[SF/OS SEVENTEEN] My SHIP

ลำดับตอนที่ #1 : [OS/SOONHOON] best friend

-โปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่านนะคะ-

"เลิกกันเถอะ"

"คิม มินกยู!กลับมาเดี๋ยวนี้! ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย! ฮืออ"

"รู้เรื่องแล้ว เราเลิกกัน"

"ไอ้เลว!!" ร่างเล็กตะโกนออกไปเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นน้ำตามากมายไหลออกมาในขณะที่อีกคนนั้นไม่ได้สนใจว่าจีฮุนจะเป็นอย่างไร ขึ้นรถไปกับผู้หญิงคนหนึ่งและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ร่างเล็กๆนั้นเคว้งคว้าง ช่วงหลังแฟนของเขาแปลกไปจากที่เคยยิ้มให้ก็หงุดหงิดใส่ จากการหยอดคำหวานก็กลายเป็นคำด่า จากที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็กลายเป็นอีกคนพยายามหาข้ออ้างที่จะออกห่าง จนวันนี้ได้รู้ความจริง ว่าในใจของผู้ชายคนนั้นไม่มีพื้นที่ให้จีฮุนอีกต่อไป มันชัดเจนทุกอย่าง สำหรับจีฮุน มินกยูเป็นที่พักพิงและกำลังใจ แต่สำหรับมินกยูแล้ว คนตัวเล็กเป็นแค่ของเล่นค่าเวลาเท่านั้น เพียงเจอสิ่งที่ดีกว่าก็พร้อมจะทิ้งขว้างในทันที..... อย่างเช่นตอนนี้.....

"จีฮุน มึงอยู่ไหน" ปลายสายจากโทรศัพท์กล่าวด้วยเสียงเรียบนิ่ง

[ผับ]

"ห๊ะ! มึงไปทำไม!" เพื่อนตกใจสุดขีดเมื่อยินได้

[ปล่อยกูไปเถอะ จุน]

"เฮ้-"เพื่อนสนิทยังไม่ได้เอ่ยอะไร จีฮุนก็ตัดสาย วางสมาร์ทโฟนลงและหันมากระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอลในมือต่อ ไม่ว่าเสียงเพลงดังขนาดไหนมันก็ไม่ได้ทำให้จีฮุนสนุกไปด้วยเลย ร่างเล็กจมอยู่กับความเศร้าซึม น้ำใสเริ่มไหลออกจากตาอีกครั้งเมื่อภาพความทรงจำดีๆที่ทั้งสองได้ทำรวมกันมันเข้ามาและฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัว ความรู้สึกเจ็บปวดทิ่มแทงจิตใจถึงขีดสุด แม้ฤทธิ์แอลกอฮอลอาจจะทำให้ลืมมันไปได้ชั่วคราว

"จีฮุน...."เสียงเข้มของใครสักคนจากด้านหลังทำให้จีฮุนหันไป "กลับกับกู มึงเมาแล้ว" เพื่อนหัวแดงดึงแขนจีฮุนขึ้นร่างเล็กพยายามดึงแขนกลับ

"ทำไมกูต้องกลับกับมึง"

"มึงเมาแล้ว เข้าใจไหม"แอลกอฮอลที่มีมากเกินไป ทำให้หน้าแดงก่ำและน้ำเสียงอ่อนลง โฮชิไม่สนใจว่าร่างเล็กจะตอบว่าอะไร เขาอุ้มจีฮุนขึ้น "พี่ครับ นี่ค่าเหล้า" พลางควักเงินที่ยังไงก็มากเกินพอจะจ่ายค่าเครื่องดื่มวางไว้ที่โต๊ะ จีฮุนไม่ได้ขัดขืนหรือพูดอะไร พอถึงรถก็วางลงเบาะข้างคนขับแล้วคาดเข็มขัดให้ก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ 

"โฮชิ...มึงว่าทำไมมินกยูทิ้งกู.." กว่าจะอุ้มขึ้นคอนโดวางลงเตียงได้ทำเอาแขนล้าเลย ร่างเล็กถูกพามานอนบนเตียงร่างสูงลอบถอนหายใจเบาๆแล้วหันหลังจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็คตัวให้เมาแต่ยื้อด้วยการกอดจากด้านหลังเสียก่อน "ฮือออ ทำไมเขาถึง ทิ้ง..กู ละ ฮือออ"

