[SF/OS SEVENTEEN] My SHIP

ลำดับตอนที่ #6 : [SF/SEOKSOO ft. Coupshan] MOON and SUN Ep.2

เกาหลีเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอเนี่ยยย คิดถึงคุณนายชเวจังเลย ไปหาท่านดีกว่า เมื่อกล่าวถึงผู้มีพระคุณก็ก้าวเท้าเดินไปอย่างร่าเริง ยุคใหม่เข้ามาอะไรๆก็เปลี่ยนไป เดินหลงจนมืดค่ำจะกลับบ้านก็ไม่มีบ้าน ครั้งก่อนก็ได้คุณชเวช่วยเอาไว้เป็นหญิงวัยกลางที่ทั้งดีใจและมีอารมณ์ขัน ถึงจะอยู่ด้วยกันแค่สิบวันคุณนายก็ช่วยสอนและฝึกอะไรต่างๆให้และรู้ความจริงว่าเขาเป็นเทพ เทพสุริยะสามารถเข้ากับมนุษย์ได้อย่างดีเขาตอบแทนคุณชเวโดยการใช้พลังของตัวเองสร้างเพชรและทองคำไว้ก่อนจะหนีไปลับๆกลับขึ้นฟ้าไปแค่สามวันแต่..สามวันของบนฟ้าเท่ากับสามสิบปีของมนุษย์...

"นี่..อยากใช้หน้าตาของนายให้เป็นประโยชน์รึป่าว"เสียงทักของคนแปลกทำให้เทพสุริยะเงยหน้าขึ้นมอง"อย่างน้อยนายก็ไม่ต้องมาอยู่ข้างถังขยะแบบนี้ไง"สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจตามชายแปลกหน้าไป... เขาเริ่มเข้าใจว่าผู้ชายนี้เป็นเจ้าของบาร์ และหลังจากนั้นจองฮันก็ทำงานกลางคืนนอนกลางวันแทบทุกวัน 

"จองฮัน!เบียร์สามโต๊ะเจ็ดโซนวีไอพีหน่อย!"รุ่นพี่ตะโกนเรียกเมื่อลูกค้าวีไอพีเจาะจงจองฮันโดยเฉพาะ เขาจัดเครื่องดื่มที่ว่าลงถาดก่อนจะวางลงบนโต๊ะกลม

"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน"ท่านเทพถูกฉุดข้อมือเอาไว้ เขาทำสายตาแข็งกร้าวใส่กลุ่มลูกค้านั้น 

"ช่วยปล่อยมือผมด้วยครับ"คำพูดสุภาพที่แสนเยือกเย็นถูกเปล่งออกมา

"ดูทำหน้าสิ" ยิ่งพูดเหมือนยิ่งท้าชายคนนั้นดึงจองฮันลงไปนั่งและกอดเอาไว้ "ต้องบริการลูกค้าสิถึงจะถูก"แล้วกดปลายจมูกลงที่ซอกคอของเทพสุริยะ เขาได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น ตัวอย่างกะควายสู้ไม่ได้ก็ไม่แปลก "แกเป็นใครวะ!?" เมื่อบุคคลที่สามโผล่เข้าวงมาอย่างอุอาจด้วยการต่อยหน้าคนที่กำลังกระทำผิดอยู่และคว้าตัวท่านเทพสุริยะออกมาให้ประชิดและโอบเอวไว้ เขานั่งดูมาตลอดนั้นแหละ เห็นทุกอย่างที่คนพวกนี้ทำกับร่างบางในอ้อมกอดถึงจะทำสายตาแบบนั้นใส่แต่ในใจก็กลัวจนตัวสั่นอยู่เนี่ย 

"อยู่นิ่งๆสิ"เพราะกลัวว่าคนที่มาช่วยจะเหมือนกับคนเมื่อกี้ก็เลยจะปลีกตัวออกห่างแต่ก็โดนรวบเอวไว้เช่นเดิม

"ใจเย็นๆครับ คุณลูกค้า"เจ้าของร้านเห็นท่าไม่ดีก็เลยเดินเข้ามาห้ามปรามไว้ก่อน 

"เฮีย!มันเป็นใครวะ!?"ผู้กระทำผิดถามเจ้าของร้านด้วยสีหน้าและท่าทางฉุนเฉียวพลางชี้หน้าคนที่ต่อยตัวเอง

