงๆกลับไปเมื่อเค้าถาม
ว่า ‘จุนซูกำลังไปเดทกับยูชอน’
ผมขอแค่เค้าเกลียดผม…และไปจากผม
ก่อนที่ผม…จะเป็นคนพรากชีวิตของเค้าไป
.
.
เย็นวันนั้นเอง ฝนที่ตกลงมาไม่หยุดตั้งแต่บ่าย
ทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดได้ไม่น้อย
ชางมินกลับมาถึงบ้านด้วยเวลาเดิมๆอย่างเช่นทุกวัน
สายตามองหาใครอีกคนอย่างไม่รู้ตัว
ก่อนที่จะเหลือบไปเห็น…ใครคนนั้นกำลังยืนตากฝนอยู่หน้าบ้าน
ความเป็นห่วงกำลังกัดกินจิตใจแต่เพราะสมองได้สั่งการไว้ ว่าไม่ควรเดินเข้าไป
ผมถึงได้ตัดสินใจเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจต่อสายตาของเค้าคนนั้น
ประตูเหล็กค่อยๆปิดลงมาอย่างเชื่องช้า
ปังงง~!!
พร้อมๆกับใครคนนั้นที่หายเข้าไปในตัวบ้านแล้ว
มินโฮมองอย่างหลากหลายความรู้สึก
น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุดพร้อมๆกับสายฝนที่เป็นตัวชำระมันออกไป
‘พี่โกรธผมหรอ….?’
‘พี่โกรธผม..ผมเพราะผมตื่นขึ้นมาอย่างนั้นหรอ?’
‘พี่คงเบื่อผมแล้ว…’
‘ก็ผมมันไม่มีค่าอะไร……’
ความรู้สึกที่สัมผัสไม่ได้
ก็เหมือนกับประตูบานนั้นที่ยังคงรอคอย ขอแค่เด็กหนุ่มตัดสินใจเปิดมันออกมา ก็จะพบว่า… ‘มันไม่ได้ล็อค’
.
.
ชางมินเดินเข้าบ้านมาได้ก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงประตูเอาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรง
‘ขอแค่นายเปิดเข้ามา….’
แต่ก็คงจะไร้ความหมาย เพราะประตูบานนั้นยังคงไร้การสัมผัส
ผ่านไปเกือบชั่วโมง
ชายหนุ่มแอบเฝ้ามองจากด้านบนเป็นพักๆ
แต่มินโฮ….ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
‘ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี….’
‘นายยังคงเหมือนเดิม…มินโฮ’
‘และที่เหมือนเดิมจนไม่น่าให้อภัยก็คือการที่นาย…ได้มารู้จักกับคนอย่างฉัน’
ชางมินทิ้งตัวลงนอนพยายามจะไม่สนใจเท่าไหร่ แต่กลับเป็นตัวกระตุ้นให้เค้าต้องมองออกไปนอกหน้าต่างทุกครั้งไป
จนกระทั่งครั้งนี้!!
ชายหนุ่มเบิกตาโพรงด้วยความตกใจ!!
เค้าลืมไปแล้ว….หนึ่งปีที่ไม่มีคนๆนั้นเค้ามาทำให้ชีวิตของเค้าต้องย่ำแย่ลงไปกว่าเดิม
หนึ่งปีแห่งความทรงจำอันเจ็บปวดและการกระทำที่ไม่น่าให้อภัย
คนๆนั้นกลับมาแล้ว ‘พ่อ!’
ชางมินรีบลงไปข้างล่างทันทีเมื่อเห็นรถของคนๆนั้นค่อยๆขับเข้าใกล้ตัวบ้านเข้ามาเรื่อยๆ
“มินโฮ!! เข้ามา!!” ชางมินตะโกนเรียก มินโฮดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะเข้ามาในบ้านตามคำสั่ง
“เปลี่ยนชุดซะ! เร็ว!” ชางมินเร่งและมันทำให้ร่างบางตกใจแต่ก็ยอมทำตามอย่างว่างาย
ชางมินส่องกระจกดูเป็นระยะๆก็เห็นว่ารถคันนั้นเข้ามาจอดในบ้านเรียบร้อยแล้ว
เค้ารีบดันมินโฮเข้าไปในตู้เสื้อผ้าก่อนจะออกปากสั่ง “อยู่ในนี้! อย่าออกมาเด็ดขาด!! เข้าใจไหม!!”
มินโฮมองอย่างงงๆ แต่ก็ยอมเข้าไป
น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
จนชางมินเผลอปาดมันให้เล็กน้อยก่อนจะดันร่างบางเข้าไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ
.
