ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : === Chapter 10 : สนองคืน…!! ===
ตอนที่ 10 : สนองคืน…!!
“ชางมิน….ฉันขอโทษ”
เป็นมินโฮนั้นเองที่ตามมาถึงห้องขังได้โดยที่ไม่มีใครเห็น
จะเห็นได้อย่างไรละ…ในเมื่อคนๆนี้เป็นผีไม่ใช่คน
“อย่าคิดมากน่า”
ผมตอบเค้ากลับไป
มินโฮกำลังจะร้องไห้ ผมรีบมองหน้าเค้าทันที
“เลิกร้องได้แล้วมินโฮ…น้ำตาของนายมันทำให้ฉันอ่อนแอ”
เท่านั้นละอีกฝ่ายรีบปาดมันออกโดยไว
คำสนทนาของพวกเค้าสองคน
กำลังสร้างความไม่พอใจให้เพื่อน[?]ใหม่ร่วมห้องขังอย่างช่วยไม่ได้
“นี่ไอ้เด็กใหม่~!! เลิกพูดคนเดียวสักที!! มันน่ารำคาญ!!”
ชางมินหันมองคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
หันมองคนข้างกายที่สะดุ้งตกใจก็ถึงกลับหลุดขำออกมาเบาๆ
“เป็นอะไร..กลัวหรอ?”
มินโฮพยักหน้าเล็กน้อย ชางมินยิ้มให้ก่อนจะบอกออกไป
“ไม่มีใครเห็นนาย…จะกลัวอะไร หืม!?”
เท่านั้นละคนฟังก็ถึงกับควันออกหู ตบลงไปกลางหัวคนพูดอย่างจัง
โป๊กกกกกกกกก~!!
“โอ้ย! เจ็บนะมินโฮ T^T”
“…………”
“…………………….”
“…………”
และแล้วก็กลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง
เมื่อนาฬิกาบอกเวลา ตีสองกว่าๆ
เปลือกตาค่อยๆปิดลงกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็จำต้องตื่นขึ้นมา!
เมื่ออาการเดิมๆของมินโฮเริ่มออกอาการอีกแล้ว
“อื้อออ~!! ช่..ช่วยด้วย…”
แต่ที่คราวนี้ต่างจากทุกที…คือเค้าได้รู้สาเหตุของมันแล้ว
‘พ่อ! ท่าทางท่านจะเล่นแรงไปแล้วนะ!!’
ชางมินพึมพำกัดฟันข่มอารมณ์โกรธของตนได้ไม่นาน
ก็ตรงดิ่งไปนั่งข้างๆร่างบางนั้น
“มินโฮ…ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ข้างนาย ให้ฉันช่วยนะ”
“อื้อออ~! ชา..งมิน…ช่วยฉันด้วย…” เสียงครางหวานที่ดังมาพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
มือหนาค่อยๆเอื้อมลงไปสัมผัสส่วนล่างนั้นอย่างเบามือก่อนจะออกแรงรูดขึ้นลงให้ตามจังหวะ
“อื้อออ~! ชางมินอา~”
ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อกำลังทำให้ชายหนุ่มมีอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
ชางมินรีบหลับตาก่อนจะสานต่อให้จนสุด
น้ำคาวขุ่นค่อยๆไหลออกมาเปอะเต็มมือของเค้า
“อื้มมม~” พร้อมๆกับความต้องการที่ไปถึงที่หมายแล้ว
ก่อนที่น้ำลักทั้งหลายจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ให้รู้ถึงความไม่มีตัวตนจริงๆของคนๆนี้
ชางมินมองร่างข้างกายอย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง
ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
มินโฮเอนลงมาซบลงที่อกแกร่ง ชางมินลูบใบหน้าเนียนนั้นไปมาอย่างรู้สึกโหยหา
‘มินโฮ…ฉันขอโทษ’
เช้าวันรุ่งขึ้น
“มินโฮ~!”
“อา~ พี่ชางมินT^T” มินโฮหันมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ
ชางมินก็ได้แต่ถอนหายใจ “ไอ้เด็กบ้า!”
“ง่ะ~!! ผมทำไรผิดคร๊าบบบ!!”
“ก็นายดันมานอนทับฉันอย่างนี้!! ฉันจะนอนหลับไหมห๊า!! ดูตาฉันสิ T^T”
คุยกันได้ไม่นานอยู่ๆประตูห้องขังก็ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง
พร้อมกับเชิญตัวให้เค้าออกจากห้องนั้นได้
ชางมินมองอย่างงงๆ ก่อนจะเข้าใจเรื่องราวเมื่อเห็นคนๆนั้น
“จุนซู…นายรู้ได้ไงว่าฉันถูกขังนะ?”
“พอดีฉันเป็นลูกนายพลนะ^^” อีกฝ่ายร้องบอกออกไป
ชางมินรีบกล่าวขอบคุณทันที
“ไม่เป็นไรๆ^^”
“แล้วนี่จะไม่ถามหน่อยหรอ? ว่าฉันไปทำเรื่องอย่างว่ามาจริงหรือป่าว?”
