คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : week days the series[chanbaek] : monday
“านยอลล”
สวัสีรับ
“ไปอวาศัน”
ผมื่อ...อา ็เียนไว้แล้วนี่ รู้ันแล้วเนอะ
“ไปหาุวันทร์ันเถอะ เนี่ยแบพึ่ไปอ่านหนัสือที่นับินอวาศเียนไว้ น่าไปมาเลยนะ”
และอนนี้ผม็โนแฟนอผม แบฮยอน วนไปเที่ยวอวาศ้วยัน:)
สปาเี้าโบนาร่าแบบั้เิม 2 าน ถูวาบนโ้ะิน้าวในอนโนาะทัรัแห่หนึ่ที่มีสิ่มีีวิสอนอาศัยอยู่ ลิ่นมันหอมลบอบอวลไปทั่วห้อ ร่าเล็ที่ไ้ลิ่นหอม็รีบวิ่ออมานั่รอเาที่ำลัหยิบนำ้เปล่าออมาใส่แ้วสีเหลือ ทำไม้อเป็นสีเหลือหรอ ็เพราะวันนี้เป็นวันันทร์ยัไล่ะ
“นี่ านไ้ยินที่เราบอไปมั้ยเนี่ย”
“ไ้ยิน ๆ ไหนแบลอบอิ ว่าะไปยัไ"
“็...นั่รวไปสิ านะบินไปหรอ”
“นั่รวที่ไหนีล่ะ” อนนี้ผมำลัแล้แบฮยอน้วยารถามไล่้อนไปเรื่อยๆ สนุัรับ
“อ๋อ...็ เอ่อ ไม่รู้อะ ือออ ทำไมาน้อมาถามแบบนี้้วย (‘A`)”
“็้อถามสิ แบอยาไปไม่ใ่หรอ หา้อมูลวิธีไปยัเหอะ” และสปาเี้อพวเรา็
เป็นหมันไปแล้วรับ
“อย่าแล้แบแบบนี้สิ .___.”
“ฮ่า ๆ านไม่ไ้แล้ะหน่อย แ่อยาถามเยๆเอ รีบินสปาเี้เร็ว เี๋ยวเย็นแล้วะไม่อร่อยนะ” และแบ็รีบินเลยรับ แหม แฟนผม เรื่อินเรื่อให่เลยนะ
“แบ ใเย็นเี๋ยวิอ” ผมพูพลาหมุนเส้นสปาเี้ไป้วย
“แ่ ๆ โอ้ย านพูทำไมเนี่ย ิอเลยเห็นมะ แ่ ๆ”
“รีบินนำ้เลยเ้าลูหมา เี๋ยวไ้ิอายริ ๆ” ผมพูแล้ว็รีบส่นำ้ไปให้เา
“แ่ๆๆ โอ่ย เ็บอเลยแฮะ” ผมนั่มอหน้าแบแล้ว็อมยิ้ม อืม แ่เส้นสปาเี้ิอ
ทำไม้อทำัวน่ารั้วยนะ:)
อนนี้พวเราินเสร็แล้วล่ะรับ และแบ็ำลันัู่าร์ูนบนโฟาสีรีมรห้อนั่เล่นเรื่อโปรอเาอยู่ ให้ทายว่าเาอบาร์ูนเรื่ออะไร
“เห้ยยย นริๆ้วย ว่าแล้ว ไม่ใ่ผีหรอ หลอแบไม่ไ้หร๊อ5555555”
นั่นแหละรับ Scoopy Doo
ผมว่าทุน้อสสัยแน่ๆเลยว่าทำไมพวเราถึว่านานี้ พอีอนนี้เป็น่วปิเทอมอมหาลัยน่ะรับ พวเรา็เลยว่ามา และมัน็รับเือนุลามพอี อืม อาาศำลัหนาวเลยล่ะ :P
