คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไฟดวงที่ 2 สถาบันปาปิรุส(การรอคอย)
“ชั้นขอโทษ ทุกคน”หลังจากที่ได้พูดคำนี้ ริวเคนโดและเพื่อนอีกสองคนร่วงลงมาจากถนนเกลียว แต่ที่นี้ยังพอมีแสงสลัวๆอยู่โดยรอบพอให้เห็นสีหน้าของใครต่อใคร
“เธอ...”ริวเคนโดหันไปหาอีกคน เผยให้ใบหน้าคมเข้มภายใต้แว่นกรอบหนา ผมสีน้ำตาลแดงซอยสั้นเข้ารูป ดวงตาสีมรกตและสีไพลินประสบเข้าตรงๆ “ชื่อ..”
“ออร์ติเมต แคสเปี้ยน เรียกสั้นๆว่าแคสก็ได้”
“ดรากอน ริวเคนโด ยินดีที่ได้รู้จัก”ริวเคนโดพยายามเอื่อมมือไปจับกับมือเด็กหนุ่มนามแคส
“เช่นกัน”
“เรากำลังร่วงอยู่นะ ยังจะมาทำความรู้จักอีกหรอ”แคนตาลูปขัดขึ้น ความกังวนลอยมาบนหน้าของเขา “ถ้าข้างล่างเป็นหินงอกหินย้อย จะทำยังไงล่ะ”
“มันก็เสียบพวกเราเป็นพรุนหน่ะสิ”แคสตอบ หน้าถอดสีเรื่อยๆจนซีกเป็นไก่ต้ม ริวเคนโดก็ซีกตามๆกัน ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำยังไงล่ะทีนี้
“มองโลกในแง่ดีหน่อยสิ บางทีข้าล่างอาจจะเป็นหนองน้ำที่คอยรองร่างพวกเราไม่ให้เละก็ได้”แคสและแคนตาลูปสีหน้าเริ่มขึ้นดีขึ้นบ้าง แต่ริวเคนโดก็หวังให้เป็นแบบที่เธอพูดเช่นเดียวกัน
พวกเขายังคงร่วงเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด แคสเริ่มหัดทำท่าฟรีสไตร์เหมือนคนว่ายน้ำ แคนตาลูปนอนลอยเท้าคางท่าทางเบื่อหน่าย ริวเคนโดมองพวกเขาพลางคิดอะไรไปเรื่อยๆ
“เราร่วงแบบนี้ลงมานานแค่ไหนแล้ว”แคสดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนตอบริวเคนโด
“ตั้งแต่เธอพูดว่าขอโทษ เราก็อยู่แบบนี้มาสามชั่วโมงแล้วล่ะ”
“มิน่าล่ะ ถึงว่า”พูดจบแคนตาลุกหยิบบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง เป็นขนมแท่งรสผลไม้ เขาแกะออกแล้วก็กินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เวลาอย่างนี้ยังจะมากินอีกหรอ”แคนตาลูปหยิบขนมแท่งอีกอันให้ริวเคนโดและแคส เขากินขนมต่อไป
“พ่อชั้นเคยเล่าให้ฟัง ถ้าเราร่วงแบบนี้มานานกว่าสามชั่วโมง จะทำให้ความอยากอาหารเกิดขึ้น แล้วเราก็ไม่รู้สึกว่ากำลังร่วงอยู่”
“วิทยาศาสตร์บ้านไหนบอกเนี้ย”แคสบ่นอุบอิบในลำคอ แต่ก็รับขนมจากแคนตาลูปมากินด้วย ดวงตาสีมรกตมองข้างล่าง แล้วเบิกโพลง
“ปล่องภูเขาไฟ!!!”ริวเคนโดและแคนตาลูปมองเบื้องล่าง ดวงตาเปิดโพลงไม่แพ้กัน
“ว๊ากกกกก!!!!!!!!!”
“กริ๊สสสส!!!!!!!!!”
