ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนแปลกหน้า
[ ฮาจิเมะ ]
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่อากาศสดใสเหมาะกับการพักผ่อนในช่วงหน้าร้อน แต่มันไม่ใช่สำหรับผม ผมลาออกจากการเป็นรีดเดอร์ของกราวี่หลังจากที่แสดงคอนเสิร์ตร่วมกัน มันสนุกมากสำหรับผม แต่ว่าผมจำเป็นที่จะต้องลาออกมาช่วยบริหารบริษัทให้ป๊ากับม๊า
ครอบครัวของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับอุตสาหกรรมยานยนต์ที่ตอนนี้กำลังเป็นที่ต้องการของตลาด เป็นเจ้าของสนามบินที่ใหญ่ที่สุดในแทบยุโรปและธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ นั้นทำให้ครอบครัวผมรวยอันดับต้นๆของเอเชีย
ส่วนเรื่องวง ... ก็ให้ชุนเป็นรีดเดอร์ของทีม เพราะตอนนี้มีการรวมวงเป็นหนึ่ง แต่ไม่มีการตั้งชื่อวงอย่างเป็นทางการ จึงมีการเรียกแยก กราวี่ก็เป็นกราวี่ โพรเซลลัมก็เป็นโพรเซลลัม แต่มีอีกอย่างหนึ่งที่เป็นปัจจัยสำคัญ ... ชุนสารภาพรักผม นั้นทำให้ผมสู้หน้าคนในวงและคนในโพรเซลลัมไม่ได้ ถึงผมจะคิดแบบชุนก็เถอะ ผมรักชุนมาก และไม่อยากให้ใครมาตราหน้าเขามาเป็นไอดอลเกย์ ... ผมคิดถูกใช่มั้ยที่จากทุกคนมา
ผมนั่งอยู่ในรถลีมูซีนคันหรูที่สั่งทำเป็นพิเศษ
ในตอนนี้ผมกำลังจะไปทำสัญญาซื้อขายกับเจ้าของรีสอร์ทบนเกาะซามามิ ผมอยู่ในชุดสูทรสีดำและร้องเท้าหนังจระเข้ ซื้อกระเป๋าหนังแท้สีดำใบใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยเอกสารสำคัญ
" สวัสดีค่ะ เชิญด้านในค่ะ " เจ้าของร้านที่เป็นสาวสวยออกมาต้อนรับผมด้วยสายตายิ้มแย้ม ผมตอบเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาท ด้านในถูกตดแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูน่าอยู่
" เชิญนั่งค่ะ "
" ขอบคุณครับ " ผมกล่าวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่สานที่ดูประณีต
" คือว่าทางเราจะขอขายรีสอร์ทที่อยู่บนยอดผานั้นนะค่ะ ส่วนรีสอร์ทที่อยู่ริมชายหาดจะขอขายแค่บล็อกตะวันออกค่ะ "
" ครับ จะได้รึเปล่าครับถ้าผมจะขอชวนคุณเดินชมชายหาดแถวนี้หน่อย " ผมยิ้มแล้วหันออกไปทางชายทะเล หญิงสาวหน้าแดงเฮือกอย่างอัตโนมัติเมื่อเห็นผมเชิญชวน
" เป็นเกียรติมากค่ะ "
