คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS/JUNHAO] พี่กลับมาแล้ว
-โปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่านนะคะ-
ในวันหนึ่งที่ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าชอบคนคนนั้นมันก็สายไปแล้ว....
“หมิงฮ่าว ไอ้ฮ่าว!”
“ห๊ะ อะไร”ผมสะดุ้งกับเสียงของซอกมินเพื่อนซี้
“เหม่อเชียวนะมึง เอาแบบชุดมาให้กูหน่อย”มันชี้แผ่นกระดาษแบบร่างชุด “แล้วก็อย่าเหม่อนักเดี๋ยวตัดนิ้วตัวเองมันจะยากอีก”เมื่อได้รับกระดาษแบบร่างชุดแล้วไอ้ซอกก็หลี่ตามองผม
“รู้แล้วเว้ย”ผมตอบส่งๆและหันกลับมาตั้งสติตัดผ้าส่วนกางเกงต่อ
“ไอ้ซอก ปล่อยมันไปเหอะ ใจมันไปอยู่จีนกับพี่จวิ้นฮุยละ”ไอ้มินกยูพูดแซะผม
“หุบปากเลย ไอ้มิง เดี๋ยวกูจะฟ้องพี่วอนอูว่ามึงไปเที่ยวเมื่อคืน”
“หมิงฮ่าวเพื่อนรัก”เสียงตอแหลและการทำหน้าแบ๊วทำตากระพริบถี่ๆของมันทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงกึ่งรังเกียจ
“ไอ้หมามิงเอ้ย”ซอกมินพูดได้โดนใจผมมาก ไอ้หมาขี้ประจบ
“ไอ้ซอก - -”
“อย่าเพิ่งตีกัน ทำงานก่อน ชุดนี้ต้องเสร็จในสัปดาห์นะเฮ้ย”ผมพูดปรามๆมันสองคนที่เหมือนจะลุกมาต่อยกัน
“ยังมีหน้ามาว่าพวกกูอีก ทีมึงอะ”ซอกมินพูด
“กูอะไร? ห๊ะ?”ผมถาม ทีกูอะไรวะ
“มึงอะ เอาแต่คิดถึงพี่จวิ้นฮุย เขี่ยข้าว แดกน้อย เหม่อ เงียบ”มินกยูพูดมาเป็นชุด จริงหรอ ผมเป็นอย่างนั้นจริงหรอ
“กูเป็นแบบนั้น จริงๆหรอ”
“เออสิวะ”ซอกมินทำสีหน้าจริงจัง
“เฮ้ยๆ มันอย่าทำหน้าแบบนั้นดิวะ”มินกยูว่า
“เฮ้ยยยย มึงจะร้องไห้ไม่ได้เพื่อนรัก”ซอกมินลุกขึ้นมาเดินข้างๆผม
“ก็กูอยากเจอพี่เค้า…ฮึก…กูเพิ่งรู้ตัว..ว่ากูชอบพี่เขา..”อยู่ๆผมก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“โอ๋ เพื่อนกู”ซอกมินเข้ามากอดผม มินกยูก็ลูบหัวผมปลอบๆ
“กูจะทำยังไงดี..ฮือออ”สุดท้ายแล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อก
“มึงต้องทักพี่เค้าเว้ย บอกไปว่ามึงรู้สึกยังไง…”มินกยูพูดเสียงอ่อน มันคงเข้าใจความรู้สึกผม
“อื้ม กูจะทักพี่เค้าไป…ฮือออ”ผมพยักหน้า
“แต่ตอนนี้มึงต้องทำงานก่อน”ซอกมินกับมินกยูพูดพร้อมกัน โคตรสามัคคีเลย
“เออ”ผมตอบพลางเช็ดน้ำตา
“กูอยากรู้จัง พี่จวิ้นฮุยจีบมึงยังไงวะ ไอ้เหี้ยคิดถึงแล้วร้องไห้หาเลยอะ”ซอกมินว่า
“เออ พวกกูสนิทกับมึงมาห้าปี เคยเห็นมึงร้องไห้อยู่สองครั้ง แต่ไอ้พี่จวิ้นฮุยตามจีบมึงมาปีหนึ่งทำมึงร้องไห้ง่ายชิบหาย”มินกยูสมทบ
“มึงร้องไห้ยากจะตาย ทำไงวะ”ซอกมินทำหน้างงๆ
"พวกมึงมันกากไง ฮึก"
"อ้าว มึงนี่"มินกยูว่า
"กูจะไม่ปลอบมึงแหละ"ซอกมินเสริม
"ฮัลโหล จวิ้นเกอ"เมื่อกลับถึงบ้านหมิงฮ่าวก็วางกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรข้ามประเทศไปหาจวิ้นฮุยทันที ระหว่างที่รอจวิ้นฮุยรับโทรศัพท์ หัวใจของเขาก็ตื่นเร็วจนแทบหลุดออกมา
“ครับ คิดถึงพี่หรอ”ประโยคแรกที่เขาทัก มันทำให้หมิงฮ่าวรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก น้ำตาของเขาปริมอยู่ขอบตา
“อื้ม ฮึก”
“ห๊ะ ร้องไห้ทำไม”และก็ร้องไห้ออกมาในที่สุด
“จวิ้นเกอ ฮึก ทำอะไรอยู่หรอ ฮึก”
“อยู่บ้านครับ กำลังกินข้าว ร้องไห้ทำไม? บอกเกอได้ไหม? ใครทำ?”