จุนซูเพียงแค่ยิ้ม “อยากจะถามอยู่หรอก~!! แต่ถ้านายไม่คิดจะบอกก็คงปิดปากเงียบสู้รอให้นายพูดออกมาเองดีกว่า
ขี้เกรียจเซ้าซี้~!! 555+”
ว่าแล้วก็เดินไปพลางโบกมือบ๊ายบายให้อีกต่างหาก
มินโฮมองทั้งสองอย่างมึนๆ ก่อนจะถามออกไป “นี่ได้กันแล้วหรอ?”
“อื้ม…เพราะนายนั้นละ เฮ้ย!! ใช้คำผิดหรือป่าวเนี่ยมินโฮ T^T”
“5555+ ได้เพื่อนแล้ว…ฉันคงไม่ต้องห่วงนายแล้วละมั้ง~!”
ชางมินยิ้มออกมาอีกครั้ง โน้มตัวลงไปจูบปิดปากคนพูดก่อนจะกระซิบข้างหู
“ถ้าไม่มีนายคอยห่วง…ฉันคงอยู่บนโลกนี้ไม่ได้หรอก~!! ไอ้เด็กบ้า^^”
“ชางมิน!! ว่าฉันอีกแล้วนะ!” มินโฮหน้างอ แต่ชางมินกลับยิ้ม
“เออนี่~! นายกลับไปรอฉันที่บ้านไป พอดีฉันต้องไปทำธุระที่มหาลัยนิดหน่อย”
“จ้าๆได้ทีไล่กันเลย!!”
มินโฮว่าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหายตัวไปทันที
ชางมินเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว
จึงกลับไปยังโรงพยาบาลนั้นอีกครั้ง
เปิดเข้าไปในห้องๆเดิม
ก็เป็นอย่างที่คิด
คนๆนั้นยังคงอยู่
“โผล่มาอีกแล้วนะแก!”
“ผมจะมาตกลงกับพ่อ”
“ตกลง? … จะผลัดกันใช้ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ หึหึ” คนเป็นพ่อว่าพลางยิ้มเหยียด
ชางมินได้แต่กำหมัดแน่น
“ผมขอร้อง…” และแล้วก็ย่อตัวลงคุกเข่าลงตรงหน้า
ผู้เป็นพ่อตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกริ่มมาให้
“มันมีดีอะไรนักหนา~! แกถึงได้หลงมันขนาดนี้~! นี่ถ้าฉันไม่บอกว่ามันตายไปแล้ว แกก็คงจะไม่ห่างจากมันละสิ~!”
“…….”
“เอ้าๆก็ได้…นี่เห็นแก่ที่แกเป็นลูกของฉัน แต่มีข้อแม้อยู่อย่าง….!”
“อะไร?”
“ไปหามาสิ! เหยื่อรายใหม่ คิมจุนซู…เพื่อนสนิทคนแรกคนนั้นของแกไงละ”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับตกใจ หมัดที่กำอยู่แล้วค่อยๆรัดแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
‘คนที่ผมรัก…’
‘มักจะไปจากผมเร็วเสมอ’
“อย่ามาโทษฉัน!! แกไม่มีสิทธิ์มามองหน้าฉันอย่างนั้น!! โทษตัวเองเถอะที่เกิดมาเป็นได้แค่ตัวหายนะ!!”
“………”
“ฉันให้เวลาแกตัดสินใจ…ถึงแค่คืนนี้เท่านั้น”
“……….”
“คงรู้ใช่ไหม? ว่าถ้าไม่ให้คำตอบฉันคืนนี้…อะไรจะเกิดขึ้น”
ผู้เป็นพ่อว่าทิ้งท้ายก่อนจะค่อยๆลูบไล้ร่างกายบนเตียงที่ยังคงไม่ได้สตินั้นไปมา
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.
.
ชางมินกลับมาถึงบ้านด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด
เค้าทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
เค้าไม่รู้ว่าพ่อของเค้ารู้จักจุนซูได้อย่างไร
ไม่รู้ว่าระหว่างที่เค้ามีชีวิตอยู่นี้ คนๆนั้นคอยสืบประวัติอะไรมาบ้าง
แต่ไม่ว่าจะยังไง…เค้าก็ไม่อาจยกมินโฮให้กับคนๆนั้นได้อีกแล้ว
ไม่นานชางมินก็ต่อโทรศัพท์ถึงจุนซูทันที
“จุนซู…ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย”
“…………???”
“มาหาฉันที่โรงพยาบาลกลางกรุงโซล ห้อง405 ด่วนเลย!”
.
.
15 นาทีผ่านไป
ชางมินก็เจอกับจุนซูตรงทางเข้าพอดิบพอดี
“ชางมินว่าไง? มีอะไรให้ฉันช่วยหรอ?^^”
ชางมินดูประหม่าเล็กน้อยก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายได้รู้
จุนซูยิ้มรับก่อนจะพยักหน้า “อื้มๆ สบายมาก^^”
ว่าแล้วทั้งคู่ก็ตรงดิ่งไปยังห้องนั้นทันที
‘นายช่วยไปคุยกับคนๆนั้นให้ฉันหน่อยได้ไหม…เค้าไม่สบายไม่ยอมเข้ารับการรักษานะ’
คำพูดที่ไร้พิษสง มิตรภาพที่ไม่มีความเคลือบแคลงใจ
ความเชื่อใจกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วอย่างนั้นหรือ?
