คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [OS/MINWON] Pet
-โปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่านนะคะ-
วอนอู = ไวท์
มินกยู = มิน
"อาจี อาจี! มากินข้าวเร็ว!"
"อาจี อยู่ไหนน่ะ?!" เมื่อเจ้าของเรียกสัตว์เลี้ยงของตัวเองแต่ไม่ยักกะเห็นตัวเลยเดินหาอยู่ทั่วบ้าน
จนเริ่มกังวลเนื่องจากหาเท่าไรก็หาไม่เจอจึงเดินไปถามเพื่อนบ้านแต่ก็ไม่เห็นตัวและไม่มีใครพบเห็นอาจีสุนัขสัตว์เลี้ยงของเขาเลย
มีแต่เพียงปอกคอที่เป็นป้ายชื่อของมันตกหล่นอยู่หน้าบ้าน.....
แปะ แปะ
"บ้าเอ่ย ฝนตกซะได้" ทั้งบ่นทั้งวิ่งเข้าหลังคาร้านสะดวกซื้อเพื่อหลบฝน เขาไม่อยากขับรถตากฝนเพราะมันเคยทำให้เขาป่วยมีไข้สูงจนต้องเข้าโรงพยาบาลมาแล้ว สายฝนโปรยปรายลงมาเรื่อยๆ ไวท์จึงนั่งลงมองรถจักรยานยนต์ของเขาที่จอดตากฝนอยู่ไม่ห่างอย่างเบื่อหนายชีวิต จนได้เสียงอะไรบางอย่างและพยายามหาต้นตอของมัน
"หนาวแย่เลย..." เขาลูบหัวสุนัขตัวน้อยที่ร้องเสียงคร่ำครวญด้วยเหตุเพราะบาดเจ็บที่ขาและหนาวจนตัวสั้นทั้งตัวเปียกปอนไปด้วยหยาดฝนที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า
เขาตัดสินใจอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมอกอย่างน้อยเจ้าสุนัขตัวน้อยก็จะได้อบอุ่นขึ้นบ้าง "ฉันจะพาแกกลับบ้านด้วยนะ" ไม่นานฝนก็หยุดตกร่างโปร่งเปิดเบาะเอาผ้าออกมาเช็ดเบาะก่อนจะเอาผ้าอีกผืนมาห่อสุนัขตัวน้อยและอุ้มไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง
ส่วนอีกข้างก็ใช้บังคับรถ "เอาล่ะ ฉันต้องหาอะไรให้แกกินก่อน" ร่างโปร่งจำได้ว่าเก็บอาหารสุนัขไว้ในตู้หลังบ้าน
บ่อยครั้งนักที่ข้างบ้านจะเอาเจ้าตูบตัวใหญ่มาฝากเลี้ยง เขาจัดการเทอาหารให้มันกินและหาน้ำให้ด้วย
หลังจากนั้นก็อาบน้ำให้มันก่อนจะพาไปหาสัตวแพทย์เพื่อรักษาแผลที่ขาหน้าของมัน
"เป็นอะไรมากไหมครับ?"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ อาจจะเล่นซนแล้วโดนกระเบื้องรึอะไรซักอย่างบาดน่ะครับ
แผลไม่ลึกเท่าไร ไม่นานก็น่าจะหายแล้ว" พอได้ยินแบบนั้นไวท์ก็โล่งใจ อาทิตย์หน้าเขาต้องพามันมาหาหมอเพื่อดูแผลอีกครั้ง
ตอนนี้ต้องพยายามไม่ให้มันวิ่งและเลียแผลตัวเอง
"เจ้าตัวเล็กมานี่เร็ว" ไวท์ตบเบาๆที่เตียง
อาจีก็กระโดดขึ้นไปและนั่งลงตรงนั้น "เจ้าของแกคงฝึกมาดีสินะ" เขาลูบหัวมันอย่างเอ็นดูก่อนจะนอนลงอาจีมุดเข้าไปในอ้อมอกของร่างโปร่งก่อนที่ทั้งหมาทั้งคนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
"ผมไม่สบายน่ะครับ แค่กๆ ไปทำงานไม่ได้
แค่ก....ครับ ขอบคุณนะพี่..แค่กๆ" มื่อวางโทรศัพท์ก็หันหน้ามองอาจี "ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลยนะ
เพราะต้องหาเจ้าของแกนั้นแหละ ถึงต้องโกหกอะ" ไวท์ยอมลางานและโกหกว่าป่วยเพื่อหาเจ้าของอาจี
เพราะมันเชื่องมากไม่เห่าไม่กัดไม่ซนจึงเชื่อว่าคงมีคนฝึกมันแน่นอนถึงจะไม่มีปลอกคอก็ตาม "ฉันจะไปซื้อข้าว
แกรออยู่นี่นะ" อาจีเห่าแทนคำตอบรับ ร่างโปร่งออกไปจากบ้านเดินไปที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆ
"ไวท์วันนี้กินอะไรดีจ้ะ" ป้าเจ้าของร้านพูดอย่างเป็นกันเองกับลูกค้าประจำ
"เอากะเพราหมูกรอบ ไข่ดาวใส่กล่องครับ"
"ได้ๆ รอแปปนึ่งนะลูก"ป้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ป้าครับ....มีใครมาตามหาหมาไหมรึป่าวครับ" ไวท์ถามเผื่อจะรู้อะไรมากขึ้น
ตั้งแต่เดินเขาก็สังเกตุตามเสาไฟฟ้าหรือกำแพงต่างๆแต่ไม่เห็นใบปลิวตามหาหมาเลย
"อ่อออ มีอยู่นะ มินที่บ้านอยู่สุดซอยฝั่งตรงข้ามน่ะ
เขาฝากรูปกับเบอร์ไว้ด้วย แปะอยู่ข้างผนังในร้านน่ะ" ป้าเจ้าของร้านชี้เข้าไปในร้าน ไวท์นั่งอยู่ด้านนอกมองไม่เห็นจึงเข้าไปอ่านและบันทึกเบอร์เอาไว้
"เสร็จแล้วจ้ะ แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานหรอ" ป้าถาม
"อ่อ ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับ เลยลาพัก"
"เอาน้ำซุปไปด้วยสิ ป้าให้ กินเยอะๆจะได้หายไวๆ"
"ขอบคุณครับ" เขากราบขอบคุณพร้อมรับถุงน้ำซุปมาเพราะกลัวเสียน้ำใจ(เห็นแก่กิน)หนึ่งใจก็รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยและเดินกลับบ้าน
"แกชื่อ อาจี สินะ" เมื่อถึงบ้านก็วางถุงกล่องข้าวที่ซื้อมาวางไว้บนโต๊ะอาหารและก้มตัวลงมาอุ้มสุนัขตัวน้อยตะกุ่ยขาเขาอยู่นั้นขึ้นมาเล่นด้วย "ฉันหาเจ้านายของแกเจอแล้วนะ
ชื่อ มิน ใช่ไหม" เจ้าอาจีเมื่อได้ยินคำว่ามินกยูก็กระดิกหูกระดิกหางดีใจใหญ่
"ฉันต้องเหงาแน่ๆเลย" เขายิ้มก่อนจะกอดและจุ๊บที่หัวของมันครั้งสอง...