.
ปัง!! เสียงประตูเปิดที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครได้ย่างกรายเข้ามาแล้ว
ชางมินรีบเดินลงไปรับหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยอย่างเคย
เห็นคนๆนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับชายชุดดำอีกกว่า 10 คน
คนเป็นพ่อมองมาอย่างจับผิดก่อนจะส่งคำถามออกไปให้อีกฝ่ายได้แต่เสียวสันหลังวาบ
“แกเล่นไม่ซื่อ~! ไม่เอาเหยื่อมาให้ฉันแถมยังขโมยเด็กของฉันไปอีก~!!”
“มินโฮไม่ใช่ของพ่อ!!”
ชางมินว่าอย่างหงุดหงิด มือทั้งสองกำหมัดแน่น
“ฉันทำขนาดนั้นแล้ว…แกยังไม่คิดว่ามันเป็นของฉันอีกหรอ?”
“……..” เค้าไม่ตอบ คนเป็นพ่อเลยเสริมต่อไม่หยุด
“แกรู้ไหม~!! หลังจากที่ฉันบอกว่ามันตาย แล้วไล่แกออกจากบ้านไป… มันก็เป็นของฉันแล้ว!! ในฐานะที่ฉันเป็นพ่อเลี้ยง ฉันก็ต้องสั่ง
สอนลูกของฉันสิ ถูกไหม~!?” คนเป็นพ่อยิ้มยียวนกวนประสาท
ชางมินก็ได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์
และเหมือนคนเป็นพ่อจะรู้ทัน สายตาเค้าสาดส่องตามหามินโฮให้ควัก
“มันอยู่ไหนซะละ~!? แกซ่อนมันไว้ไหน หืม!? ชางมินลูกพ่อ^^”
ชางมินไม่ตอบมองคนเป็นพ่อเดินไปทั่วบ้านในใจก็นึกกลัว
ถ้าคนๆนั้นเจอมินโฮขึ้นมา….เค้าจะทำอย่างไรต่อไปดี?
และก็เป็นอย่างที่คิด!! คนเป็นพ่อขึ้นไปยังห้องนอนของเค้า
“พ่อ!!หยุดซะที!!”
เสียงของชางมินทำให้มินโฮที่อยู่ในตู้สะดุ้งเล็กน้อย
ปิดปากตัวเองไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว
เมื่อได้ยินเสียงของใครอีกคน
“ฉันรู้~!! ว่าแกซ่อนมันไว้ที่นี้….ชางมิน”
“…….”
“บอกฉันมาดีกว่า! อย่าให้ฉันต้องลงโทษแกมากไปกว่านี้อีกเลย~!!”
“อ๊ากกกกก~!! พ…อได้แล้ว! เค้…าไม่ได้อยู่ที่นี้!!” ชางมินว่าอย่างเหนื่อยหอบ
ร้องเสียงหลงออกมาเมื่อคนเป็นพ่อชี้ขู่ด้วยคัตเตอร์ ก่อนจะกรีดมันลงที่ใบหน้าเป็นทางยาว
“งั้นก็บอกออกมาสิชางมินลูกพ่อ~!! อย่าให้ฉันเจอเองนะ! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!”
เค้าเดินดูทั่วท้องห้อง ทั้งใต้เตียง ในห้องน้ำ ห้องเก็บของ
และ…ตู้เสื้อผ้า….!!
‘มินโฮ…..’
ชางมินเห็นดังนั้นก็รีบพุ่งตัวไปขวางเอาไว้
“พ่อ…ผมขอร้อง..!! พอได้แล้ว….”
คนเป็นพ่อยิ้มกริ่ม มองตู้นั้นอย่างหลงใหลได้ไม่นาน
ก็จัดการให้ลูกน้องมาจับตัวลูกชายไว้อย่างเคย
ก่อนจะจัดการกระชากบานประตูออกมา
“มินโฮ…ลูกพ่อ~! ออกมาหาพ่อสิลูก~!!”
แต่จนแล้วจนรอด ไม่ว่าจะเรียกยังไง อีกฝ่ายก็ไม่ออกมาสักที
และมันทำให้เค้าหงุดหงิด
ชายคนนั้นคลานเข้าไปในตู้เสื้อผ้า
ก็ต้องร้องเสียงหลง!! “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!! ไอ้เด็กบ้า!!”