"ใจเย็นๆครับ"เจ้าของร้านยกมือขึ้นปรามๆ ซึงซอลล่วงกระเป๋าเสื้อแล้วโชว์บัตรตำรวจ

"เลือกเอา ระหว่างบาร์นี้ถูกผิดกับให้ผมช่วยผู้ชายคนนี้"เขาพูดขึ้นนิ่งๆพลางเก็บบัตรตำรวจเข้าไป ที่จริงแล้วมาสืบคดีแต่เห็นเหตุการณ์นี้ก่อน ทนไม่ไว้ที่เห็นคนถูกรังแกก็เลย "ถ้าสถานบันเทิงให้บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอลแก่เยาวชน มีสารเสพติดแถมยังมีการขายบริการอีก รู้รึป่าวว่าโทษมันหนักแค่ไหน"เขาไล่ข้อหา เจ้าของร้านทำหน้าเครียด ตัวเขาเองก็ไม่อยากปล่อยจองฮันไปเพราะเจ็ดวันตั้งแต่ที่ได้ชวนจองฮันมาลูกค้าเข้าร้านตลอดแต่ขณะเดียวถ้าร้านนี้ถูกผิดเขาก็จะไม่มีอะไรเป็นสมบัติอย่างอื่นอีกแล้ว

"ก็ได้ครับ ผมยอม"เสียงเบาๆพูดออกกล่าวมา พวกลูกค้ากลุ่มเมื่อกี้แค่รู้ว่าเป็นตำรวจก็ไม่กล้าหือแล้ว ซึงซอลพยักหน้าและอุ้มจองฮันพาดบ่าไปที่รถของเขา

"กลัวล่ะสิ"น้ำเสียงยังคงนิ่งอยู่ร่างบางพยักหน้ากลัวจนตัวสั่นไปหมด "ไม่ต้องกลัวแล้วนะ"เมื่อมือหนาวางบนหัวของอีกคนแล้วยี้อย่างเอ็นดูก่อนขึ้นรถและขับเอาไป จนถึงบ้านจองฮันหลับไปแล้ว จึงทำหน้าที่อุ้มพาเข้าบ้านละจัดห้องนอนใหม่ให้ เขาก็แยกไปนอนอีกห้อง เช้าวันต่อมาจองฮันไม่เจออะไรมีเพียงโน้ตแปะไว้ที่หัวเตียงว่า 'ฉันจะกลับมาตอนเที่ยงๆ ของกินอยู่ในตู้เย็น' ท่านเทพเริ่มสำรวจบ้านและได้เข้าไปในห้องนอนของซึงซอลเอกสารมากมายถูกวางไว้บนโต๊ะทำงานแม้แต่บนเตียงก็ยังมี จากนั้นเขาก็ไปกินข้าว การนอนคือสิ่งที่ฆ่าเวลาได้ดีที่สุดในตอนนี้ ผ่านไปไม่นาน นายตำรวจขับรถเข้ามาในโรงจอดรถและเปิดประตูบ้านเข้ามา เขาเดินหาจองฮันจนเจอที่ห้องนอนไม่อยากปลุกแต่ก็เหมือนจะทำให้ตื่นซะแล้ว 

"ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะ"เขาส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นนั่ง

"คุณกลับมาตอนไหน"

"เมื่อกี้เอง ป่ะกินข้าวกัน"

"ครับ" เสียงละมุนดังขึ้นพร้อมการขยับตัวลงจากเตียง ซึงซอลเดินนำหน้าไปก่อน จองฮันที่เดินตามออกมาถูกสั่งให้นั่งรอเมื่อเขาพยายามจะช่วย

"ทำไมถึงช่วยผมหรอ.."

"ไม่รู้สิ..อยากช่วยมั้ง" คำถามถูกเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันเบา เขาเดินมาพร้อมถ้วยข้าวและไก่ที่วางบนจานเรียบร้อยและนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน "นายต่างจากคนในนั้น...ต่างออกไป..." คนพูดจ้องมองใบหน้าเรีย

"เอ่อ..กินข้าวเถอะครับ ผมหิวแล้ว" ทั้งคู่สบตากันอยู่สักพัก ร่างบางจะลากสายตาไปมองทางอื่น แสร้งเปลี่ยนเรื่องเมื่อหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ มือก็สาละวนอยู่บนตักตัวเองไม่สามารถหยุดนิ่งได้ ซึงซอลยิ้มมุมปากก่อนจะหลุดขำออกมานิดๆและทั้งสองก็หันไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน

"ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย"เสียงทุ่มต่ำเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“ผมชื่อ จองฮัน ครับ”ร่างบางพูดพลางก้มหน้า

