คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบสบตา...ได้เจอหน้าเธอ
สมมุตินะคะสมมุติ สมมุติว่ามีผู้ชาย2คนมายืนอยู่ตรงหน้าของคุณ ผู้ชายแบบไหนที่คุณจะเลือกมาเป็นแฟน...อย่างเพิ่งตัดสินใจนะคะ ก็บอกแล้วไงว่ามีตัวเลือกอยู่ 2 คน
คนที่1 น่าตาหล่อบรรลัย ฐานะดี มีชาติตระกูล ออปชั่นครบ
คนที่2 หัวเกรียน ปากร้าย บ้าอำนาจ โสโครกเต็มที่(ใส่เสื้อ5วันไม่ซัก) ถึงน่าตาจะโอเคก็ตามเถอะ....เป็นคุณ...คุณจะเลือกใครคะ
แต่ไม่ต้องตอบก็ได้ เพราะว่านี่เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบค่ะ...แค่ถามเพื่อให้คิดเฉยๆ..55555 ค่ะเข้าเรื่องดีกว่า ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวอย่าเป็นทางการก่อนนะคะ ฉันชื่อ นางสาวขัตติยา บำเพ็ญชำนาญกุล ชื่อเล่น..ไข่หวาน ตอนนี้เป็นนักเรียนชั้นม.5ของโรงเรียนสตรีบำเพ็ญพรหมจารีวิทยา(เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดเลยนะคะขอบอก) โรงเรียนฉันมีจุดเด่นอยู่2 อย่างค่ะ นั่นคือ หลังคาโรงเรียนสีแดง(คล้ายกับโรงพยาบาลบ้า)และมีรั้วเพียงรั้วเดียวที่ขั้นระหว่างโรงเรียนที่แสนจะไฮโซอย่างโรงเรียนของฉันกับโรงเรียน.....ช่างมันค่ะ...อย่าไปพูดถึงเลย...ต่อค่ะต่อ เนื่องจากโรงเรียนของฉันเพิ่งเปิดเป็นสหศึกษาสำหรับม.ปลายไม่นาน ประชากรชายในโรงเรียนจึงน้อยเท่าหอยมดแต่เรื่องน่าตาขอบอกค่ะ...ว่าหล่อลาก...แต่ผู้ชายพวกนี้ก็แปลกนะคะเรียนสายวิทย์แต่เวลาจะจีบสาว...ก็ดอดมาจีบเด็กสายศิลป์ แฮะๆๆ เรื่องของเรื่องฉันเรียนสายศิลป์ค่ะ...และก็เป็นเรื่องจริงนะคะว่าเด็กผู้หญิงที่เรียนสายศิลป์จะสวยกว่าเด็กผู้หญิงสายวิทย์
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกในกาขึ้นชั้นม.5ค่ะแต่โชคร้ายที่คุณพ่อผู้อำนวยการระดับซี8ของฉัน ดันทิ้งฉันไว้ตรงหัวถนนแล้วให้ฉันเดินเข้าไปอีก500เมตร เพื่อไปโรงเรียน...และเป็นเหตุให้ฉันต้องผ่านไอ้...โรงเรียน.....อาชีวะ...ใช่ค่ะคุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ..โรงเรียนอาชีวะหรือที่ชาวบ้านเขาเรียกเทคนิคนั่นแหล่ะ...ซึ่งโรงเรียนสตรีอย่างพวกฉันเนี่ยสิเป็นอาหารปากอันโอชะของพวกมัน...ซึ่งจากที่ได้ฟังถึงการลวนลามทางคำพูด มันทำให้ฉันต้องเลี่ยงการเดินเข้าทางด้านนั้นเป็นระยะเวลาถึง4ปี แต่วันนี้คงไม่รอดแล้วแน่ๆ
"ว้าว!น่ารักจังเลย....มีแฟนยังครับ"
"กินอะไรมาเอ่ย ถึงได้สวยขนาดนี้"
"....รับสมัคร คนดูแลหัวใจไหมครับ"
เอาแล้วไหมล่ะ เสียงไอ้พวกสัมภเวสีที่ฉันหลีกเลี่ยงมาตลอด เริ่มส่งเสียงเห่าเมื่อฉันเดินผ่าน..เครื่องแบบของฉันไม่ได้ตามสมัยนิยมเหมือนกับโรงเรียนเอกชนหลายๆที่หรอกนะคะ เป็นเพียงแค่เสื้อสีขาวคอบัวแขนยาว ผูกโบว์สีน้ำเงินเข้มไว้ที่กระดุมเม็ดบนของเสื้อ กระโปรง5จีบยาวถึงเข่า และถักเปียสองข้างผูกโบว์สีขาว
"เฮ้ย...ไอ้แชมป์...แกว่าผู้หญิงคนนั้นน่ารักไหมวะ" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ถ้าคนที่มันคิดว่าสวยเป็นฉัน ฉันจะส่งยิ้มดุจนางฟ้าของฉันให้เลย
"ไหนวะ..."
