Love surprised [Yaoi]

ใครๆก็พูดกันว่า อายุ25ปี เป็นช่วงวัยเบญจเพศถ้าเป็นไปได้ก็ควรทำบุญบ้าง สะสมแต้มบุญเยอะๆเผื่อจะเอามาชดเชยความซวยได้ ใช่ฉันชื่อ เมล เมลิสา ขาลวิรักษ์ เป็นสาวออฟฟิศ อายุ24ปี แต่อีกไม่กี่ชั่วโมง ก็จะเบญจเพศอย่างที่ใครๆก็บอกตอนนี้ก็ปาเข้าไป 22.55 น. ฉันกำลังซวยก่อนวัยอันควรค่ะ นั่งแก้งานที่จะใช้พรีเซนต์วันพรุ่งนี้ แบบกุมขมับอย่างหาที่สุดไม่ได้ มือนึงก็ คลิก คลิก เม้าส์ ส่วนอีกมือนึงก็เปิดแฟ้มเอกสารตรงจุดที่ต้องแก้ไขที่เหลืออีกไม่เยอะ

“อีกนิดเดียว เมล อีกนิดเดียว” พูดไปทำงานไปได้แต่ปลอบใจตัวเอง

คลิก ! เรียบร้อย สำเร็จ ในที่สุด เมลได้กลับบ้านแล้ว ขอบคุณค่ะ ว่าแต่กี่โมงแล้วเนี่ย อีก 25นาที เที่ยงคืน โอ้แม่เจ้า จะทันไหมเนี่ย ฉันรีบคว้ากุญแจแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ลานจอดรถทันที ชินแล้วค่ะ กับการทำงานแล้วต้องกลับบ้านดึกดื่นแบบนี้ ผีเผออะไร ไม่มีกลัว อย่าหวังว่าจะมาหลอกสาวแกร่งอย่างเมลคนนี้ได้ อีก15นาทีจะทันไหมเนี่ย ที่รีบๆนะไม่ได้ไปฉลองวันเกิดอะไรหรอก เพียงแต่วันเกิดทุกปี จะต้องเอาดอกไม้ไปไหว้หลุมศพของพ่อกับแม่ตอนเที่ยงคืน แปลกไหมค่ะ แรกๆก็กลัวอยู่หรอกค่ะ แต่นี่มันผ่านไป 3ปีแล้วความกลัวได้หายไปหมด พ่อกับแม่เมลได้ประสบเหตุตอนเที่ยงคืนวันเกิดของเมล และก็เป็นความรู้สึกที่ตั้งใจว่า ทุกเที่ยงคืนก่อนวันเกิดจะต้องเอาดอกไม้ไปไหว้พ่อกับแม่ แล้วหลุมศพมันก็ไม่ได้กลัวอะไรมากมายหรอกค่ะ เพราะความกลัวมันได้หายจากไปนานแล้ว

“ดีนะ ที่ดอกไม้ยังไม่เหี่ยว พ่อคะ แม่คะ เมลมาแล้วนะ อีก2นาที ก็จะเที่ยงคืนแล้ว มาฉลองวันเกิดกับเมลนะคะ”

                ในขณะที่หญิงสาว กำลังปิดประตูรถพร้อมถือดอกไม้กำลังก้าวขาขยับไปด้านหน้าไปที่หลุมศพ ก็ยังมีคนอีกกลุ่มเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง กำลังวิ่งหน้าตั้งแถมร้องเสียงหลงอย่างบ้าคลั่งขึ้นรถพร้อมสตาร์ทรถขับออกมาอย่างรวดเร็ว

“กลัวแล้วคร้าบบบบบ ไม่หลบหลู่แล้ว ไอ้ไม้มึงขับเร็วๆดิ” หนุ่มตี๋ขาวสั่งเร่งเพื่อนอย่างหวาดกลัว

“เออ กูกำลังเร่งอยู่ กูก็กลัวแมร่งหลอนชิปหาย”

“เร็วดิ ไอ้ไม้ มันตามมาทำไงวะ กูกลัวววว”  หนุ่มหน้ามน ทำหน้าบ่งบอกว่าชาตินี้จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว

“เฮ้ย!!!! มันตามมาป่าววะ ไอ้คิน ไอ้ติว ทำไมมีเงาผู้หญิงวะ”

พลั๊ก !!! รถสปอตวิ่หงด้วยความเร็วสูงพุ่งเข้าชนหญิงสาวที่กำลังก้าวมายังหน้ารถยนต์ของตนด้วยความเร็วของรถสปอตทำให้ชนร่างของหญิงสาวพร้อมทั้งเบียดร่างเข้ากับหน้ารถยนต์ของหญิงสาวให้อยู่ระหว่างกลาง