“อ๋อ ฉันชื่อ ซึงซอล จากนี้เราต้องอยู่ด้วยกันสินะ”เขาพูดขึ้นลอยๆเพื่อต้องการแกล้งให้อีกคนคิดลึกคิดไกล ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ ท่านเทพหดคอเข้าไปในเสื้อเต่าที่ใส่อยู่อย่างน่ารัก ซึงซอลต้องหันหน้าหนีเพราะคนตรงหน้าน่ารักเกินไปเหมือนเขามากกว่าที่เป็นคนถูกแกล้ง ความเงียบเข้าปกคุมอีกครั้งเมื่อทั้งคู่ต่างสนใจรายการทีวี ก่อนที่ร่างหนาจะหลับไปเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากงานของเขา จองฮันสังเกตเห็นจึงหาผ้ามาห่มให้ส่วนตัวเองก็หางานบ้านทำเพื่อตอบแทนน้ำใจของซึงซอลที่ให้อาศัยอยู่ด้วย

            พอตกเย็นซึงซอลก็ตื่นและพาท่านเทพออกไปทานข้าวด้านนอกก็ได้คุยกันแบบจริงจัง จองฮันเคยโดนรังแกเป็นครั้งแรกในเจ็ดวันที่ทำงานอยู่บาร์นั้น เจ้าของร้านดีใจมากดูแลทุกคน ซึงซอลเป็นตำรวจตามคนต้องสงสัยไปที่บาร์นั้น วันนี้กลับบ้านเร็วเพราะปิดคดีแล้ว จองฮันไม่ชอบลูกกวาดลูกอมตอนเด็กโดนหลอกให้กินแล้วมันขมมากเพราะมันเป็นยา ฝังใจก็เลยไม่ชอบเลย ร่างหนาหลุดขำเมื่อได้ยิน

“อย่าหัวเราะผมสิ มันขมจริงๆนะตอนนั้น”เขาเบ้ปากพลางมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ พวกเขามาเดินเล่นหลังกินอาหารเย็นเสร็จที่แม่น้ำฮัน

“555555 ขอโทษๆ”ซึงซอลใช้มือปิดปาก “ไม่รู้จริงๆหรอ ว่ามันเป็นยา5555”

“ไม่รู้จริงๆครับ”ท่านเทพหน้ามุ่ยที่อีกคนไม่ยอมหยุดหัวเราะสักทีจนเผลอตีแขนไป แต่ซึงซอลเอียงตัวหลบจนได้วิ่งไล่กันไปทั่วสุดท้ายจบที่เหนื่อยทั้งคู่ก็เลยพากันกลับบ้าน อาบน้ำ นอนแต่ปัญหามันอยู่ที่ตอนนี้จองฮันท่านเทพร่างบางนอนไม่หลับ...

ก๊อก ก๊อก

“มีอะไรหรอ? ไม่ใช่หลับไปแล้วหรอ”ร่างหนาเปิดประตูห้องออกมาก็เจออีกคนยืนอยู่ทั้งๆที่แยกกันไปนอนได้ประมาณชั่วโมงหนึ่งแล้ว

“ผมนอนไม่หลับ..”เพราะทำงานกลางคืนมาหลายวันมันก็ชิน ซึงซอลมองหน้าท่านเทพก่อนจะจับมือดึงเข้ามาในห้องอีกมือก็ปิดประตู

“งั้นก็นอนกับฉันนี่แหละ”เสียงนิ่งๆถูกเปล่งออกมาขณะที่พาร่างบางมานั่งขอบเตียง เขาย่อเข่าลงและมองตาท่านเทพ “คิดถึงตอนที่ทำงานหรอ”การอ่านคนออกเป็นอย่างหนึ่งที่ซึงซอลถนัด ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ “ก็อย่าไปคิดถึงมันสิ”เอื้อมมือมาลูบหัวอย่างอ่อนโยน “เอาล่ะ นอนซะ”จองฮันก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนโดยมีร่างหนาห่มผ้าให้ นอนกอดลูบหัวอยู่ข้างๆจนหลับไป ซึงซอลก็ลุกไปทำงานต่อจนเสร็จแล้วก็กลับมานอนต่อแน่นอนว่ากอดจองฮันด้วย...

สองเดือนต่อมา...

