[SF/OS SEVENTEEN] My SHIP

ลำดับตอนที่ #7 : [OS/VERKWAN] come back

ใกล้ช่วงคัมแบคแล้ว เหล่าไอดอลเด็กหนุ่มสิบสามคนก็ยิ่งต้องฝึกฝนทั้งการขับร้องทั้งท้วงท่าการเต้นให้ออกมาพร้อมเพรียงและดีที่สุดเพื่อกลุ่มแฟนคลับของพวกเขา แรงกดดันเพิ่มมากขึ้นต่างก็เครียดแต่พวกเขาก็ค่อยให้กำลังใจกันช่วยเหลือพยุงจนสู้ได้ แรงสู้เพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้บูซึงกวานไม่ย่อท้อก็คงจะเป็นชเวฮันซล เพื่อนสนิทร่วมปีเกิดที่ค่อยกอดปลอบและให้กำลังใจตอนเต้นไม่ดี 

"ฮืออออ"คนร่าเริงซึ่งปกติจะสร้างสีสันและเสียงหัวเราะให้แก่เซเว่นทีนแต่วันนี้กลับร้องไห้ การซ้อมถูกหยุดลงทันทีเมื่อมักเน่ไลน์ที่น่ารักของพวกเขาทรุดลงก่อนน้ำตามากมายจะไหลพรากตามด้วยเสียงร้องโอดโอย

"ซึงกวานอา เป็นอะไร!?"พี่ๆหันมองและวิ่งเข้ามาหาด้วยความตกใจสุดขีด

"มันปวด..ฮึก..ที่เข่า.."เสียงสะอื้นพลางชี้ที่เข่าข้างซ้ายของตัวเอง

"อาจจะลงผิดท่าแล้วเข่าพลิก"ลีดเดอร์เพอฟอร์แมนซ์กดเบาๆบริเวณที่หัวเข่าของน้องเพื่อวินิจัย

"ปวดมากใช่ไหม"เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ร่างที่ถูกพามานอนอยู่บนเตียงเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น น้ำตาไหลนองถูกเช็คด้วยหัวแม่มือของคนพูด "ทนหน่อยนะ"รอยยิ้มจางๆนั้นช่วยเยียวยาความเจ็บปวดให้ซึงกวานได้ไม่น้อย ผ้าเย็นซึ่งกดประกบมาประมาณยี่สิบนาทีพร้อมฤทธิ์ยาแก้ปวดที่หัวเตียงทำให้เริ่มหายปวด ทุกคนกลับไปซ้อมเว้นแต่เวอร์นอนที่พี่คนใหญ่สุดและเมมเบอร์เห็นร่วมกันว่าน่าจะให้อยู่เป็นเพื่อนซึงกวาน

"ฉันทำให้ทุกคนเป็นห่วงอีกแล้ว"หลังเงียบไปสักพักร่างอวบก็พูดออกมาอย่างรู้สึกผิด

"อุบัติเหตุมันคาดการได้ที่ไหนล่ะ"มือหนาเอื้อมขึ้นมาลูบหัวเพื่อนสนิท "นายต้องร่าเริงสิพวกฮยองถึงจะไม่เป็นห่วง"เมื่อเห็นซึงกวานกำลังจะร้องไห้อีกจึงห้ามไว้ ซึงกวานดึงเวอร์นอนที่นั่งอยู่ข้างเตียงให้มานอนบนเตียงข้างเขาทำให้พื้นที่บนเตียงขนาดสามฟุตน้อยไปถนัดตา เขาลูบหัวคนขี้งอแงที่กำลังมุดเข้ามาในแผ่นอกของเขา “จะหลับก็ได้นะ” กอดเพื่อให้ความอบอุ่นและปลอบประโลมนั้นทำให้ซึงกวานเคลิมหลับไปอย่างง่ายดาย เวอร์นอนค่อยๆขยับออกจากเตียงโดยไม่ลืมจูบกระหม่อนนั้นเบาๆ

“ซึงกวานอาล่ะ?”ซอกมินสังเกตเห็นเวอร์นอนที่เดินเข้ามาเงียบก็เอ่ยถาม

“หลับแล้วครับ”พวกพี่ๆพยักหน้า 

               พวกเขาซ้อมเต้นต่อเวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืนต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ตัวเขารีบกลับไปห้องทั้งที่เนื้อตัวยังเต็มไปด้วยหยาดเหนื่อยจากการฝึกซ้อมของวันนี้ เพื่อนสนิทเข่าพังยังไม่ตื่นก็เลยเดินไปอาบน้ำ พอเสร็จก็กลับมาแต่งตัวท่อนบนเปลือยเปล่ากล้ามเนื้อหน้าท้อง จ้ำสีชมพู่จางๆตามบ่าไหล่ซึ่งถูกกระทำโดยซึงกวานยามเร่าร้อนตอนนี้ถูกปิดด้วยเสื้อคอกลมสีดำตัวโปรด