“เกอนั้นแหละเป็นคนทำ ฮืออ”เขาตัดสินใจจะพูดทั้งๆที่ร้องไห้อยู่นี่แหละ “หนึ่งอาทิตย์ที่ผมไม่คุยกับเกอ ฮึก ไม่ได้เจอหน้าเกอ ไม่ได้ยินเสียงเกอ ผมคิดถึงเกอทุกวัน เหม่อจนกรรไกรตัดผ้าตัดนิ้วตัวเอง ฮึก”
“หมิงฮ่าว... เกอ-”
“อย่าเพิ่งพูด”เขาตัดบทจวิ้นฮุยเพราะอยากพูดให้จบ
“ครับ”
“ที่ผ่านมาฮ่าวไม่รู้ตัวเลย ฮึก จนเกอหายไปจากสายตา ผมก็รู้ว่า มันทรมานแค่ไหน การคิดถึงใครสักคนแต่ไปเจอไม่ได้ ผมรักเกอนะ จวิ้นฮุยเกอ พูดได้แล้ว ฮึก”
“ครับ เกอก็รักเรานะ ฮ่าวจะทำเกอร้องไห้ไปด้วยแล้วนะ เกอกำลังจะแชทหาพอดี เกอคิดถึงฮ่าวมากเลย รู้ไหม อีกสามวันเกอก็กลับครับ จะได้กอดฮ่าวสักที”
“ไหนเกอบอกว่าย้ายกลับจีนไง”หมิงฮ่าวที่เพิ่งหยุดร้องไห้ก็ตั้งคำถามอย่างงงๆ “เดี๋ยว เกอไม่ได้บอกแต่มินกยูกับซอกมินบอก...”เมื่อนึกขึ้นได้ก็รู้ทันทีว่า
“โดนแกล้งแล้วละเราน่ะ ซอกมินกับมินกยูนี่แสบเนอะ เกอลากลับจีนเพราะอาม่าป่วย”
“ไอ้ซอกไอ้มิง พรุ่งนี้มันตาย”
“ใจเย็นๆนะ ฮ่าว555555 แค่นี้นะครับ เกอต้องไปแล้ว”จวิ้นฮุยพูด “รอเกอก่อนนะ”
“ฮ่าวจะรอเกอนะ”
“ครับ”สายถูกตัดไป หมิงฮ่าวยิ้มและกระโดดลงเตียงอย่างผ่อนคลาย ก่อนจะทุบหมอนอย่างเขินอายจนสุดท้ายก็กอดหมอนจนผล็อตนอนไป
“ยิ้มมาเลยนะมึง”ซอกมินทักหมิงฮ่าวที่เพิ่งเดินเข้าห้องเรียนมา
“กูรู้ของมึงข่าวดี แต่ฟังข่าวร้ายของกูก่อน”
“อะไร ของกูก็ข่าวร้ายเหมือนกัน แต่ฟังของไอ้มิงก่อนก็ได้”
“เออ มีอะไรวะ ไอ้มิง”
“นายแบบที่จะใส่ชุดเราเดินโชว์วันจันทร์นี้....โดนรถชน...”
“ห๊ะ!”ทั้งสองคนที่ฟังอยู่กันร้องขึ้นพร้อมกัน
“อ้าววว อีกสี่วันเองนะมึง จะหานายแบบทีไหนละ”ซอกมินนี่ปวดหัวเลย
“ก็นั้นแหละ”มินกยูกุมหัว
“ปานนี้นายแบบคนอื่นคงมีงานกันหมดแล้ว ทำไงดีวะ”หมิงฮ่าวอีกคน
“แล้วข่าวร้ายของมึงละ ไอ้ฮ่าว”มินกยูหันมาถาม ซอกมินก็รอฟังอยู่
“พวกมึงมันตอแหล หลอกกูว่าพี่เขาย้ายกลับจีน แกล้งกู กูเลยจะว่า งอน!”