"เฮ้ย! อย่าร้องไห้ดิวะ" โฮชิล้นลานเพราะไม่รู้จะรับมือยังไงก่อนจะแกะมือที่โอบกอดตนจากด้านหลัง คุกเข่าลงเมื่อคนตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งร้องไห้อยู่ขอบเตียง

"ทำไมต้องทิ้งกูด้วย ฮืออ"

"กูจะทำยังไงดี"โฮชิบ่นกับตัวเอง เขาแพ้น้ำตาของคนอื่น ยิ่งเป็นจีฮุนแล้วละก็..."มึงอยากพูดอะไรก็พูดแต่อย่าร้องไห้ได้ไหม" มือหนาเอื้อมมือไปลูบหัวคนที่นั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่พลางใช้หัวแม่มือปราบน้ำใสๆนั้นออกจากดวงตาอย่างอ่อนโยน

"ทำไม ฮือออ"จีฮุนมองตาโฮชิ

"ไอ้มินกยูทำให้มึงร้องไห้ กูอยากไปต่อยมัน"สองตาได้สบกัน เดิมทีโฮชิชอบจีฮุนอยู่แล้วเพียงแต่พื้นที่ในใจของจีฮุนไม่เคยวางให้เขาสักที "กูจะอยู่กับมึงเอง" ทั้งแววตาและน้ำเสียงที่จริงจังทำไมร่างเล็กรู้สึกหวั่นไหวอยู่ลึกๆ มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้อีกคนและลูบแก้มไปพลางๆ

"โฮชิ..."ร่างเล็กเปล่งเสียงพึมพำที่แผวเบาออกมาก่อนจะจู่โจมเข้าไปประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว จูบเนินนาบที่คะคุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลทำให้คนตัวโตกว่าพยายามผลักตัวจีฮุนออกถึงแม้ว่าอยากจะสนองก็ตาม 

"มึงบ้าไปแล้วหรอ!"

"เออ! กูบ้า บ้าเพราะอยากลืมมันไง!" โฮชิจับไหล่ทั้งสองข้างของร่างเล็กเขย่าอย่างรุนแรงและโวยวายออกมา จีฮุนก็พูดออกมาด้วยเสียงที่ดังก้องพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของตัวเอง

"ช่วยกูที กูอยากลืมมัน"

"มึงพูดเองนะ" เมื่อความอดทนขาดสะบั้น คนตัวโตกว่าก็กดจีฮุนลงพื้นเตียง "เตรียมลืมมันได้เลย กูจะไม่ปล่อยมึงให้ใครอีกแล้ว" เขาขึ้นไปคร่อมจีฮุนแล้วก้มหน้าลงไปป้อนจูบให้ มือเล็กทั้งสองนั้นโอบคอโฮชิให้เข้ามาใกล้อีกเพื่อความใกล้ชิด เขายอมรับว่ารอโอกาสนี่มานาน เมื่อได้มันมาแล้วก็ต้องสนองเป็นเรื่องธรรมดาถึงแม้มันจะเป็นเพราะฤทธิ์น้ำเมาและไอ้คนเลวตนนั้นก็เถอะแต่ก็ต้องขอบใจที่อย่างน้อยมันก็เปิดโอกาสให้เขา คนตัวโตผละปากออกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองจีฮุน

"มึงคิดดีแล้วใช่ไหม ถ้ามากกว่านี้กูหยุดไม่ได้แล้วนะ"

"กูคิดดีแล้ว" 

"อย่าทำรอยได้ไหม" การตอบคำถามที่ไม่มีการลังเลใดๆทให้โฮชิเชื่อว่าตอนนี้คนใต้ร่าเขามีสติครบถ้วนและคิดถี่ถ้วนดีแล้วจึงเริ่มทำตามความต้องการของจีฮุน หน้าคมซุกไซร้ซอกคอขาวก่อนตีตราสีแดงกุหลาบลงตรงนั้นจึงทำให้จีฮุนกล่าวท้วงเพราะว่าพรุ่งนี้เขาต้องไปเรียน ก่อนจะที่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเมื่อโฮชิแลบลิ้นเลียที่กกหู