"นั่นไง..."
"......ไม่...ไม่เห็นจะสวยเลย...เหมือนกระเทย...หัวก็เถิกด้วย" ผู้หญิงที่เดินผ่านรวมทั้งฉันหยุดชะงักทีนทีที่ได้ยิน แล้วหันไปดูหน้าไอ้เจ้าของก็ที่จะพบว่า...มันเป็นผู้ชายที่หล่อมาก..ผิวคล้ำก็จริง ผมเกรียนๆที่เหมาะหันน่าตา คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ตาคม สูงน่าจะซัก185 ได้ แต่ปาก...หมาฉิบเป๋ง....แต่ช่างเหอะอย่ามาว่าฉันแล้วกัน
"โห พูดว่าเขาซะเสีย เขาออกจะสวยนะมีง" ไอ้ผู้ชายน่าตาดีอีกคนที่ยืนข้างๆบอก
"...นี่เธอ...ยัยเถิก!" ไอ้หัวเกรียนตัวดำมันตะโกนเรียกใครก็ไม่รู้ แต่มันเดินตรงมาแล้วหยุดตรงหน้าฉัน..
"...อึ้งอะไรเล่า!...เราเรียกเธอนั่นแหล่ะ"
"...เรียกฉัน..!" มันเรียกฉัน...ยังงั้นไอ้ที่ว่าหัวเถิก เป็นกระเทย มันก็ว่าฉันสิ หนอยไอ้ดำมันจะมากเกินไปแล้วนะ
"มีอะไร" นั่นคือความคิดค่ะ อย่าลืมนะคะว่ามันเรียนอยู่เทคนิคมันอาจเอาไม้ทีฟาดกบาลฉันตายคาที่ได้ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูมัน
"เพื่อนเราชอบเธออ่ะ เธอชื่ออะไร"
"เฮ้ย..."
โหห...เมื่อกี๊เพิ่งด่าฉันแหม็บๆมาจีบฉันให้เพื่อนมันเฉยเลย บ้านแกเขาสอนวิธีจีบผู้หญิงแบบนี้เหรอวะ
"........" ฉันไม่ได้ตอบแค่มองหน้าแล้วเดินหนี
"นี่เจ๊...อย่าเล่นตัวนะ...หัวเถิกแบบนี้มีคนชอบดีแค่ไหนแล้ว"
"......" ฉันหันไปมองไอ้หัวเกรียนนั่น ก่อนที่จะส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดในชีวิต พร้อมกับเผยอปากน้อยๆ ก่อนที่จะพูดออกไปว่า
"อย่ามายุ่งกับฉันนะ...ไอ้คนโลวคลาส"
"........."ใบ้แดกกันทั้งซอยค่ะคุณ...เมื่อหนุ่มเทคนิคพวกนั้นจะคิดว่าสาวน้อยน่าตาน่ารัก ตาโต ผมยาวถักเปีย จมูกโด่ง อย่างฉันจะพูดจาน่ารักได้ขนาดนั้น...ด่าแบบผู้ดีค่ะ ไม่หยาบแต่เจ็บ!
"เธออย่ามาปากดีนะ!" ตวาดอีกละ บ้านแกทำลำโพงหรือไง หูจะแตกอยู่แล้ว
"แกนั่นแหล่ะ ไอ้หัวเกรียน อย่ามาปากดี แล้วฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ แล้วหัวฉันก็ไม่ได้เถิกด้วย!"