“ป่ะ แบ ไปเที่ยวอวาศัน ที่แบอยาไปอ่ะ” แบที่ำลัะู Scoopy Doo อีอนถึับหยุมาฟัผมเลย
“หึย านพูริป่าวเนี่ย เราล้อเล่นนะ ฮะๆ”
“บ้า ไม่ไ้ล้อเล่นะหน่อย รีบไปเปลี่ยนุเร็ว”
“ริหรอ หูววว แล้วเรา้อใสุ่ไรอ่ะ เอาล้อถ่ายรูปไปีมั้ย ือ านยอลล ;__;”
“เอาล้อไปสิ เี๋ยวไ้ถ่ายรูปเยอะแน่นอน”
“ไ้ๆ ั้นานรอเราแปบ อไปเปลี่ยนุ่อน”
ระหว่าผมรอแบฮยอนเปลี่ยนุ ผม็ิอะไรสนุๆึ้นมา...อืม ไม่บอีว่า
เี๋ยว่อยบออนแบมาละันเนอะ:)
“แฮ่~ เ้าเสร็แล้ว”
แบฮยอนมาในเสื้อสีาวใส่เสื้อไหมพรมแนยาวสีเหลือมัสาร์ทับอีั้นับาเนยีนส์ีที่มีรอยานิ ๆ รเ่า พร้อมับหยิบหมวแ๊ปสีาวู่ใอเาที่ปััวอัษรเล็ๆ้าหมวว่า “C” แถมยัมีล้อ mirrorless ยี่ห้อัล้อออยู่ ูน่ารัไม่หยอเลย ใ่มั้ยล่ะ?
ส่วนผมแ่ัวยัไหรอ ผมใส่สเวเอร์สีาวยี่ห้อ supreme ับโ้ทสีเหลือมัสาร์และาเยีนส์มีา ๆ เล็น้อยพอูี ริๆแล้วอนแรผม็ไม่ใส่ยี่ห้อนี้หรอนะรับ แ่เ้าลูหมาที่ำลัหาระเป๋าเป้ยี่ห้อัอัวเออยู่อบยี่ห้อนี้มา ผม็เลยอบามเลย อืม ูลเนอะ แ่มัน็เป็นริไปแล้วล่ะ
“นี่แบ านะพาไปอวาศริๆนะ แ่ แบ้อเล่นเมับาน่อน”
“หืม เมอะไรอะ”
“เมปิา นะเอาผ้านี่ปิาแบแล้วแบห้ามแะออนานบอว่าถึแล้วเท่านั้นนะ”
“อือ ๆ ไ้ ๆ ะปิยัอ่ะ”
"มา ๆ ปิละ แบเินมาใล้ ๆ เร็ว”
“มาแล้ว ๆ นี่...ยืนมอเราทำไมเนี่ย ะปิมั้ย ห้ะ”
“ฟอ” อนแรผมว่าะไม่หอมแล้วนะ แ่เห็นแ้มยุ้ย ๆ นั่นแล้วทนไม่ไหวริ ๆ
อหน่อยเถอะนะ
“หึ้ยยยย าน อย่าแล้แบบนี้สิ อนนี้แบหน้าแไปหมเลย มันูเหมือน
มะเือเทศสุ ๆ ไปเลย”
“อ่ะ ๆ ไม่แล้แล้ว ะปิาริ ๆ แล้วนะ หันหน้ามาเร็ว”
“านยอล มอไม่เห็นเลยอ่ะ านยอลลลลล”
“แปบ ๆ มาแล้ว ไปันเถอะ”
ผมเหลือบไปูนาฬิาที่ฝาผนัห้อพร้อมับหยิบหมวแ๊ปสีำ ปััวอัษรเล็ๆ้่าๆว่า “B”ที่อยู่รที่แวนหมว้าๆนาฬิา ึ่อนนี้บอเวลาบ่ายสามแล้ว ทำไม้อูเวลาหรอ ็ผมะเอามาเียนไอารี่น่ะสิ ถึแม้ผมะเียนไม่่อยสวย็เถอะเอาเป็นว่าผมมีเหุผลอผมแล้วัน J
