คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไฟดวงที่ 2 สถาบันปาปิรุส(เพื่อนยามคับขันและคำถามเสี่ยงความพยายาม)
อีกฝั่งหนึ่งของเขาวงกต ริวเคนโดหน้าหนิ้วคิ้วขมวดอยู่หน้าเส้นทางที่มิอาจตัดใจได้ ถนนซ้ายขวาหน้าหลังพันเป็นเกลียว อาจเป็นเพราะเธอเลือกเดินมาเกือบหมดทุกทางแล้วก็เป็นได้ เหลืออยู่ทางเดียว ตรงกลางเส้นเกลียวนั่น!!! เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เด็กสาวก้มตัวลงคลานเส้นตรงกลาง ในใจคิดไปต่างๆนานา ทำไมถึงต้องให้สอบลำบากขนาดนี้นะ พี่ๆที่ได้เรียนที่นี่ก็ไม่ยอมบอกเรา เอาแต่อุบเก็บเล่นไว้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจหน่อยหนึ่ง
เส้นทางค่อยๆกว้างขึ้น จากที่ต้องคลานติดพื้นสามารถคลานคุกเข่าได้ ทำให้ไปได้เร็วขึ้น ริวเคนโดไปข้างหน้ารวดเร็วหวังให้พบทางออกโดยไว คิดได้ใจไม่เท่าไร แสงไฟโดยรอบกลั่นแกล้งเธอด้วยกันพร้อมอกพร้อมใจดับลงยิ่งเพิ่มความึงเครียดให้เด็กสาว เธอก้าวคลานไปข้างหน้าไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้นจนชนกับอะไรบางอย่างเข้า
“โอ๊ย!!! ใครชนก้นผมน่ะ”เสียงเด็กชายร้องดังลั่นจนริวเคนโดรู้สึกตัว แต่ความรู้สึกคุ้นๆว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ คือมันมองไม่เห็น”ริวเคนโดโต้ตอบกลับไป แต่คนที่เธอชนไปนั้นกลับเขยิบถอยหลังเข้ามาหาริวเคนโดเรื่อยๆ “ชั้นขอโทษไปแล้วนะ แล้วยังจะ...”
“แว่นผม... แว่นผมหล่นเมื่อกี้นี้”หลังจากที่ต้องคล้ำไปมา คนข้างหน้าหยุดกึก แล้วค่อยขยับไปข้างหน้า “โทษที”
“ข้างหลังเกิดอะไรขึ้นหรอ”เสียงหวานปานน้ำผึ้งดังจากอีกคนที่อยู่ถัดไป ริวเคนโดรู้ทันทีว่าเป็นใคร
“แคนตาลูป!!!”
“เคนจัง!!! มาอยู่นี่ได้ไงอะ”
“เดี๋ยวก่อนตามไม่ทัน พวกเธอรู้จักกันมาก่อนหรอ”เสียงตรงกลางขัดขึ้น ทั้งริวเคนโดหรือแคนตาลูปต่างก็เงียบลง “โอเค เข้าใจแล้วล่ะ”
ความรู้สึกของริวเคนโดต่างจากตอนแรกมาก ความรู้สึกสบายใจที่ได้มีเพื่อนอยู่เคียงข้าง ถึงเธอจะอยู่รั้งท้าย แต่ก็ไม่ได้แย่นักไปกว่านี้หรอก กำลังใจถั่งถมเข้ามาเรื่อยๆพอให้เธอมีกำลังไปข้างหน้าได้
“เฮ้!!! เจอทางตันล่ะ ทำยังไงดีล่ะแคส เคนจัง”แคนตาลูปร้องเรียกบอกเพื่อนๆ
“ลองหาดูรอบๆสิ เผื่อเจอปุ่มลับ”แคนตาลูปทำตามคนข้างหลัง มือคล้ำไปทั่วจนไม่สามารถสัมผัสเจออะไร
“ไม่เจอเลย ลองกดดูแล้วนะ”ความสิ้นหวังเริ่มคลานเข้าหา จะต้องมาติดในที่แบบนี้หรอ ไม่ยอมเป็นอันขาด
“ชั้นไม่ยอมอดตายเป็นมัมมี่ที่นี่เป็นอันขาด”ริวเคนโดทุบกำปั้นลงผนัง แต่ความรู้สึกเหมือนไปกดอะไรซักอย่างที่ ‘อันตราย’
“ชั้นขอโทษ ทุกคน”สิ้นเสียงคำพูดของเด็กสาว พื้นที่ทั้งสามอยู่หายไปในพริบตา!!! ไม่มีเวลาให้ตั้งตัวทุกคนร่วงลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก แต่พื้นเบื้องล่างเป็นอะไรนั้น ต้องรอลุ้นกันต่อไป
………………………….