และหลังจากนั้น...ใช่ค่ะ...เราสองคน...เอ้ยไม่ใช่สิต้องบอกว่า...1คนและอีก1ตัว ต่างปลุกบรรพบุรุษที่อยู่บนสวรรค์มาพรรณากันอย่างคิดถึงค่ะ(ด่าพ่อล่อแม่นั่นเอง)................................................
ณ.โรงเรียนหญิงล้วน
"โหแก .....ทำไมวันนี้มาสายวะหวาน" เสียงของยัยนุ่มค่ะ เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มของฉันอีกหนึ่งคน ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่หน้าโคตรเหมือนลูกครึ่งทั้งๆที่มันนะสัญชาติไทยแท้ๆ น่าตามันน่ารักค่ะ มีหนุ่มๆมาจีบมันตรึม...แต่มันดันไปเป็นแฟนกับไอ้เด็กเทวาพิทักษ์ โรงเรียนข้างๆนี่ได้ไงก็ไม่รู้...ตามันก็อยู่บนหน้านี่นา ไมได้อยู่ที่ตาตุ่มสักหน่อย...แต่ช่างเถอะค่ะ แฟนมันอาจจะดีก็ได้ใครจะไปรู้...
"เผอิญว่ามีเรื่องกับหมาหน้าโรงเรียนน่ะ" ฉันตอบแบบไม่สบอารมณ์ เพราะว่ากว่าที่ฉันจะออกมาได้ ก็ปาไปตอนที่ได้ยินเสียงออดนั่นแหล่ะ
"นี่ แกอยากเจอแฟนฉันไหม"
"แฟนแกน่ะเหรอ...ทำไมฉันต้องอยากเจอล่ะ" ฉันสงสัยในคำถามของมันจริงๆนะ
"อ้าว...เห็นบอกว่าอยากดูหน้า"
"เออ เออ เมื่อไหร่ล่ะ"
"เย็นนี้...ที่ร้านไอติม..." แล้วทำไมแกต้องทำหน้าชวนฝันขนาดนั้นวะ
"เออ...ไปก็ได้"
แล้วเวลาการเล่าเรียนที่แสนจะสนุกสนานเฮฮาปาจิงโกะ ก็ผ่านก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วฉันต้องออกมาร้านไอติมกับไอ้นุ่มเพื่อนยากและนั่งรอคอยแฟนของมันภายในร้านที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำจนจะหนาวตายอยู่แล้ว....
"เฮ้ย....นุ่มๆๆๆ" เสียงเอะอะโวยวายที่อยู่นอกร้านเรียกเพื่อนฉันเสียงดัง
"ตั้ม!" ทำไมแกต้องทำสีหน้าตื่นตกใจด้วยวะ
แล้วแฟนของมัน....เฮ้ยนี่มัน...ไอ้ขาวเมื่อเช้านี่หว่า...เพื่อนแกอยู่ไหนวะ...ฉันหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาไอ้หัวเกรียนนั่น อ้าว! ไอ้ขาวแกตกใจอะไรที่เห็นฉัน...ไม่ใช่ผีนะเว้ย
"ใจเย็นก่อนตั้ม..มีอะไร" เพื่อนฉันพยามดึงให้มันนั่งลง แต่ฉันว่านั่นมันกระชากแล้วนะนั่น
"เย็นไม่ได้แล้วนุ่ม รีบหนีก่อนเร็ว เดี๋ยวพวก RCจะตามมา"
"เฮ้ย! เสร็จยังมึง เดี๋ยวแฟนมึงรุมโทรมหรอก" โหปากหมาสุดๆ แต่เสียงมันคุ้นๆนะ ฉันหันไปมองตามที่มาของเสียง...โป๊ะเช๊ะ! ทำไมแทงหวยไม่ถูกวะ...ไอ้หัวเกรียนยืนหอบเป็นหมาเหนื่อยอยู่หน้าประตูร้าน่อนที่มันจะเงยหน้าแล้วเรียกฉันว่า
"ยัยหน้าสวย! มาทำอะไรที่นี่น่ะ"
"มาร้านไอติม แกจะให้ฉันมาเล่นลิเกรึไง" แต่เมื่อกี๊มันเรียนฉันว่ายัยหน้าสวย ...เมื่อเช้ามันยังด่าฉันอยู่เลยนี่หว่า...แต่ช่างมันเถอะ...โหสิ
"ไอ้แชมป์แกพายัยหน้าสวยหนีไปทางวัดหงส์นะ ส่วนฉันกับนุ่มจะหนีไปอีกทาง"
"เออ" มันสองคนตกลงกันเองโดยที่ฉันโคตรงงมาก...แล้วเรื่องอะไรมันแยกไอ้นุ่มไป...แล้วทำไมเพื่อนฉันมันถึงน่าตาดีใจขนาดนั้นฟะ....ถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ มันกำลังหนีจากพวกที่มันไปตีมานี่หว่า หรือไอ้นุ่มมันคิดว่าไปวิ่งไล่จับแมลง...ช่างเหอะๆ
"นี่จะยืนบื้ออีกนานไหม" เอาแล้วไง ถ้าไม่พูดไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้นะ
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน จะหนีก็หนีไปคนเดียวดิ๊" ฉันนั่งลงกินไอติมตรงหน้าต่อ เสียดายนี่หว่า 25 บาทเชียวนะ
"ถ้าไม่อยากตายรีบไปกับฉัน" แล้วแกจะถามฉันทำไม...แกก็ลากฉันไปตั้งแต่เมื่อกี๊เลยสิไอ้หัวเกรียน......