//////
ใ้เวลาประมา 1 ั่วโม ผม็ับรถพาแบฮยอนมาที่แห่หนึ่ (เี๋ยว่อยเลยนะรับ) ผมูมือแบออมาที่่อื้อั๋วเ้าม โีที่นไม่เยอะมา เป็นเพราะวันันทร์ล่ะมั้ ผู้นไปทำานันหม เ็ ๆ ็ไปเรียนหนัสือ เหลือแ่เ็มหาลัยแบบผมับรอบรัวพ่อแม่ลูนิ ๆ หน่อย ๆ
“านยอลลล เราเปิาไ้ยัอ่ะ มันอึอั ฮืออออ”
“แปบนึนะแบ --พี่รับ รอบล่าสุอีี่นาทีนะรับ” ผมยื่นหน้าเ้าไปพูเบา ๆ
ับพี่พนัานายั๋ว
“อีประมา 5 นาที่ะ สนใเ้ามรอบนี้เลยมั้ยะ ถ้าไม่อย่านั้น้อรออีประมา 30 นาที่ะ” ผมัารื้อั๋วอย่ารวเร็วให้ทันรอบที่ะถึนี้ แอบเห็นพี่พนัานายั๋วยิ้มแบบเิน ๆ ให้พวเรา้วย สสัยเพราะเราแ่ัวู่ันเลยมั้ ฮะ ๆ
“ป่ะ แบ ไปัน านะพาเ้าไปล่ะนะ”
“เ้าไปไหน-- เี๋ยวานยอล พาไปไหนเนี่ย”
“ับมือานแน่น ๆ นะ” ้าในอาาศ่อน้าเย็นเลยนะแฮะ ้านอ็ว่าเย็นแล้ว
้าในนี่เย็นพอๆันเลยรับ
พอถึที่นั่แล้ว ผม็ัารเอาผ้าปิาอแบฮยอนออเลยรับ พอถอออปุ๊บ...
“โอ่ย านยอล เล่นอะไรเนี่ย แล้วไหนอวาศอ่ะ ที่นี่ที่ไหน ทำไมมืั#@^&(%#@%$*”
“ู่ววว เริ่มแล้ว ๆ หันไปูบนหลัาเร็วแบฮยอน”
ไ้ผลรับ แบฮยอนหันไปูบนหลัาที่มีลัษะโ้เหมือนทรลม บนนั้นมีายภาพาวบนท้อฟ้าเ็มไปหม มันสวยมา ทุนพอเาันไ้ยัรับ ที่นี่ือท้อฟ้าำลอนั่นเอ ยัไผม็ไม่สามารถพาแบฮยอนไปอวาศไ้อยู่แล้วผม็เลยพาเามาที่นี่แทน ริ ๆ ผมอยามาที่นี่ับแบฮยอนนานแล้วล่ะแ่หาโอาสไม่ไ้สัทีและวันนี้็เป็นโอาสอันีเลยล่ะที่ะพาเ้าัวเล็มาเที่ยว:) พอวิทยารเริ่มบรรยายแบฮยอนนี่หันไปนั่ั้ใฟัสุฤทธิ์ ทีเมื่อี๊นะ โวยวายะเป็นะายเียวลูหมาเอ๊ยยยย
“ะ านยอล”
“หื้ม ว่าไ”
“หนาว ฮือ แอร์มันหนาวมาเลย ;__;”
“หนาวหรอ แปบนะ” ผมถอโ้ทอผมให้แบฮยอนห่ม ส่วนผมหรอ เย ๆ หน่า
อาาศแ่นี้ไม่ระายผิวอผมหรอ...