" ขอบคุณครับที่ไม่รังเกียจ " ผมเอ่ยเบาๆแล้วยื่นเอกสารให้เธอเซ็น เธอรับไปเซ็นด้วยอาการเขินอายนิดหน่อย พอเธอเซ็นเสร็จผมก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ผมออกมาในชุดกางเกงขาหลวมสีน้ำเงินและเสื้อแขนสั้นมีหมวกสีฟ้าดูเข้ากับชายหาดออกมา เธอจ้องผมอยู่นานจนผมต้องเข้าไปสะกิดนิดหน่อย
" ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ "
" คะ ... ค่ะ " เธอตอบตะกุกตะกักแล้วเดินมาควงแขนผมอย่างถือวิสาสะ มันอาจจะดีก็ได้ ... เธออาจจะช่วยรักษาแผลใจของผมที่มีให้ชุนได้ ผมคิดอย่างนั้นนะ
เธอเดินควงผมออกมาจากรีสอร์ททางบล็อกตะวันตกเพื่อเดินชมทะเล ผมเดินคุยกับเธอตลอดทางจนมาถึงรีสอร์ทหลังสุดท้ายทางบล็อกตะวันตก เพราะตอนนี้บล็อกตะวันออกและรีสอร์ทบนผาเป็นของผมแล้ว
" ดูเหมือนว่าพวกคนที่อยู่รีสอร์ทหลังนี้จะเป็นอดีตวงของคุณนะค่ะ " เธอกล่าวแล้วมองหน้าผม ผมส่ายหน้านิดหน่อยเป็นสัญญาณว่าผมคงไปยุ่งเรื่องของพวกเขาไม่ได้แล้ว และเธอก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
ผมและเธอเดินไปเรื่อยๆจนมาเจอกับกลุ่มคนขนาดใหญ่ที่มีถึง 10 คน มานั่งตกปลาอยู่บนโขดหินที่ดูน่าจะเย็นสบาย
" คุณอยากตกปลารึเปล่าค่ะ เดี๋ยวฉันสอน "
" คุณผู้หญิงตกปลาเป็นด้วยเหรอครับ เก่งจัง " ผมเอ่ยชม จะว่าไปคนพวกนี้ดูจากด้านหลังแล้วคุ้นๆ
" ขอบคุณค่ะ " เธอหน้าแดงเล็กน้อยแล้วเดินไปหาเหล่าเด็กหนุ่มที่กำลังตกปลาอย่างสนุกสนาน
" ขอตกปลาด้วยคนจะได้รึเปล่าค่ะ " เธอกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตรแล้วหันมากวักมือให้ผม ผมเดินไปหาเธอช้าๆ
" ฮาจิเมะ "
" ฮารุ " ผมอุทานแล้วยืนจุกอยู่กับที่ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมอยากจะกลับบ้าน
ผมตั้งใจจะเดินหนีแต่เจ้าขิงรีสอร์ทที่ผมซื้อขายดึงข้อมือผมไว้ เธอคงจะอยากให้ผมปรับความเข้าใจกับพวกเขา แต่ผมไม่มีอะไรจะคุย
" ฮาจิเมะเดี๋ยว " ไคเรียกผม
" ผมอะไร " ผมตอบอย่างเย็นชาแล้วหันปลายตาไปมอง ผมไม่กล้าสบตากับพวกเขาตรงๆ
" นายได้ติดต่อกับชุนรึเปล่า " ไคเอ่ยัามผมด้วยสายตาเคร่งเครียด จริงสิ ในกลุ่มนี้มีแค่สิบคนนิ แล้วชุนไปไหน ผมอยากจะถามนะ แต่ผมจะถามในฐานะอะไรหล่ะ อดีตเพื่อนร่วมวงเหรอ หึ ข้อแก้ตัวเบาไป
" ตั้งแต่ที่นายลาออกไป ชุนก็จิตตกแล้วขังตัวเองไว้ในห้องไม่ยอมกินน้ำกินปลา พอเช้าวันต่อมาผู้จัดการก็บอกว่าชุนลาออกไปอีกคน " ฮารุอธิบาย เป็นเพราะผมเหรอ เป็นเพราะผมใช่มั้ยที่ทำให้ชุนจิตตกแล้วหนีไป ผมพยายามจะปั้นหน้านิ่ง แต่ ...