ฉันกับไอ้หัวเกรียนก็วิ่งไล่ควายชิงแชมป์โลกจนถึงวัดหงส์วิหาร..วัดประจำจังหวัดของฉัน...ให้ตายสิ โคตรรอบคอบลย พอโดนกระทืบปุ๊บ สวด แล้วเผาเลย...อ้าว!...ไอ้นี่แกจะลากฉันอีกนานไหม...เฮ้ย!..นั่นมันห้องน้ำนี่หว่า...ไม่นะ...ฉันไม่หลบในนั้นแน่ๆ
"แฮ่กๆๆๆๆ.....เธอ...เป็นไงมั่ง" แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอออออ แกพาฉันมาหลบในห้องน้ำได้ไง...แล้วนี่ยังเป็นห้องน้ำวัดอีกด้วยนะ
"ฉันจะกลับบ...."ฉันหยุดแค่นั้นค่ะ ตอนนี้ทุกคนคงกำลังจินตนาการฉากหวานๆว่า ไอ้หัวเกรียนนี่มันจูบปิดปากฉันใช่ไหมคะ...ผิดค่ะ!...มันจับตุ๊กแกตัวเขื่องมาจ่อหน้าฉันแบบใกล้ชิดจนฉันไม่กล้าร้องเสียงดัง เพราะมันขู่ว่า
"ถ้าเสียงดัง...ฉันปล่อยมันไปอยู่บนตัวแน่นอน" ไอ้คนใจดำ! แกทำอย่างนี้กับฉันได้ไงอ่ะ ฉันเลยต้องหุบปากสนิท
"เธอชื่ออะไร ...ตอบมาด้วย...ไม่งั้น" แกอย่ายกมันมานะ
"ไข่หวาน" ฉันตอบพร้อมกับจ้องตาตุ๊กแก
"เราชื่อแชมป์" ไม่ได้อยากรู้โว้ย...แต่ในสถานการณ์นี้เราเสียเปรียบ เราต้องพูดกับมันดีๆ
“แชมป์.เธอเอาไอ้นั่นไปไว้ไกลๆได้ไหม"
"กลัวเหรอ"
"...อืม" ฉันพยักหน้ารับ...แต่มัน เอ้ย!แชมป์ก็ยอมปล่อยมันไปโดยดี
"เฮ้ย!มันหายไปไหนวะ..." เสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังอยู่บริเวณนั้น..แชมป์หันมามองหน้าฉันส่งสัญญาณว่าให้ฉันอยู่นิ่งๆ ไม่ให้เสียงดัง...แต่สักพักมันก็เงียบไป นั่นคือสัญญาณว่ามันคงไปแล้ว ฉันกับไอ้แชมป์ถอนหายใจอย่างโล่งอก...ก่อนที่จะค่อยออกมาจากห้องน้ำ
"โห..เย็นขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย " ฉันยกนาฬิกาขึ้นดู แล้วเดินหันหลังกลับเมื่อที่จะไปขึ้นรถกลับบ้าน
"เดี๋ยว..."อะไรอีกล่ะ
"ว่าไง" ฉันหันมามองหน้าไอ้หัวเกรียน...
