[SF/OS SEVENTEEN] My SHIP

ลำดับตอนที่ #5 : [SF/SEOKSOO ft. Coupshan] MOON and SUN Ep.1

-โปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่านนะคะ-

ขาวนวลเปล่งประกายทั่วนภาสาดแสงส่องแผ่นดิน ขึ้นค่ำเจ้าจะปรากฏ โอ้ จันทราเต็มดวงช่างงามหมดหยดย้อยเหลือ... หากเมื่อแปลงเปลี่ยนกลายเป็นคนก็มิอาจละสายตาไปได้...

ปึก!

เชี่ย!! ตกใจหมด! ผมสะดุ้งไปเฮือกใหญ่ก่อนจะตั้งสติหายใจเข้าออกลึกๆเหมือนกำลังนั่งสมาธิ เมื่อกี้เสียงอะไรวะ ใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งเข้าห้องนอนล็อคประตู ขึ้นเตียงคุมโปงจนถึงเช้า แต่อีกใจ..คือผมต้องไปดูว่าอะไรตกลงมา สุดท้ายก็กล้าๆกลัวๆเดินไป ผมถือไม้กวาดมาด้วยเกิดเป็นโจรก็ฟาดแม่งเลย!

"เชี่ยยย.."ไม้กวาดในมือนี่หล่นเลยครับ ผมว่าตอนนี้คงฝันอยู่ ตบหน้าตัวเองก็เจ็บนะ ตาฝาด? ภาพลวงตา? ไม่นะ ทั้งตบหน้า ขยี้ตา  หันหน้าหันหลัง ก้มหน้ามองลอดหว่างขา ก็ยังเหมือนเดิม สรุป..สิ่งที่เห็นนั้นคือเรื่องจริง.. ชายในชุดฮันบกสีขาวเงินที่นอนอยู่สวนหย่อมหลังบ้านเป็นเรื่องจริง? อีซอกมินต้องพิสูจน์ ถึงจะกลัวก็เถอะ.. ผมค่อยๆเดินไปและก้มหน้ามอง น่ารักจังตัวบางๆ ผมสีพลีชดูแปลกตา มีแผลอยู่คิ้วเลือดไหลเป็นสายเลย จะเป็นโจรหรืออะไรเจอแบบนี้ผมก็ช่วยละ ขี้กลัวก็จริงแต่ผมเป็นหมอนะ ทันตแพทย์อะแต่ตอนนี้ลาพักหนาวอยู่ จึงช้อนตัวอุ้มเข้าไปในบ้าน ตัวเบาและเย็นมาก ผมพาเขาไปที่เตียงและห่มผ้าให้ก่อนจะทำแผลที่คิ้วด้านขวาให้ ตัวเย็นจังแฮะ ระ หรือว่า! อ้าว ก็ยังไม่ตายนิ ผมนั่งเฝ้าผู้ชายคนนี้ ตัวเขาอุ่นขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มปกติดังนั้นผมก็หมดห่วงเลยไปนอนอีกห้อง รอแค่ให้เขาตื่นอยากแรกที่ผมจะถามคือ ทำไมใส่ฮันบก เขาอาจจะไปงานอะไรสักอย่างแล้วเมาเดินหลงเข้าบ้านผมรึนั่งอยู่บนเครื่องบินแล้วพัดตกลงมาที่สวนบ้านผมก็ได้~ ใครจะรู้ นอนดีกว่า ฝันดีนะทุกคนนน

"ท่านเป็นใคร"

"ครับ?"ผมวางผ้าพันแผลที่เพิ่งจะล้างและเปลี่ยนให้เขาใหม่เมื่อกี้แล้วหันไปทางเตียงนอน ฟื้นแล้วจริงๆด้วย ร่างบางกำลังนั่งจ้องผมอยู่บนเตียงด้วยสายตาสั่นกลัวเล็กน้อย

"ท่าน..เป็นใคร"เสียงหวานเริ่มสั่น

"ผมชื่อ อีซอกมิน เมื่อวานคุณตกจากฟ้า?มาอยู่สวนหลังบ้านผมน่ะ มีแผลด้วย ข้างนอกมันหนาวผมก็เลยพาคุณเข้ามา"ผมอธิบาย