"มึงคิดว่าจะได้ไปเรียนหรอ หืม จีฮุน"เขากระซิบข้างหูจีฮุนและยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และขบที่ใบหูขาวๆจนแดงไปหมด ปากเลื่อนไปทำรอยแดงเพิ่มอีก มือลูบสะโพกมนพลางเลื่อนล้วงเข้าไปใต้เสื้อมาจับตุ่มไตสีหวานลงกลางอก จีฮุนสะดุ้งนิดๆ เขาจึงแกล้งโดยการบีบแรงๆร่างเล็กแอนอกรับส่งเสียงครางออกมาเบาๆ โฮชิป้อนจูบที่แฝงไปด้วยความต้องการให้รุนแรงกว่าเดิม มือเล็กลูบทั่วแผ่นอกอย่างยั่วยวนเขาแทรกลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานในโพรงปากจีฮุน เขาปลดกระดุมเสื้อจีฮุนและประโคมเลียดูดดุ้นริมรสตุ่มไตสีหวานนั้นเหมือนกำลังกินของหวาน....

"อะ! กู..เจ็บ อ๊ะ"

"ทนหน่อยนะ"

"อ๊ะ โฮชิ...เจ็บ.."

"รู้ครับ ที่รัก.."

"อ๊ะ อ๊าา"

บทรักบรรเลงยาวไปทั้งคืน จีฮุนเหนื่อยจนหลับไปในทันที โฮชินอนลงข้างๆจูบหน้าผากและกอดคนตัวเล็ก หลับไปจนเช้า จีฮุนตื่นก่อนก็พบว่าอยู่ในอ้อมกอดของโฮชิตามมาด้วยอาการปวดเมื่อยตามตัวราวกับกระดูกแตก เขาจำเรื่องทั้งหมดได้และไม่นึกเสียใจอะไรเพราะตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนจึงนอนซุกอยู่ในอกของโฮชิต่อไป

"สรุปพวกมึง...." ปลายนิ้วของวอนอูชี้ไปทางสองทั้งคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “......ได้กันแล้ว.....” จีฮุนและโฮชิมองหน้ากันแล้วพยักหน้าพร้อมกันเป็นคำตอบ เพื่อนสี่ตาถอนหายใจพลางใช้มือกุมขมับ ให้ตายสิ คิดผิดซะที่ไหน

"กูว่าละ เมื่อวานหายไปทั้งคู่" จุนมองหน้าเพื่อนทั้งสองเมื่อสิ่งที่คาดเดากับวอนอูเมื่อวานมันถูกต้อง “กูไม่น่าบอกให้โฮชิไปรับมึงเลย จีฮุน” จุนพึมพำทั้งๆที่รู้ว่ามันเลี่ยงจะเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวแต่เขาก็ยังปล่อยโฮชิไปรับจีฮุนเพราะเขาติดภาระกิจอันใหญ่หลวงส่วนวอนอูก็นอนเหมือนซ้อมตายหลับไปตั้งแต่สองทุ่มก็เลยไม่รู้อะไร มารู้อีกทีก็จุนเล่าให้ฟัง

"ปล่อยให้พวกกูรับหน้าอาจารย์ป้าอยู่สองคนเนี่ย"

"เอาน่า มันก็ผ่านมาแล้ว"

"ป่ะ ไปเรียน พวกมึงโดนอาจารย์ป้าสวดแน่" วอนอูหลี่ตามองเพื่อนทั้งสองอย่างคาดโทษตามด้วยคำสาป?ของจุน ซึ่งมันก็เป็นจริง เพราะเมื่อวานวอนอูหลุดปากบอกอาจารย์ไปว่า โฮชิและจีฮุนป่วยเหตุเพราะติดหวัดกัน ก็เลยโดนสวด ว่า เรียนหมอไปรักษาคนอื่นแท้ๆ ทำให้ป่วยซะเอง จะเป็นหมอต้องแข็งแรงนะ อะไรเทือกนั้นอยู่ทั้งคลาส ซึ่งไอ้เพื่อนทั้งสองนั้นก็หัวเราะคิกคักอยู่ไม่ห่าง เมื่อหมดเวลาจุนก็แยกตัวออกไปทันทีเพราะต้องไปต่างจังหวัดต่อ ส่วนวอนอูนั้นก็จะกลับบ้านไปเล่นเกม ทั้งสองคนเลยตกลงว่าจะไปทานข้าวเที่ยงที่ห้างใกล้ๆนี่