เพราะมินโฮหยิบไม้แขวนเสื้อคมๆมาเป็นอาวุธและจิ้มลงไปยังคนตรงหน้าไม่ยั้ง
แต่ด้วยจำนวนคนและเรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยมีจากการตากฝนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง
ทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถรอดพ้นจากการจับกุม
“ทีนี้ชางมิน! พ่อจะให้แกได้รับรู้เอง…ว่าสิ่งที่ฉันพูดมันจริงหรือเปล่า~!?”
.
..
TBC ได้เลิกเอามาลง อ๊ากกตูอยากอ่านช.ม.ฮ^^
และแล้วก็ผ่านไป 1 เดือน ตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมา
พี่ชางมินของผม…ก็เปลี่ยนไป
เค้าพูดกับผมน้อยลงทุกครั้ง
ปล่อยให้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียวหลายชั่วโมง
เค้าทำเหมือนกับว่า ‘ผมไม่มีตัวตนอยู่’
“พี่ชางมิน….”
“………”
“พี่ชางมิน….”
ไม่ว่าผมจะร้องเรียกชื่อเค้าเท่าไหร่
เค้าก็มักจะไม่ตอบและเดินหนีไปเสียทุกครั้ง
และมันทำให้ผม…เจ็บ
เหมือนเค้ารังเกียจผม…รังเกียจสัมผัสของผม
และที่สำคัญ…เหมือนเค้ากำลัง ‘เบื่อ’ผมเข้าให้แล้ว
“พี่ชางมิน!!” จนกระทั่งผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ไม่ว่าจะร้องเรียกกี่ที…ก็ได้รับกลับมาเพียงแค่อากาศ
มันยิ่งกว่าตอนที่ผมเป็นวิญญาณเสียอีก!!
ผมจึงตัดสินใจตะโกนออกไป!
คว้าข้อมือข้างหนึ่งของเค้าเอาไว้
พี่ชางมินนิ่งอยู่กับที่ แต่ก็ยังไม่มีทีท่าจะหันกลับมามองผมเลยสักนิด
น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง
‘และผมก็ผิดสัญญากับพี่จนได้….’
“พี่ชางมิน…ผมขอคุยด้วยหน่อย” ผมบอกเค้าออกไป
สองมือก็ยังคงรั้งพี่เค้าเอาไว้
และก็ยังคงเหมือนเดิม พี่เค้าไม่ตอบรับอะไร แม้แต่จะหันมาเค้าก็ยังไม่ทำ
จนกระทั่ง…
มีใครอีกคนเดินเข้ามา “ชางมิน~! ฉันตามหานายเสียทั่วเลย กลับไปทำรายงานที่ค้างไว้ได้แล้ว ต้องส่งพรุ่งนี้นะ!!”
“กำลังจะไปเด๋วนี้ละ … จุนซู” พี่ชางมินตอบกลับไป มืออีกข้างค่อยๆเลื่อนลงมาแกะมือของผมออกแล้วเดินจากไป
โดยไม่มีทีท่าจะหันกลับมามอง…. ‘พี่เค้าเกลียดผมเสียแล้ว….’
‘ผมควรจะทำยังไงดี ….?’
.
.
ชางมินเดินตามจุนซูไปยังห้องๆหนึ่ง
ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
“ขอบใจนะ…จุนซู”
จุนซูหันมายิ้มให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“นายคิดดีแล้วหรอ…ชางมิน?”
ชายหนุ่มพยักหน้า…ก่อนจะตอบอีกฝ่ายกลับไป
“นายเองก็ด้วย…ออกไปจากชีวิตของฉันก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายพรากชีวิตของนายไป … จุนซู”
จุนซูเพียงแค่ยิ้ม ยิ้มเหมือนอย่างครั้งนั้นที่เค้าโดนรถชนเกือบตาย
ใช่แล้ว…เค้าโดนรถชน
เหมือนที่มินโฮเคยโดน
เพื่อนคนแรกของผมเกือบจากผมไป และผมรู้สึกกลัวขึ้นมา
ถึงได้ถอยห่างออกจากมินโฮ…
และเรื่องนี้…มินโฮไม่มีวันรู้
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันอยู่ในช่วงพักฟื้นระยะแรกๆในตอนที่มินโฮพึ่งจะตื่นขึ้นมา
ผมแค่ไม่อยากให้เค้าต้องกลัว ถึงได้แต่ตอบเลี่ยงๆกลับไปเมื่อเค้าถาม
ว่า ‘จุนซูกำลังไปเดทกับยูชอน’
ผมขอแค่เค้าเกลียดผม…และไปจากผม
ก่อนที่ผม…จะเป็นคนพรากชีวิตของเค้าไป
.
.