ผมต้องเหงาแน่เลย ถ้าเอาอาจีไปคืนผมอยู่กับมันมาอาทิตย์หนึ่งเลยนะแต่มันก็ไม่ทันเพราะผมโทรหาเจ้าของไปแล้ว ถึงน้องสาวของเขาจะรับแทนเพราะว่าคุณมินลืมเอาโทรศัพท์ไปทำงานด้วย เธอขอบคุณผมใหญ่เลย ถามว่าตอนนี้อยู่ไหนจะไปหาอาจี บ้านมันรกมากเกินอีกอย่างผมต้องทำรายงานการประชุมส่งก่อนบ่ายสามครึ่งเพราะเฮียชัวร์เร่งมา ขนาดบอกว่าป่วยนะ ผมนัดที่สวนสาธารณะใกล้ๆนี่ตอนสี่โมงครึ่ง อีกฝ่ายตอบตกลงและขอบคุณผมอีกรอบก่อนจะขออนุญาตวางสาย ตอนนี้ก็จะถึงเวลานั้นแล้ว
[ครับ ตอนนี้คุณอยู่ไหนครับ]
“ถึงแล้วครับ” ผมรับสายโทรศัพท์เสียงทุ่มของผู้ชาย
นี่คงเป็นคุณมินสินะ
“คุณไวท์!” ผมหันควักอยู่ได้ยินเสียงคนเรียก....
หล่อ.... ขนาดเป็นผู้ชายด้วยกันยังคิดว่าหล่อเลย!
ผมและตาดำสนิท ผิวสีเข้ม จมูกโด่ง เขี้ยวกับรอยยิ้มนั้นอีก...
“คุณไวท์” ผมสะดุ้งและส่งอาจีในอ้อมอกตัวเองให้กับคุณมินกยูที่เข้ามาประชิดตัวผม สูงชะมัด.. “ขอบคุณที่ดูแลมันนะครับ”
อย่า อย่ายิ้ม...
“มะ ไม่เป็นครับ ขามันมีแผลนะครับ
ผมพาไปหาหมอแล้วใกล้หายแล้วด้วย”
“อ่อครับ เดี๋ยวผมชดใช้” อาจีเลียหน้าเจ้าของของมัน
ผมก็เผลอยิ้มและเอื้อมมือลูบหัวมัน “มันไม่ได้สร้างเดือดร้อนให้คุณใช่ไหมครับ”
“ไม่ต้องชดใช้อะไรหรอกครับ มันน่ารักมาก” ผมส่ายหน้าและยิ้ม
เจ้าหมาตัวนี้ก็น่ารักจริงๆนั้นแหละ
“ถ้าคิดถึงก็มาเล่นกับมันได้นะครับ บ้านผมอยู่ท้ายซอยสี่ หลังคาสีแดง”
“ครับ ผมก็อยู่ซอยตรงข้ามคุณนั้นแหละ งั้นผมขอตัวนะครับ” ผมชักมือกลับ
กล่าวลา ภาระกิจผมลุล่วงแล้ว
“ขอบคุณมากนะครับ คุณไวท์” เขาโค้งอย่างสุภาพเพราะมืออุ้มเจ้าอาจีอยู่ก่อนจะยิ้มจนเห็นเขี้ยว ผมก็โค้งให้เหมือนกันและเดินออกมา
“คุณไวท์มาเล่นในอาจีอีกให้ได้นะครับ!” ผมหันกลับไปมอง “ห้ามลืมนะครับ! บ้านผมอยู่ท้ายซอยสี่!!” คำพูดของเขาทำให้ผมยิ้ม ผมไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ด้วยความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้ไม่กล้าสู้หน้าต่อ
ความร้อนที่แทบจะละลายตัวผมเอง ผมหันหน้ากลับมาเดินต่อ
ทำให้หัวใจถึงต้องแรงด้วยนะ.....
-The end-
----------------------------------
Telk
น้องหมาสื่อรักนั้นแหละค่ะ55555
เห็นมินกยูออกรายการแล้วเอาน้องอาจีไปด้วยเลยนึกขึ้นได้แต่งเลยยยยย เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาา
ความคิดเห็น