“โอยยยยย เพื่อนขอโทษ กูกับไอ้ซอกแค่อยากให้มึงรู้ความรู้สึกตัวเอง”มินกยูเขย่าเพื่อนที่กำลังกอดอกเพราะงอนอยู่
“ใช่ๆ พวกกูแกล้งมึงเพราะยังนั้นแหละ อย่างอนพวกกูเลยนะ”ซอกมินพูด
“ตอนนี้ไม่มีอารมณ์งอนหรอกมึงจะหานายแบบที่ไหนดีวะ ชุดก็ยังไม่เสร็จ โอ้ยยยยย”หมิงฮ่าวบ่นพลางเอามือยี้หัวตัวเองจนฟู
“กูรู้ละ ว่าจะให้ใครเดินแทน”ซอกมินมองไปทางมินกยู
“โน โนววว”มินกยูส่ายหัวอย่างแรง
“เออ ใช่ นายแบบกับมึงหุ่นพอกัน”หมิงฮ่าวร่วมกดดันมินกยูด้วยสายตาพร้อมซอกมิน
“ก็ได้เว้ยยย T^T”มินกยูตอบรับทั้งน้ำตา “แต่เลี้ยงขนมกูด้วยแล้วก็หมิงฮ่าวกูอย่างอนพวกกูนะ”
“ได้ดิ”หมิงฮ่าวตอบยิ้มๆ
“มินกยู กูรักมึงจังเลย”ซอกมินยิ้มอารมณ์ดีพลางเดินเข้ากอดมินกยู
“ไปไกลๆกูเลย ขนลุก ให้พี่วอนอูกอดคนเดียวโว้ย”มินกยูดันหัวซอกมินไว้ก่อนจะถึงตัวเอง....
จนถึงวันที่ต้องโชว์ชุดของอนาคตดีไซน์เนอร์ทั้งสาม พวกเขาต้องไปหอประชุมแต่เช้า ยิ่งถ้าเป็นมินกยูแล้วก็ต้องรีบไปแต่งหน้าทำผม ซอกมินมาถึงนานแล้ว หมิงฮ่าวเพิ่งมาถึงก็รีบวิ่งไปห้องแต่งตัวส่วนบุคคลหลังเวทีอย่างรีบร้อน
“มาแล้วๆ”หมิงฮ่าวเปิดประตูพลางจับหัวเข่าหอบหายใจ
“มาได้สักทีนะมึง”ซอกมินเอ่ยทัก
“อ้าว! ไอ้มิงไม่ไปแต่งตัววะ อีกสี่สิบนาทีต้องโชว์แล้วนะเว้ย”เขาถึงกับตกใจเมื่อยังเห็นมินกยูในชุดนอน “อย่าบอกนะว่ามึงยังไม่อาบน้ำ”
“ไอ้บ้า กูอาบแล้วก็มาเนี่ย เอ้านี่ สูทมึง”มินกยูยื่นไม้แขวนเสื้อให้หมิงฮ่าว เขาก็งงๆแล้วรับไป “เร็วเลยๆ ไปเปลี่ยน”แล้วทำไมสูทเขาเป็นสีขาวทั้งๆทีตกลงว่าจะใส่สีฟ้าขาวกัน ยังไม่ได้สงสัยอะไรไปมากกว่านี้หรือเอ่ยปากพูดอะไรก็โดนเพื่อนดัน(ถีบ)เข้าห้องเปลี่ยน
“เฮ้ย!”เขาลอยลิ้วตามแรงและคิดว่าไม่หน้าคว่ำก็ดั่งหักแน่หาอะไรจับก็ไม่ทันแล้วจึงหลับตาเตรียมรับความเจ็บปวดจนปะทะกับอะไรบางอย่างก็ลืมขึ้นเพราะมันไม่ใช่พื้นอย่างที่คิดไว้ “จวิ้นเกอ...”เขากำลังสบตากับจวิ้นฮุย ตอนนี้หมิงฮ่าวอยู่ในอ้อมกอดของจวิ้นฮุย เขาได้สติแล้วก็ผลักตัวออกห่างจากจวิ้นฮุย “ปล่อยฮ่าวได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย”จวิ้นฮุยไม่ยอมปล่อยคนเป็นคนน้องให้เป็นอิสระ เขายังล็อคทั้งคอทั้งเอวของหมิงฮ่าวไว้แล้วดึงให้เข้าใกล้อีก
“เกอ ปล่อยฮ่าวได้แล้ว”หมิงฮ่าวพูดเสียงอ่อนลง
“ไม่คิดถึงเกอแล้วหรอ”สุดท้ายแล้วก็แพ้ทางจวิ้นฮุยจึงยอมกอดตอบและซุกลงอกของอีกคนอย่างเต็มใจ “มินกยูกับซอกมินขอให้เกอมาเป็นนายแบบแทน”จวิ้นฮุยยิ้มและลูบหัวหมิงฮ่าวพลางอธิบายไปด้วย มันทำให้คนน้องหายสงสัยทุกอย่างไปเลย “เงยหน้ามองเกอหน่อยสิครับ”เขาพูดเสียงเบา คนน้องก็ช้อนตาขึ้นมองอย่างน่ารัก จวิ้นฮุยก้มหน้าลงมาหอมแก้มน้อง หมิงฮ่าวยืนนิ่งเพราะอึ่งไปคนพี่ได้โอกาสจุ๊บที่ปากไปทีหนึ่ง