"เมื่อคืนพัดตกจากก้อนเมฆตกลงมาสินะ ท่านอีซอกมิน..ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้าเอาไว้"ฟังแล้วก็ถึงกับต้องเอียงหัวพลางเดินเข้ามาใกล้ๆ ขี่ก้อนเมฆนี่นะ

"สงสัยหัวกระทบกระเทือน"ผมแตะหัวคนที่นั่งอยู่บนเตียง จับเอียงไปเอียงมาดูว่าแตกหรือบุกตรงไหนไหม เขาช้อนตาขึ้นมาดูผม น่ารักเป็นบ้า!.. ผมถอยออกจากตัวเขาและกลับไปยืนที่เดิม

"ท่านไม่เชื่อข้างั้นหรอ..."เสียงหวานอ่อนลง

"ก็..มันเป็นไปไม่ได้เนี่ยครับ เอาล่ะ บ้านคุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปส่ง.."เขาจ้องหน้าผมก่อนจะกระพริบตาแล้วทำไมผมรู้สึกง่วงจัง เพิ่งตื่นเองนะ

"ท่านง่วงใช่ไหม..นั้นคือพลังของข้า เทพแห่งจันทรา.."ขณะที่ร่างบางกำลังอธิบายตาของผมก็ค่อยๆหลับลง เท้าของเขาลอยอยู่เหนือพื้น ลอย?และเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ พอดีดนิ้วผมก็หายง่วงทันที "เทพจันทราอย่างข้าน่ะ มาพร้อมความมืดและการหลับไหล ข้าสามารถทำให้เจ้าหลับได้ง่ายๆเพียงแค่กระพริบตา"ผมนี่เหวอเลย จริงไม่จริงไม่รู้แต่ที่ไม่มีสายสลิงยึดตัวเขาอยู่แน่ๆ "ดูเหมือนว่าคงเป็นโลกมนุษย์ที่พัฒนาขึ้นแล้วสินะ"เขาจับปลายคางให้ปากที่อ้าค้างไว้นานของผมหุบเข้า

"อื้ม ใช่ครับ 2018 แล้วทำไมท่านถึงมาที่นี่ละ เทพแห่งจันทรา.."เมื่อตั้งสติได้ผมก็เอ่ยถามว่าทันที

"ข้า..มาตามหาเทพสุริยะน่ะ พี่ชายฝาแฝดของข้าเอง.."

"อย่างงี้เอง"เข้าใจแล้ว เขาลอยไปนั่งขอบเตียงด้วยสีหน้าเศร้าหมอง "ทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ"

"ก็ข้า...คิดถึงพี่ข้านิ ฮึก"เฮ้ยยย! ร้องไห้แล้วอะ ท่านเทพกลายเป็นเด็กในสายตาผมไปเลย ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขาไม่รู้สิตอนผมเด็กๆแม่ก็จะทำแบบนี้เพื่อปลอบ

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ"เขาพยักหน้ามือก็เช็คน้ำตาไป  ใกล้..ใกล้ไปแล้วโว้ยย!! แล้วมานั่งตักผมทำไมเนี่ย!? เขาลุกขึ้นจากเตียงมานั่งตักผมเอาหน้าซุกกับอกน้ำตาไหลพราก มือเล็กๆนั้นก็โอบคอผมเอาไว้

อีซอกมินหัวใจจะวาย!

ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ลูบหลังเขาไปด้วย เป็นเทพแบบไหนกันเนี่ย เทพที่ผมเคยได้ยินต้องเข้มแข็งแล้วก็โหดร้ายสิ แต่นี่คิดถึงพี่แล้วร้องไห้แถมยังทำให้คนธรรมดาอย่างผมใจสั่นเพราะความน่ารักเกินจะทนไว้นี้อีก

"ขะ ข้าขอโทษ"เขาคอยๆลุกออกจากตัวผมเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผลอตัวไป ไม่ว่าจะความรู้สึกที่อยากให้อีกฝ่ายร้องไห้ออกมารึผมอาจจะหลงเทพจันทราไปแล้วก็ได้ ผมเลือกจะกอดเขาไว้ไม่ให้ลุกไปไหน ใช้มือกดหัวให้แนบกับแผ่นอกและลูบหัวต่อไป "ขอบคุณนะ ท่านซอกมิน"เสียงหวานถูกเปล่งออกมาก่อนวงแขนเล็กๆนั้นจะยกขึ้นมากอดผม "ท่านซอกมิน ขอบคุณนะ"ขอบคุณผมเป็นครั้งที่สองแล้วนะ