.
.
เค้าผลักประตูเข้าไปในห้องก่อนจะผลักร่างเล็กของอีกฝ่ายให้ตามเข้าไป
จุนซูดูตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย
แต่ก็ยังคงไม่สงสัยอะไร
“คนนี้นะหรอชางมิน?”
ชางมินพยักหน้ารับ “คนนี้ละที่ฉันอยากให้นายช่วยพูดกับเค้า”
จุนซูยิ้มมาให้ก่อนจะตรงดิ่งไปนั่งข้างเตียง
“ฉันคิมจุนซู…ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เค้าชื่อมินโฮ…คุยกันไปก่อนนะ”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องมา
ปล่อยให้ทั้งคู่ได้อยู่กันตามลำพัง
แต่แล้วคนๆนั้นดันมาอยู่ที่นี้ไวกว่ากำหนด!!
“มาเร็วดีจัง ชางมิน~!!”
“พ่อ…”
“คงได้คำตอบแล้วสินะ?” ชางมินไม่ตอบ
เพียงแค่ก้มหน้านิ่ง
และก่อนที่คนเป็นพ่อจะได้ผลักประตูเข้าไป
ชางมินกำลังจะห้ามถ้าไม่เห็นมินโฮยืนหน้านิ่งหันมองเค้าตาขวาง!!
.
.
‘พี่ชางมิน!! เล่นบ้าอะไรของพี่ ห๊า!!! นี่ถ้าผมไม่เอะใจตามมา พี่จุนซูก็คง…!! ฮึ่ย!!’
“………” และมันทำให้ชางมินได้แต่ฟังอยู่อย่างนั้นด้วยความสำนึกผิด
“มีอะไรทำไมไม่หัดปรึกษาผมบ้าง!! ทำอะไรตามใจตัวเองชะมัด!!”
“……….”
“คิดแล้วมันหงุดหงิดจริงๆ!!”
“โถ่~! มินโฮ…อย่าไปโกรธชางมินเค้าเลย เพราะถ้าเป็นพี่….พี่ก็คงทำเหมือนกัน^^”
และเป็นจุนซูนั้นเองที่ตอบรับคำเพราะชางมินยังคงแต่นิ่งเหมือนอย่างเคย
และถ้าถามว่า…จุนซูเป็นยังไงบ้าง?
และมารู้จักกับมินโฮได้ยังไง?
คงต้องย้อนกลับไปเมื่อ 3 ชั่วโมงที่แล้ว
.
.
3 ชั่วโมงก่อน
หลังจากที่ส่งจุนซูเข้าไปในห้อง
จุนซูก็ได้พบกับมินโฮ…ที่มีร่างกายไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง
กับอีกมินโฮ…ที่เป็นวิญญาณ!!
“เฮ้ย!!!”
“อย่าเพิ่งตกใจ!! ฟังเรื่องนี้ก่อน…!” ว่าแล้วมินโฮก็เล่าให้ฟัง ก่อนจะกระซิบกระซาบแผนการขั้นต่อไป
ไม่นานพ่อของชางมินก็ผลักประตูเข้ามา
จุนซูไม่รอช้ารีบทุ่มกระถางต้นไม้ใส่หัวคนตรงหน้าทันที
แต่ดูท่าชายคนนี้จะอึดใช่ย่อย
ชางมินจึงจัดการเสริมเข้าไปด้วยไม้เบสบอลที่มินโฮไปหามา[?]
ก่อนที่จะวิ่งออกมาพร้อมๆกัน
แต่ชางมินทำท่าจะไม่ยอมกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกรอบ
เพื่อจัดการกับผู้ป่วยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง
จุนซูเห็นก็ช่วยกันทันที
ทั้งคู่รีบลากผู้ป่วยรายพิเศษรายนี้ออกไปจนถึงลานจอดรถก่อนจะจัดการแบกขึ้นรถพร้อมกับสายน้ำเกลือระโยงระยาง
ไม่นานก็ออกมาจากที่นั้นได้…
แต่จะให้ไปที่ไหนดีละ?
จุนซูจึงออกความเห็นขึ้นมา!!
“ไปหายูชอน!! พ่อเค้าเป็นหมอ!!” เท่านั้นละก็ตรงดิ่งไปยังสถานที่นั้นทันที
ผลั๊กกกกกกกกกกกก~!!!
และคงไม่ต้องพูดอะไร เมื่อยูชอนได้รู้เรื่องทั้งหมด
หมัดหนักๆก็ส่งไปให้คนกระทำทันที
ด้วยสายตาแห่งความถูกต้องอย่างเชวมินโฮ !!
.
.
ย้อนกลับสู่สถานการณ์ปัจจุบัน!!
“พี่ชางมิน!! ไม่คิดจะพูดแก้ตัวหน่อยหรอไง ห๊า!!!”
“………”
“ผมเหนื่อยแล้วนะ!! ที่เอาแต่ด่าพี่อย่างเดียวอย่างเนี่ย!!!”