เย็นวันนั้นเอง ฝนที่ตกลงมาไม่หยุดตั้งแต่บ่าย
ทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดได้ไม่น้อย
ชางมินกลับมาถึงบ้านด้วยเวลาเดิมๆอย่างเช่นทุกวัน
สายตามองหาใครอีกคนอย่างไม่รู้ตัว
ก่อนที่จะเหลือบไปเห็น…ใครคนนั้นกำลังยืนตากฝนอยู่หน้าบ้าน
ความเป็นห่วงกำลังกัดกินจิตใจแต่เพราะสมองได้สั่งการไว้ ว่าไม่ควรเดินเข้าไป
ผมถึงได้ตัดสินใจเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจต่อสายตาของเค้าคนนั้น
ประตูเหล็กค่อยๆปิดลงมาอย่างเชื่องช้า
ปังงง~!!
พร้อมๆกับใครคนนั้นที่หายเข้าไปในตัวบ้านแล้ว
มินโฮมองอย่างหลากหลายความรู้สึก
น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุดพร้อมๆกับสายฝนที่เป็นตัวชำระมันออกไป
‘พี่โกรธผมหรอ….?’
‘พี่โกรธผม..ผมเพราะผมตื่นขึ้นมาอย่างนั้นหรอ?’
‘พี่คงเบื่อผมแล้ว…’
‘ก็ผมมันไม่มีค่าอะไร……’
ความรู้สึกที่สัมผัสไม่ได้
ก็เหมือนกับประตูบานนั้นที่ยังคงรอคอย ขอแค่เด็กหนุ่มตัดสินใจเปิดมันออกมา ก็จะพบว่า… ‘มันไม่ได้ล็อค’
.
.
ชางมินเดินเข้าบ้านมาได้ก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงประตูเอาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรง
‘ขอแค่นายเปิดเข้ามา….’
แต่ก็คงจะไร้ความหมาย เพราะประตูบานนั้นยังคงไร้การสัมผัส
ผ่านไปเกือบชั่วโมง
ชายหนุ่มแอบเฝ้ามองจากด้านบนเป็นพักๆ
แต่มินโฮ….ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
‘ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี….’
‘นายยังคงเหมือนเดิม…มินโฮ’
‘และที่เหมือนเดิมจนไม่น่าให้อภัยก็คือการที่นาย…ได้มารู้จักกับคนอย่างฉัน’
ชางมินทิ้งตัวลงนอนพยายามจะไม่สนใจเท่าไหร่ แต่กลับเป็นตัวกระตุ้นให้เค้าต้องมองออกไปนอกหน้าต่างทุกครั้งไป
จนกระทั่งครั้งนี้!!
ชายหนุ่มเบิกตาโพรงด้วยความตกใจ!!
เค้าลืมไปแล้ว….หนึ่งปีที่ไม่มีคนๆนั้นเค้ามาทำให้ชีวิตของเค้าต้องย่ำแย่ลงไปกว่าเดิม
หนึ่งปีแห่งความทรงจำอันเจ็บปวดและการกระทำที่ไม่น่าให้อภัย
คนๆนั้นกลับมาแล้ว ‘พ่อ!’
ชางมินรีบลงไปข้างล่างทันทีเมื่อเห็นรถของคนๆนั้นค่อยๆขับเข้าใกล้ตัวบ้านเข้ามาเรื่อยๆ
“มินโฮ!! เข้ามา!!” ชางมินตะโกนเรียก มินโฮดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะเข้ามาในบ้านตามคำสั่ง
“เปลี่ยนชุดซะ! เร็ว!” ชางมินเร่งและมันทำให้ร่างบางตกใจแต่ก็ยอมทำตามอย่างว่างาย
ชางมินส่องกระจกดูเป็นระยะๆก็เห็นว่ารถคันนั้นเข้ามาจอดในบ้านเรียบร้อยแล้ว
เค้ารีบดันมินโฮเข้าไปในตู้เสื้อผ้าก่อนจะออกปากสั่ง “อยู่ในนี้! อย่าออกมาเด็ดขาด!! เข้าใจไหม!!”
มินโฮมองอย่างงงๆ แต่ก็ยอมเข้าไป
น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
จนชางมินเผลอปาดมันให้เล็กน้อยก่อนจะดันร่างบางเข้าไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ
.
.
ปัง!! เสียงประตูเปิดที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครได้ย่างกรายเข้ามาแล้ว
ชางมินรีบเดินลงไปรับหน้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยอย่างเคย
เห็นคนๆนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับชายชุดดำอีกกว่า 10 คน
คนเป็นพ่อมองมาอย่างจับผิดก่อนจะส่งคำถามออกไปให้อีกฝ่ายได้แต่เสียวสันหลังวาบ
“แกเล่นไม่ซื่อ~! ไม่เอาเหยื่อมาให้ฉันแถมยังขโมยเด็กของฉันไปอีก~!!”