“จวิ้นเกอ!ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ!”เขารีบดันหน้าจวิ้นฮุยออกไป
“555555 ก็เราน่ารักอะ”จวิ้นฮุยบีบจมูกคนน้องอย่างเอ็นดู
“เฮ้ย! จะหวานกันอีกนานไหมเดี๋ยวก็ไม่ทัน”เสียงมินกยูดังขึ้น
“มดไต่กูละเนี่ยยยยย!”ตามด้วยเสียงแซะของซอกมิน
“เออรู้แล้ว เกอออกไปรอด้านหลังก่อนเนอะ”เขารีบดันหลังให้จวิ้นฮุยออกไป
“ก็ได้ครับ”คนพี่เดินออกไปอย่างว่าง่าย สามหนุ่มที่อยู่ด้านนอกก็ต่างส่งยิ้มให้กันอย่างที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน คนในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปเปลี่ยนชุดไปอย่างอารมณ์ดี
“ขอเชิญเจ้าของผลงานครับ หมิงฮ่าว มินกยู ซอกมินครับ!”เมื่อม่านเปิดสาวๆให้หอประชุมก็กรี๊ดกันเข้าไปใหญ่สามหนุ่มสามสไตล์ก้าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ
ยิ้มนิดยิ้มหน่อยสาวก็กรี๊ดกระจายในเสียงดังไปหลายร้อยเมตร จีซูและวอนอูในดงชะนี?มองบนเมื่อสาวๆข้างตัวพวกเขากล่าวชมมินกยูและซอกมินอยู่ไม่ขาดสาย
มินกยูส่งยิ้มให้วอนอูประมาณว่าอย่าไปกัดคอพวกเธอนะครับพี่
วอนอูกระตุกยิ้มขึ้นมาก่อนจะกอดอก ซอกมินก็ส่งสายตาให้จีซูประมาณว่าทนหน่อยนะครับพี่
จีซูพยักหน้ายิ้มๆ จวิ้นฮุยเดินขึ้นมาโอบไหล่หมิงฮ่าว พิธีกรส่งไมค์ให้จวิ้นฮุย
“สวัสดีครับ”แค่พูดคำเดียว กรี๊ดก็มาแล้ววว “วันนี้เป็นวันพิเศษของผม..”เสียงกรี๊ดเงียบลงเมื่อทุกคนตั้งใจฟัง
“เป็นแฟนกันนะ หมิงฮ่าว”ช่อดอกกุหลาบขาวที่ถืออยู่ถูกยื่นให้แก่คนข้างๆก่อนที่เค้าจะคุกเข่า
มินกยูกับซอกมินก็กระโดดลงเวทีไปหาแฟนของพวกเขา เหลือแค่จวิ้นฮุยกับหมิงฮ่าวอยู่บนเวทีเพียงสองคน
รวมทั้งสปอร์ตไลท์ที่ส่องมาเหมือนอยู่กันสองคนแต่มีสายตานับพันจ้องอยู่
หมิงฮ่าวตกใจกำลังสตั้นอยู่ นี่แค่ขอเป็นแฟนยังเล่นใหญ่ขนาดนี้
ถ้าขอแต่งงานคงประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้
“เกออ่าา”หมิงฮ่าวก้มหน้าด้วยความเขินอาย
ก่อนจะรับช่อดอกไม้มาและพยักหน้ารับแทน ทั้งหอประชุมเฮกันใหญ่ จวิ้นฮุยยิ้มและลุกขึ้นมากอดคนตรงหน้า
“ขอบคุณนะ”เขาจูบหน้าผากของคนน้องอย่างอ่อนโยน
ท่ามกลางคนมากมายในหอประชุม ซอกมินและมินกยูก็ยิ้มดีใจอยู่ด้านล่าง ในที่สุดก็ได้กันสักทีลำบากพวกกูมานาน...
-The end-
---------------------------------------
Telk
กว่าจะได้กันต้องลำบากเพื่อนขนาดไหนถึงได้จบแบบนี้5555555
ความซึ้งนี่หายไปหมดเลย ไว้เจอกันตอนหน้าจ้าาาา
ความคิดเห็น