ทั้งสามหลับตาแน่น มือต่างก็จับมือของกันและกัน จะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ถ้าจะตายโดยที่ไม่ทำได้เรียน มันค้างคาในใจไม่รู้
“พวกเธอสามคนจะหลับตาไปถึงไหน ลืมตาได้แล้ว”ทั้งสามค่อยๆลืมตา กว่าสายตาจะปรับเข้ากับสภาพแวคล้อมได้ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องสีน้ำตาลเข้มที่ประดับตกแต่งเหมือนถ้ำ แรงดันของลมจากปล่องภูเขาไฟสมมุติที่รองรับร่างพวกเขาเอาไว้ไม่ให้ร่วงลงไปอย่างที่รู้สึก ผู้ที่คุยอยู่กับทั้งสามคน หญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ ผมสีทรายเป็นประกายระยิบระยับเบื้องหน้า
“อาจาย์คาโอรุ!!!”พวกเขาเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียง อาจารย์คาโอรุเอื้อมมือไปสับสวิตซ์ข้างปล่องภูเขาไฟ แรงลมหยุลงทำให้เด็กๆร่วงลงมาจริงๆ
“สนุกไหม ร่วงลงมาเรื่ยๆสามชั่วโมงหน่ะ”
“ตอนแรกไม่หนุกเลยครับ แต่ลงมาเรื่อยๆก็มันส์ดี”แคนตาลูปยิ้มหวาน อาจารย์คาโอรุยิ้มตอบ
“พวกเธอสอบผ่านจ้า ดีใจด้วยนะ ขอต้อนรับเข้าสู่สถาบันปิรุส”ทุกคนหันมามองหน้ากันก่อนจะหันไปทางท่าทางสงสัย “มองอะไรอีกล่ะ ครูบอกว่าพวกเธอสอบผ่านแล้ว”
“ผมสงสัยครับ อาจารย์คาโอรุ”แคสเอ่ยขึ้น อาจารย์ผมสีทรายหันมามองเขาตอบ
“ว่ามา”
“พวกผมลอยอยู่แบบนั้นมาสามชั่วโมง แต่ผมรู้สึกว่ารอบตัวผมเหมื่อนจะร่วงจริงครับ”
“ภาพลวงตาหน่ะ”พูดจบอาจารย์คาโอรุกดรีโหมดเห็นภาพตามที่แคสบอก แล้วกลับไปเป็นห้องสีน้ำตาลดังเดิม “เข้าใจไหมออร์ติเมต แคสเปี้ยน”
“พวกเธอเดินไปทางนี้นะ”อาจารย์คาโอรุผายมือไปข้างหลัง “พวกเธอได้อยู่ห้องเซาว์(ออก)แฮะ ตอนครูเรียนที่นี่ครูก็ได้ห้องนี้เหมือนกัน สุดทางเธอก็จะเจอห้องของเธอเอง”
เมื่ออาจารย์คาโอรุพูดจบ ทั้งสามต่างก็เดินตรงไปตามทาง ทางสุดท้ายมีกองกระเป๋าอยู่สามใบ ต่างคนต่างก็หยิบของๆตน
“เหมือนรู้ก่อนว่าใครจะได้เข้าเรียนที่ไหน”แคนตาลูปเอ่ยเมือมองทางโล่งๆ ยิ่งเดินเส้นทางเหมือนกับทางเดินในทางเข้าวิหารพาร์เธนอน ที่ทางเดินประดับด้วยหินอ่อนแกะสลักเป็นรูปวีรบุรุษและสตรีคนสำคัญของดาวปาปิรุสเรียงระนาบทางเดิน พวกเขาหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่งที่ประดับขอบประตูแกะสลักเป็นรูปมังกรสีทองสว่างสดใส
“ในที่สุด พวกเราก็สอบผ่าน”ทั้งสามหันหน้ามามองกันและกัน รอยยิ้มเต็มไปด้วยความสุขของพวกเขาหลังจากที่ต้องฝ่าฟันอันตรายมาได้ ช่างคุ้มเหลือเกิน ประตูมังกรทองเปิดต้อนรับพวกเขาให้เป็นส่วนหนึ่งในการผจญภัยที่รอพวกเขาอยู่...
ความคิดเห็น