ทางด้านเอริสและไรเคน อยู่ต่อหน้าชายลึกลับสองคนในเสื้อฮูดปิดใบหน้ามิดชิด ข้างหลังพวกเขามีประะตูทาด้วยสีทอง ก่อนที่พวกเธอจะเจอคนพวกนี้ ไรเคนดมกลิ่นตามทางเรื่อยมาจนเจอทางตัน แล้วพวกเขาก็โผล่มาจากไหนไม่รู้
“ประตูนี้ไปสู่ทางออก”พวกเขาเอ่ยขึ้น “ถ้าเธอเลือกตอบปัญหา ตราบใดที่เธอตอบปริศนาได้ถูกต้อง ประตูเพียงบานเดียวเท่านั้นที่จะพาเธอเข้าไปยังสถาบัน แต่ถ้าเธอไม่เลือกตอบประตูอีกบานจะพาพวกเธอออกไปหาพ่อแม่ของเธอ อยากตอบแล้วหรือยังล่ะ และก็แวมวูฟ กรุณาอย่าโกง”ดวงตาสองคู่จับจ้องที่ไรเคน เธอมองตาตอบก่อนจะยืนสองขา ขนสีน้ำตาลเปลือกไม้แผ่รวมเป็นเส้นผม ใบหน้าหดลงเท่าปกติ ตอนนี้ไรเคนกลับมาเป็นเด็กสาวผมสีเปลือกไม้เหมือนกับตอนแรก
“โอเคแล้วใช้มะ ชั้นขอตอบ”
“แต่ไรเคน ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะ”ไรเคนหันมามองเอริสเขม็ง “แล้วก็ ถ้าตอบผิดล่ะเราก็ต้องกลับไป..”
“แต่ถ้าไม่ตอบ ผลก็เหมือนกันแหละ”เอริสแทบผงะเมื่อไรเคนร้องเสียงดังลั่น “มาถึงตั้งขนาดนี้แล้ว ลงทุนไปตั้งเยอะแยะ ชั้นไม่อยากเสียใจภายหลังเมือเลือกว่า ไม่ตอบ”
สมองของเอริสคิดทบทวนหนัก จะเลือกตอบดีไหม ถ้าถูกล่ะก็ เหมือนได้ตั๋วพิเศษเข้าสถาบันเลยทีเดียว แต่ถ้าตอบผิด จะต้องแยกจากไรเคนเพื่อไปเริ่มใหม่หมด อย่างที่ไรเคนพูด มาตั้งไกลขนาดนี้แล้วถ้าจะมาตัดใจไม่เอาตั๋วใบนี้แล้วล่ะก็ ไม่ต้องมาที่นี่เลยดีกว่า
“ขอ... เลือกตอบค่ะ”ไรเคนโผเข้ากอดเอริสเต็มรัก ก่อนจะพละออกมา ใบหน้าอิ่มเอิบด้วยความสุขของไรเคนทำให้เอริสเองก็มีความสุขด้วย
“จะดีใจก็ให้พอเถอะ”ชายลึกลับคนที่อยู่ฝั่งซ้ายเอ่ยเสียงเขร่งขรึม
“พวกเราพร้อมแล้ว”สาวๆทั้งสองตอบกลับด้ยงน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมั่นใจ
“คิดดีแล้วนะ”ชายลึกลับฝั่งขวาเอ่ยถาม น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้โดยรอบรู้สึกสว่างไสว“นี่คือคำถาม ระหว่างที่นักเดินทางคนหนึ่งเดินทางข้ามทะเลทราย เขาได้พบกับยิปซีเจ็ดคน”
“ยิปซีแต่ละคนมีหมาป่าเจ็ดตัว”
“หมาป่าแต่ละตัวมีสัมภาระเจ็ดกอง”
“สัมภาระแต่ละกองมีผีเสื้อขาวเจ็ดตัว”
“เอาล่ะ นักเดินทางผู้นี้จะเจอยิปซีกี่คน กี่ตัว กี่กอง กี่ตัว”พวกขาต่างเอ่ยคำถามสลับข้อ ยิ่งฟังยิ่งชวนปวดหัว นักเดินทางมาจากไหนไม่รู้กำลังข้ามทะเลทราย แล้วก็เจอยิปซีท่าทางแปลกๆกับหมาป่าของเธอ ทั้งเอริสและไรเคนก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว กลับมาแย่กว่าเดิมเมื่อกลุ่มชายลึกลับกำลัง...
“10... 9... 8...”
“มานับได้ยังไง ทำไมไม่บอกก่อน”ไรเคนจะตะโกนลั่นไปก็เท่านั้น พวกเขายังคงนับต่อไป
“7... 6... 5...”
ไม่มีเวลาแล้ว!!! เอริสยิ่งคิดยิ่งไม่ได้คำตอบ สงสัยจะต้องเสี่ยงโชคอย่างเดียวแล้วล่ะ
“4... 3... 2...”
“คนเดียว นักเดินทางแค่ผ่านมาเท่านั้น”เสียงนับเลขหยุดลงถูกทดแทนด้วยเสียงปรบมือ มีเพียงชายผมทองคนเดียวที่ยืนปรบมือ ส่วนอีกคนไปไหนนั้น ก็รู้ไม่แน่ชัด
“ขอต้อนรับสู่สถาบันปาปิรุส ทั้งสองคนผ่านไปได้”เขาพูดพร้อมกับที่ประตูข้างหลังเขาเปิดออก
“ขอบคุณมากค่า อาจารย์ปิรุส”เด็กสาวทั้งสองดีใจจนไม่อาจเก็บเอาไว้ได้ เสียงหัวเราะต่างๆเข้ามาแทนที่ ชายผมทอง อาจารย์ปิรุสยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ตอนนี้ทั้งสองได้ครอบครองตั๋วเข้าสู่สถาบันเป็นที่เรียบร้อย ความฝันที่ได้เข้าเรียนอยู่ใกล้แค่เอื่อมแล้ว พวกเธอเดินยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ความคิดเห็น