“ที่นี่ที่ไหน ! ใครก็ได้ตอบที”  หมอกขาวฟุ้งกระจายไปรอบๆตัวหญิงสาวไร้ซึ่งผู้คน ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งแว่วมาแต่ไกล

“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย อย่าตามมานะ ช่วยด้วยยยย”

“ใครนะ เสียงใคร”

“อย่า อย่าตามมา”

แล้วเงาร่างสูงก็ปรากฏมาใกล้ๆหญิงสาวให้เห็น ร่างหนุ่มน้อยที่น่าจะอยู่มัธยม วิ่งมาทางหญิงสาวแล้วหลบหลังอย่างหวาดกลัว

“ช่วยด้วยครับ พี่สาว ช่วยผมด้วย มีคนกำลังตามมาจะเอาผมไป ”

“คะ ใคร....”

“นั่น อยู่นั่น ตามไป” เสียงปริศนามาพร้อมกับร่างของชาย2คนใส่ชุดดำน่าเกรงขาม หยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

“จับตัวมา”

“ไม่ ไม่ไป”

ชายน่าเกรงขามคนแรกสั่ง ชายคนที่2 ให้เข้ามาจับตัวเด็กหนุ่มที่หลบหลังของหญิงสาวอย่างรวดเร็วหทั้งมัดเชือกขาวเส้นใหญ่ไว้แน่นที่ไม่ว่าดินยังไงก็ไม่หยุด

“เจ้าได้หมดเวรแล้วหนุ่มน้อย ไปกับพวกข้าเสียเถิด”

“ไม่ ผมยังไม่อยากตาย พี่สาวครับช่วยผมด้วย ม่ายยย”

“ส่วนเจ้า” ชายคนที่1 หันมาหาหญิงสาว

“เจ้ายังไม่ถึงเวลา ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้กลับไปใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่ร่างของเจ้าไม่สามารถใช้ได้แล้ว ก็คงต้องเป็นร่างใหม่ก็สุดแล้วแต่ว่าจะเป็นร่างไหนข้าก็ไม่อาจกำหนดได้”

“ให้ผมกลับไปกับพี่สาวด้วยนะครับ”

“เจ้าได้หมดเวรแล้วไม่สามารถกลับไปได้ มีแต่ไปเกิดใหม่เท่านั้น” ชายหนุ่มน่าเกรงขามได้พูดอย่างเห็นใจแล้วหันมาส่งยิ้มให้หญิงสาว พูดพร้อมค่อยๆเลือนรางหายไปทั้งชายคนที่2 และเด็กหนุ่มน้อย

“กลับไปใช้ชีวิตของเจ้าต่อเถิดหญิงสาว”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ ให้ฉันใช้ร่างไหน” ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่กลับมีแสงสว่างที่ค่อยๆสว่างมากขึ้น ทำให้หญิงสาวหรี่ตาเอามือปิดหน้าตัวเอง

                ณ ห้องคนไข้ ที่มีผู้คนเดินเข้าออกถือดอกไม้ กระเช้ามาเยี่ยมอย่างไม่ขาดสายดั่งว่าคนป่วยที่พักห้องนี้มีความสำคัญมาก  หญิงสาววัยกลางคนหน้าตาดี มองหน้าเด็กหนุ่มผิวขาวซีด คิ้วบาง สันจมูกได้รูป ปากซีด นอนให้สายน้ำเกลือ ที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง

“ทัพบกฟื้นสิลูก ฟื้นกลับมาหาม้านะ” หญิงวัยกลางคนกระซิบข้างหูลูกชายตนอย่างแผ่วเบา

“น้องต้องฟื้นครับม้า ทัพฟ้าเชื่ออย่างนั้น” ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาทะเล้น ผิวไม่ขาวไม่คล้ำ จัดว่าผิวดี หน้าตาคมเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียว พูดปลอบโยนแม่ตนอย่างอ่อนโยน

“ม้าพักก่อนนะ ม้าดูน้องมาทั้งคืนแล้ว เดี๋ยวพ่อก็บินกลับมาแล้วครับ ให้ฟ้าดูแลน้องต่อนะ”

“ม้าไม่อยากไปไหน ทัพบกฟื้นมาหาม้าสิลูก”

“นะ นะน้ำ ขะ ขอน้ำ” ระหว่าที่สองแม่ลูกกำลังสนทนาก็มีเสียงแทรกขึ้นมาทำให้ทั้งสองหันไปมองอย่างเร็ว