“แบ หนาวอ่ะ อห่ม้วยไ้ไหม”
“ไ้สิ าน มานี่เร็ว” แบวนผมให้เ้ามาห่ม้วยัน และแน่นอนผมะปล่อยโอาสทอไปไ้ยัไ ผมรีบมุเ้าโ้ทอัวเอที่แบฮยอนแบ่มาให้ห่ม แอบบไหล่เล็น้อยเสียายถ้าไม่มีที่วามือั้นเราสอนไว้ ผมพุ่เ้าไปอแบฮยอนแล้ว หึ้ย
“นี่ไม่้อมาทำเป็นเนียนเลยนะ ลุึ้นไปนัู่ี ๆ เลย” ผมว่าพลาผลัหัวานยอลให้ึ้นไปนั่
พิพนัอัวเอ
านยอลยอมึ้นไปนั่พิพนัอัวเออย่า่ายาย ผม็สสัยไ ทำไมึ้นไป่ายอะไรนานั้น ปินะอิออไม่ยอมลอ แ่เี๋ยวนะ...พอหลัานั้นานยอล็หัวผมให้ลมาบไหล่เา พร้อมับโอบไหล่ไว้แน่นมาันผมไม่ให้หลุาอ้อมแนเา
“เห้ยยยย านทำอะไรเนี่ย” ผมิ้นลุลัในอ้อมแนเา แ่เพราะมีเสื้อโ้ทลุมอยู่้วยทำให้ผมิ้นไ้ไม่เ็มที่เท่าไหร่
“ู่ววว เียบ ๆ สิรับ เสียัรบวนนอื่นหมแล้วนะ” เหอะ ผมว่าเาหลอแ๊ะอั๋ผมมาว่า ทำมาเป็นพู โ่ว -3-
“ไม่ แบะไม่เียบ ม่ายหาอ่ยร--“ านยอลนี่รีบิปาผมเลยรับ ผมที่ำลัะแะมือออ านยอล็ยื่นหน้าเ้ามาพร้อมับ...
“ฟอ” ♡
“ะ านทำอะไรเนี่ย” พอผมหอมแ้มเาเท่านั้นแหละแบ็เียบเป็นเป่าสาเลยรับ นั่หันหน้าไปอีทาเลย ผมแอบเห็นหน้าึ้นสีแเล็ ๆ ้วย แหมเิน็บอสิทำเป็นหันหน้าหนีผม แ่ัพัร่าเล็็เ้ามาบไหล่ผมเอ ผมหันไปมอเา แบำลัมอที่หลัาอท้อฟ้าำลออย่าั้ใพร้อมับฟัเสียวิทยารบรรยายวามรู้ไป้วยูน่ารั ๆ มา ๆ เลย แ้มยุ้ย ๆ นั่น... เ้าัวะรู้มั้ยว่ามันทำให้ผมอยาเ้าไปฟัเาอนนี้เลยล่ะ
หลัาบนิทรรศารอท้อฟ้าำลอแล้ว ผม็พาแบฮยอนที่อยาินไอศรีมร้านัที่เ้าัวบ่นอยาินั้แ่อนที่อยู่ในท้อฟ้าำลอ โีที่ร้านไม่ไ้อยู่ห่าาท้อฟ้าำลอมานั ผมเลยสามารถพาร่าเล็เินมาินไ้เลย ือผมไม่ไ้อยาไปไลาท้อฟ้าำลอมาเท่าไหร่เพราะผมมีิรรมพิเศษที่้อลับไปทำอีน่ะ...อยารู้ล่ะสิ ผมยัไม่บอหรอ อย่าโรธผมนะ:)
//////
พวเราเินมาถึหน้าร้านอย่ารวเร็ว ภายนอร้านเป็นบ้านไม้สอั้นสีาว หลัาเป็นสีฟ้าูเหมือนพวบ้านอผู้นที่อยู่อีีโลนึเลย รอบ ๆ บ้านมีสวนเล็ ๆ น้อย ๆ ใหู้ร่มรื่น
“หูยยย น่ารัั” เหมือนที่รีวิวเียนไว้เลย ผมที่เินามแบฮยอนเ้ามา็สัมผัสับวามน่ารัอร้านที่มันระแทเ้าาผมอย่าั ภายในร้านแ่้วยโทนสีฟ้า าวและสีเหลือ ูแล้วสบายาสุ ๆ และแบฮยอน็บอับผมว่าที่อยามาร้านนี้เพราะนมและเรื่อื่มในร้านทำรูปร่าให้เหมือนับสิ่่า ๆ ในอวาศ ึ่ผมว่ามัน็ูเหมาะับเาี ว่ามั้ยรับ?