"เรียกแค่ซอกมินก็ได้ครับ ท่านเทพ"

"งั้นซอกมินก็เรียกชื่อข้าสิ"เราสบตากันอยู่ โอยยยยยยย นี่เพิ่งรู้จักกันแค่ห้านาทีเองนะโว้ยยยยยยย ซอกมินอยากได้คนนี้! น่ารักชิบหาย! "ข้าชื่อ จีซู"ยิ้มหวานกระชากใจจริ๊งจริง ติดแต่มีน้ำตาไหลอยู่ด้วยนี้แหละ

"จีซู.." ซอกมินกับจีซู... เฮ้ย! คิดอัลลายยยย! ท่านี้ก็ให้นะ... หยุด! ซอกมินหยุดคิด!

"ข้าต้องทำยังไงถึงจะกลมกลืนกับพวกท่าน"

"ต้องหยุดร้องไห้แล้วก็ไปกินข้าวก่อนนะครับ"มือผมก็เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นให้ ร่างบางยิ้มอีกครั้ง

"อื้ม"ในที่สุดจีซูก็ลุกขึ้นจากตัวผม เขาก็ดึงมือผมให้พาออกไปนอกห้อง

"นั่งสิครับ"ผมเลื่อนเก้าอี้ให้จีซูนั่ง เขานั่งลงไปอย่างงงๆ ผมก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม "ใช้ตะเกียบเป็นไหมครับ?"ซอกมินถามท่านเทพตรงหน้า คำตอบคือการส่ายหน้า "ผมจะสอนนะ ดูมือผมนะครับ"เมื่อร่างบางพยักหน้าและจดจ้องที่มือของซอกมืออย่างตั้งใจ เขาค่อยๆจับตะเกียบให้ดูก่อนจะคีบเนื้อชิ้นเล็กๆในจานขึ้นมายื่นไปต่อหน้าคนตรงข้าม ท่านเทพตัวบางเข้าใจความหมายนั้นจึงงับชิ้นเนื้อแล้วเคี้ยวเพื่อรับรสชาติที่แปลกใหม่สำหรับเขา

"อร่อยจัง ข้าไม่เคยลิ้มรสสัมผัสแบบนี้มาก่อนเลย"คนทำอาหารยิ้มแป้นพลางคีบอีกชิ้นมาป้อนให้

"จีซูต้องไม่พูดแทนตัวเองว่าข้านะ ต้องแทนตัวเองด้วยชื่อหรือคำว่า ผม นะครับ"คนที่ทำเคี้ยวแก้มตุ่ยอยู่ก็เอียงหัวและจับเส้นผมของตัวเองขึ้นมา ซอกมินหลุดขำเบาๆ "ผมนั้นมันก็ใช่ครับแต่มันคนละอย่างกัน"

"งั้นหรอ.."

"ไหนลองใช้ตะเกียบดูสิครับ"จีซูพยักหน้าแล้วลองจับดู "เก่งนะครับเนี่ย"ถึงจะมองแค่สองครั้งก็สามารถคีบเนื้อขึ้นมาได้อย่างถนัดมือ "ให้ผมกินหรอ?" เนื้อถูกเลื่อนมาอยู่ตรงหน้าเขาจึงกล่าวถามไป