“ทัพบกฟื้นแล้ว น้ำหรอน้ำหรอ? เดี๋ยวม้าเอาให้”

“ทัพฟ้าไปเรียกพยาบาลนะ คุณพยาบาลครับน้องผมฟื้นแล้วววว”

                เฮ้อ ค่อยยังชั่วคอแห้ง ตั้งนานแล้วนี่ที่ไหนเนี่ยแล้วผู้หญิงหน้าตาดีคนนี้ใครยิ้มตาหยีกอดเราเนี่ย แล้วไหนจะห้องสี่เหลี่ยมคุ้นๆ แล้วสายอะไรในมือเนี่ย แล้วอะไรฟ้าๆ บกๆ งงไปหมดแล้ว นั่นนางพยาบาลนิ กำลังเดินมานี้ ตรวจนู่น จับนี่ แล้วผู้ชายหน้าตาดีคนนี้เป็นใครเนี่ย ร่างกายเราทำไมแปลกๆ ผมละ เฮ้ย ผมสั้น ใคร ใครมาตัดผมยาวสวยนี้ หน้าเราละ

“กระจก”

“ทัพบกจะเอากระจกหรอลูก เดี๋ยวนะๆ”

หือ ใครเนี่ย หน้าคุ้นๆ เฮ้ย! เด็กหนุ่มคนนั้นนิคนที่เรียกเราว่าพีสาว อย่าบอกนะว่าร่างใหม่ให้มาอยู่ในร่างผู้ชาย อะไรกันเนี่ย ทำไมทำแบบนี้พ่อแม่ตายไม่พอ พอจะตายก็ไม่ให้ตาย ยังให้มาอยู่ในร่างเด็กมัธยมนี่อีก นี่คือของขวัญเบญจเพสหรอเนี่ย แล้วจะทำไงต่อละเนี่ย

“ทัพบก อาการเป็นไงบ้างพี่เป็นห่วงเราแทบแย่”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ค่ะ?”

“เอ่อ คะ ครับ” อยู่ในร่างผู้ชายต้องครับดิ ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย เกือบไปแล้ว

บ้านหรอ ไม่สิ คฤหาสน์ เอ๊ะ หรือวัง ทำไมมันใหญ่โตอย่างนี้เนี่ย ประตูทางเข้าก็สูงกว้างไม้สักทั้งบานเลยนะเนี่ย ถ้าแบกไปขายได้ราคางามแน่ๆ ผ่อนงวดรถหมด แถมเหลือซื้อเครื่องสำอางได้อีกเพียบ กระเป๋า รองเท้าแบรนด์หรู ที่นอนก็นุ่มยังกะเตียงในโรงแรมหรู กว้างนอนกลิ้งทั้งวันยังไม่เบื่อ ตู้เสื้อผ้ากี่หลังเนี่ยมีแต่หลังใหญ่ๆทั้งนั้น ต้องทำโอที ถึงกี่ทุ่ม ทำโปรเจตงานกี่งานถึงจะซื้อตู้เสื้อผ้าได้สักตู้เนี่ย ตู้วางรองเท้าอีก 

แต่เอ๊ะ เมื่อกี้เปิดตู้เสื้อผ้าทำไมมีแต่ชุดผู้ชาย แล้วนี่อะไร ชุดนักเรียน  ม.ปลาย ปักชื่อย่อโรงเรียน ซ.ว. ย่อมาจากซันเวฟ โรงเรียนชายล้วนที่ขึ้นชื่อว่าแพงอันดับต้นๆของเมืองไทย รองเท้าละ ผ้าใบทั้งตู้ ส้นสูงไม่มีเลยสักคู่เลยหรอ โต๊ะทำงานละ คอมจอใหญ่มากหรูหราสุดๆ สวยมากดูดีกว่าคอมเก่าๆที่โต๊ะทำงานในออฟฟิตหลายเท่า กระเป๋านักเรียน ใช่สิลืมไปว่ามาอยู่ในร่างเด็กผู้ชาย ม.ปลาย แล้วเด็หกสมัยนี้เรียนอะไรกัน เงิบ อังกฤษทั้งเล่ม ไม่มีภาษาไทย สังคม หรือไง ไหนเปิดเล่มอื่น ภาษาอังกฤษ เล่มนี้ละ ภาษาอังกฤษ อย่าบอกนะว่าเด็กที่เราอาศัยร่างนี้ เรียนอินเตอร์ ไม่นะ ไม่ อังกฤษจำได้ว่าติด I เกลียดวิชานี้ที่สุดดดดดดด!!