คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS/COUPSHAN] วันครบรอบ
"นายรู้ใช่ไหม..." ร่างบางก็เอ่ยถามชายที่นอนอยู่บนตักของเขาด้วยน้ำเสียงคั่นเครือ หนังสือในมือที่เมื่อสักครู่อ่านอยู่ระดับลง
"...ว่าฉันไม่ใช่คน..." เขาตัดสินใจจะพูดเรื่องนี้ คิดทบทวนแล้วทบทวนอีกหลายรอบหลายครั้ง จบที่เขาเลือกจะบอกความจริงในวันนี้
....วันครบหนึ่งปีที่แต่งงานกัน....
ซึงซอลไม่พูดอะไรเพียงแต่เงยหน้ามองคนถามด้วยความสงสัย เพื่อฉลองวันครบรอบพวกเขาออกมาปิกนิคที่สวนสาธารณะใกล้บ้านอาศัยร่มเงาต้นไม้ ทานอาหารที่ผ่านการคัดสรรมาอย่างดีจากภรรยาของเขา ได้หนุนนอนตักและมองหน้าคนร่างบางที่กำลังจดจ้องตัวหนังสือในมือ
"ชเวซึงซอล...ฉันไม่ใช่คนแต่เป็น...แวมไพร์.." พร้อมเม้มปาก น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยเหตุใดก็ตามทำไมบุคคลที่นอนอยู่บนตักนั้นลุกขึ้นมาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำใสๆนั้นออกให้อย่างอ่อนโยน
"ยุนจองฮัน" เขาลูบหัวอีกคนพลางกดให้โน้มลงมาซบอกเขา เรื่องนั้นน่ะ เขารู้อยู่แล้วบางครั้งที่อยู่ใกล้จองฮันจะได้กลิ่นคาวของเลือดและบ่อยครั้งที่เห็นดวงตาโตสวยของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับทับทิบเม็ดงาม ร่างบางมักหายไปเมื่อเขาหลับและจะกลับมาในตอนที่เขาจะตื่นเกือบทุกวัน มีช่วงหลังมานี้เขาสังเกตุว่าร่างบางไม่ค่อยออกไปตอนกลางคืน "ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ..." มือหนาค่อยลูบปลอบหัวไหล่มน ขณะที่อีกข้างก็ค่อยปราบน้ำตาให้
"วันนั้นฉันตามนายไป เห็นนายดูดเลือดผู้หญิงคนหนึ่งและร้องไห้ไปด้วย... นายทรุดลงและพูดว่า ฉันทำอะไรลงไป ทำไมถึงเลิกไม่ได้สักที ซึงซอลฉันขอโทษ.. ฉันรู้ทันทีว่านายพยายามจะเลิกกินคนเพื่อตัวฉันเอง ขอบคุณนะจองฮัน..."
"ใช่..ฉันพยายามไม่กินเลือดคน..เพราะกลัวว่าสักวันฉันคงเผลอกัดคอนาย เริ่มอ่อนแอและกลัวที่จะดูดเลือดใคร" เสียงเบาถูกเปล่งออกมา ร่างบางกังวลมาตลอดเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำร้ายคนที่แสนจะรักในสักวัน
"ไม่เลย..นายเข้มแข็งมากต่างหาก แล้วก็อ่อนโยนด้วย.." ปลายจมูกกดลงแก้มนุ่มของอีกฝ่ายเป็นการให้รางวัลในความเข็มแข็งนั้น
"ฉันไม่กินเลือดมนุษย์มาเดือนหนึ่งแล้ว"
"จริงหรอ..เก่งจังเลย คุณแวมไพร์" ซึงซอลผละตัวออกจากจองฮันและยิ้มให้ มันทำให้โลกของจองฮันสดใสขึ้นทันที ร่างบางยิ้มตาม
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว แวมไพร์ยุน ภรรยาผมต้องร่าเริงสิ" เขาหยิกแก้มทั้งสองนั้นอย่างหยอกล้อ
"นายไม่กลัวฉันหรอ.." คำถามตรงไปตรงมาถูกกล่าวขึ้น ซึงซอลยิ้มและเปลี่ยนมือมาลูบหัวอีกคน
"ถ้ากลัวจะกินข้าวด้วย นอนด้วย ทะเลาะด้วยหรอ" เขาพูด ร่างบางก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีก "รู้หรอกน่า ว่านายไม่กล้าทำร้ายฉัน รู้ว่านายรักฉันมากแค่ไหน เพราะฉะนั้นหยุดร้องได้แล้ว"
"อื้ม ขอบคุณนะ" ร่างบางพลางขยับเข้าไปกอดคนพูดอย่างซึ้งใจ
"ฉันสงสัยว่าทำไมตานายถึงเปลี่ยนเป็นสีแดง" เมื่อกลับมานอนหนุนตักอีกครั้ง ซึงซอลก็กล่าวขณะที่จองฮันก็ลูบหัวเขาไปด้วย
"จะสีแดงก็ต่อเมื่อฉัน โมโห หิว ตกใจแล้วก็ดีใจเท่านั้นน่ะ" ร่างบางชี้ที่ตาของตัวเอง
"แสดงว่าเมื่อกี้หิวหรอ?" ถามไปยิ้มกริ้มๆแกมกวนไป
"บ้า ต้องดีใจสิ เดี๋ยวกัดคอเลยเนี่ย" เขาพูดพลางแยกเขี้ยวออกมาแล้วต้องยอมสยบเมื่ออีกคนลุกขึ้นมาจุ๊บที่ปากและกลับมาหนุนตักเช่นเดิม
"ซึงซอล!" จองฮันแตะที่ปากตัวเองอย่างตกใจ"นี่มันสวนสาธารณะนะ!"เขาโวยวาย
"ก็ตอนตานายเป็นสีแดงมันสวยดีนี่" ซึงซอลจ้องดวงตาสีแดงนั้น ก่อนจะลุกขึ้นมาใช้มือจับมือของภรรยาลงและประกบริมฝีปากเข้ากับกลีบปากนุ่มนิ่มนั้นและดูดเม้มเบาๆอย่างอ่อนโยน
“....”