"ตัวเล็ก ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม"

"ไม่เจ็บ ปกติแล้ว" โฮชิถามนั่งตรงข้ามกันที่กำลังวุ่นวายกับการหมุนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก คนตัวเล็กตอบแล้วยิ้มมุมปากอย่างน่ารักน่าซังแต่จีฮุนเห็นอะไรบ้าง รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไป โฮชิเริ่มสังเกตุถึงความผิดปกติก็เลยหันมองตาม.....มินกยูกำลังป้อนเค้กให้กับผู้หญิงหนึ่งที่สวยมาก ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มในร้านฝั่งตรงข้าม แย่จริงๆ เขาอุตสานั่งบังไว้สุดท้ายก็เห็นหรอเนี่ย พอหันกลับมาจีฮุนก็เอาแต่ก้มหน้า ตอนนี้คงไม่มีใครกินอะไรลงแล้วละ โฮชิจึงเรียกเช็คบิล พาจีฮุนออกมาจากร้านอาหาอย่างเร็วที่สุด บรรยากาศเงียบลงไปทันใดโฮชิจับมือจีฮุนและพาเดินไปที่ลับตาคนเพื่อให้จีฮุนได้นั่งพักและระบายบางสิ่งที่บางอย่างออกมา

"รอแปปนึ่งนะ"โฮชินั่งคุกเข่ามองอีกคนที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่ และรีบวิ่งออกมา คนตัวเล็กที่ถูกทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียวปราบน้ำตาของตัวเองและสะอื้นไปด้วย โฮชิวิ่งกลับมาพร้อมกับ ไอศกรีมหนึ่งโคน เขายื่นให้คนนั่งร้องไห้อยู่ จีฮุนเงยหน้ามองโฮชิ

"เห็นเค้าเป็นคนเห็นแก่กินขนาดนั้นเลยหรอ" ถามพลางสะอื้นจะร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ไม่ใช่อย่างงั้น รับไปเร็ว จะได้อารมณ์ดีขึ้นไง" เขารีบแก้ เพราะเป็นเพื่อนกันมาก่อนก็เลยรู้ว่าของหวานจะทำให้จีฮุนผ่อนคลาย คนตัวเล็กรับและงับยอดไอศกรีมไป โฮชิก็นั่งข้างๆใช้มือเช็ดน้ำตาให้ "ไม่น่ารักเลยเนี่ย ร้องไห้แบบนี้" มืออีกข้างลูบหัวอย่างเอ็นดูไม่นานไอติมในมือก็หมดไปพร้อมๆกับน้ำตา

"ขอบคุณนะ" จีฮุนหันมามองโฮชิที่นั่งข้างและยืดตัวขึ้นมาหอมแก้ม

"อีกข้างด้วย" เขาแตะที่แก้มอีกข้างของตนเองพลางหันไปให้จีฮุนหอม คนตัวเล็กยิ้มและโน้มหน้าเข้ามาหอม "งั้นกลับกัน" เมื่อพอใจแล้วก็จับมือจีฮุนแล้วลุกขึ้น พากลับคอนโด

“โฮชิขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร ต่อไปเค้าจะอยู่กับตัวเล็กเอง” สองมือสอดประสานกันแน่น รอยยิ้มที่ทั้งคู่ยิ้มให้กันมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ทำให้มั่นใจว่าไม่ว่าอนาคตอันแสนไกลจะเป็นยังไง เขาทั้งสองก็จะคงอยู่ด้วยกัน และฝ่าฟันอุปสรรคชีวิตไปได้อย่างแน่นอน......

-the end-

 ----------------------------------------------

Talk

ฟิคสั้นของซูนฮุนผ่านไปแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ? นี่แต่งไปกรี๊ดไปเลยค่ะ 555555 โอ๊ย เขินนนนน -/////- คู่อื่นจะตามมานะคะ ฝากติดตามแล้วก็เป็นกำลังใจให้ไรน์ด้วยน้าาาาา เม้นด้วยจะชื่นใจม๊ากมากกกกกก เจอกันตอนหน้าจ้ะ!