ชางมินยิ้มมาให้ก่อนจะตอบรับกลับไป “ก็ฉันมันสมควรแล้ว…อย่างที่นายบอกจริงๆนี่นา 55+”
จุนซูเห็นว่าถึงอยู่ไปก็คงจะเป็น กขค เสียเปล่าๆ ก็ได้แต่ออกมารอหน้าห้อง
ก็เจอเข้ากับยูชอนพอดิบพอดี
“ขอโทษนะยูชอน…ที่ทำให้นายต้องมาเดือดร้อน”
ร่างสูงส่ายหน้าไปมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“นี่ถ้าเจ้าชางมินนั้นทำเรื่องนั้นต่อไป…ฉันคงไม่ไว้ชีวิตมันแน่!”
“555 + นายเชื่อฉันเถอะ เค้าเป็นคนดี^^”
ยูชอนถอนหายใจให้กับความเชื่อคนง่ายของคนข้างกายเสียจริงๆ
แต่ก็เพราะอย่างนี้…เค้าถึงได้รักคิมจุนซูสุดหัวใจ
.
.
“พี่ชางมิน!!!! แล้วทีนี้พี่จะเอายังไงต่อไป? บ้านหลังนั้น..พี่จะกลับไปได้ยังไง?”
“ได้สิ…ในเมื่อนายก็อยู่ที่นี้^^” ชางมินว่าพลางจับมือคนๆนั้นเสียแน่น มือขวาที่เอื้อมไปจับกับคนที่อยู่บนเตียง กับอีกมือหนึ่งที่ยังคงมีมิ
นโฮร่างใสอยู่ข้างกาย
“ผมเป็นห่วงพี่นะ…”
“แต่ฉันรักนาย^^”
“พี่ชางมิน! ผมไม่ได้พูดเล่นนะ!!”
“ฉันก็ไม่เคยพูดเล่นเหมือนกัน 5 5”
ทั้งคู่เถียงกันได้ไม่นาน ยูชอนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพ่อของเค้า
อ้อจริงสิ! เกือบลืมไป ว่าตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลพิเศษที่มีพ่อของยูชอนคอยคุมอยู่
“ผลตรวจของเด็กคนนี้…ภายนอกก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“.........”
“แต่ภายในจิตใจ…ลุงบอกได้เลย ว่าเค้าคงผ่านแต่เรื่องเจ็บปวดมามากทีเดียว ดูจากสภาพร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยนั้น…”
“เออ…หมอครับ…สรุปแล้วเค้าเป็นอะไรหรอครับ?” ชางมินรีบสรุปรวบรัด เพราะไม่อยากให้มินโฮต้องคิดถึงอดีตที่ไม่น่าจดจำ
“เค้าไม่ได้เป็นอะไรนะ…แต่ดูท่าว่า เด็กคนนั้นจะยังไม่อยากกลับร่างของตัวเองละมั้ง~!?”
คุณหมอทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป
สายตายังคงจับจ้องไปที่มินโฮที่ยืนอยู่ข้างกายชางมินอย่างกับพยายามจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง
จนชางมินได้แต่หันมองคนข้างๆ คิ้วเรียวค่อยขมวดเป็นปม
“มินโฮ…..?”
แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มมาให้ไม่แม้จะตอบคำถามใดๆกลับไป
‘จะให้ตอบพี่กลับไปนะหรอ…ว่าผมกลัวที่จะต้องกลับไปเจอกับเรื่องแบบนั้นอีกครั้ง’
‘เรื่องที่พ่อของพี่เป็นคนก่อมันขึ้นมา…อย่าคาดคั้นผมสิพี่ชางมิน…พี่รู้ไหมผมลำบากใจนะ!?’
แต่ตอนนี้…มันไม่เหมือนกันแล้ว
พี่ได้นำผมออกมาจากนรกนั้นแล้ว
ผมคงไม่ต้องกลัวอะไรอีก
คิดได้ดังนั้นก็ตัดสินใจจูงมือชางมินไปยังร่างกายของตน
กระซิบข้างหูร่างสูงก่อนจะยิ้มมาให้ “แล้วเจอกันนะ…พี่ชางมิน^^”
ชางมินไม่รู้ว่าเค้าอยากให้คนๆนี้กลับคืนสู่ร่างหรือป่าว เค้ากำลังสับสน
เค้ากำลังกลัว…กลัวว่าสักวันหนึ่ง ‘จะต้องสูญเสียคนๆนี้ไปอีกครั้ง’
คิดได้แค่นั้นก็ทำท่าจะรั้งเด็กหนุ่มเอาไว้
แต่ไม่ทันเสียแล้ว
มินโฮกลับเข้าไปในร่างเรียบร้อยแล้ว
.
.
“พี่ชางมิน^^”
ชางมินเห็นอีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้นมา น้ำตาก็ทำท่าจะไหล
แต่เค้าก็ตัดสินใจแล้ว ถ้าวันนี้มาถึงจริงๆ
‘ฉันจะเป็นคนไปจากนายเอง….มินโฮ’
‘เพราะฉันไม่อาจทนได้…ถ้าจะต้องสูญเสียนายไปอีกครั้ง’
.