"เมื่อกี้ท่าน เฮ้ย ซอกมินก็ป้อนจีซูนิ"เขาอมยิ้มแล้วกินเนื้อเข้าไปอย่างเขินๆ

"งั้นจีซูกินข้าวนะครับ ผมจะได้พาไปเปลี่ยนชุด"ท่านเทพพยักหน้าไปพร้อมๆกับการคีบอาหารเข้าปากเคี้ยวง่ำๆอย่างน่ารัก ระหว่างนี้ตัวซอกมินก็ได้กำไรจากการแอบมองอีกคนกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย นึกภูมิใจที่ตัวเองทำอาหารอร่อย ทางด้านจีซูก็กินไปเรื่อยๆ บนฟ้าไม่มีอะไรให้กินแบบนี่หน่าาา แค่หายใจเขาก็สามารถอิ่มได้แล้ว นานๆทีจะดื่มเหล้า ของหวานรึสมุนไพรก็พอมีให้ทานเล่นเพื่อความเพลิดเพลินอยู่บ้างแต่เขาไม่ชอบรสขมของมันนี่สิ ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นของหวานก็เถอะ เมื่อจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จ ซอกมินก็ให้ท่านเทพนั่งดูรายการทีวีรอจนเขาล้างจานเสร็จและพากลับมาห้องนอนอีกครั้งเพื่อค้นดูชุดที่คิดว่าจีซูน่าจะใส่ได้

"ซอกมินมันใหญ่ไป จีซูใส่ไม่ได้..."เมื่อสักครู่ร่างสูงให้เสื้อเชิ้ตคอปกสีขาว กางเกงยีนส์กับท่านเทพไปลอง เขายังโล่งใจอยู่เลยที่ไม่ต้องสอนให้จีซูใส่เสื้อผ้า...

"จริงๆด้วย.."ตัวใหญ่จนแขนเสื้อปิดมือแถมยังเห็นไหปลาร้าด้วย กางเกงก็ดูหลวมถึงจะมีเข็มขัดอยู่ "งั้นนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมหาตัวใหม่ให้"จีซูพยักหน้าแล้วเดินถอยหลังกลับไปนั่งที่เตียงคอยดูซอกมินลื้อค้นเสื้อผ้าในตู้อย่างตั้งใจ

"ไม่ต้องหาแล้วก็ได้ซอกมิน จีซูกลับไปใส่ชุดเดิมก็ได้"จีซูไม่อยากให้อีกคนลำบากยุ่งยากเพราะเขา

"ไม่เป็นไรครับ นี่ครับ"ชุดใหม่ถูกยื่นให้ด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ

"ขอบคุณนะ"ท่านเทพกล่าวยิ้มๆและเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนดู หลังจากนี้เขาต้องพาจีซูออกไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวต่างๆ ตามหาคนคงต้องใช้เวลานานเลยละท่านเทพเดินออกมาจากห้องน้ำแบบไม่พูดอะไร

"พอดีเลยนะครับ"นั้นเป็นกางเกงตัวเก่งของเขาสมัยเรียนมหาลัยฯกับเสื้อคอเต่าสีขาวที่ใส่นอนบ่อยๆ"ไปครับ ผมจะพาไปข้างนอก"ระหว่างที่รอจีซูเปลี่ยนชุด ซอกมินก็ได้หาเสื้อโค้ชและได้เตรียมของไว้รอแล้วเขายื่นโค้ชตัวยาวสีขาวให้จีซู วันนี้อากาศไม่หนาวเท่าไร

"ไปข้างนอกหรอ?"

"ใช่ครับ"เขาหันไปมองจีซูที่เดินก้มหน้าอยู่"ไม่ต้องกลัวนะครับ"ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปลูบหัว ใบหน้าเรียวเงยขึ้นช้อนตามองทันตแพทย์หนุ่มแล้วพยักหน้าอย่างมั่นใจ เขายิ้มกว้าง คว้ามืออีกคนมากุมไว้ "ไปครับ"พอเดินมาหน้าตู้รองเท้าเขาก็ให้ท่านเทพนั่งลงและก้มลงใส่รองเท้าผ้าใบให้ "ใส่ไปก่อนนะครับ"

"ขอบคุณนะ ซอกมิน"ร่างบางยิ้มกว้าง ทำเอาซอกมินสตั้นไปเลย คนบ้าอะไรน่ารักขนาดนี้วะ!! เขาล็อคประตูบ้านและพาเดินไปสถานี โดยไม่ให้ท่านเทพของเขาห่างจากตัวไปแม้แต่น้อย

“ยังไม่ถึงอีกหรอ”เสียงหวานกล่าวขึ้นเบาๆเมื่อรู้สึกอึดอัด จำนวนคนในรถไฟฟ้าแน่นกว่าปกติซอกมินจึงยืนบังฝูงชนให้จีซูระหว่างนี้ท่านเทพตัวบางของเขาก็ดึงชายเสื้อกันหนาวของเขาไว้ตลอด