อนนี้นมที่แบสั่มา็มาเสิร์ฟแล้วรับ พึ่สัเว่าแบสั่นมับเรื่อื่มไ้เ้าันมา มีทัุ้้ี้รูปาวเสาร์ 2 ิ้น นำ้สีาแล๊ี่ึ่ผม็ไม่แน่ใเหมือนันว่าเป็นนำ้รสาิอะไรและีสเ้รูปาวสีเหลือ ส่วนเ้าัวที่สั่มาน่ะหรอรับ ามธรรมเนียม็ถ่ายรูปนม้วยล้อที่สะพายมานั่นแหละ
“แบินเร็ว เี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อยนะ”
“เหอะ านไม่้อมาหลอแบเลย มันเย็นอยู่แล้ว่าหา” แ่หลัานั้นแบ็วาล้อแล้วินเลยรับ ระหว่ารอเ้าัวเล็ินนมผม็มอูรอบ ๆ ร้านอีรอบ อืม มีสิ้เอร์รูปวาว่าๆ แปะบนผนั้วย ูน่ารัเียวแหละ มีมุมที่แปะรูปโพลารอย์พร้อมับวาล้อไว้บนโ้ะ้า ๆ บนล้อแปะป้ายไว้ว่า ‘ถ่ายฟรี โ้ะละหนึ่รูป’ ูเป็นมุมที่น่าสนใีไว้ินเสร็ไปเล่นหน่อยีว่า:)
“าน ๆ มาินนมัน”
“แบินไปสิ เี๋ยวานนั่รอ”
“ไม่ไ้ิ มาินเร็ว ๆ เี๋ยวแบป้อน” ผมว่าะยื่นหน้าเ้าไปหาแล้วรับ แ่...ลอเล่นัวหน่อยีว่า อยารู้ว่าแบะทำไับผม
“านนนน ยื่นหน้ามาหน่อยเร็ว แบเอื้อมไม่ถึอ่ะ ฮึ้บๆๆ” แบูมีวามพยายามมารับ
แ่ผมออีนินึ
“น้าาา ินเร็ววว” แบลุออมาาที่นั่มาหาผมที่นั่ร้าม ผมิว่าเาะอ้อนผมอีันิแ่เปล่ารับ เา...
“ุ้บ” เาูบปาผมอย่ารวเร็วเลยรับ ผมที่ใอ้าปา้า็โนยัุ้ี้เ้าปาแล้วแบ็วิ่ลับที่อย่ารวเร็วมีาร้มหน้าเิน้วย หลัานั้นผม็นั่เียบ ๆ เลยรับมีบ้าที่แอบเหลือบมอแบที่ำลัินแ้เินอย่าไว
“แบ ไปถ่ายโพลารอย์ัน”
“หืม รไหนหรอ” แบที่ินเสร็พอี็เยหน้าึ้นมาถามผม
“เนี่ย อยู่ในร้านเนี่ยแหละ รมุมนี้อ่ะ” ผมี้ไปที่มุมโพลารอย์
“อ๋อ ไ้ เอาสิ แล้วใระถ่ายให้เราอ่ะ”
“เี๋ยวผมถ่ายให้็ไ้รับ” เ็ผู้ายาหวานที่พูเาหลีไม่่อยั น่าะเป็นลู้าอร้านอาสา่วย ผม็โอเะไ้ไม่้อวุ่นวายมา
“ถ่ายู่ันใ่มั้ยรับ ั้นพี่ัวเล็เยิบมาใล้ ๆ พี่อีนหน่อยสิรับ โอเ ะถ่ายแล้วนะรับ 1 2 3 แะ!” รูปไหลออมาาล้อ ผมหยิบมันมาเอามือประบเบา ๆ รอให้รูปึ้น พอรูปึ้นมันเป็นรูปที่เราสอนู 2 นิ้ว แบฮยอนยิ้มามบับอเายิ้มแบบโลสใส ส่วนผม็ยิ้มแบบหล่อ ๆ ามสไล์อผมน่ะรับ (อย่าปาอใส่ผมนะ) ผมเอาโพลารอย์ไปแวนบนไม้หนีบที่ทาร้านมีให้บนผนั อืม รูปอพวเรานี่น่ารัริ ๆ เลย
หลัานั้นเรา็ิเินแล้ว็เินออาร้านมาในเวลาประมาห้าโมยี่สิบสอนาที ผมับมือแบพาเินลับไปในท้อฟ้าำลออีรั้ อนนี้ท้อฟ้าเป็นสีวนิลลารับ หรือที่เรียนันว่า vanilla sky นั่นแหละ เป็นสีมพู ๆ อมส้มหน่อย ๆ ูหวาน ๆ น่าถ่ายรูปมาเลยรับผม็เลยปล่อยให้แบฮยอนเินไป่อนทั้ที่ยัับมือผม เหมือนแบะ ที่ผมไม่ามเ้าัวมาแบ็หันมาหาผมรับ ผมที่ั้ล้อมือถือเรียมถ่านรูปไว้ ็...