.
.
TBC
“ชางมิน….ฉันขอโทษ”
เป็นมินโฮนั้นเองที่ตามมาถึงห้องขังได้โดยที่ไม่มีใครเห็น
จะเห็นได้อย่างไรละ…ในเมื่อคนๆนี้เป็นผีไม่ใช่คน
“อย่าคิดมากน่า”
ผมตอบเค้ากลับไป
มินโฮกำลังจะร้องไห้ ผมรีบมองหน้าเค้าทันที
“เลิกร้องได้แล้วมินโฮ…น้ำตาของนายมันทำให้ฉันอ่อนแอ”
เท่านั้นละอีกฝ่ายรีบปาดมันออกโดยไว
คำสนทนาของพวกเค้าสองคน
กำลังสร้างความไม่พอใจให้เพื่อน[?]ใหม่ร่วมห้องขังอย่างช่วยไม่ได้
“นี่ไอ้เด็กใหม่~!! เลิกพูดคนเดียวสักที!! มันน่ารำคาญ!!”
ชางมินหันมองคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
หันมองคนข้างกายที่สะดุ้งตกใจก็ถึงกลับหลุดขำออกมาเบาๆ
“เป็นอะไร..กลัวหรอ?”
มินโฮพยักหน้าเล็กน้อย ชางมินยิ้มให้ก่อนจะบอกออกไป
“ไม่มีใครเห็นนาย…จะกลัวอะไร หืม!?”
เท่านั้นละคนฟังก็ถึงกับควันออกหู ตบลงไปกลางหัวคนพูดอย่างจัง
โป๊กกกกกกกกก~!!
“โอ้ย! เจ็บนะมินโฮ T^T”
“…………”
“…………………….”
“…………”
และแล้วก็กลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง
เมื่อนาฬิกาบอกเวลา ตีสองกว่าๆ
เปลือกตาค่อยๆปิดลงกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็จำต้องตื่นขึ้นมา!
เมื่ออาการเดิมๆของมินโฮเริ่มออกอาการอีกแล้ว
“อื้อออ~!! ช่..ช่วยด้วย…”
แต่ที่คราวนี้ต่างจากทุกที…คือเค้าได้รู้สาเหตุของมันแล้ว
‘พ่อ! ท่าทางท่านจะเล่นแรงไปแล้วนะ!!’
ชางมินพึมพำกัดฟันข่มอารมณ์โกรธของตนได้ไม่นาน
ก็ตรงดิ่งไปนั่งข้างๆร่างบางนั้น
“มินโฮ…ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ข้างนาย ให้ฉันช่วยนะ”
“อื้อออ~! ชา..งมิน…ช่วยฉันด้วย…” เสียงครางหวานที่ดังมาพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
มือหนาค่อยๆเอื้อมลงไปสัมผัสส่วนล่างนั้นอย่างเบามือก่อนจะออกแรงรูดขึ้นลงให้ตามจังหวะ
“อื้อออ~! ชางมินอา~”
ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อกำลังทำให้ชายหนุ่มมีอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
ชางมินรีบหลับตาก่อนจะสานต่อให้จนสุด
น้ำคาวขุ่นค่อยๆไหลออกมาเปอะเต็มมือของเค้า
“อื้มมม~” พร้อมๆกับความต้องการที่ไปถึงที่หมายแล้ว
ก่อนที่น้ำลักทั้งหลายจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ให้รู้ถึงความไม่มีตัวตนจริงๆของคนๆนี้
ชางมินมองร่างข้างกายอย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง
ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
มินโฮเอนลงมาซบลงที่อกแกร่ง ชางมินลูบใบหน้าเนียนนั้นไปมาอย่างรู้สึกโหยหา
‘มินโฮ…ฉันขอโทษ’
เช้าวันรุ่งขึ้น
“มินโฮ~!”
“อา~ พี่ชางมินT^T” มินโฮหันมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ
ชางมินก็ได้แต่ถอนหายใจ “ไอ้เด็กบ้า!”
“ง่ะ~!! ผมทำไรผิดคร๊าบบบ!!”
“ก็นายดันมานอนทับฉันอย่างนี้!! ฉันจะนอนหลับไหมห๊า!! ดูตาฉันสิ T^T”
คุยกันได้ไม่นานอยู่ๆประตูห้องขังก็ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง
พร้อมกับเชิญตัวให้เค้าออกจากห้องนั้นได้
ชางมินมองอย่างงงๆ ก่อนจะเข้าใจเรื่องราวเมื่อเห็นคนๆนั้น
“จุนซู…นายรู้ได้ไงว่าฉันถูกขังนะ?”
“พอดีฉันเป็นลูกนายพลนะ^^” อีกฝ่ายร้องบอกออกไป
ชางมินรีบกล่าวขอบคุณทันที
“ไม่เป็นไรๆ^^”
“แล้วนี่จะไม่ถามหน่อยหรอ? ว่าฉันไปทำเรื่องอย่างว่ามาจริงหรือป่าว?”