“ทนหน่อยนะครับ”ยิ่งคนเยอะขึ้นพวกเขาก็ยิ่งใกล้กัน จนตอนนี้ตัวชิดกันไปแล้วจีซูเอาคางเงยกับไหล่ของซอกมินและกำชายเสื้ออีกฝ่ายไม่เลิก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลาพอลงมาได้ก็งอแง

“จีซูไม่เอาแล้วนะ”

“ทำไมล่ะครับ หืม”เขาโน้มตัวลงมามอง เพราะเหมือนท่านเทพจะไม่ไว้จริงๆจึงพาออกมานั่งพักเก้าอี้ในสถานีที่คนบางตา

“จีซูไม่ชอบ มันอึดอัดแถมทุกคนที่เข้ามาก็จ้องผม”ไม่น่าแปลกใจเท่าไรที่คนอื่นมอง ก็ต้นเหตุมันมาจากออร่าความน่ารักในของตัวจีซูเอง ผมชมพู่พลีชอ่อนๆกับผิวขาวซีดแถมยังผมที่ซอกมินเซ็ตให้เปิดหน้าผากก่อนออกจากบ้าน ดูดีสุดๆ

“ไม่เป็นไรนะครับ วันหยุดก็คนเยอะแบบนี้แหละครับ”

“จีซูจะเข้มแข็งนะ”

“ครับ คนเก่ง”เขายิ้มและกลับมายืนเติมความส่วนสูง“ไปครับเดินต่อกัน”ก่อนจะดึงมือจีซูให้ลุกขึ้น “ออกไปจากที่นี้แล้วคนยิ่งเยอะนะครับเพราะฉะนั้นจับมือผมไว้นะ”มือหนากุมมือเล็กๆไว้อย่างมั่นคง ร่างบางพยักหน้าและเดินตาม 

"คนเยอะจริงๆด้วย"จีซูบีบมือซอกมินแน่น"กลัว.."

"ถึงบอกว่าให้อยู่ใกล้ผมไว้ไงครับ"สองฝ่ามือประสานเข้าหากัน "เดี๋ยวก็ชินครับ ไม่ต้องกลัวนะ"ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่เหมือนกับว่าเขาทั้งสองอยู่กันเพียงแค่สองคน สายตาอบอุ่นและฝ่ามือที่ประสานทำให้อากาศร้อนขึ้นไปเลย ทั้งคู่เหมือนคู่รักมาเดทกันในวันหยุดยังไงอย่างงั้น

"ถึงแล้วครับ"ร้านเสื้อผ้าขนาดใหญ่ตรงหน้าทำให้จีซูตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย เขาพาร่างบางเดินเข้าไป"ชอบตัวไหนก็บอกนะครับ"จีซูพยักหน้า

"แต่ผมเลือกไม่เป็น ซอกมินช่วยหน่อยได้มั้ย?"

"ได้ครับ งั้นนั่งรอตรงนี้นะครับ ผมจะไปหาเสื้อผ้าให้"

"ไม่เอา.."ทันใดที่กำลังจะปล่อยมือ จีซูก็ตอบอย่างรวดเร็วและใช้ทั้งสองมือจับมืออีกฝ่ายไว้ ทำหน้าออดอ้อน

"กะ ก็ได้ครับ"ตอนนี้เขาชักเริ่มจะอดความน่ารักนี้ไม่ไว้แล้ว เขาจึงจูงมือพาไปเลือกเสื้อผ้าและรองเท้าในร้าน

"คุณซอกมิน สวัสดีครับ แฟนหรอ?"ชายหนุ่มเจ้าของร้านกล่าวถามเพื่อไขข้อข้องใจให้กับพนักงานที่ซุกซิกกันอยู่

"เออ..ครับ แฟนผม.."จะให้ตอบว่า เป็นเทพแห่งจันทราตามมาหาพี่ชาย ก็แปลกๆอยู่เลยตามน้ำไปอย่างแนบเนียบ