" พวกนายกำลังนินทาฉันอยู่เหรอ นิสัยไม่ได้เลยนะ " เสียงสดใสของชุนดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันปลายตาไปมอง ชุนอยู่ในชุดเหมือนพวกยากูซ่า ผมไม่สนใจแต่เดินจูงมือเจ้าของรีสอร์ทเพื่อจะกลับที่พัก
" คุณฮาจิเมะค่ะ แต่ ... " เธอพยายามท้วง
" ผมขอประกาศตรงนี้เลยว่าตอนนี้ผมอยู่ในฐานะหัวหน้ายากูซ่า และผมจะเป็นมิตรกับคนในกราวี่และโพรเซลลัมเท่านั้น ใครที่ไม่เกี่ยวกรุณาเดินออกไปจากที่นี้เดี๋ยวนี้ " ชุนดูน่าเกรงขามและน่าสะพรึง เชาคงจะโกรธและเกลียดผมมากสินะ
" ไปกันเถอะครับ คุณฮานะ " ผมออกแรงดึงข้อมือของคุณฮานะนิดหน่อยเพื่อให้เธอเดินไปกับผม แต่คุณฮานะกลับถูกชุนดึงข้อมือไว้
" กรุณาปล่อยเธอด้วยครับ " ผมพยายามจะเก็บอาการให้มากที่สุด ผมควรจะออกไปจากที่นี้สักที
" ผมมีธุระจะคุยกับคุณฮานะหน่ะครับ เชิญคุณกลับไปก่อนเลยครับ " เขาทำหน้าบึ้งนิดหน่อย
ผมยอมปล่อยข้อมือจากคุณฮานะแล้วเดินกลับไปที่รีสอร์ทที่ผมซื้อไว้ ผมพยายามจะกลั้นน้ำตาแห่งความอัปยศให้มากที่สุด
" เงินเดี๋ยวผมจะโอนเข้าบัญชีของคุณนะครับ " ผมกล่าวแค่นี้แล้วตั้งท่าจะเดินออกไปจากที่นั้น
" จะไปแล้วเหรอครับ " โยรุกล่าวเสียงสั่น
" อืม พอดีมีเอกสารจะต้องเคลียร์นะ " ผมพูดแค่นั้นแล้วรีบออกไปจากที่นั้นทันที ผมคงไม่น่าเกียจเกินไปใช่มั้ยถ้าผมจะคิดว่า ... ผมไม่อยากจะเจอพวกเขาอีก
ผมรีบไปเก็บเอกสารและเสื้อผ้าที่ผมถอดทิ้งไว้ ผมเดินตรงไปที่ประตูแต่สิ่งที่เห็นคือชุนยืนขวางประตูอยู่ ชุนไม่เคยทำกิริยาแบบนี้มาก่อน คงจะเป็นเพราะผมอีกตามเคยสินะ
" กรุณาหลีกทางด้วยครับ "
" ไม่ "
" ตอนนี้ผมไม่ว่างนะครับ ช่วยหลีกทางด้วย "
" เรามีเรื่องต้องคุยกัน " เขาเริ่มทำหน้าตาเป็นการเป็นงาน
" เท่าที่จำได้นี้ผมไม่เคยรู้จักคุณนะครับ "
" เลิกทำเป็นไม่รู้จักกันได้แล้ว ขอร้อง "
" ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด "
" ฮาจิเมะ ฉันรักนายนะ รับรักฉันสิ " น้ำตาเริ่มไหลลงอาบแก้มสีขาวซีด ผมไม่ควรใจอ่อน ไม่ควรใจอ่อนให้ชุน ถ้าผมใจอ่อนเขาจะอยู่ในสังคมลำบาก
" ผมต้องรีบกลับไปเคลียร์งานครับ ขอตัว " ผมเดินชนไหล่ชุนออกมา ... ฉันขอโทษชุน ฉันมันผิดเอง ...
ผมมุ่งตรงมาที่รถแล้วว่างเอกสารและเสื้อผ้าไว้บนรถ ผมรีบบอกให้คนรถขับรถไปจอดบนรีสอร์ทบนผา พอขึ้นมาถึงผมก็รีบบอกให้พวกเขาขนสำภาระที่เตรียมมาตั้งแต่แรกเข้าไปไว้ด้านใน ผมจะพักที่นี้ 2 - 3 วัน
" ฝากบอกป๊ากับม๊าด้วยว่าฉันจะพักอยู่ที่นี้ ไม่ต้องโทร.มาตาม ถ้ามีะไรเปลี่ยนแปลงเดี๋ยวฉันจะโทร.ไปเอง "
" ครับ "
" แล้วก็อย่าลืมโอนเงินเข้าบัญชีของคุณฮานะนะ "
" ครับ คุณหนู "
" ไปได้แล้ว " คนขับรถและลูกน้องของผมรีบขับรถออกไปจากรีสอร์ท ขอแค่สามวันที่ผมจะใช้ชีวิตปกติ ขอแค่สามวันแล้วผมจะกลับไปทำงานตามที่ป๊ากับม๊าสั่ง
ว่าแต่ผมลืมอะไรไปรึเปล่า ผมคิดว่ามันสำคัญกับผมมากเลยนะ
[ ชุน ]
ผมยืนมองรถของฮาจิเมะที่ขี่ออกไป เขาคงเกลียดผมเข้ากระดูดำแล้วสินะ แต่ไม่นานร่างของอะไรสักอย่างที่มีสีดำดูกลมกลิ้งลงมาทางที่ฮาจิเมะขี่รถไป ... เจ้าคุโรดะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น