"เดี๋ยวเราไปส่ง"
"ไม่ต้องย่ะ ฉันมาเองกลับเองได้"
"นี่...ให้เราแสดงความเป็นสุภาพบุรุษหน่อยได้ไหม!" มันเสียงดังค่ะ
"ไม่ต้องมาแสดงเลย...ฉันไม่กลับๆเธอหรอก..."
"ทำไม...เพราะฉันเรียนเทคนิคเหรอไง!" แล้วทำไมมันต้องทำหน้าซึมด้วยวะ เมื่อเช้ายังด่าฉันฉอดๆ
"....ใช่...! เธอมันคนละระดับกับเรา...ต่อไปนี้ถ้าเจอกันก็ไม่ต้องคุยกัน..เราไม่อยากให้ใครมาพูดว่า ตาต่ำ!" สะใจเพคะเสด็จพี่...ฉันไม่มีทางไปเกลือกกลั้วกับเด็กพวกนั้นแน่ๆ..เพราะอะไรน่ะเหรอ...เพราะฉันไม่อยากลำบากไง
ค่ะหลังจากที่ฉันแยกกับไอ้หัวเกรียนนั่นแล้ว...มันก็ต้องกลับบ้านพอกลับบ้านก็ต้องมาโรงเรียน...ช่ายค่ะ ...ฉันกำลังจะบอกว่านี่คือวันรุ่งขึ้นแล้ว....
วันนี้เสียงไอ้พวกนั้นก็ยังคนวนเวียนอยู่รอบตัวฉันมิจางห่างหาย..แต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรมากมายหรอกค่ะเพราะว่าตอนนี้ฉันเห็นเพื่อนสาวที่แสนน่ารักยืนส่งยิ้มหวานอยู่หน้าประตูทางเข้า..แต่ขณะที่ฉันกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งตามควายเพื่อที่จะเข้าโรงเรียนอยู่นั้น เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ..ไอ้เด็กเทคนิคข้างโรงเรียนฉันกำลังวิ่งกรูเพื่อมาประจันบานกะเด็กเทคโน..ที่ฉันจำได้ว่าน่าจะเป็นกลุ่มเดียวกะที่แฟนไอ้นุ่มมันหนีเมื่อตอนเย็นวาน..ไอ้พวกบ้านี่!จะฆ่ากันแต่เช้าเลยหรือไง ทันใดนั้นยัยเพื่อนแสนดีที่มองเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกตะลึง และหายเข้าไปในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
"ไอ้นุ่ม...แกกล้าทิ้งฉันเหรอ"
เหตุการณ์ที่แสนจะชุลมุลนั้น ทำให้ฉันแทบจะติดไฮสปีดอินเตอร์เนทให้ถึงทางเข้าประตูอย่างรวดเร็วที่สุด
ตุ้บ! พลั่ก! ใครมาบังอาจชนฉันเนี่ย...มันทำให้คนน่าตาดีอย่างฉันลงไปกองกับพื้นอย่างสวยงามราวกับนางเอกในวรรณคดีไทยเลย...เลือด!เข่าฉันเลือดออก ไม่นะ ...ฉันกลัวเลือดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"เธอ..เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่ได้มองหน้าดังขึ้น
"เลือดออกน่ะ...ไม่รู้ใครมาชนเรา..." ฉันบอกเขาอุ้มฉันขึ้นมาเพื่อหนีจากเหตุการณ์ชุลมุนนั่น
"ขอบใจนะ" ฉันบอกก่อนที่จะมองหน้าคนที่ช่วยฉันชัดๆ...แต่...ทำไมต้องเป็นไอ้ผู้ชายคนนี้ด้วยเนี่ย...
"หวาน!"
"ออฟ!....นายอย่ามาโดนตัวฉันนะ" ฉันตวาดใส่ไอ้ผู้ชายที่ชื่อออฟอย่างแรงและผลักมันจนหงายหลัง ไอ้นุ่มที่โผล่หน้ามาดูเหตุการณ์ต้องรีบวิ่งมารับหน้าแทนฉัน
"เฮ้ย...ออฟเขาอุตส่าห์ช่วยแกนะ"
"ไม่จำเป็นถ้าเผื่อแกยังจำความเลวของมันไม่ได้ ฉันจะเตือนอีกครั้งนะว่า...ไอ้ผู้ชายคนนี้มันเกือบทำฉันหมดอนาคต!" ฉันรวบรวมกำลังของตนเองทั้งหมดและลุกขึ้น มีไอ้นุ่มช่วยประคองโดยที่ฉันไมสนใจคนที่ช่วยฉันแม้แต่นิดเดียว...