"อ่อ สวัสดีครับ"เจ้าของร้านหนุ่มหันมาทักทายจีซูอย่างเป็นมิตร ท่านเทพที่ไม่ค่อยคุ้นชินกับมนุษย์เท่าไรก็หลบอยู่ด้านหลังของซอกมิน

"ขอโทษนะครับ คุณโฮช เขาขี้อายน่ะ"ยิ้มกว้างพลางก้มหัวลงไปกระซิบคนที่หลบอยู่ด้านหลัง"จีซู ไม่เป็นไรครับ เขาเป็นเพื่อนผมเอง" รอยยิ้มเหมือนหนูแฮมเตอร์ถูกส่งให้จีซูพร้อมๆกับโบกมือทักทาย จีซูขยับออกมาและก้มหัวให้นิดๆ

"สวัสดีครับ ผมชื่อ จีซู.."สัญชาตญาณบอกให้จีซูแนะนำตัว

"ครับ คุณจีซู ผมโฮชนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"รอยยิ้มเหมือนหนูแฮมเตอร์ถูกส่งให้จีซูอีกครั้ง

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"เสียงหวานอ่อนลงและหลบหลังซอกมินอีกครั้ง

"คุณซอกมินกับคุณจีซูเชิญเลือกตามสบายเลยนะครับ ผมจะไปรับจีฮุนก่อน"กล่าวถึงแฟนตัวเล็กของตัวเองพลางมองนาฬิกาข้อมือ

"ครับ ฝากทักทายพี่จีฮุนด้วยนะครับ"ซอกมินพูด โฮชพยักหน้ายิ้มๆและเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็วคงจะทำให้จีฮุนรอแล้ว ซอกมินจูงมือพาจีซูเดินไปทั่วร้าน จีซูได้เสื้อผ้า รองเท้ามามากพอที่จะใส่ได้เป็นเดือนก็ซอกมินเล่นหยิบให้หยิบให้ใส่ได้ไม่ได้อีกเรื่อง เขาเกรงใจจะแย่แต่ก็ขัดร่างสูงไม่ได้ เยอะจนหิ้วกลับไม่ได้โฮชต้องไปส่งของให้ที่บ้าน

"เอาล่ะครับ ไปซุปเปอร์กัน"ไม่พูดเปล่าดึงมือไปด้วย นี่ก็เดินตามไปแบบไม่พูดอะไร"เหนื่อยหรอครับ หืม?"ขณะเดินอยู่นั้นร่างสูงก็ถามอย่างเป็นห่วง

"อื้ม จีซูเหนื่อยแล้ว"

"งั้นผมจะพาไปร้านอาหารของเพื่อนผมนะครับ จะได้พักแล้วก็กินอะไรอร่อยๆ"เขาลูบหัวคนเริ่มงอแง "ใกล้ถึงแล้วครับ ทนหน่อยนะ"ร่างบางพยักหน้า เดินมาอีกไม่นานก็มาเจอร้านอาหารที่คนค่อนข้างแน่น เมื่อเดินเข้าร้าน คนในร้านทั้งหมดเป็นผู้หญิงสายตารวมเป็นหนึ่งที่ซอกมินและจีซูที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่

"พี่วอนอูสวัสดีครับ"

"อื้ม ใครอะ? จูงมือมาด้วย"หนุ่มแว่นพนักงานต้อนรับหันมาตามเสียงทักแล้วส่งสายตาเหน็บแนมมา

"แฟนครับ.."พูดคำนี้ขึ้นมาปั๊ป สาวๆในร้านถึงทำช้อนหลุดมือเลยทีเดียว

"เวอร์นอนพาซอกมินเข้าไปที"วอนอูหันไปสั่งพนักงานรุ่นน้องที่เพิ่งเสริฟ์เครื่องดื่มเสร็จ

"พี่ซอกมินเชิญครับ"เป็นคาเฟ่ที่ของกินอร่อย เครื่องดื่มอร่อย อาหารตาก็อร่อย... ลูกค้าส่วนมากจึงเป็นผู้หญิง บาร์เลสต้าที่ชงกาแฟอยู่มุมนั้นเคยคว้าตำแหน่งหนุ่มหน้าตาดีที่สุดในมหาลัยฯมาแล้วหลายครั้งทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นเจ้าร้านที่นี่ด้วย พนักงานต้อนรับเมื่อกี้ก็เคยเป็นถึงเดือนมหาลัยฯ เวอร์นอนก็เป็นคนหล่อคนหนึ่งที่ออกจะขรึมๆเงียบๆ เด็กเสริฟ์ในร้านนี้งานดีทุกคนทั้งจุนอดีตนายแบบ หมิงฮ่าวชาวจีนหน้าใส ซึงกวานคิ้วบอย ชานมักเน่คนเท่และจีฮุนแฟนของโฮชก็ทำงานที่ร้านนี้ด้วย