“อ้าว ซึงซอลไม่ไปทำงานหรอ”

“ลาพักผ่อนน่ะ หนาวขนาดนี้ขี้เกียจจะตาย”

“บ้าน่า อย่างนายนี่นะจะขี้เกียจ” ร่างบางเดินมานั่งข้างๆก่อนที่อีกจะเอียงหัวมาพิงไหล่

“ความจริง...รู้สึกว่ากลับบ้านดึกทุกวัน สนใจงานมากกว่าแฟนตัวเอง”

“เพิ่งรู้ตัวรึไง”คนพูดใช้กำปั้นเคาะหัวของคนอ้อนเบาๆ “ทิ้งให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวเดี๋ยวหนีกลับฟ้าเลยเนี่ย” เรื่องที่เป็นเทพก็รู้แล้ว

“ไม่ให้ไปหรอก”ร่างหนาลุกขึ้นมากอดอีกคนไว้แล้วกดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่ม “วันนี้มีเลี้ยงรุ่นจะพาไปเปิดตัวนะ”ปลายจมูกยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง

“อ่าหะ” ท่านเทพพยักหน้า “หิวแล้วอะ”

“ครับๆ จะไปทำให้กินเดี๋ยวนี้แหละ”เขาพูดอย่างอารมณ์ดี “วันนี้จะอยู่ด้วยทั้งวันเลย”

“ขอบคุณนะซึงซอล”จองฮันยิ้มก่อนจะอีกคนจะหยิกแก้มและลุกไปทำอาหาร ตั้งแต่เช้าถึงเย็นทั้งสองอยู่ด้วยกันตลอดวัน ถึงเวลาออกจากบ้านพวกเขาก็แต่งตัวและออกมาตามที่นัดพบ ซึ่งก็เป็นบาร์นั้นแหละ ซึงซอลแสดงความเป็นเจ้าของต่อจองฮันโดยการจับมือและไม่ให้ห่างจากตัวแม้แต่นิด

“เฮียซอล หวัดดี!”คนที่นั่งอยู่ก่อนเอ่ยทักทาย ร่างหนาดึงมือจองฮันที่หลบอยู่หลังเขาอย่างเขินอายให้เดินตามมา

“สวัสดีครับ”ใบหน้ายิ้มสดใสละเสียงทักจากคนแปลกหน้าสำหรับจองฮัน ทั้งสองค่อยๆนั่งลง

“สวัสดีครับ..”เขาตอบกลับแล้วนั่งลงเกรงๆ ก่อนที่ทุกคนนะที่นั้นจะแนะนำตัว

“อ้าว ซอกมินยังไม่มานิ”พี่ใหญ่ที่สุดอย่างซึงซอลกล่าว

“กำลังมาครับ พาแฟนมาด้วย”วอนอูเพราะเมื่อกี้โทรตาม “สั่งเครื่องดื่มเลยละกันเนอะ”

“เอาเลยๆ”ซึงซอลพยักหน้าพวกน้องๆก็สั่งเครื่องดื่มทั้งน้ำผลไม้ทั้งแอลกอฮอลมารวมไปถึงอาหารต่างๆ

“หน้าพี่จองฮันคล้ายๆกับแฟนซอกมินเลยอะ”โฮชที่นั่งตรงข้ามจองฮันสังเกตหลังดื่มน้ำ

“หรอครับ”ท่านเทพเอียงหัว

“จะว่าไปสีผมก็คล้ายๆด้วย”สมทบด้วยมินกยู

“แฟนซอกมินชื่อ จีซู ใช่ไหมฉันอยู่หลังร้านก็เลยไม่เห็นน่ะ”หมิงฮ่าวพลางมองหน้ามินกยูที่พยักหน้าให้คำตอบอยู่ ฝ่ายจองฮันแทบสำลักน้ำ จีซูหรอ นั้นน้องชายเขาไม่ใช่รึไงแถมยังเป็นแฟนกับใครก็ไม่รู้ ถึงว่าละ เขารู้สึกว่าน้องชายตัวเองอยู่ใกล้ๆ ที่แท้จีซูก็ลงมาโลกมนุษย์นี่เอง

“ซึงซอล ซอกมินนี่ใครหรอ”เขากระซิบถามเบาๆ

“อ่อ อีซอกมิน เป็นหมอฟัน เก่งมาก ดีใจด้วย ทำไมหรอ?”คนโดนถามตอบหลังดื่มน้ำเข้าไปพลางหันมาถามต่อ

“ป่าวๆ”ท่านเทพส่ายหน้าพลางหันไปทางประตู

“ซอกมิน..พี่ชายผมต้องอยู่ในนี้แน่เลย”มือเล็กดึงที่ชายแขนเสื้อก่อนที่จะเข้ามาในบาร์ ซอกมินหยุดและเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นละครับ”

“เพราะว่าเป็นพี่น้อง ด้ายแห่งชีวิตมันก็เลยเชื่อมกัน จะรู้สึกได้ก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้”จีซูพยายามอธิบายให้หมอฟันหนุ่มเข้าใจ