“มินโฮไม่ใช่ของพ่อ!!”
ชางมินว่าอย่างหงุดหงิด มือทั้งสองกำหมัดแน่น
“ฉันทำขนาดนั้นแล้ว…แกยังไม่คิดว่ามันเป็นของฉันอีกหรอ?”
“……..” เค้าไม่ตอบ คนเป็นพ่อเลยเสริมต่อไม่หยุด
“แกรู้ไหม~!! หลังจากที่ฉันบอกว่ามันตาย แล้วไล่แกออกจากบ้านไป… มันก็เป็นของฉันแล้ว!! ในฐานะที่ฉันเป็นพ่อเลี้ยง ฉันก็ต้องสั่ง
สอนลูกของฉันสิ ถูกไหม~!?” คนเป็นพ่อยิ้มยียวนกวนประสาท
ชางมินก็ได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์
และเหมือนคนเป็นพ่อจะรู้ทัน สายตาเค้าสาดส่องตามหามินโฮให้ควัก
“มันอยู่ไหนซะละ~!? แกซ่อนมันไว้ไหน หืม!? ชางมินลูกพ่อ^^”
ชางมินไม่ตอบมองคนเป็นพ่อเดินไปทั่วบ้านในใจก็นึกกลัว
ถ้าคนๆนั้นเจอมินโฮขึ้นมา….เค้าจะทำอย่างไรต่อไปดี?
และก็เป็นอย่างที่คิด!! คนเป็นพ่อขึ้นไปยังห้องนอนของเค้า
“พ่อ!!หยุดซะที!!”
เสียงของชางมินทำให้มินโฮที่อยู่ในตู้สะดุ้งเล็กน้อย
ปิดปากตัวเองไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว
เมื่อได้ยินเสียงของใครอีกคน
“ฉันรู้~!! ว่าแกซ่อนมันไว้ที่นี้….ชางมิน”
“…….”
“บอกฉันมาดีกว่า! อย่าให้ฉันต้องลงโทษแกมากไปกว่านี้อีกเลย~!!”
“อ๊ากกกกก~!! พ…อได้แล้ว! เค้…าไม่ได้อยู่ที่นี้!!” ชางมินว่าอย่างเหนื่อยหอบ
ร้องเสียงหลงออกมาเมื่อคนเป็นพ่อชี้ขู่ด้วยคัตเตอร์ ก่อนจะกรีดมันลงที่ใบหน้าเป็นทางยาว
“งั้นก็บอกออกมาสิชางมินลูกพ่อ~!! อย่าให้ฉันเจอเองนะ! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!”
เค้าเดินดูทั่วท้องห้อง ทั้งใต้เตียง ในห้องน้ำ ห้องเก็บของ
และ…ตู้เสื้อผ้า….!!
‘มินโฮ…..’
ชางมินเห็นดังนั้นก็รีบพุ่งตัวไปขวางเอาไว้
“พ่อ…ผมขอร้อง..!! พอได้แล้ว….”
คนเป็นพ่อยิ้มกริ่ม มองตู้นั้นอย่างหลงใหลได้ไม่นาน
ก็จัดการให้ลูกน้องมาจับตัวลูกชายไว้อย่างเคย
ก่อนจะจัดการกระชากบานประตูออกมา
“มินโฮ…ลูกพ่อ~! ออกมาหาพ่อสิลูก~!!”
แต่จนแล้วจนรอด ไม่ว่าจะเรียกยังไง อีกฝ่ายก็ไม่ออกมาสักที
และมันทำให้เค้าหงุดหงิด
ชายคนนั้นคลานเข้าไปในตู้เสื้อผ้า
ก็ต้องร้องเสียงหลง!! “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!! ไอ้เด็กบ้า!!”
เพราะมินโฮหยิบไม้แขวนเสื้อคมๆมาเป็นอาวุธและจิ้มลงไปยังคนตรงหน้าไม่ยั้ง
แต่ด้วยจำนวนคนและเรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยมีจากการตากฝนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง
ทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถรอดพ้นจากการจับกุม
“ทีนี้ชางมิน! พ่อจะให้แกได้รับรู้เอง…ว่าสิ่งที่ฉันพูดมันจริงหรือเปล่า~!?”
.
..
TBC ได้เลิกเอามาลง อ๊ากกตูอยากอ่านช.ม.ฮ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น