จุนซูเพียงแค่ยิ้ม “อยากจะถามอยู่หรอก~!! แต่ถ้านายไม่คิดจะบอกก็คงปิดปากเงียบสู้รอให้นายพูดออกมาเองดีกว่า
ขี้เกรียจเซ้าซี้~!! 555+”
ว่าแล้วก็เดินไปพลางโบกมือบ๊ายบายให้อีกต่างหาก
มินโฮมองทั้งสองอย่างมึนๆ ก่อนจะถามออกไป “นี่ได้กันแล้วหรอ?”
“อื้ม…เพราะนายนั้นละ เฮ้ย!! ใช้คำผิดหรือป่าวเนี่ยมินโฮ T^T”
“5555+ ได้เพื่อนแล้ว…ฉันคงไม่ต้องห่วงนายแล้วละมั้ง~!”
ชางมินยิ้มออกมาอีกครั้ง โน้มตัวลงไปจูบปิดปากคนพูดก่อนจะกระซิบข้างหู
“ถ้าไม่มีนายคอยห่วง…ฉันคงอยู่บนโลกนี้ไม่ได้หรอก~!! ไอ้เด็กบ้า^^”
“ชางมิน!! ว่าฉันอีกแล้วนะ!” มินโฮหน้างอ แต่ชางมินกลับยิ้ม
“เออนี่~! นายกลับไปรอฉันที่บ้านไป พอดีฉันต้องไปทำธุระที่มหาลัยนิดหน่อย”
“จ้าๆได้ทีไล่กันเลย!!”
มินโฮว่าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหายตัวไปทันที
ชางมินเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว
จึงกลับไปยังโรงพยาบาลนั้นอีกครั้ง
เปิดเข้าไปในห้องๆเดิม
ก็เป็นอย่างที่คิด
คนๆนั้นยังคงอยู่
“โผล่มาอีกแล้วนะแก!”
“ผมจะมาตกลงกับพ่อ”
“ตกลง? … จะผลัดกันใช้ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ หึหึ” คนเป็นพ่อว่าพลางยิ้มเหยียด
ชางมินได้แต่กำหมัดแน่น
“ผมขอร้อง…” และแล้วก็ย่อตัวลงคุกเข่าลงตรงหน้า
ผู้เป็นพ่อตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกริ่มมาให้
“มันมีดีอะไรนักหนา~! แกถึงได้หลงมันขนาดนี้~! นี่ถ้าฉันไม่บอกว่ามันตายไปแล้ว แกก็คงจะไม่ห่างจากมันละสิ~!”
“…….”
“เอ้าๆก็ได้…นี่เห็นแก่ที่แกเป็นลูกของฉัน แต่มีข้อแม้อยู่อย่าง….!”
“อะไร?”
“ไปหามาสิ! เหยื่อรายใหม่ คิมจุนซู…เพื่อนสนิทคนแรกคนนั้นของแกไงละ”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับตกใจ หมัดที่กำอยู่แล้วค่อยๆรัดแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
‘คนที่ผมรัก…’
‘มักจะไปจากผมเร็วเสมอ’
“อย่ามาโทษฉัน!! แกไม่มีสิทธิ์มามองหน้าฉันอย่างนั้น!! โทษตัวเองเถอะที่เกิดมาเป็นได้แค่ตัวหายนะ!!”
“………”
“ฉันให้เวลาแกตัดสินใจ…ถึงแค่คืนนี้เท่านั้น”
“……….”
“คงรู้ใช่ไหม? ว่าถ้าไม่ให้คำตอบฉันคืนนี้…อะไรจะเกิดขึ้น”
ผู้เป็นพ่อว่าทิ้งท้ายก่อนจะค่อยๆลูบไล้ร่างกายบนเตียงที่ยังคงไม่ได้สตินั้นไปมา
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.
.
ชางมินกลับมาถึงบ้านด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด
เค้าทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
เค้าไม่รู้ว่าพ่อของเค้ารู้จักจุนซูได้อย่างไร
ไม่รู้ว่าระหว่างที่เค้ามีชีวิตอยู่นี้ คนๆนั้นคอยสืบประวัติอะไรมาบ้าง
แต่ไม่ว่าจะยังไง…เค้าก็ไม่อาจยกมินโฮให้กับคนๆนั้นได้อีกแล้ว
ไม่นานชางมินก็ต่อโทรศัพท์ถึงจุนซูทันที
“จุนซู…ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย”
“…………???”
“มาหาฉันที่โรงพยาบาลกลางกรุงโซล ห้อง405 ด่วนเลย!”
.
.
15 นาทีผ่านไป
ชางมินก็เจอกับจุนซูตรงทางเข้าพอดิบพอดี
“ชางมินว่าไง? มีอะไรให้ฉันช่วยหรอ?^^”
ชางมินดูประหม่าเล็กน้อยก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายได้รู้
จุนซูยิ้มรับก่อนจะพยักหน้า “อื้มๆ สบายมาก^^”
ว่าแล้วทั้งคู่ก็ตรงดิ่งไปยังห้องนั้นทันที
‘นายช่วยไปคุยกับคนๆนั้นให้ฉันหน่อยได้ไหม…เค้าไม่สบายไม่ยอมเข้ารับการรักษานะ’
คำพูดที่ไร้พิษสง มิตรภาพที่ไม่มีความเคลือบแคลงใจ
ความเชื่อใจกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วอย่างนั้นหรือ?