แะ ผมถ่ายภาพที่แบับมือผมอยู่แล้วหันหน้ามาหาผมพร้อมหน้า ๆ ูน่ารัมา น่ารัว่าท้อฟ้าวันนี้อีรับ
“านอ่ะ ทำไมอบถ่ายอนแบเผลอลอเลย หึ้ยยย”
“เอาหน่า น่ารัีออ”
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อเลย านะพาแบไปไหน็มาเินมาสิ”
“มาแล้ว” ผม็เลยรีบับมือแบเินลับไปท้อฟ้าำลออย่ารวเร็ว
“าน ลับมาที่นี่อีทำไมอ่ะ”
“ไม่บอ เี๋ยวไม่เอร์ไพรส์ :P”
“เหยยยย ทำี้ไ้ไ บอมานะ บอมาาาา”
ผมูมือแบมาที่โนพิเศษรับมันเป็นเม VR หรือที่เรียว่า visual reality โีที่รอบนี้ไม่มีนเลย มีเพียเราสอนเท่านั้น และเรื่ิอที่ผมะมาเล่นับแบเป็นเมอวาศรับ ็แ่ับมวาวไปเรื่อย ๆ แ่...อามีอุปสรรบ้านิหน่อย มั้นะ
“โห สวยั าวเ็มท้อฟ้าไปหมเลย” ผมมออวาศที่เ็มไป้วยาวน้อยให่ผ่านเ้าแว่นนี่ หันหน้าไปผม็เห็นานยอลยืนอยู่้าๆผม แ่เป็นหุ่นที่ไม่มีหน้าานะ มีใรเยบอรึเปล่าว่าผมอบวาวมาๆเลย มาว่าวันทร์ะอี
านยอลใ้มือ้าหนึ่เอื้อมมาุมมือผมไว้และอี้า็ใ้บัับยานอวาศที่พวเรายืนอยู่ในเม านยอลพาับไปเรื่อยๆ ผ่านาวอัาร าวพฤหัส าวเสาร์ แล้วู่ๆยานอวาศ็สั่น แน่นอนล่ะว่าเมนี้มันสมริ ผมรู้สึถึแรสั่นสะเทือนรอบๆัวผม แล้ว็มี้อนอุาบาหน้าาหน้าเลียพุ่นเ้ายานที่เราับอยู่อย่าั ผมสะุ้ไปอแนานยอละแน่น ยานอเราเหมือนเสียศูนย์ไปนิหน่อย เลยเไปอยู่ในอุาบา และหน้าอึ้น้อวามว่า
‘หลบหลีเหล่าอุาบาให้ไ้ แล้วพวุะปลอภัย’
ไม่ทันที่้อวามะหายไป อุาบา้อนหนึ่็พุ่เ้ามาอย่ารวเร็ว
“ะ...านยอล มันะมาแล้ว!” ผมพูพลาเาะแนเาแน่น
“แบ”
“ทำไมหรอานยอล” ผมพูพลามอเ้า้อนรุระที่ำลัพุ่เ้ามาที่ยานอเรา
“เื่อใานมั้ยรับ”
“…เื่อสิ านยอล้อทำไ้อยู่แล้ว!” หลัาผมพูบานยอล็หัันโยที่ใ้บัับยานอวาศอย่ารวเร็ว เือบโนแหนะ
“อบุที่เื่อใานนะ” ผมหันไปูบที่มับอแบฮยอน
“อะ...อื้อ ไม่เป็นไร” แบหน้าแไปเลยรับ ทำไมวันนี้เิน่ายันะ