“ครับ เข้าไปกัน อย่าห่างจากผมนะครับ”เขาซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่ใช่ว่ากลัวจีซูจะหลง แต่กลัวคนอื่นในนั้นจะแย่งตัวจีซูไปต่างหาก พอเข้ามาได้สัมผัสที่รู้สึกถึงพี่ชายของเขาก็ยิ่งแรงขึ้นจนมองไปเห็นพี่ชายเขาของกำลังนั่งดื่มแอลกอฮอลอย่างกลมกลืนกับมนุษย์ เมื่อจองฮันมองเห็นน้องชายของตัวเองที่เดินจับมือมากับซอกมินรุ่นน้องของซึงซอลก็ยิ้มกว้าง

“อู้ววว ซอกมินมาแล้วววว”เสียงแซวของมินกยูดังกว่าใครเพื่อน

“ทุกคนสวัสดี นี่จีซูนะแฟนผม”จีซูโค้งให้นิดๆก่อนจะลงไปนั่งข้างๆจองฮัน

“นี่จองฮัน แฟนเฮียเอง”ฝ่ายพี่ใหญ่แนะนำบ้าง

“สวัสดีครับ”ซอกมินยิ้มและโค้งให้อย่างสุภาพ

“สวัสดีครับ”จองฮันตอบกลับเช่นกัน

“มาโลกมนุษย์ตอนไหนเนี่ย จีซู”เมื่อทุกคนหันไปสนใจเครื่องดื่มตรงหน้า ก็สบโอกาสที่เขาทั้งสองจะคุยกัน

“วันก่อนครับ ก็มาตามหาพี่นี่แหละ”

“แล้วไปเป็นแฟนกับคุณซอกมินตอนไหนเนี่ย”

“แฟนคืออะไร ผมยังไม่รู้”น้องชายมองหน้าพี่ของเขา

“เอ่อ..จีซูเด็กดี แฟนคือฐานะของคนรักกันที่มนุษย์เรียกกัน”ท่านเทพร่างบางที่ได้ฟังก็ทึ่งไปสักพักและส่ายหน้า

“ผมจะทำเป็นไม่รู้ต่อไปละกัน”

“ชอบเขาละสิ”คนพี่อ่านออกจึงกล่าวขึ้นมาพลางส่งสายตาเหน็บแนม

“ใช่ครับ เขาน่ารักดีแล้วคนที่นั่งข้างๆพี่ละ เขาใช่ไหมทำให้พี่ไม่กลับขึ้นฟ้าไปหาผมอะ”คนน้องตอบกลับก่อนจะเล่ตาไปทางซึงซอล

“อื้ม รู้น่าว่าคิดถึงพี่ แต่ต่อไปนายก็ต้องอยู่กับคุณซอกมินนิ ก็ค่อยมาหาพี่ก็ได้”ท่านเทพคนน้องพยักหน้าและยิ้มปริ้มๆ วันนี้เหมือนเป็นการเปิดโลกกว้างของจีซู เขาไม่ได้คุยกันกับพี่ชายตัวเองมากหนักเพราะตอนนี้ต้องทำเหมือนไม่รู้จักกัน จีฮุนลากโฮชกลับบ้านไปก่อนเพราะเมาไม่เป็นท่า ตามมาด้วยวอนอูกับมินกยูที่ขอตัวกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้ต้องเปิดร้านดีโน่อาสาขับรถให้ทั้งสองคนเนื่องจากบ้านก็อยู่ใกล้ๆร้าน จากนั้นวงก็เริ่มแตกและเริ่มทยอยกันกลับบ้าน จีซูกับจองฮันแยกกันพออยู่บนรถท่านเทพก็บอกซอกมินว่าจองฮันคือพี่ชายของตัวเอง เช่นเดียวกันจองฮันก็บอกซึงซอลเรื่องนี้

“แล้วจะกลับไปไหมครับ บนฟ้าน่ะ”ซอกมินถามระหว่างที่ตาก็มองถนนไป

“ไม่กลับหรอก อยากอยู่กับซอกมิน”ร่างบางตอบเสียงเบา

“ครับ  อยู่ด้วยกันกับผมนะ”จริงๆก็อยากจะทำมากกว่าจับมือแต่เขาขับรถอยู่นี่น่า รอยยิ้มหวานๆของจีซูทำให้เขาอุ่นใจขึ้นมาเลยว่าเทพจันทราของเขาจะไม่ไปไหนแน่นอน... น่าจะใช้ชีวิตร่วมกันไปอีกนาน...

-end-

--------------------------

Telk

จบแล้วจ้าาา แฟนตาซีมากมายยยยย หวังว่าจะชอบกันนะคะ 

เจอกันตอนหน้าเนอะ บุ๊ยบุยยยย