.
.
เค้าผลักประตูเข้าไปในห้องก่อนจะผลักร่างเล็กของอีกฝ่ายให้ตามเข้าไป
จุนซูดูตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย
แต่ก็ยังคงไม่สงสัยอะไร
“คนนี้นะหรอชางมิน?”
ชางมินพยักหน้ารับ “คนนี้ละที่ฉันอยากให้นายช่วยพูดกับเค้า”
จุนซูยิ้มมาให้ก่อนจะตรงดิ่งไปนั่งข้างเตียง
“ฉันคิมจุนซู…ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เค้าชื่อมินโฮ…คุยกันไปก่อนนะ”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องมา
ปล่อยให้ทั้งคู่ได้อยู่กันตามลำพัง
แต่แล้วคนๆนั้นดันมาอยู่ที่นี้ไวกว่ากำหนด!!
“มาเร็วดีจัง ชางมิน~!!”
“พ่อ…”
“คงได้คำตอบแล้วสินะ?” ชางมินไม่ตอบ
เพียงแค่ก้มหน้านิ่ง
และก่อนที่คนเป็นพ่อจะได้ผลักประตูเข้าไป
ชางมินกำลังจะห้ามถ้าไม่เห็นมินโฮยืนหน้านิ่งหันมองเค้าตาขวาง!!
.
.
‘พี่ชางมิน!! เล่นบ้าอะไรของพี่ ห๊า!!! นี่ถ้าผมไม่เอะใจตามมา พี่จุนซูก็คง…!! ฮึ่ย!!’
“………” และมันทำให้ชางมินได้แต่ฟังอยู่อย่างนั้นด้วยความสำนึกผิด
“มีอะไรทำไมไม่หัดปรึกษาผมบ้าง!! ทำอะไรตามใจตัวเองชะมัด!!”
“……….”
“คิดแล้วมันหงุดหงิดจริงๆ!!”
“โถ่~! มินโฮ…อย่าไปโกรธชางมินเค้าเลย เพราะถ้าเป็นพี่….พี่ก็คงทำเหมือนกัน^^”
และเป็นจุนซูนั้นเองที่ตอบรับคำเพราะชางมินยังคงแต่นิ่งเหมือนอย่างเคย
และถ้าถามว่า…จุนซูเป็นยังไงบ้าง?
และมารู้จักกับมินโฮได้ยังไง?
คงต้องย้อนกลับไปเมื่อ 3 ชั่วโมงที่แล้ว
.
.
3 ชั่วโมงก่อน
หลังจากที่ส่งจุนซูเข้าไปในห้อง
จุนซูก็ได้พบกับมินโฮ…ที่มีร่างกายไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง
กับอีกมินโฮ…ที่เป็นวิญญาณ!!
“เฮ้ย!!!”
“อย่าเพิ่งตกใจ!! ฟังเรื่องนี้ก่อน…!” ว่าแล้วมินโฮก็เล่าให้ฟัง ก่อนจะกระซิบกระซาบแผนการขั้นต่อไป
ไม่นานพ่อของชางมินก็ผลักประตูเข้ามา
จุนซูไม่รอช้ารีบทุ่มกระถางต้นไม้ใส่หัวคนตรงหน้าทันที
แต่ดูท่าชายคนนี้จะอึดใช่ย่อย
ชางมินจึงจัดการเสริมเข้าไปด้วยไม้เบสบอลที่มินโฮไปหามา[?]
ก่อนที่จะวิ่งออกมาพร้อมๆกัน
แต่ชางมินทำท่าจะไม่ยอมกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกรอบ
เพื่อจัดการกับผู้ป่วยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง
จุนซูเห็นก็ช่วยกันทันที
ทั้งคู่รีบลากผู้ป่วยรายพิเศษรายนี้ออกไปจนถึงลานจอดรถก่อนจะจัดการแบกขึ้นรถพร้อมกับสายน้ำเกลือระโยงระยาง
ไม่นานก็ออกมาจากที่นั้นได้…
แต่จะให้ไปที่ไหนดีละ?
จุนซูจึงออกความเห็นขึ้นมา!!
“ไปหายูชอน!! พ่อเค้าเป็นหมอ!!” เท่านั้นละก็ตรงดิ่งไปยังสถานที่นั้นทันที
ผลั๊กกกกกกกกกกกก~!!!
และคงไม่ต้องพูดอะไร เมื่อยูชอนได้รู้เรื่องทั้งหมด
หมัดหนักๆก็ส่งไปให้คนกระทำทันที
ด้วยสายตาแห่งความถูกต้องอย่างเชวมินโฮ !!
.
.
ย้อนกลับสู่สถานการณ์ปัจจุบัน!!
“พี่ชางมิน!! ไม่คิดจะพูดแก้ตัวหน่อยหรอไง ห๊า!!!”
“………”
“ผมเหนื่อยแล้วนะ!! ที่เอาแต่ด่าพี่อย่างเดียวอย่างเนี่ย!!!”