"หวาน...ออฟขอโทษ"
"นายจำไว้นะ...ฉันไม่มีวันให้อภัยคนอย่างนายเด็ดขาด!"
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ถึงเวลาที่เลิกเรียนแล้ว ไอ้นุ่มขอตัวกลับไปก่อนเพราะว่ามีเรียนพิเศษ ส่วนฉันวันนี้ก็ต้องกลับคนเดียว แต่พลันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นเด็กเทคนิคกลุ่มหนึ่งกำลังรวมตัวกันและปรึกษาอะไรบางอย่างในร้านที่ฉันเป็นลูกค้าประจำเฉพาะเสาร์-อาทิตย์(เนื่องจากวันธรรมดามันนั่งกันเต็มร้าน)
"ไอ้พวกนี้มันไม่มีอะไรทำกันหรือไง...ตีกันได้ทุกวัน"
"หวาน" ใครเรียกฉันวะ...ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อมองดูว่าใครเรียก
"เราเอง" ผู้ชายที่น่าตาพอใช้ สูงไล่เลี่ยกับฉันเดินออกมาจากกลุ่มนั้น พร้อมส่งยิ้มมาให้
"...กุ๊กเหรอ..." ฉันเห็นหน้านายนั่นก็จำได้...เพราะว่าตอนเด็กบ้านเราอยู่ติดกันแต่พอดตขึ้นบ้านกุ๊กก็ย้ายไปอยู่ฝั่งตลาด
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
"นั่นสิ รั้วเดียวกันแท้ๆ"
"ไปก่อนนะ.."ฉันโบกมือบ๊าย บายแล้วรีบเดินออกไป เพราะสายตาของคนทั่วไปนั้นมองฉันกับกุ๊กแปลกๆ แต่โดยไม่รู้ตัว มีสายตาคู่หนึ่งมองฉันอยู่ด้วยแววตาที่ไม่พอใจ
บรื้น! บรื้น! บรื้น!
เสียงรถมอไซด์ตามหลังฉันมา ฉันจึงรีบหลบข้างทางอย่างรวดเร็วแต่ความซวยบังเกิดเมื่อฉันหลบผิดทางเจ้าค่ะ(เสือกโง่เอง) ไอ้มอไซด์คันนั้นมันเลยเบียดฉันตกน้ำที่เป็นคูข้างทาง
ตูม!
"เด็กผู้หญิงตกน้ำ!" เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังไปหมด...พี่คะแค่นี้หนูก็อายจะแย่แล้วค่ะ...พี่มาช่วยหนูดึกว่าค่ะ อย่าตะโกนเลย..ฉันโผล่พรวดขึ้นมาเหนือน้ำแล้วคว้ากอหญ้าที่ติดอยู่ริมตลิ่งอย่างทุลักทุเล เด็กเทคนิคมองฉันเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด ...กุ๊กที่วิ่งมาดูเหตุการณ์พยามแหวกตัวเข้ามาในกลุ่มอาชีวะมุง
"ไข่หวาน!เธอลงไปทำอะไรในนั้น" มันถาม...มันขำฉันด้วยล่ะ
"ขำอะไรกุ๊ก..ช่วยเราก่อนได้ไหม"
"ไปทำอีท่าไหน ตกน้ำได้ล่ะ"
"ก็ไอ้..."พลันสายตาฉันก็เหลือบไปมองเห็นผู้ชายคนนั้น...ผู้ชายอีกคนที่ฉันแสนเกลียด..นายแชมป์...ยืนยิ้มเยาะที่มุมปากและส่ายหน้าเป็นเชิงเวทนาฉัน ฉันส่งสายตาที่เรียกว่า ไม่เป็นมิตรและผสมด้วยความอาฆาต ไปให้ไอ้แชมป์หัวเกรียนนั่น
ความคิดเห็น