“ซึงกวาน ซึงกวานอา”เสียงปลุกเบาๆที่คุ้นเคยสะกิดโสตประสาท ซึงกวานซึ่งค่อยๆลืมตาขึ้นมอง “ขยับดู หายเจ็บรึยัง”เขาหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับสายตาและลองงอขาข้างซ้ายเข้าช้าๆ

“หายแล้ว”เสียงเอื่อยๆในลำคอทำให้คนรอฟังพ้นลมหายใจอย่างโล่งใจ

“งั้นก็ไปอาบน้ำ”คนที่นอนอยู่บนเตียงยกแขนขึ้นให้เวอร์นอนดึงขึ้นนั่งก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนโดยมีคนอีกคอยช่วยเหลืออยู่อย่างใกล้ชิด “ตัวหนักขึ้นรึป่าวเนี้ย”คำแซวทำเอาคนเพิ่งตื่นหน้ามุ่ยไปเตรียมเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนไป

“อะไรเหลาไอ้ฝรั่ง อ้วนแล้วไม่รักหรอ”พูดพลางก้มหน้าลง เขายิ้มกว้างและโน้มหน้าลงมาหอมแก้มคนขี้งอแงฟอดใหญ่จนชื่นใจ แก้มนุ่มกับตัวนิ่มนุ่มของซึงกวานนี่แหละที่เขาชอบที่สุด 

“เหม็นฟามลักจังเลยยยยยยย”ลืมไปเลยว่าเปิดประตูไว้ มักเน่ที่เดินผ่านมาพอดีก็กล่าวขึ้นอย่างหมั่นไส้คนรักกัน “หายแล้วหรอฮยอง”เด็กน้อยหน้านากโผล่หน้าเข้ามาถามพลางมองที่เข่า

“โอเคแล้ว”น้องพยักหน้า

“ผมไปนอนดีกว่า ฝันดีนะครับ”แล้วก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนทั้งสองคนพูดอะไรไม่ทัน

“นายไม่ต้องเป็นเพื่อนหรอก”เขารู้สึกว่าเริ่มกลับมาเดินคล่องเหมือนเดิมแล้วก็เลยไม่อยากให้มาคอยระวังและเป็นห่วงไปมากกว่านี้

“เผื่อนายทรุดอีกจะทำไงล่ะ”สีหน้าและน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันใด คิดไว้แล้วว่าต้องไม่ยอม เขาพยักหน้าและหอบภาระขึ้นมา พาดผ้าเช็คตัวกับไหล่เดินออกมาจากห้องตั้งแต่คบกับเวอร์นอนมา เขาไม่เคยได้แต่งตัวที่ห้องสักครั้ง.. คงจะรู้อยู่ว่าทำไม…

“เวอร์นอนอา ขอบคุณนะ”คำขอบคุณที่เล่าออกไปไม่ว่าอีกฝ่ายจะฟังรึไหม เขาก็ไม่สนหรอก แม้จะใช้เวลาพูดเพียงไม่กี่วินาทีแต่ไม่กล้าพอที่จะกล่าวออกมาตรงๆ มือนุ่มลูบหัวคนหลับไม่รู้เรื่องข้างกาย สังเกตใบหน้ายามหลับใหลที่เขาไม่ค่อยได้เห็นเพราะหลับก่อนตลอด

“เฮ้ย!”ซึงกวานตกใจเมื่อจู่ๆคนที่เขาคิดหลับไปแล้วลืมตาขึ้นมา

“เปลี่ยนคำพูดเป็นอย่างอื่นได้ไหม”ไอ้รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์นั้นทำให้ซึงกวานขนลุกขึ้นมาเลย

“ไอ้ฝรั่ง”เขาจ้องตาเขม็งแต่อีกคนก็เปลี่ยนจากยิ้มเป็นหัวเราะแทน

“ล้อเล่นน่า”พอวางใจได้ร่างอวบก็เลยขยับเข้าไปใกล้ช่วงหลังมานี่เขาได้นอนแขนเวอร์นอนเพราะอีกคนสูงขึ้น

“รักนะ”คนฟังอมยิ้มและจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ความเหน็ดเหนื่อยทำให้ทั้งสองหลับลงสู่ห้วงนิทราภายในอ้อมกอดของกันและกัน...

...ขอบคุณที่อยู่ข้างฉัน...

 -end-