"แวมไพร์ยุน...วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีนะ กลับบ้านละไปต่อกัน" จองฮันก้มหน้าลงอย่างเขินอาย แน่นอนว่าเข้าใจความหมายที่อีกคนต้องการจะสื่อจึงได้แต่พยักหน้าให้เท่านั้น ซึงซอลยิ้มกว้างและฉวยโอกาสกดจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มนั้นอีกครั้ง
"ชาน อย่าซนสิครับ" คนเป็นแม่ที่กำลังยืนหั่นเนื้อเกรดเออยู่หันมาเอ็ดลูกน้อยที่วิ่งซนไปทั่ว "จีฮุน ดูแลน้องด้วยสิ" เด็กน้อยครานรับและเข้าไปเล่นกับน้องกลายเป็นยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่ จองฮันถอนหายใจและหั่นเนื้อต่อไปอย่างช่วยไม่ได้
"กลับมาแล้ววว" เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงพูด เด็กน้อยทั้งสองวิ่งกรูไปหาพ่อที่เพิ่งกลับจากการทำงาน
"แม่ครับ พ่อกลับมาแล้ว!" พี่คนโตถือกระเป๋าทำงานของพ่อเข้ามาวางบนโต๊ะเป็นประจำอย่างเดิมพลางตะโกนบอกแม่ด้วยความดีใจ ขณะที่น้องก็กำลังถูกจับอุ้มขึ้นบนท่อนแขนวางลงบนโซฟา สองพี่น้องก็กลับไปวิ่งเล่นกันต่อ ซึงซอลเดินเข้าในครัว
"ยินดีต้อนรับกลับนะ" ซึงซอลเปิดตู้เย็นเอาดื่มน้ำออกมาดื่ม จริงๆก็อยากดื่มอย่างอื่นอยู่คนแถวนี้สั่งห้ามนี่สิ
"อื้ม" เขาวางแก้วน้ำไว้และเข้าไปกอดภรรยา "ครบรอบสี่ปีแล้วนะ หืม แวมไพร์ยุน" กดปลายจมูกฝังลงแก้มนุ่มเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
"ฉันไม่ใช่แวมไพร์แล้วนะ ซึงซอล" จองฮันกล่าวพลางหันหน้ามองสามี"เป็นแม่ของจีฮุนกับชานต่างหาก"รอยยิ้มสดใสผุดขึ้นบนหน้าของร่างบาง
"เป็นเมียของชเวซึงซอลด้วย...วันนี้ทำอะไรกินหรอ" เขายิ้ม
"ข้าวผัดกุ้งกับหมูทอด"
"มา จะทำช่วย" ซึงซอลอาสา วันพิเศษแบบนี้แน่นอนว่าอาหารนั้นก็เป็นของโปรดของเขาเช่นกัน "จีฮุน ชาน วันนี้กินข้าวผัดกุ้งกับหมูทอดนะ" เขาตะโกนบอกลูก เด็กน้อยทั้งสองส่งเสียงร้องเย้อย่างดีใจ และสิ่งที่ทำให้ทั้งเขาทั้งจองฮันหันหน้ามองกันก็คือ..จีฮุนตาเป็นสีแดงถึงจะเพียงแค่ข้างเดียวแต่มันเห็นได้ชัดเจน
"คงไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม" ซึงซอลกระพริบตาและเพ่งมองอีกครั้ง
"วางใจได้ จีฮุนเป็นแวมไพร์เลือดผสม จะกระหายเลือดน้อยกว่าแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างฉัน ยิ่งเราเลี้ยงแบบมนุษย์จีฮุนก็จะยิ่งเหมือนคนธรรมดา"
"อื้ม แต่เราควรจะบอกลูกไว้นะ.." จองฮันพยักหน้า บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้น จนซึงซอลหันกลับไปหั่นแครอท
"ชิ้นใหญ่ไปแล้ว เดี๋ยวลูกก็เคี้ยวไม่ได้หรอก"
"ครับ ขอโทษครับ" ร่างสูงยิ้มพลางหั่นต่อไป "ดึกๆ ดื่มกัน" กล่าวจะพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้และหอมแก้มคุณแม่อีกครั้ง ก่อนจะผละออกมาทำหน้าที่หั่นผักต่อไป
ไม่ว่าจะอีกปี...ฉันก็จะอยู่กับนายตลอดไป...
---------------------------------------------------
Telk
สั้นแบบโคตรสั้น5555555 ละมุนจนเหม็นความรักกันเลยเดียววว
หายไปนานๆไม่ใช่อะไรค่ะ งานท่วมหัว กำลังปั่นอยู่ วาร์ปมาลงก่อน เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาา see u ><
ความคิดเห็น