"เพื่อนรักกกกก"เสียงทักจากบาร์เลสต้าเมื่อเห็นเพื่อนสนิทด้วยตัวเองเดินเข้ามานั่งโดยมีเวอร์นอนพามาและหนุ่มหน้าฝรั่งก็ขอตัวไปทำงานต่อ

"นี่ จีซู.."สายตามันก็บอกอยู่แล้วว่าจะถาม เขาเลยชิงบอกก่อน

"แฟน?"

"เออ"คำตอบห้วนๆถูกกล่าวออกมา

"ผมชื่อ จีซู ครับ..ยินดีที่ได้รู้จัก"ถึงจะเขินอายอยู่แต่ก็ได้รับความมั่นใจจากซอกมินที่ลูบหลังมือเขาอยู่

"ผมมินกยูครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"มินกยูเจ้าของร้านมองแล้วยิ้มให้ มือก็ชงกาแฟไปด้วย

"แปปนึ่งนะ เดี๋ยวบริการ"มินกยูหันไปหาวอนอูที่อยู่หน้าร้าน"พี่ครับ..มาเอากาแฟไปเสิรฟ์โต๊ะสี่ให้หน่อยยย"วอนอูก็เดินมาอย่างง่ายดาย

"เดี๋ยวนี้ ใช้พี่วอนอูได้แล้วหรอ"เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับซอกมินเพราะตั้งแต่เห็นทั้งสองคนนี้คบมาตีกันตลอดไม่มีเว้นวัน นี่ละนะ หมากับแมว..

"อะไร พี่แมวเชื่องจะตาย"

"ไอหมา"วอนอูส่งสายตาคาดโทษมาให้ก่อนจะเดินเอาลาเต้เย็นไปเสริฟ์ มินกยูยิ้มทะเล้นใส่ลับหลัง

"พอๆอย่าตีกัน"ซอกมินยกมือปรามๆ"อ้าวแล้วนี้ หมิงฮ่าวไปไหนอะ"เขาหันหน้าหันหลังมองหาเพื่อนรักอีกคน

"สวีทกับเฮียจุนหลังร้านโน้นนนน"

"ไม่น่าถามเลย"ยักไหล่พลางมองบน

"ว่างละ จะกินบอกมา"มินกยูหยุดการกระทำทุกอย่างรอฟังซอกมินกับจีซู

"จีซูสนใจอันไหนเป็นพิเศษไหม?"ร่างสูงหันมาถามอีกคนที่นั่งอ่านเมนู จีซูส่ายหน้าสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยว่าสิ่งที่อยู่ในนี้คืออะไร อ่านออกก็จริงอยู่แต่เขาไม่สามารถเข้าใจความหมายหรือนึกภาพออกได้เพราะยุคสมัยที่เปลี่ยนไป "งั้น..ผมสั่งให้นะครับ"เมื่อร่างบางพยักหน้าซอกมินก็เงยหน้ามองมินกยู"เอานมสดเย็น กาแฟเย็น เค้กช็อกโกแลต"

"ได้คร้าบบบ"หนุ่มเจ้าของร้านยินได้ก็พยักหน้าและหันไปทำหน้าที่ตัวเอง รอไม่นานของที่สั่งก็ถูกจัดแจงมาอยู่ตรงหน้า "เออ เย็นนี้เขานัดกันจะมาไหม?"มินกยูเอ่ยถาม ใช่ เย็นนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่นในบาร์แห่งหนึ่งตอนสี่ทุ่มกว่าๆแต่เขาดันลืม..