ชางมินยิ้มมาให้ก่อนจะตอบรับกลับไป “ก็ฉันมันสมควรแล้ว…อย่างที่นายบอกจริงๆนี่นา 55+”
จุนซูเห็นว่าถึงอยู่ไปก็คงจะเป็น กขค เสียเปล่าๆ ก็ได้แต่ออกมารอหน้าห้อง
ก็เจอเข้ากับยูชอนพอดิบพอดี
“ขอโทษนะยูชอน…ที่ทำให้นายต้องมาเดือดร้อน”
ร่างสูงส่ายหน้าไปมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“นี่ถ้าเจ้าชางมินนั้นทำเรื่องนั้นต่อไป…ฉันคงไม่ไว้ชีวิตมันแน่!”
“555 + นายเชื่อฉันเถอะ เค้าเป็นคนดี^^”
ยูชอนถอนหายใจให้กับความเชื่อคนง่ายของคนข้างกายเสียจริงๆ
แต่ก็เพราะอย่างนี้…เค้าถึงได้รักคิมจุนซูสุดหัวใจ
.
.
“พี่ชางมิน!!!! แล้วทีนี้พี่จะเอายังไงต่อไป? บ้านหลังนั้น..พี่จะกลับไปได้ยังไง?”
“ได้สิ…ในเมื่อนายก็อยู่ที่นี้^^” ชางมินว่าพลางจับมือคนๆนั้นเสียแน่น มือขวาที่เอื้อมไปจับกับคนที่อยู่บนเตียง กับอีกมือหนึ่งที่ยังคงมีมิ
นโฮร่างใสอยู่ข้างกาย
“ผมเป็นห่วงพี่นะ…”
“แต่ฉันรักนาย^^”
“พี่ชางมิน! ผมไม่ได้พูดเล่นนะ!!”
“ฉันก็ไม่เคยพูดเล่นเหมือนกัน 5 5”
ทั้งคู่เถียงกันได้ไม่นาน ยูชอนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพ่อของเค้า
อ้อจริงสิ! เกือบลืมไป ว่าตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลพิเศษที่มีพ่อของยูชอนคอยคุมอยู่
“ผลตรวจของเด็กคนนี้…ภายนอกก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“.........”
“แต่ภายในจิตใจ…ลุงบอกได้เลย ว่าเค้าคงผ่านแต่เรื่องเจ็บปวดมามากทีเดียว ดูจากสภาพร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยนั้น…”
“เออ…หมอครับ…สรุปแล้วเค้าเป็นอะไรหรอครับ?” ชางมินรีบสรุปรวบรัด เพราะไม่อยากให้มินโฮต้องคิดถึงอดีตที่ไม่น่าจดจำ
“เค้าไม่ได้เป็นอะไรนะ…แต่ดูท่าว่า เด็กคนนั้นจะยังไม่อยากกลับร่างของตัวเองละมั้ง~!?”
คุณหมอทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป
สายตายังคงจับจ้องไปที่มินโฮที่ยืนอยู่ข้างกายชางมินอย่างกับพยายามจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง
จนชางมินได้แต่หันมองคนข้างๆ คิ้วเรียวค่อยขมวดเป็นปม
“มินโฮ…..?”
แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มมาให้ไม่แม้จะตอบคำถามใดๆกลับไป
‘จะให้ตอบพี่กลับไปนะหรอ…ว่าผมกลัวที่จะต้องกลับไปเจอกับเรื่องแบบนั้นอีกครั้ง’
‘เรื่องที่พ่อของพี่เป็นคนก่อมันขึ้นมา…อย่าคาดคั้นผมสิพี่ชางมิน…พี่รู้ไหมผมลำบากใจนะ!?’
แต่ตอนนี้…มันไม่เหมือนกันแล้ว
พี่ได้นำผมออกมาจากนรกนั้นแล้ว
ผมคงไม่ต้องกลัวอะไรอีก
คิดได้ดังนั้นก็ตัดสินใจจูงมือชางมินไปยังร่างกายของตน
กระซิบข้างหูร่างสูงก่อนจะยิ้มมาให้ “แล้วเจอกันนะ…พี่ชางมิน^^”
ชางมินไม่รู้ว่าเค้าอยากให้คนๆนี้กลับคืนสู่ร่างหรือป่าว เค้ากำลังสับสน
เค้ากำลังกลัว…กลัวว่าสักวันหนึ่ง ‘จะต้องสูญเสียคนๆนี้ไปอีกครั้ง’
คิดได้แค่นั้นก็ทำท่าจะรั้งเด็กหนุ่มเอาไว้
แต่ไม่ทันเสียแล้ว
มินโฮกลับเข้าไปในร่างเรียบร้อยแล้ว
.
.
“พี่ชางมิน^^”
ชางมินเห็นอีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้นมา น้ำตาก็ทำท่าจะไหล
แต่เค้าก็ตัดสินใจแล้ว ถ้าวันนี้มาถึงจริงๆ
‘ฉันจะเป็นคนไปจากนายเอง….มินโฮ’
‘เพราะฉันไม่อาจทนได้…ถ้าจะต้องสูญเสียนายไปอีกครั้ง’
.
.
.
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น