ผมับยานหลบอุาบาไปเรื่อยๆ มีบา่วที่อุาบาพุ่มาเร็วมา แอบเห็นแบฮยอนสะุ้ามนิหน่อย้วย เหมือนระ่ายน้อยเลยเนอะ:)
ผมหลบอุาบานออมาาอ้อนรุระนั้นไ้ ผมลอให้แบฮยอนับยานูบ้าแ่เ้าัวไม่สนใผมเลยรับ อยแ่มอวาวอย่าเียว
“แบ ไม่สนใลอับหน่อยหรอ”
“ไม่ล่ะ านับไปเถอะ”
็ามนั้นแหละรับ J
“นั่นมันาวนี่ านยอล ๆ อธิษานเร็ว”
“แบนี่มันในเมนะ มันไม่่วยอะไรหรอ” ผมพูพลาหัวเราะเล็ ๆ
“ยัไมัน็ือาวเถอะ อธิษานไว้หน่อย็ไม่เสียหายัหน่อย”
“รับ ๆ ไ้ ๆ” ผมปล่อยมือาันโย แล้วมาุมมืออธิษานพร้อม ๆ ับแบฮยอนที่ำลัหลับาพูึม ๆ ัม ๆ ที่ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าเาำลัพูอะไร
พอหลัาอธิานบ เหล่าาว็หายไปแล้วพร้อมับหน้าอเมที่ับล และ้อวามว่า
‘END’
“ฮ่าา เสร็แล้ว รู้สึเหมือนไ้ไปอวาศริ ๆ เลยแฮะ”
“สนุใ่มั้ยล่ะ” ผมับแบฮยอนถอแว่นออแล้วพาันเินับมือออไปเพื่อับรถลับอนโ
“่ายยยย สนุมาเลย...ว่าแ่านยอลอธิษานว่าอะไรหรอ”
“อืม... แบบอมา่อนสิ”
“เราอธิษานว่า อให้านยอลรัเราเท่าอวาศแหละ น่ารัมั้ยยย ฮ่ะ ๆ”
“ฮ่า ๆ น่ารั ๆ” ผมพูพลาลูบหัวแบไป้วย
“เราบออเราแล้วนะ านยอลบอไ้ยั”
“เี๋ยวี่ ลับอนโไปแล้วะบอ”
“หึึ้ย านทำี้ไ้ไ บอมาเี๋ยวนี้นะ!”
ผมหันไปยิ้มมุมปาแบบที่ผมอบทำใส่แบฮยอน เ้าัวเล็เลยทำแ้มุ้บป่อใส่ผมเลยรับ แล้ว็หันไปบ่นมุบมิบๆ นเียว ผมหัวเราะเล็ ๆ พร้อมับับรถลับบ้านอย่าไม่เร่รีบ ส่วนผมอธิานว่าอะไรน่ะหรอ ผมแอบระิบบอ่อนละัน อย่าไปบอแบนะรับ:)
.
.
.
อให้เราสอนรัันน้อย ๆ แ่อให้นานเท่าอวาศ็พอ:P
//////////
ฮาโหลวทุนนนน ่อนอื่นเลยอบุที่เ้ามาอ่านอร์ทฟิเรื่อนี้นะะ นี่เป็นเรื่อแรอเราสามนเลย ถ้าภาษาูแปล ๆเว้นวรรแบบ ๆ ้อออภัยมา ที่นี้้วยนะะ พวเราะปรับปรุให้ีที่สุ
แล้วเอันอนหน้าเน้อ รัทุนนนน
สรีมแท็ไ้ที่ #รีมอยอ นะะ ุ้บ ๆ
ปล. ุยันไ้ที่ @chaneeshabu นะับ
ความคิดเห็น