"เอาแล้วไง..ลืม"เขาพูดขึ้นมา

"เฮียชอลจะพาแฟนมาด้วยนะเว้ย"

"ไปๆ"ยังไม่ได้คิดก็ตอบไปแล้วในเมื่อจะได้เห็นแฟนของนายตำรวจสุดเข้มรุ่นพี่ของกลุ่มเขา มินกยูพยักหน้าและเดินไปหลังร้านเพื่อบอกข่าว

"ไปไหนหรอ ซอกมิน"จีซูเอียงหัวถาม

"อ่อออ ผมมีงานเลี้ยงครับตอนดึกๆ"ครีมช็อกโกแลตที่เลอะอยู่มุมปากถูกเช็ดออกด้วยทิชชู่โดยคนพูด"จีซูต้องอยู่คนเดียวที่บ้านนะครับ ผมไปไม่นานหรอก"

"จริงๆนะ"

"ครับ กินต่อเถอะครับ จะได้ไปซื้อของต่อ"เขายกกาแฟเย็นขึ้นดื่ม จีซูก็ตักเค้กเข้าปาก เปื้อนอยู่เรื่อยซอกมินก็ค่อยเช็ดออกให้จนหมดพวกเขาก็จ่ายค่าขนมและเดินต่อไปจนถึงห้างสรรพสินค้า สุดท้ายแล้วหน้าที่การเลือกของก็ตกไปที่ซอกมิน จีซูค่อยถามอยู่ตลอดว่า นั้นคืออะไร นี่คืออะไร เหมือนเด็กขี้สงสัย

"ซอกมินเอานี่ด้วย"ท่าสเทพชี้ไปที่ถุงขนม ซอกมินก็เลยหันมาถาม

"เคยกินหรอครับ?"

"อื้ม พี่ชายจีซูเคยเอามาให้กินน่ะ"เขาพยักหน้า และหยิบใส่รถเข็น "อยากลองอันอื่นไหมครับ"

"อยากกก จีซูชอบขนมของมนุษย์"พูดให้ได้ยินแค่สองคนแล้วยิ้มชอบใจ ร่างสูงก็ยิ้มตาม ยี้หัวอย่างหมั่นไส้และหยิบขนมอีกหลายห่อให้ก่อนจะไปคิดเงินกลับบ้านคราวนี้ซอกมินเรียกแท็กซี่เพราะของเยอะจนถือกลับไม่ได้ อีกอย่างคือเขาไม่อยากให้จีซูเหนื่อย เห็นพูดว่าไม่อยากไปเจอคนเยอะแบบนั้นอีกแล้ว จีซูหลับอยู่ในอ้อมอกเขาจนถึงบ้านก็ช่วยกันหิ้วของเข้าบ้านสักพักโฮชก็เอาเสื้อมาส่งและบอกว่าอย่าลืมงานเลี้ยงรุ่นละจีฮุนฝากมา เจ้าตัวรับทราบหลังจากนั้นแฟนของรุ่นพี่ก็กลับไป เขาไม่อยากทิ้งท่านเทพไว้บ้านคนเดียวเลย คงเหงาน่าดูแต่จะพาไปที่แบบนั้นก็แปลกๆถ้าเข้าไปท่านเทพของเขาต้องเป็นที่หมายตาแน่นอน เอาไงดีซอกมิน...

“จีซูครับ”ขณะที่ร่างบางกำลังกินขนมกรุบกรอบที่ซื้อมาเมื่อกี้และดูทีวีไปด้วยซอกมินก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ”ไปงานเลี้ยงกับผมไหมครับ”คิดเองก็ลำบากถามซะเลย

“หืม?”เขาเอียงหัวแล้วมองหน้าคนถาม”แล้วผมจะไม่ไปเกะกะซอกมินหรอ”

“ไม่หรอกครับแต่...”อีกคนก็รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ”มันเป็นที่ๆอันตรายน่ะครับ ถ้าจีซูจะไปก็ต้องระวังตัวแล้วก็อย่าห่างจากผมเด็ดขาด”

“เข้าใจแล้ว อันตรายแบบไหนจีซูไม่รู้หรอกแต่ซอกมินต้องดูแลผมได้อยู่แล้วละ”ร่างบางกล่าวอย่างมั่นใจ เขาเชื่อใจร่างสูงตรงหน้ามากทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงวัน...

つづく

-โปรดติดตามตอนต่อไป-